Ποιο είναι το concept της έκθεσης «Rooms»;
Πρόκειται για μια ετήσια έκθεση σύγχρονης τέχνης, που διοργανώνει η γκαλερί Καππάτος στα δωμάτια ενός κεντρικού ξενοδοχείου της πόλης. Κάθε δωμάτιο αντιπροσωπεύει το έργο ενός καλλιτέχνη. Η εμπειρία αυτή, λοιπόν, έχει τόσο δημόσιο όσο και ιδιωτικό χαρακτήρα. Προσωπικά, θα έλεγα ότι είναι ενδιαφέρουσα η σχέση του «εφήμερου» ενός δωματίου ξενοδοχείου με το «εφήμερο» της σύγχρονης τέχνης. Επίσης, ενδιαφέρον έχει το ότι, ενώ βρίσκεσαι με κόσμο στον διάδρομο, μπορεί να μπεις σε ένα δωμάτιο και να απομονωθείς με το έργο.
Πώς σου φάνηκε η έκθεση σε σχέση με πέρσι;
Πέρυσι ήταν η πρώτη φορά που την επισκέφτηκα, οπότε είχα λίγο τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. Τότε μου είχαν κάνει περισσότερο εντύπωση κάποια πιο διαδραστικά έργα. Φέτος, έχω την αίσθηση ότι τα έργα ήταν πολύ πιο δουλεμένα.
Τι είδους κόσμο μάζεψε η βραδιά των εγκαινίων;
Των τεχνών, των κοσμικών και των φύσει περίεργων του Λυκαβηττού. Είχα την τύχη να συμπέσω με τις ξεναγήσεις κάποιων μεγάλων κυριών και ν’ ακούω τα μεταξύ τους σχόλια, όταν έβρισκαν κάτι ακατανόητο ή σχιζοφρενικό. Τις βρήκα απολαυστικές.
Υπήρχε κάποιο έργο που να ξεχώρισες και γιατί;
Εντυπωσιάστηκα από το φόρεμα με τις καρφίτσες της Ιωάννας Κασίκη. Οι χιλιάδες αυτές καρφίτσες ήταν τόσο δεξιοτεχνικά τοποθετημένες, που του έδιναν μια όψη τρομερά εύπλαστη και δυναμική.
Πρόκειται για ένα έργο για τη φύση της γυναίκας με συμβολικό χαρακτήρα.
Συγκινήθηκα με το «Capten in Wonderland» του Capten. Τα τεράστια στοιχεία της επιβλητικής στολής του υποπλοίαρχου, σε αντίθεση με τα παιδικά στοιχεία, παραπέμπουν σε ιστορίες εξουσίας, μοναξιάς και αγάπης. Η «Sleeping Beauty» του Νίκου Ποδιά έδινε διαστάσεις σ’ ένα τρομαχτικό παραμύθι. Τέλος, μου άρεσε ιδιαίτερα μια εγκατάσταση με μια γραφομηχανή στο πάτωμα κι ένα ραδιόφωνο που έπαιζε, κυρίως για τη vintage αισθητική της. Δυστυχώς, δεν έχω συγκρατήσει το όνομα του καλλιτέχνη.
σχόλια