Αυθημερόν στην Ειδομένη με αποστολή της PRAKSIS, ένα μέτρο απόσταση από τα σύνορα της ελπίδας. Το καραβάνι των λεωφορείων που μεταφέρει κόσμο που θέλει να φύγει από την Ελλάδα, περιμένει υπομονετικά στο βενζινάδικο μερικά χιλιόμετρα πίσω από το προσφυγικό camp. Η αστυνομία αφήνει δυο-δυο τα λεωφορεία να πλησιάζουν, για να είναι ελεγχόμενες οι ροές. Διακρίνω πολλές οικογένειες με παιδιά, ως επί το πλείστον μικρής ηλικίας, με τα σκουφάκια τους και τα γαντάκια τους κυρίως όμως με τα χαμόγελά τους ειδικά όταν ένα χέρι τους προσφέρει σοκολατάκια.
Στα λίγα μέτρα που χωρίζουν το δρόμο από το λεωφορείο μέχρι τα σύνορα βλέπεις κούραση, άγχος και ελπίδα. Οι εθελοντές των ΜΚΟ έξω από τους πρόχειρους καταυλισμούς δίνουν υπνόσακους, ρούχα, ρωτούν για ανάγκες για φάρμακα ή ιατρικές υπηρεσίες και προσφέρουν φαγητό, νερό και χυμούς. Δουλεύουν 24 ώρες, 7 μέρες την εβδομάδα, με βάρδιες. Οι σχέσεις μεταξύ τους άριστες. Ο πληθυσμός σε κίνηση παίρνει ό,τι έχει ανάγκη και προχωρά προς την λευκή τέντα του ΔΟΜ. Εκεί πρέπει να δείξει τι χαρτί έχει κι από πού έρχεται. Αν το χαρτί εγκριθεί από τη συνοριοφυλακή, περνά. Αν όχι, επιστρέφει. Τίποτε άλλο δεν έχει αξία παρά μόνο το χαρτί. Εξηγούν ότι περνάς αν είσαι από Συρία, ίσως κι από Αφγανιστάν και Ιράκ. Αν έρχεσαι από αλλού, επιστρέφεις. Ακόμα κι αν έρχεσαι από Παλαιστίνη, ακόμα κι αν έχεις πιτσιρίκια ή κρατάς μωρό στην αγκαλιά ή είσαι έγκυος, αν δεν είσαι στην καλύτερη από τις 3 προαναφερθείσες χώρες, επιστρέφεις. Για τα έκτακτα και αμφιλεγόμενα περιστατικά, υπάρχει η επέμβαση της Ύπατης Αρμοστείας. Κι εκεί η ελπίδα φουντώνει. Όχι πάντα με αποτέλεσμα.
Ένας Ιρανός έφτασε στα όριά του και πήδηξε να περάσει από το φράχτη. Σκίστηκε παντού και τον πήρανε με ασθενοφόρο. Μερικά παιδιά από το Μαρόκο μουρμουράνε: «bad bad...». Άλλοι μιλούν στα κινητά με συγγενείς τους που κατάφεραν να περάσουν: «μα καλά εσείς πώς τα καταφέρατε; εμάς μας στέλνουν πίσω». Από τους πεντακόσιους περίπου που έφτασαν στα σύνορα χτες όσο ήμουν εκεί, πέρασαν λίγο παραπάνω από διακόσιοι.
Πίσω πού; Σε κέντρα κράτησης; Πίσω στην πατρίδα; Στις συγκρούσεις και στην φτώχεια; Μα από εκεί προσπαθούμε να διαφύγουμε, δεν το καταλαβαίνετε; Ζωγραφίσαμε και στις τέντες των οργανισμών μήπως και το καταλάβετε. Burn boarders, not coal...
Άλλο πρόσφυγας, άλλο οικονομικός μετανάστης, εξηγούν οι αρχές με τον τρόπο τους. Άλλο Συρία, άλλο Παλαιστίνη. Τι κριτήρια κι αυτά. Ο πολιτισμός μας κρατά τα σύνορα κλειστά και τα ανοίγει υπό προϋποθέσεις. Νομίζω αυτές τις προϋποθέσεις οφείλει να τις επανεξετάσει. Άμεσα.
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο διεθνές πρακτορείο ειδήσεων Pressenza.
i. Η Μαριανέλλα Κλώκα είναι μια γυναίκα 43 ετών, κάτοικος Αθηνών. Είναι μέλος του Ανθρωπιστικού Κινήματος από το 1990 και ιδρυτικό μέλος του Οργανισμού Κόσμος χωρίς πολέμους και βία στην Ελλάδα. Αυτή την περίοδο εργάζεται στο τμήμα διεκδίκησης δικαιωμάτων της ΜΚΟ, Praksis.
σχόλια