Το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης απέκτησε τον πίνακα του Νικολά Πουσέν «Αγωνία στον Κήποτης Γεθσημανή», ένα λαμπρό έργο που μεταβιβάστηκε, αγοράστηκε και πουλήθηκε στο πέρασμα των αιώνων και τελικά κατέληξε στη συλλογή των διάσημων κορυφαίων Νεοϋορκέζων συλλεκτών Μπάρμπαρα και Τζον Λαντάου που το δωρίσαν στο Μουσείο.
Το έργο του 17ου αιώνα, που φιλοτεχνήθηκε ανάμεσα στο 1626–27, είναι το έβδομο έργο που αποκτά το μουσείο, μάλιστα το περίφημο έργο του Πουσέν «Ο Μίδας λουόμενος στην Πακτωλού ποταμού» (1627) ήταν μέρος της αρχικής συλλογής του μουσείου από το 1871.
Οι κτήτορες του έργου τα τελευταία 27 χρόνια που είχαν δανείσει το έργο στην έκθεση του Λούβρου το 2015 «Πουσέν και Θεός» πιστεύουν ότι η δωρεά τους ενισχύει τη μεγαλύτερη ομάδα έργων του Πουσέν στη Βόρεια Αμερική και ενισχύει τη συλλογή με έργα του καλλιτέχνη στο ΜΕΤ.
Αυτό το σπάνιο και ασυνήθιστο έργο του Πουσέν, ενός τιτάνα της ευρωπαϊκής τέχνης, που ο τρόπος με τον οποίο απεικόνιζε τα θέματά του θα κυριαρχήσει στην ευρωπαϊκή τέχνη και τη θεωρία της τέχνης για αιώνες, είναι ένα από τα δυο αποδεκτά έργα του καλλιτέχνη με λάδι σε χαλκό και όχι με λάδι σε καμβά. Έχει πάχος μόλις ένα χιλιοστό και φτιάχτηκε λίγο λίγο μετά την άφιξη του Γάλλου ζωγράφου στη Ρώμη το 1624, όταν μελέτησε την ιταλική αναγεννησιακή ζωγραφική και τις νέες αρχαιολογικές ανακαλύψεις ελληνορωμαϊκών αρχαιοτήτων.
Ο γεννημένος στη βορειοδυτική Γαλλία το 1594 Νικολά Πουσέν, ο σημαντικότερος του κλασικού γαλλικού μπαρόκ, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του στη Ρώμη, εκτός από δυο χρόνια που υπηρέτησε ως αυλικός ζωγράφος του Λουδοβίκου ΙΓ΄ στο Παρίσι. Ο γιος των φτωχών αγροτών και έφυγε από την επαρχιακή Ρουέν για το Παρίσι, όπου γνώρισε την τέχνη της ώριμης ιταλικής Αναγέννησης μέσα από τα χαρακτηριστικά έργα του Ραφαέλ. Μετά από μια περίοδο μεγάλης φτώχειας, εγκαταστάθηκε το 1624 στη Ρώμη, με τη βοήθεια του Ιταλού αυλικού ποιητή της Μαρίας των Μεδίκων Τζανμπατίστα Μαρίνο, ο οποίος παρήγγειλε στον Πουσέν να φιλοτεχνήσει μια σειρά μυθολογικών σχεδίων για την εικονογράφηση των Μεταμορφώσεων του Οβιδίου.
Εκείνη την εποχή ο Πουσέν ήταν σε μεγάλο βαθμό άγνωστος, αφού μόλις είχε αρχίσει να κάνει τις απαραίτητες γνωριμίες για να αποκτήσει πελάτες. Χρειαζόταν κάτι για να τραβήξει την προσοχή πάνω του, γι' αυτό αγόρασε ένα μεγάλο φύλλο χαλκού, που εκείνη την εποχή ήταν πολύ ακριβό υλικό για έναν νεαρό καλλιτέχνη. Τυπικά, τον χαλκό, τον χρησιμοποιούσαν για να χαράξουν έργα και να πουλήσουν αντίγραφα που θα βοηθούσαν τον καλλιτέχνη να ανακτήσει το κόστος του υλικού του.
Τον χαλκό τον χρησιμοποιούσαν στην Ευρώπη του 17ου αιώνα ως βάση σε ελαιογραφίες σε συλλεκτικά αντικείμενα ή αντικείμενα πολυτελείας και κρατούσαν οι συλλέκτες σε ένα ιδιαίτερο μέρος για να μπορέσουν να ρίξουν στο έργο μια πολύ προσεκτική ματιά.
Το έργο «Αγωνία στον Κήπο της Γεθσημανή» απεικονίζει τη σκηνή της Καινής Διαθήκης στην οποία ο Ιησούς, μετά τον Μυστικό Δείπνο, πηγαίνει με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και Ιωάννη στον κήπο της Γεθσημανή. Οι απόστολοί κοιμούνται, όπως φαίνεται στο πρώτο πλάνο, ενώ ο Ιησούς προσεύχεται στον Θεό Πατέρα, ρωτώντας αν θα μπορούσε να γλιτώσει από τον επερχόμενο θάνατό του και αργότερα για να αντλήσει δύναμη σε αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Σε απάντηση, ένας χορός αγγέλων κατεβαίνει στη Γη φέρνοντας τον σταυρό που θα φέρει ο Ιησούς και πάνω στον οποίο θα σταυρωθεί την επόμενη μέρα. Πίσω του υπάρχει μια πόλη κτισμένη από πέτρα που θα μπορούσε να είναι μια αλληγορία που αναφέρεται στην ίδρυση της Εκκλησίας μετά το θάνατο του Ιησού.
Το συναισθηματικό και καλλιτεχνικό υπόβαθρο του έργου αντλεί από την βενετσιάνικη ζωγραφική αλλά και τις βαριές γλυπτικές, κλασικές αναφορές με τις φιγούρες στο προσκήνιο και την αρχιτεκτονική και το φόντο. Στην πίσω μεριά του πίνακα, επάνω στον μαυρισμένο χαλκό υπάρχει η επιγραφή στα λατινικά «Salvatoris in Horto Getsema/ Ni a Nicolo Poussin coloribus/ Expressa» που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το έργο είχε απογραφεί κατά την είσοδό του στη συλλογή του Κάρλο Αντόνιο νταλ Πότσο, αδελφού του Κασιάνοο Νταλ Πότσο, ο οποίος θα γινόταν ο μεγαλύτερος προστάτης του Πουσέν στη Ρώμη.
σχόλια