» Αν ήταν κόμμα, θα ήταν μάλλον ο Συνασπισμός, στις trendy στιγμές του. Αν ήταν βιβλίο, θα ήταν ένα ερωτικό μυθιστόρημα γεμάτο λυρισμό, ματαιώσεις και συναίσθημα. Αν ήταν ταινία, θα είχε σίγουρα μια σκηνή με έναν Νονό να καπνίζει πούρο. Δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι μόνο μια ποδοσφαιρική ομάδα γεμάτη συμβολισμούς, αδιέξοδους συναισθηματισμούς και όνειρα για τίτλο. Η ΑΕΚ στο φετινό πρωτάθλημα μοιάζει ικανή να επιστρέψει στις εποχές των χρυσών ’90s. Και το κάνει, γεμάτη αντιφατικές εικόνες:
» Ο Ντέμης Νικολαΐδης, μπερδεμένος ανάμεσα στις συζυγικές μουσικές υποχρεώσεις και το DNA του παλιοροκά, εμφανίζεται με μπλούζες Clash και Ramones στα γήπεδα για να καπνίζει αγχωμένος μέχρι να έρθει η νίκη (κάτι που προφανώς θα ήθελε να κάνει και σαν παίκτης). Ο Ισπανός Δον Σέρα Φερέρ, πιο κοντός και από το αφεντικό του, μοιάζει με δαιμόνιο γυμνασιάρχη. Ο πολύτιμος εσχατόγερος Ριβάλντο έχει συμβιβαστεί με τον τίτλο του βοηθού πολυτελείας και πλέον όταν γίνεται αλλαγή χειροκροτεί ιπποτικά και δεν γκρινιάζει σαν σύζυγος που θυμάται -μόνο αυτή- τις επετείους. Η Ευρώπη δεν την νοιάζει (=κουράζει) και ιδιαίτερα. Και με έναν συνδυασμό εύκολου προγράμματος, επαγγελματικών εμφανίσεων και μιας ανεπαίσθητης εύνοιας από τη διαιτησία, ονειρεύεται τίτλους και πανηγύρια. Αν όχι φέτος, που ο Ολυμπιακός φροντίζει μόνο την ευρωπαϊκή του γκαρνταρόμπα εμφανιζόμενος ημίγυμνος στην μπανάλ Ελλάδα και ο Παναθηναϊκός ακροβατεί μεταξύ μετριότητας και μιζέριας, πότε; Άλλος ένας χρόνος ελπίδας θα είναι αβάσταχτος.
» Τόσο αβάσταχτος όσο και η υποκρισία του πολιτικώς ορθού ελληνικού ποδοσφαίρου. Την Κυριακή, όλοι οι παίκτες και οι διαιτητές, πριν αρχίσουν να μαλλιοτραβιούνται στο γήπεδο, εμφανίστηκαν με κάτι κακόγουστα πορτοκαλί t-shirt για να «βγάλουν την κόκκινη κάρτα στο ρατσισμό». Πήραν άριστα στη θεωρία, τη βάση στην αισθητική και μηδέν στην πράξη.
» Πέρσι, ένας Αλβανός που βγάζει το ψωμί του στην Ελλάδα κλωτσώντας, ο Αλντίν Μπούσι, ξέσπασε και έστειλε με χειρονομίες για συνουσία τους αντιπάλους του. Μια κίνηση αλάνας, κατακριτέα μεν, εντός του πλαισίου της (παράλογης) ποδοσφαιρικής λογικής δε. Τότε ο ποδοσφαιρικός κόσμος πρότεινε κάτι μεταξύ απέλασης και ανασκολοπισμού για τον Αλβανό, τσιρίζοντας: «Δεν είμαστε ρατσιστές, αυτός είναι αλήτης». Φέτος, όταν ο Παρασκευάς Άντζας έκανε το ίδιο, ουδείς ασχολήθηκε. Μετά τις μπλούζες, και λίγη στοχαστική συγκριτική ικανότητα δεν θα έκανε κακό.
σχόλια