«Η φαντασία είναι που κάνει τον συγγραφέα» σκέφτηκε ο Γιώργος Αγγελίδης και στα 19 του αποφάσισε να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο, την «Αυτοκρατορία του Φεγγαριού». Σπουδάζει Αγγλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και είναι ένα πρόσωπο που δεν πιστεύει σε «μεγάλες δυνάμεις» γιατί δεν του αρέσει να εξαρτάται η ευτυχία του από κάτι άλλο, πέρα από τον εαυτό του. Στη συνάντησή μας στο Μοναστηράκι καταφθάνει χαρούμενος, αφού η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου είχε επιτυχία. Μιλάει με περηφάνια για τον παππού του, τον άνθρωπο που οι ιστορίες του τον έχουν επηρεάσει βαθιά και σχολιάζουμε αν η «Αυτοκρατορία» είναι το ελληνικό «Χάρι Πότερ». Αναρωτιέμαι όσο μιλάμε τι μπορεί να προτρέψει ένα νέο παιδί για να γράψει ένα βιβλίο; «Οι επιθυμίες που νομίζω έχει ο καθένας μας να δραπετεύσει από την πεζή καθημερινότητα και να ζήσει. Να δημιουργήσω έναν φανταστικό χώρο στον οποίο αρχικά εγώ και στη συνέχεια κι άλλοι θα μπορούσαν να βρουν καταφύγιο από τη μουντή πραγματικότητα», λέει.
— Σε τι περιβάλλον μεγάλωσες; Τι ερεθίσματα είχες που να πιστεύεις ότι σε οδήγησαν στην συγγραφή;
Νομίζω πως ήμουν αρκετά τυχερός να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον που αποδεχόταν και ενίσχυε με κάθε δυνατό τρόπο τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Από μαθήματα ζωγραφικής και πιάνου στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ως την πολύωρη προετοιμασία των σκηνικών για την παράσταση που πείσμωσα να ανεβάσω τα Χριστούγεννα της τρίτης Λυκείου, παρά τους ελάχιστους διαθέσιμους σχολικούς πόρους. Έτσι, λοιπόν, έλαβα και τα πρώτα ερεθίσματα που με οδήγησαν να περιπλανηθώ στα μονοπάτια της συγγραφής, έστω κι αν αυτά δεν ήταν άμεσα σχετιζόμενα με το τελικό κομμάτι του γραψίματος, αλλά με το κομμάτι της αγάπης για τα βιβλία και τις ιστορίες. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, πως δεν ήταν εξίσου σημαντικά. Άλλωστε, αν δε διαβάσεις, και αν δεν αγαπήσεις την ανάγνωση είναι αδύνατο να σκεφτείς να γράψεις. Βασικό ρόλο στην ενασχόληση μου με τη συγγραφή έπαιξε το γεγονός ότι από πολύ μικρός μου διάβαζαν βιβλία, καλλιεργώντας μέσα μου βαθιά την αγάπη γι’ αυτά, πριν καν μπορέσω εγώ ο ίδιος να διαβάσω. Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι δεκάδες ιστορίες που μου αφηγούταν ο παππούς μου από τα δικά του παιδικά χρόνια, με τόση λεπτομέρεια που με έκαναν να αναρωτιέμαι και να επιθυμώ να διηγηθώ κι εγώ τόσο όμορφες και ζωντανές ιστορίες.
Παλιότερα η αλήθεια είναι πως έπρεπε να αναζητώ πιο σκληρά την έμπνευση, με τον καιρό όμως συνειδητοποίησα πως ήταν πάντοτε εκεί, παντού, σε κάθε σημείο που κοιτούσα και πως απλώς δεν είχα πάντοτε τα μάτια της φαντασίας μου ανοιχτά.
— Στην εποχή που ζούμε πόσο εύκολο είναι ένας νέος 19 ετών να πραγματοποιεί τα θέλω του;
Δυστυχώς δεν είναι τόσο εύκολο όσο θα έπρεπε, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε θέλω τα οποία έχουν ως βασικό τους σκοπό και αποτέλεσμα τη διεύρυνση των καλλιτεχνικών και πνευματικών οριζόντων της χώρας και συνεπώς την πρόοδο ενός πολιτισμού που τείνει να μένει στάσιμος τα τελευταία χρόνια. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει η οικονομική δυσκολία των τελευταίων ετών, κυρίως, όμως, πιστεύω πως υπεύθυνη είναι η λανθασμένη εξισωτική πεποίθηση ότι όλα τα θέλω των νέων είναι ευτελή και έχουν εγωιστικό χαρακτήρα αποσκοπώντας μονάχα στην προσωπική τους ευχαρίστηση και διασκέδαση κάτι που τα καθιστά αμελητέα στη θέα των δύσκολων κοινωνικών συνθηκών τις οποίες όλοι βιώνουμε.
— Οι νέοι πιστεύεις ότι διεκδικούν αυτά που τους ανήκουν ή επιλέγουν να συμβιβαστούν;
Δε νομίζω πως μπορεί κανείς να μιλήσει αφοριστικά για ένα τέτοιο ζήτημα και να εκφράσει μια απόλυτη θέση. Είναι ανάλογα με το άτομο καθώς και με το τί είναι αυτό που του «ανήκει» κάθε φορά και που στην προκειμένη στερείται. Λίγοι θεωρώ είναι οι νέοι που σε αυτή την περίοδο κρίσης -μια περίοδο που κανείς χρειάζεται να παλέψει για την εξασφάλιση αυτού που θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο- και ανεξαρτήτως του τρόπου που επιλέγουν να το κάνουν, δε διεκδικούν τα βασικά τους δικαιώματα -δικαιώματα σε μια αξιοπρεπή ζωή, δωρεάν εκπαίδευση σε όλες της τις βαθμίδες, ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης. Ταυτόχρονα, ωστόσο, άλλες διεκδικήσεις που είχαν αρχίσει να αποκτούν σώμα τα περασμένα χρόνια, διεκδικήσεις ενός πιο πνευματικού ή καλλιτεχνικού ακόμη πλαισίου, δυστυχώς τοποθετούνται και πάλι εκτός σκηνής, οδηγώντας σε -ελπίζω- προσωρινό συμβιβασμό.
— Πες μας λίγα λόγια για το βιβλίο; Τι συμβολίζει η «Η Αυτοκρατορία του Φεγγαριού»;
Το βιβλίο είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας Fantasy με γενικό τίτλο «Η Αυτοκρατορία του Φεγγαριού». Σε αυτό, ο Άλφρεντ, ένας φυσιολογικός – όπως πιστεύει- έφηβος, ύστερα από το μυστηριώδη θάνατο του πατέρα του έρχεται αντιμέτωπος με την αποκάλυψη πως τίποτε στη ζωή του δεν είναι όπως πίστευε. Πριν το καταλάβει και αποτυγχάνοντας να κάνει κάτι για να το εμποδίσει, η μητέρα του δολοφονείται και ο δίδυμος αδερφός του πέφτει θύμα απαγωγής. Από εκεί ξεκινούν οι περιπέτειες του Άλφρεντ καθώς προσπαθεί να σώσει τον αδερφό του και ταυτόχρονα να ξετυλίξει το κουβάρι με τα ψέματα που ως τότε συνέθεταν την κοσμοθεωρία του. Κι όμως, όπως σύντομα ανακαλύπτει, αυτό είναι το μικρότερο από τα προβλήματα του. Γιατί μαθαίνει ότι, χωρίς να το γνωρίζει, χωρίς να το έχει επιλέξει, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας πανάρχαιας μάχης ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα που μανιωδώς διεκδικούν την Καρδιά του Δαίμονα για τον εαυτό τους· το ένα για να την καταστρέψει μια για πάντα και το άλλο για να την επιστρέψει στον σκοτεινό ιδιοκτήτη της και να τον αναστήσει. Η Καρδιά του Δαίμονα, όπως καταλαβαίνεις, είναι περισσότερο κυριολεκτική παρά μεταφορική, τουλάχιστον από την άποψη ότι αποτελεί ένα υλικό αντικείμενο και μάλιστα εκείνο το αντικείμενο γύρω από το οποίο περιστρέφεται η πλοκή ολόκληρου του πρώτου βιβλίου της τριλογίας της «Αυτοκρατορίας». Από εκεί και πέρα νομίζω πως διαβάζοντας κανείς το βιβλίο συνειδητοποιεί τον συμβολισμό που σταδιακά πλέκεται γύρω της, ως ένα αντικείμενο που αντιμετωπίζεται μεν ως «κακό», μα που μονάχα οι ενέργειες όσων την διεκδικούν της δίνουν την ισχύ που τελικά ταυτίζεται με εκείνη.
— Από πού αντλείς έμπνευση;
Το κάθε τί γύρω μου αποτελεί πηγή έμπνευσης. Ένα αντικείμενο, μια εικόνα, ένα συναίσθημα, μια σκηνή. Ένα χρώμα που θα το απέδιδα διαφορετικά, ένα σχήμα που το αντίκριζα αλλιώς. Παλιότερα η αλήθεια είναι πως έπρεπε να αναζητώ πιο σκληρά την έμπνευση, με τον καιρό όμως συνειδητοποίησα πως ήταν πάντοτε εκεί, παντού, σε κάθε σημείο που κοιτούσα και πως απλώς δεν είχα πάντοτε τα μάτια της φαντασίας μου ανοιχτά. Το μόνο, λοιπόν, που πια χρειάζομαι για να εμπνευστώ, ασχέτως με το αν το αποτέλεσμα αυτής της έμπνευσης θα καταλήξει να είναι το περιεχόμενο ενός ακόμη βιβλίου ή μια στιγμή προσωπικής ευθυμίας για την οποία κανείς ποτέ δεν θα μάθει πέρα από εμένα, είναι να κοιτάξω κάπου και να ρωτήσω τον εαυτό μου: «Τι κι αν…;».
— Τι βιβλία διαβάζεις και ποιο είναι το αγαπημένο σου;
Όπως, μάλλον, μπορείς να υποθέσεις το αγαπημένο μου είδος ήταν – όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο πριν έξι χρόνια- και πράγματι εξακολουθεί να είναι, το Fantasy. Σαφώς, μεγαλώνοντας έχω αναπτύξει ιδιαίτερη αδυναμία και σε άλλα είδη βιβλίων, όπως τα μυστηρίου και τα θρίλερ και μάλιστα σε αυτά ανήκουν κάποια από τα αγαπημένα μου βιβλία. Αν πρέπει να διαλέξω όμως μονάχα ένα, δε μπορώ παρά να μιλήσω για τον Χάρι Πότερ, το λογοτεχνικό και κινηματογραφικό «φαινόμενο», όπως το αποκαλούν, «μιας ολόκληρης γενιάς», που είχα την τύχη να είναι η γενιά μου. Και λέω πως είχα την τύχη, γιατί θεωρώ πως η αίσθηση όταν διάβαζα ή -ακόμη νωρίτερα, πριν μάθω να διαβάζω- όταν μου διάβαζαν Χάρι Πότερ, ήταν ένα από τα πρώτα αισθήματα που με παρακίνησαν να γράψω. Ήταν εκείνος ο φανταστικός κόσμος που, περισσότερο από κάθε άλλο, με έκανε να θέλω να δημιουργήσω κι εγώ κάτι τόσο όμορφο, ελπίζοντας κάποια μέρα να προκαλέσω κι εγώ σε κάποιον αναγνώστη την αίσθηση που αυτά τα επτά βιβλία προκαλούσαν σε εμένα κάθε φορά που τα διάβαζα.
— Τι είναι ευτυχία για σένα;
Η ευτυχία παίρνει πολλές μορφές στην καθημερινότητα μας και κρύβεται συνήθως στα πιο απλά πράγματα και όχι σε εκείνα που θα την περιμέναμε. Για εμένα, λοιπόν, μια από τις μορφές της – ίσως εκείνη που αισθάνομαι πιο έντονα- είναι εκείνη που νιώθω τη στιγμή που, έχοντας τελειώσει ένα κεφάλαιο μέσα στον ειρμό της σκέψης και της φαντασίας, το ξαναδιαβάζω από την αρχή.
— Ποια είναι η αγαπημένη σου περιοχή στην Αθήνα; Θα ήθελα να μου πεις μια ωραία ανάμνηση από ένα βράδυ στην πόλη.
Η Πνύκα. Από μικρός πήγαινα εκεί, με φίλους ή και μόνος μου, καθόμουν στα βραχάκια και αγνάντευα με τις ώρες τα φώτα της πόλης, τόσο σιωπηλά από τέτοιο ύψος, να τρεμοπαίζουν στις οφθαλμαπάτες της υγρασίας. Νομίζω πως εκεί έχω και κάποιες από τις καλύτερες αναμνήσεις μου από βραδινές εξόδους, ύστερα από μακρινούς και όμορφους περιπάτους στο Θησείο, χαμένος στις θάλασσες των τουριστών και ανακαλύπτοντας ξανά και ξανά στα έκπληκτα και γεμάτα θαυμασμό βλέμματα τους, το μέρος αυτό που ήδη τόσο καλά γνώριζα.
— Τι όνειρα κάνεις;
Κάνω όνειρα για ένα μέλλον όπου τα όνειρα του καθενός μας θα είναι πιο εύκολο να πραγματοποιούνται, όπου η τέχνη στην εκπαίδευση και γενικά στην κοινωνία δεν θα θεωρείται προνόμιο αλλά βασική ανάγκη και δικαίωμα. Όπου ο καθένας μας θα χτίζει για τον εαυτό του μια ζωή που όταν θα φτάνει στο τέλος της θα μπορεί να πει ότι έζησε όσα και όπως είχε ποτέ ποθήσει να ζήσει.
Το βιβλίο «Η Αυτοκρατορία του Φεγγαριού-Η Καρδιά του Δαίμονα» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anima. Παραγγελίες στο τηλέφωνο 2155510304.
σχόλια