Όταν η Γενιά του Πολυτεχνείου (δεν) συναντά τη Γενιά της Μεταπολίτευσης

Όταν η Γενιά του Πολυτεχνείου (δεν) συναντά τη Γενιά της Μεταπολίτευσης Facebook Twitter
0
Όταν η Γενιά του Πολυτεχνείου (δεν) συναντά τη Γενιά της Μεταπολίτευσης Facebook Twitter
Γενιά του Πολυτεχνείου. Χαμηλοί τόνοι, αλλά με ένταση μεγάλη από κάτω, λόγια απλά και απέριττα, αλλά με χιλιάδες σελίδες φιλοσοφίας διαβασμένες/μεταφρασμένες να κρύβονται στις χαραμάδες της αφήγησης, το θέμα σπάει κόκαλα...

1. Γενιά της Μεταπολίτευσης. Η γενιά μου/μας, μια φέτα της γενιάς, για να είμαι ακριβής, επιζήτησε πρώτα να ζήσει και μετά να μεγαλώσει και ακόμα πιο μετά να δει τι θα γίνει όταν θα μεγαλώσει. Παρότι ζήσαμε, και εξακολουθούμε να ζούμε, με ένταση και ταχύτητα, παρότι ο στοχασμός για τα πράγματα της ζωής δεν μας έλειψε, φαίνεται ότι την καταγραφή συμβάντων και αναφορών την αφήσαμε για μια πιο ώριμη φάση. Φίλες και φίλοι που καταπιαστήκαμε με κάμποσα κακόφημα κόλπα, που ασκήσαμε πολλά και διάφορα επιτηδεύματα, που περάσαμε από τη μουσική και το θέατρο, από την κοινωνιολογία και τη φιλοσοφία, από τον χορό και τον κινηματογράφο, από την ημιπαρανομία και τις κατακόμβες της επίσημης πραγματικότητας, ερχόμαστε, nel mezzo del camin di nostra vita, να δείξουμε ότι το γράψιμο θέλει ωριμότητα/ρυτίδες/βραχνάδα και ότι, βέβαια, η ωριμότητα θέλει γράψιμο. Ο Νικόλας Σεβαστάκης (Καρλόβασι Σάμου, 1964) μας προσφέρει στις 228 σελίδες του συναρμολογούμενου μωσαϊκού πολυαφηγήματος Γυναίκα με ποδήλατο (εκδ. Πόλις) τη δική του, πολύτιμη για μας, ιστορία των μεταπολιτευτικών χρόνων. Συναντήσεις και συγκινήσεις, περιπολίες στο παρελθόν που δεν λέει να πεθάνει, ίσως γιατί δεν πέθαναν οι όροι που το γέννησαν, αν μ' εννοείς. Πολλά σπάνια, και με τις δύο έννοιες, τραγούδια και μουσικοτεμάχια. Μια ψιθυριστή δοξολόγηση αυτών των προσώπων και πραγμάτων που τα προσπερνάνε οι πολλοί, ενώ είναι θαυμάσια και θαύματα. Μια (ακόμα) απάντηση στην τότε λίαν πρόχειρη και τόσο άστοχη απόφανση ότι είμαστε η γενιά του ιδιωτικού οράματος. What the fuck!, που έλεγε ξανά και ξανά ο εσμός των ηρώων του Tόμας Πίντσον. Ναι, what the fuck! Διαβάζοντας τον Σεβαστάκη θυμήθηκα τον Βακαλόπουλο και τον Τορνέ, την αγάπη τους για τα πρόσωπα που χάνονται, που αποσύρονται πότε μ' έναν λυγμό και πότε μ' έναν βρόντο. Θυμήθηκα την τόσο ευαίσθητη φωτογράφο Anna Wich που ήρθε από το Βερολίνο και τον Theodor Adorno για να αποκρυπτογραφήσει με την κάμερα και το βλέμμα της τι σημαίνει καφενές, ελαιώνας, τσαλάκωμα, αξιοπρέπεια. Ακούστε πώς μιλάει ο Σεβαστάκης: «Πού πήγε αυτό το είδος ανθρώπων; Ποια τάφρος τούς ρούφηξε και τους εξαφάνισε από προσώπου γης; Κι αν από τότε ζούσαν χωριστά, σε μια αυτόνομη ζώνη σεμνών συγκινήσεων, σε μια παράλληλη Αθήνα, πώς θα συνέχιζαν τώρα τη μελωδική τους αποστασία πλάι στα ερείπια του κέντρου;».


2.Γενιά του Πολυτεχνείου. Χαμηλοί τόνοι, αλλά με ένταση μεγάλη από κάτω, λόγια απλά και απέριττα, αλλά με χιλιάδες σελίδες φιλοσοφίας διαβασμένες/μεταφρασμένες να κρύβονται στις χαραμάδες της αφήγησης, το θέμα σπάει κόκαλα. Από τις πρώτες αράδες καταλαβαίνεις ότι για κείνη τη γενιά, για μια φέτα εκείνης της γενιάς, δεν κάπνισε τζάμπα και βερεσέ όλα τα άφιλτρα του ντουνιά, ούτε ξεπατώθηκε να συζητάει για τα πάντα και τους πάντες μερόνυχτα ολόκληρα και νυχτοήμερα, που έλεγε κι ο Καρούζος. Από τις πρώτες αράδες του βιβλίου Κυριακή ρεπό (εκδ. Εστία) του Ζήση Σαρίκα (Θεσσαλονίκη, 1953) καταλαβαίνεις ότι μορφή και περιεχόμενο είναι ένα και ότι σήμερα, τώρα που έχουν πια όλα γίνει στην τέχνη της γραφής, το ζητούμενο είναι να έχεις κάτι να πεις και να ξέρεις πώς να το πεις. Απλά πράγματα, που δίχως πάθος/λογική/διάβασμα/σκέψη/ξενύχτι δεν ξέρεις να τα διακονήσεις. Από τις πρώτες αράδες καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πολύ ψωμί: «Όταν πρωτοήρθε η Ελένη από τη Γεωργία στην Ελλάδα, αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, αμέσως μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, την έλεγαν Ναντέζντα, δηλαδή Ελπίδα. Έτσι έγραφε η ταυτότητά της. Και το επίθετό της ήταν ρωσικό, Στεπάνοβα ή κάτι τέτοιο». Ακολουθούν 137 σελίδες που ιστορούν τα όσα τράβηξε, αγόγγυστα και με την αξιοπρέπεια, η Ελένη//Ναντέζντα, από την Τσάλκα και τη Μόσχα ίσαμε τη Θεσσαλονίκη, όπου εγκαταστάθηκε και δούλεψε και γνώρισε ανθρώπους. Ο Σαρίκας γράφει, μέσα από τους τύπους που περνάνε από τις σελίδες του, μέσα από τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται η ηρωίδα του, την ιστορία της κοινωνικής/πολιτικής/οικονομικής τεθλασμένης που είναι και η ιστορία της Ελλάδας από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα: ένα προμεταμοντέρνο κουλοβάχατο που κινείται με σπασμωδικούς ρυθμούς, μες στα κουρέλια και τα μέταλλα, σαν γλυπτό του Yves Tinguely.

 

radiobookspotting.blogspot.gr/

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ