Η Άννα στο Γαλαξία
Καμμία και τίποτα δεν είναι πλέον σαν την Άννα Κοκκίνου
ΚΑΜΜΙΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι πλέον σαν την Άννα Κοκκίνου. Το λέω θαρρετά και δίχως απολογίες, κι ας νομίσουν μερικοί ότι μιλώ ως φίλος της. Οταν αρχίζει τον πρώτο συγκλονιστικό της μονόλογο στο Συμπόσιο και μετά, ως Διοτίμα/ Σωκράτης αυτό που βιώνεις έρχεται από μια άλλη πίστα, όπου κανείς δεν παίζει σήμερα, είτε γιατί βαριέται είτε γιατί δεν μπορεί. Ξαφνικά, όλα τα εντυπωσιακά ή πρωτοποριακά που έχεις δει ένθεν κακείθεν, σου φαίνονται κάπως ινσταγκραμικά, σαν λεύκες ταχείας αναπτύξεως. Ενω εδώ βλέπεις ένα βράχο. Με ένα κυπαρίσσι. Ένα κείμενο αιώνων για τη φύση του έρωτα που σε αποσβολώνει με την τόλμη και το ποιητικό του βάθος. Και μια ηθοποιό που όντως ποιεί ήθος στ' ανίδεα γατάκια- μια περιπτωσάρα πείσματος και ταλέντου, που δε νέρωσε ποτέ το κρασί της και περιφρόνησε όλα τα ευκολάκια της εκάστοτε μόδας. Δημιουργώντας αυτή τη φορά μια παράσταση τέτοιας αιρετικής μαγείας και στοχαστικής διαύγειας που βγαίνεις απο το θέατρο Σφενδόνη σα να βγαίνεις από ένα λουτρό καθαρμού.
Δεν μου έχουν μείνει πολλοί φίλοι. Αλλά αν έχεις τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους πολλούς;
