Οι Φρουροί του Κηφισού είναι οι πολίτες που υπερασπίζονται έναν κρυφό παράδεισο στον αστικό ιστό της Αττικής, το τελευταίο φυσικό τμήμα του Κηφισού, εκεί όπου ακόμη ρέει ελεύθερα σε πλήρη επαφή με το τοπίο και τους ανθρώπους ο άλλοτε εμβληματικός ποταμός, τον οποίο σήμερα οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε ως ένα υπόγειο κανάλι κάτω από την εθνική οδό.
Γιατί χρειάζεται όμως φρουρούς ο Κηφισός; Οι πολίτες ισχυρίζονται ότι τα τεχνικά έργα αντιπλημμυρικής προστασίας που σχεδιάζονται από το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών θα μετατρέψουν και αυτό το τελευταίο κομμάτι στο οποίο διατηρείται η φυσική μορφή του ποταμού «σε αγωγό ομβρίων υδάτων», σε «έναν ανοιχτό οχετό από τσιμέντο».
Μια παρωχημένη τεχνική αντιμετώπιση, όπως λένε, όταν πια σε όλη την Ευρώπη και παγκοσμίως η τάση είναι να επαναφέρουν τα ρέματα στη φυσική τους μορφή. Οι κάτοικοι μιλούν για τσιμεντοποίηση, η οποία «πλασάρεται με το περιτύλιγμα της προστασίας».
Η τύχη ενός από τα τελευταία ποτάμια οικοσυστήματα στον αστικό ιστό της Αττικής θα κριθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Τα πώς και τα γιατί τα μάθαμε ένα πρωινό στη «Γειτονιά της Κίρκης», την κοινότητα που δημιούργησαν οι άνθρωποι που ζουν δίπλα στην όχθη του ποταμού.
Στη γειτονιά της Κίρκης πετούν ερωδιοί
Στην οδό Κίρκης, στον δήμο Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας, ο Κηφισός είναι ακόμη ζωντανός. Η οδός Κίρκης εκτείνεται παράλληλα με την όχθη του Κηφισού και οι άνθρωποι της γειτονιάς υπερασπίζονται το τελευταίο ελεύθερο φυσικό τμήμα του ποταμού από την τσιμεντοποίηση, όπως λένε.
Πρόκειται πραγματικά για έναν κατάφυτο παράδεισο με πλούσια παρόχθια βλάστηση, τεράστια πλατάνια και άγρια ζωή, η οποία γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή αν σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο μικρός παράδεισος είναι καλά κρυμμένος κοντά στην εθνική οδό και μέσα σε μια αστική περιοχή που πνίγεται στο τσιμέντο.
«Η λύση που επελέγη για τον Κηφισό, χωρίς να τεκμηριωθεί επαρκώς, είναι εκτός από πολύ επιβλαβής για το φυσικό περιβάλλον και τη βιοποικιλότητα, αναποτελεσματική για την αντιπλημμυρική προστασία».
Ένα ζεστό μεσημέρι του Μαΐου συναντήσαμε τους πολίτες στις κατάφυτες όχθες του Κηφισού, παίρνοντας μια μεγάλη ανάσα δροσιάς μετά από μια δαιδαλώδη διαδρομή μέσα στο πυκνοδομημένο τοπίο της Νέας Φιλαδέλφειας.
Πλησιάζοντας, είδαμε να πετάνε ερωδιοί, εικόνα τελείως κόντρα με το ευρύτερο αστικό πεδίο στο οποίο βρίσκεται η γειτονιά. Μόνιμο «χαλί» στη συνομιλία μας το κελάρυσμα του ποταμού, ένας απαλός συνεχόμενος ήχος τρεχούμενου νερού: «Έχουμε σίγουρα τρεις βαθμούς διαφορά θερμοκρασίας με τον πάνω δρόμο», λέει η Χρυσάνθη Γεωργίου, η οποία μάλλον έχει συνηθίσει το αποσβολωμένο ύφος των ανθρώπων που επισκέπτονται πρώτη φορά το μέρος.
Ζει στην Κίρκης εδώ και δεκαετίες. Εδώ και λίγο καιρό είναι η νέα πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτών Υπέρ των Ρεμάτων «Ροή», μιας συλλογικότητας που έβαλε εδώ και χρόνια στη δημόσια συζήτηση το θέμα της επαναφυσικοποίησης των ρεμάτων ως πνευμόνων και χώρων φυσικού δροσισμού και αερισμού των πόλεων: «Η γειτονιά της Κίρκης ήταν μια έμπνευση των κατοίκων. Πέρα από τη φύση που χαιρόμαστε εμείς εδώ που ζούμε δίπλα στο ποτάμι, θέλαμε όλο αυτό το μοναδικό φυσικό τοπίο στον Κηφισό να το κάνουμε ευρύτερα γνωστό», λέει.
«Είμαστε γείτονες και φίλοι», λέει η Χρυσάνθη Γεωργίου για την ομάδα των ανθρώπων που έχουν μαζευτεί για να μιλήσουμε γι’ αυτό το ζωντανό κομμάτι του Κηφισού και τη διάσωσή του. Πρόκειται για μια προσπάθεια που ξεκίνησε από τη γειτονιά, αλλά σήμερα έχει και άλλους υποστηρικτές: «Προσπαθήσαμε με ιδία μέσα και με πολύ καλή διάθεση και πρόθεση να το επικοινωνήσουμε με ανθρώπους το ίδιο ευαίσθητους για τη φύση με εμάς. Τους προσκαλέσαμε εδώ και τους εξηγήσαμε ότι αυτό το απίστευτο οικοσύστημα πρέπει να προστατευτεί, γιατί είναι ανάσα για όλους», αναφέρει.
Έτσι λοιπόν η γειτονιά της Κίρκης, μέσα από μια μικρή ομάδα ανθρώπων «σήμερα έχει εκατοντάδες φίλες και φίλους», λέει, «όχι μόνο μέσα στα όρια του δήμου της νέας Φιλαδέλφειας και της Νέας Χαλκηδόνας αλλά και πέρα από αυτά. Παράλληλα, ξεκινήσαμε να έχουμε επικοινωνία και συνέργειες και με άλλους ανθρώπους οι οποίοι γειτνιάζουν με ποτάμια της Αττικής, όπως για παράδειγμα ο Ποδονίφτης, στα όρια του δήμου μας και του δήμου Αθηναίων, η Πικροδάφνη, η Ρεματιά Χαλανδρίου. Όλοι μας είμαστε δίπλα στα ποτάμια για έναν κοινό σκοπό. Να αποτρέψουμε καταστροφικές παρεμβάσεις και να διασώσουμε τα λίγα εναπομείναντα αυτά τοπία για τις επόμενες γενιές», λέει.
Αυτό που ενώνει τη γειτονιά, «ο πυρήνας της, δημιουργήθηκε από την ίδια τη φύση», αναφέρει ο Θανάσης Υφαντής, συνταξιούχος τραπεζικός υπάλληλος που ζει στην οδό Κίρκης από το 1971. Ο Θ. Υφαντής έχει φυτέψει πολλά δέντρα στην περιοχή και αυτό που διαπιστώνει είναι ότι «όταν εδώ και χρόνια αρχίσαμε οι κάτοικοι να συντηρούμε μόνοι μας τον χώρο, άλλαξε και η συμπεριφορά όλων όσοι τον επισκέπτονταν. Παλιά κάποιοι άφηναν αποτσίγαρα και σκουπίδια. Σήμερα δεν βλέπεις τέτοιες συμπεριφορές».
«Για εμάς το ποτάμι αυτό, το οικοσύστημά του, είναι το σημείο όπου έχει πρόσβαση ο Θεός στη φύση και μας το προσφέρει απλόχερα. Εμείς οφείλουμε να το προστατεύουμε», λέει ο Τάσος Συκουτρής, ηλεκτρολόγος, κάτοικος κι αυτός της Γειτονιάς της Κίρκης: «Εάν καθίσετε να πιείτε τον καφέ σας εδώ, όποιος περνάει θα σας πει καλημέρα. Θα σας χαιρετήσει, θα πιάσει κουβέντα. Το περιβάλλον εδώ ενώνει τον κόσμο», λέει.
«Όταν ζεις εδώ, είσαι μόνιμα σε μια κατάσταση εκδρομική», λέει η Μαρία Γεωργίου, γραφίστρια και ζωγράφος που έχει επιμεληθεί εικαστικά διάφορα σημεία στη «Γειτονιά της Κίρκης». Και αυτή υποστηρίζει ότι «τους ανθρώπους της γειτονιάς μάς έχει ενώσει η φύση, το μοναδικό αυτό περιβάλλον που δημιουργεί στον κόσμο μοναδική επικοινωνία και έμπνευση».
Μια εποχή που ένιωσαν «όλοι, τόσο οι κάτοικοι όσο και οι επισκέπτες, τον παράδεισο που ζούμε, ήταν η εποχή του Covid. Δεν σταμάτησε η επικοινωνία μας, αντιθέτως μεγάλωσε, βγαίναμε όλοι εδώ στο ποτάμι με τα παιδιά μας, με τα σκυλιά μας. Η ψυχή μας εδώ ανασαίνει και θρέφεται. Θα κάνουμε τα πάντα για να μη χαθεί αυτό το φυσικό κομμάτι».
«Δύσκολα να πάθουμε κατάθλιψη εδώ που ζούμε», λέει η Λεμονιά Βασιλάκη, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ κοντά, «δύο παράλληλους δρόμους πάνω από την εθνική», όπως μας εξηγεί, και μέχρι να εγκατασταθεί στη γειτονιά δεν γνώριζε το μέρος.
«Όταν ήρθα, ήταν μια έκπληξη. Δεν μπορούσα να αντιληφθώ ότι μένω στην Αττική. Είναι ένα υπέροχο μέρος για όλους μας, και ειδικά για τα παιδιά, που ακόμη και την περίοδο της καραντίνας δεν κλείστηκαν μέσα στα σπίτια». Εδώ και λίγο καιρό και η Λεμονιά Βασιλάκη είναι στο Δ.Σ. της Ροής και υποστηρίζει ότι «η λύση του αντιπλημμυρικού έργου που προωθείται από το υπουργείο Υποδομών δεν προμηνύει τίποτα καλό για το περιβάλλον αλλά ούτε για την αντιπλημμυρική θωράκιση της περιοχής. Βρήκαμε ένα ανοιχτό ποτάμι, ένα μοναδικό τοπίο, και θα το υπερασπιστούμε. Δεν θα το αφήσουμε να μετατραπεί σε οχετό», λέει.
Για τη διοίκηση που προετοιμάζει τεχνικές λύσεις αντιπλημμυρικών έργων «που θα αποψιλώσουν την παρόχθια βλάστηση και θα τσιμεντώσουν το ποτάμι», ο Τ. Συκουτρής παροτρύνει όσους έχουν αυτά τα σχέδια για το μέρος «να έρθουν έστω και μισή ώρα εδώ, σ’ αυτό το μοναδικό σημείο. Να ενστερνιστούν την ψυχή του ποταμού και της φύσης. Θα καταλάβουν ότι υπάρχει ένα θαύμα μέσα στην Αθήνα. Και η Αθήνα, που δεν έχει ποτάμι να την εκπροσωπεί, μπορεί να υιοθετήσει αυτό και να αποκτήσει μητροπολιτικά χαρακτηριστικά. Μπορεί να γίνει ένα σπουδαίο τοπόσημο με πολύ λίγα χρήματα. Δεν χρειάζονται φαραωνικά έργα. Συντήρηση χρειάζεται, όχι τσιμεντοποίηση».
Η ρύπανση και τα «χρώματα» του ποταμού
Η Μαρία Υφαντή θυμάται την πλημμύρα του 2015. «Είκοσι περίπου μέρες μετά, βλέπαμε ψάρια και χέλια να βγάζουν έξω το κεφάλι τους για να αναπνεύσουν. Το νερό οπτικά φαινόταν καθαρό. Υπήρχε μια διάχυτη μυρωδιά, η οποία, από ό,τι μάθαμε στη συνέχεια, μπορεί να ήταν κυάνιο. Ο δήμος και η Περιφέρεια κινητοποιήθηκαν αλλά δεν βρήκαν τίποτα στα δείγματα που πήραν».
Τις περισσότερες φορές, όπως μας εξηγεί ο σύζυγός της Θ. Υφαντής, τα δείγματα λαμβάνονται με καθυστέρηση, δύο με τρεις ημέρες μετά το συμβάν. Ο ίδιος είναι πεπεισμένος ότι ο μαζικός αφανισμός των ψαριών το 2015 «προερχόταν από ανεπεξέργαστα λύματα του βιολογικού καθαρισμού». Στα χρόνια που έχουν περάσει, ο Θ. Υφαντής έχει δει αυτό το μοναδικό ανοιχτό κομμάτι του ποταμού να παίρνει διάφορα χρώματα: «Το ποτάμι γινόταν άσπρο, κόκκινο, μπλε. Βαφεία, μαρμαράδικα έριχναν ανεξέλεγκτα τα απόβλητά τους. Κάποια στιγμή η ζωή είχε εξαφανιστεί. Μετά το 2009 και κοντά στην κρίση έκλεισαν διάφορα εργοστάσια. Τότε το νερό άρχιζε να καθαρίζει. Τα ψάρια και τα πτηνά επανήλθαν».
Στον Κηφισό, όπως μας εξηγεί η Χρυσάνθη Γεωργίου, υπάρχουν «παράνομες συνδέσεις αγωγών που απορρίπτουν αστικά λύματα και βιομηχανικά απόβλητα απευθείας στην κοίτη. Συχνά πρόκειται για μη αδειοδοτημένες εγκαταστάσεις ή παρακαμπτήριες αποχετεύσεις που λειτουργούν. Η έλλειψη ελέγχων και η απουσία διαρκούς παρακολούθησης επιτρέπουν να συνεχίζεται η ρύπανση», λέει. Οι κάτοικοι της οδού Κίρκης έχουν καταγράψει απορρίψεις μπαζών και άλλων απορριμμάτων στις όχθες από βυτιοφόρα. «Όλες αυτές οι παράνομες δραστηριότητες, τα μπάζα που εναποθέτουν κάποιοι στα πρανή, εμποδίζουν τη φυσική ροή του ποταμού και ήταν ένας από τους λόγους που δημιουργήθηκε και το πλημμυρικό φαινόμενο το 2015», προσθέτει.
Το έργο και οι προσφυγές στο ΣτΕ
Συχνούς καθαρισμούς από τα φερτά υλικά προτείνει και ο δήμος Φιλαδέλφειας - Νέας Χαλκηδόνας: «Το ποτάμι πρέπει να παραμείνει φυσικό, ανοιχτό, πρέπει να δείξουμε σεβασμό προς το οικοσύστημα, πρέπει να γίνονται συχνά καθαρισμοί από φερτά υλικά, οι όχθες του να διαμορφωθούν με ήπιες οικολογικές παρεμβάσεις σε χώρους αναψυχής και περιπάτου για τους κατοίκους», αναφέρει στην αίτηση ακύρωσης που κατέθεσε στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Η τύχη της ανοιχτής κοίτης του Κηφισού θα κριθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Στο ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο έχουν κατατεθεί δύο προσφυγές. Η μία είναι του δήμου, ενώ με δεύτερη προσφυγή ζητούν την ακύρωση της Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) του αντιπλημμυρικού έργου 47 πολίτες και δύο οργανώσεις: ο Σύλλογος Πολιτών υπέρ των Ρεμάτων «Ροή» και η Οικολογική Συμμαχία.
Το έργο με τίτλο «Διευθέτηση - Οριοθέτηση του Ποταμού Κηφισού στο τμήμα από Τρεις Γέφυρες Ανάντη Κόκκινου Μύλου έως Αττική Οδό» τρέχει από το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών. Το υπό μελέτη έργο χωρίζεται σε τρία διακριτά τμήματα. Το 2ο τμήμα, «Κόκκινος Μύλος-Αττική Οδός», μήκους 2,15 χιλιομέτρων, αφορά το τμήμα που βρίσκεται σε φυσική κατάσταση και στο οποίο, σύμφωνα με τη μελέτη, θα εγκιβωτιστεί η φυσική κοίτη.
Στην προσφυγή, η οποία κατατέθηκε επί δημαρχίας Γιάννη Βούρου και στηρίζεται και από τον σημερινό δήμαρχο, τον Γιάννη Τομπούλογλου, καταγράφεται η ρητή αντίθεση του δήμου στις παρεμβάσεις που πρόκειται να γίνουν. Για τη προσφυγή υπήρξε πλήρης ομοφωνία στο δημοτικό συμβούλιο.
Η προσφυγή εστιάζει ειδικά στο φυσικό κομμάτι του Κηφισού: «Τα έργα πρόκειται να γίνουν με την τοποθέτηση συρματοκιβωτίων στο μεγαλύτερο μέρος. Τα συρματοκιβώτια όμως είναι παρωχημένη τεχνολογία, μη φιλική προς το περιβάλλον. Για να τοποθετηθούν απαιτείται αποψίλωση της πλούσιας παρόχθιας βλάστησης, η οποία περιλαμβάνει αιωνόβια πλατάνια, ποικίλα άλλα δέντρα, δεκάδες φυτικά είδη και φυσικούς βραχισμούς», αναφέρεται στην προσφυγή. Μάλιστα, όπως υποστηρίζει ο δήμος στην προσφυγή του, πάνω στα συρματοκιβώτια δεν φυτρώνει ούτε μαϊντανός. «Είναι ζήτημα χρόνου η κατάρρευσή τους, όπως έχουμε παρατηρήσει στο σύνολο των ρεμάτων της Αττικής όπου έχουν τοποθετηθεί».
Όπως καταγράφεται στην προσφυγή, «η οικολογική αξία του εναπομείναντος σε φυσική μορφή τμήματος του Κηφισού είναι ιδιαίτερα σημαντική, δεδομένου ότι αποτελεί το τελευταίο ποτάμιο οικοσύστημα στο κέντρο του μητροπολιτικού συγκροτήματος και στα όρια των ως άνω 4 δήμων». Λόγω αυτής της μοναδικότητας, «αποτελεί ενδιαίτημα για ένα πολύ μεγάλο αριθμό ειδών, ανάμεσά τους αποδημητικά και υδρόβια πτηνά, υδρόβιοι οργανισμοί (ψάρια, αμφίβια) και υδροχαρή φυτά. Επιπλέον αποτελεί έναν τόπο στον οποίο σχολεία και άλλοι επισκέπτες μπορούν να έχουν την εμπειρία ενός ποταμού σε φυσική μορφή και να διατηρηθεί έτσι η μνήμη του πώς ήταν τα ποτάμια και τα ρέματα της Αθήνας πριν μετατραπούν σε οχετούς. Μνήμη που μπορεί να αποτελέσει μελλοντικά το έναυσμα για μια άλλη προσέγγιση, εάν συνεκτιμηθεί ότι η σύγχρονη τάση παγκόσμια είναι να αποκαλύπτονται και να επαναφέρονται τα ρέματα των πόλεων στη φυσική τους μορφή».
Στην προσφυγή του δήμου καταγράφεται ακόμη ότι ο δήμος αγνοήθηκε στη διαδικασία διαβούλευσης της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου. Αναφέρεται, επίσης, πως δεν δόθηκε η δυνατότητα γνωμοδότησης των αιρετών οργάνων του και δεν ζητήθηκε η άποψή του δήμου σε ένα τόσο σοβαρό έργο το οποίο γίνεται στα διοικητικά όρια του.
Η έλλειψη διαβούλευσης καταγράφεται και στους λόγους ακύρωσης της δεύτερης προσφυγής που κατέθεσαν οι 47 πολίτες με τις δύο οργανώσεις: «Η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του επίδικου αντιπλημμυρικού έργου δεν τέθηκε υπό διαβούλευση σύμφωνα με τα ειδικώς προβλεπόμενα από την εθνική αλλά και την ενωσιακή νομοθεσία», αναφέρεται.
Οι πολίτες υποστηρίζουν στην προσφυγή τους ότι η προσβαλλόμενη Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ), δηλαδή η πράξη της διοίκησης με την οποία εγκρίθηκαν οι περιβαλλοντικοί όροι του έργου, «δημοσιεύθηκε χωρίς προηγουμένως να έχουν ενημερωθεί ορθά και να έχουν συμμετάσχει ούτε οι κάτοικοι της θιγόμενης περιοχής, ούτε καν όμως και το δημοτικό συμβούλιο και η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του δήμου Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας, αλλά και των υπολοίπων όμορων δήμων».
Στην προσφυγή τους αναφέρουν ακόμη ότι στη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων «δεν αιτιολογείται επαρκώς η επιλογή της συγκεκριμένης λύσης για το 2ο τμήμα του έργου, του εγκιβωτισμού δηλαδή της φυσικής κοίτης του Κηφισού». Ισχυρίζονται επίσης ότι «ο εγκιβωτισμός του Κηφισού αποτελεί τεράστια παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής, με αμφίβολο σκοπό και αποτελεσματικότητα», ενώ παράλληλα «διαταράσσει τη βιοποικιλότητα της περιοχής, οχλεί την πανίδα και τη χλωρίδα, χωρίς ταυτόχρονα να συμβαδίζει με τη σύγχρονη διεθνή προσέγγιση στο ζήτημα των ρεμάτων και των ποταμών». Αυτή η πρακτική «αντίκειται στη λογική της τσιμεντοποίησης-εγκιβωτισμού και προωθεί την αποκάλυψη κλειστών ρεμάτων (daylighting) και την οικομηχανική επέμβαση (bioengineering)».
Οι πολίτες υποστηρίζουν ότι η επαναφορά των ρεμάτων και των ποταμών στη φυσική τους μορφή προωθείται ήδη σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη, επί τη βάσει της Οδηγίας-Πλαίσιο για τα νερά, η οποία έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο από το 2003.
Τα αντιπλημμυρικά έργα πρέπει «να προσεγγίζουν την αντιπλημμυρική προστασία σε ολόκληρη την υδρολογική λεκάνη των ποταμών και των ρεμάτων. Απαιτούνται δηλαδή έργα ορεινής υδρονομίας, αναδασώσεις, οριοθέτηση ρεμάτων βάσει του πραγματικού πλημμυρικού τους κύματος, όχι βάσει των υφιστάμενων κατασκευών, απαλλοτριώσεις κτιρίων επί της κοίτης αλλά και διάνοιξη φυσικών διατομών και σταθεροποίηση των πρανών».
Η διοίκηση, όμως, και εν προκειμένω το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών αρνείται να σπάσει αυγά και να αφήσει τον χώρο στο ποτάμι: «Η “αντιπλημμυρική προστασία” του Κηφισού θα επιτευχθεί μετατρέποντας τον Κηφισό σε οχετό», λέει η Χρυσάνθη Γεωργίου. Μ’ αυτόν τον τρόπο, «θα απομακρυνθούν όλα τα σπάνια είδη ψαριών, πτηνών και θηλαστικών που έχουν συγκεντρωθεί μέσα και γύρω από το ποτάμι, διαταράσσοντας τόσο την ισορροπία των συγκεκριμένων πληθυσμών όσο και την ποιότητα του νερού και του αέρα στη γειτονιά μας», λέει.
Ταυτόχρονα, «η λύση που επελέγη χωρίς να τεκμηριωθεί επαρκώς είναι εκτός από πολύ επιβλαβής για το φυσικό περιβάλλον και τη βιοποικιλότητα, αναποτελεσματική για την αντιπλημμυρική προστασία. Η αποψίλωση της φυσικής βλάστησης και η επένδυση της κοίτης με τσιμέντο θα μειώσει τη δυνατότητα απορρόφησης του νερού από το έδαφος, αυξάνοντας την ταχύτητα του νερού και του όγκου των φερτών υλικών».
Η Αγγελική μπήκε στην κουβέντα μόλις η πρόεδρος της Ροής ολοκλήρωνε τη φράση της. Είναι φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ζει στην περιοχή εδώ και μια εξαετία. Δεν γνωρίζει ακριβώς ποια είναι τα έργα που θα γίνουν αλλά ξέρει ότι το τοπίο που εκείνο το ζεστό μεσημέρι ήρθε να απολαύσει με την κόρη της και τον σκύλο τους απειλείται: «Ζω συνολικά έξι χρόνια στην περιοχή. Δεν υπάρχει η ομορφιά και η ανακούφιση που προσφέρει. Αυτό το φυσικό κομμάτι πρέπει πάση θυσία να προστατευτεί από κάθε εγκληματική παρέμβαση εκ μέρους αυτών που δεν ξέρω τι διατείνονται και με ποιους σκοπούς. Δεν θα πρέπει να επιτραπεί να χαθεί αυτή η ομορφιά. Θα είναι έγκλημα. Δεν ξέρω αν κάποιοι άλλοι “τη βρίσκουν” με αυτοκίνητα και ουρανοξύστες. Υπάρχουν όμως και άλλοι άνθρωποι που εισπράττουν και απολαμβάνουν τη φυσική ομορφιά. Αυτή την έχουμε εδώ. Το νερό το τρεχούμενο, το συνεχές. Το σημείο όπου φέρνω τα ψωμάκια για τα ψάρια, τα παπάκια, τα πουλάκια. Τι θέλουν να κάνουν εδώ και για ποιον λόγο; Μένεις δεν μένεις εδώ, και περαστικός να είσαι, αποσβολώνεσαι. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μη συγκινείται από την ομορφιά της φύσης. Είναι δυνατόν κάποιοι, το ίδιο το κράτος, να θέλουν να καταστραφεί;».
Οι φωνές αγωνίας των πολιτών για το αντιπλημμυρικό έργο που σχεδιάζεται στη φυσική κοίτη του Κηφισού θα συνεχιστούν. Η υπόθεση θα συζητηθεί, μετά από τρεις αναβολές, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στο ΣτΕ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
