«Ψιλικά»: Μια περφόρμανς για τις μικρές καθημερινές περιπέτειες που μας ενώνουν

CHECK I WAS THERE: ΨΙΛΙΚΑ Facebook Twitter
Η παράσταση – site specific performance της ομάδας «Στέρεο νερό» με τον τίτλο «Ψιλικά» ξεκινάει από το ισόγειο της Ρέας. Φωτ.: Stephie Grape
0

ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να βρει ιδανικότερο μέρος για να στήσει την παράστασή της η Εύη Σούλη: ένα παροπλισμένο, σχεδόν εγκαταλελειμμένο εμπορικό κέντρο στον Βύρωνα, ένα κτίριο που υπολειτουργεί, αλλά εξακολουθεί να έχει όνομα, «Ρέα». Απολύτως ’70s αισθητικής, με στρογγυλές γυάλινες βιτρίνες καταστημάτων, μεταλλικά κουφώματα παντού, μαρμάρινα δάπεδα και τοίχους, ασανσέρ άλλων εποχών, και στην ταράτσα δύο θερινά σινεμά, ένα με μικρότερη οθόνη και σκέπαστρο, το άλλο με κανονικών διαστάσεων οθόνη – και θέα την Αθήνα πιάτο, που λένε.  

Αν η Γλυκερία Μπασδέκη το είχε δει εγκαίρως, θα έγραφε για δοξασμένες νύχτες καλοκαιριού και ανεκπλήρωτους έρωτες κάτω από τον έναστρο αττικό ουρανό. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, όλα όσα έχει γράψει εμπεριέχουν τη «Ρέα», κι ας μην τη γνώριζε. Τα κείμενά της βρίθουν από αναμνήσεις μιας νιότης μακρινών εποχών, πρόσωπα, μουσικές, εικόνες, γεγονότα ενός παρελθόντος που έχει προ πολλού θαφτεί κάτω από τα ανελέητα στρώματα της ιστορίας, της προσωπικής της, της ελληνικής επαρχίας, της ποπ κουλτούρας (στα όρια του λούμπεν).

Έξι κορίτσια, νέες γυναίκες, κούκλες με ροζ τούλια, τοποθετημένες μέσα στα αραχνιασμένα μαγαζιά με τις γυάλινες βιτρίνες σαν μέσα στα κουτιά τους, ξεμυτίζουν μία-μία με έκπληκτο βλέμμα, καθώς μας αντικρίζουν.

Η παράσταση-site specific performance της ομάδας «Στέρεο νερό» με τον τίτλο «Ψιλικά» ξεκινάει από το ισόγειο της «Ρέας». Έξι κορίτσια, νέες γυναίκες (Άννη Θεοχάρη, Αδελαΐδα Κατσίδε, Έλενα Μεγγρέλη, Ελπινίκη Σαριπανίδου, Έλσα Σίσκου, Θέμις Χατζή), κούκλες μες στα ροζ τούλια (ενδυματολόγος είναι η Ελένη Καββαδά), τοποθετημένες στα αραχνιασμένα μαγαζιά με τις γυάλινες βιτρίνες σαν μέσα στα κουτιά τους (πολύ μου θύμιζαν τις κούκλες των αλλοτινών καιρών μέσα σε αμπαλαρισμένες κούτες με διάφανη επιφάνεια), ξεμυτίζουν μία-μία με έκπληκτο βλέμμα καθώς μας αντικρίζουν.

I WAS THERE: ΨΙΛΙΚΑ Facebook Twitter
Φωτ.: Stephie Grape

Κι αρχίζουν να ξεδιπλώνουν τις ιστορίες τους, θρυμματισμένες μνήμες εφηβείας. Μας αποκαλύπτονται σαν μια φωνή, μια ιστορία, μια μνήμη: η παιδική ηλικία, οι γονείς, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Ένα κουβάρι που ξετυλίγεται με χάρη και υπόκρουση το εμβληματικό τραγούδι της πάλαι ποτέ βεντέτας του λαϊκού πάλκου και των πανηγυριών Ξανθής Περάκη· τα λόγια ξεστομίζονται εκστασιασμένα σαν να αποτίνουν φόρο τιμής στα ροζ εξώφυλλα της «Μανίνας» και της «Σούπερ Κατερίνας» (αφελή κοριτσίστικα περιοδικά μιας Ελλάδας που έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει).  

Κι αφού μας έχουν καλωσορίσει με τον τόσο ζεστό και ιδιαίτερο αυτόν τρόπο, μας καλούν να τις ακολουθήσουμε στις σκάλες – «έλα, έλα» μας λένε απαλά, σαν να μας καλούν σε ένα μυστικό πέρασμα ή σε μια ερωτική περιπέτεια. Κι εκεί, με τη θέα στο ισόγειο από το εσωτερικό μπαλκόνι του πρώτου πατώματος, οι μνήμες γίνονται ακόμα πιο «επικίνδυνες», πιο τολμηρές. Καραδοκεί ο έρωτας που με δυσκολία τιθασεύεται, το κορμί διψάει, ποθεί το φιλί, τα φιλιά – αλλά και ο θάνατος, η ανησυχητική ιδέα ότι τίποτα δεν μένει για πάντα εδώ, κανένας μας.

Προτού ανέβουμε στο επόμενο πάτωμα, κάναμε μια στάση. Στο γωνιακό κατάστημα που βλέπει στη πόλη, μέσα από το τζάμι ένας άγγελος που τον ενσαρκώνει ο Άγγελος Παπαδημητρίου μας τραγουδάει, σχεδόν σαν να ψάλλει, το «Σκουπίδια πέραν της ατμόσφαιρας» της Λένας Πλάτωνος: «Μικρή είχα δει / σε όνειρο εφιαλτικό / πως ζούσα μ’ ένα άλλο παιδί / σε γυάλινο διαστημικό κλουβί / και άνθρωποι νεκροί / ανέβαιναν από τη γη / ντυμένοι με κοστούμια γκρι / κι όσο ανέβαιναν / τόσο φούσκωναν / άμορφες μάζες νέων αστερισμών / σε συγκρούσεις με το καθαρό μας το γυαλί / άμορφες μάζες νέων αστερισμών / ρακοσυλλέκτες διαστημικοί / κρυσταλλοποιημένα ούρα αστροναυτών».

Ανεβήκαμε στο τέταρτο πάτωμα, παρακάμπτοντας το τρίτο, όπου λειτουργεί γυμναστήριο –οι νέοι άντρες που γυμνάζονταν μάς κοιτούσαν έκπληκτοι, θα μπορούσαν να είναι και μέρος της δράσης–, και μπήκαμε σε ένα παλιό μπαρ όπου η μνήμη πια έχει αγγίξει την ενηλικίωση. Ένα απελπισμένο τηλεφώνημα μίας εξ αυτών στον Πρόεδρο της Βόρειας Κορέας «Κιμ» με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό είναι ένα τραγελαφικό παραλήρημα σουρεαλιστικού σαρκασμού, αλλά έμοιαζε και λίγο σαν η ντροπή να είχε αλώσει τη γυναικεία φύση. Παίζουν μεταξύ τους, ανοίγουν μπουκάλια, γελάνε, επιβεβαιώνοντάς μας ότι δεν είναι πια τα «αθώα» κορίτσια, οι παρθένες με τα ροζ που αρχικά γνωρίσαμε.

I WAS THERE: ΨΙΛΙΚΑ Facebook Twitter
Ένας άγγελος, που τον ενσαρκώνει ο Άγγελος Παπαδημητρίου, μας τραγουδάει, σχεδόν σαν να ψάλλει, το «Σκουπίδια πέραν της ατμόσφαιρας» της Λένας Πλάτωνος. Φωτ.: Stephie Grape
I WAS THERE: ΨΙΛΙΚΑ Facebook Twitter
Φωτ.: Stephie Grape

Κι ακολουθεί η «τελευταία πράξη» στην ταράτσα με φόντο τη μεγάλη και ανενεργή εδώ και χρόνια οθόνη, όπου όλα βγαίνουν στο φως. Το βίντεο που προβάλλεται επάνω της μας προσγείωσε στην απτή και θνητή πραγματικότητα της ζωής αυτών των κοριτσιών που μάλλον είναι παραλλαγές ενός. Μία τους τραγουδάει το «Like a prayer» της Madonna: «Life is a mystery / Everyone must stand alone / I hear you call my name / And it feels like home».

Η «μνήμη» ενδύεται τον μανδύα της νοσταλγίας, σχεδόν ταυτίζεται με τον θάνατο της αθωότητας, της νιότης, των ανθρώπων με τους οποίους πορεύτηκαν, που πορευόμαστε. Άλλωστε, όλα σε αυτό το ξεχασμένο οικοδόμημα θυμίζουν τον θάνατο μιας εποχής. Μόνη ελπίδα οι αμέτρητες γλάστρες με τα φυτά που κάθε μέρα, όπως πληροφορήθηκα, έρχεται κάποιος και τις ποτίζει, δίνοντας τους ζωή.

Κάτω από τον καλοκαιρινό έναστρο ουρανό τα φρέσκα κορίτσια θύμιζαν τους στίχους της Πλάτωνος: «Το πεπρωμένο εκείνων των παιδιών / Που γεννηθήκαν και θα γεννιούνται / Κάτω από τον αστερισμό των σκουπιδιών / Κάτω από τον μαγνητισμό των απορριμμάτων / Ποιο το περιεχόμενο των ποιημάτων / Η αγάπη τους για την ωραία / Ή για το τέρας».

Τελικά, γιατί αυτή η σουρεαλιστικο-ποιητική περφόρμανς έχει τον τίτλο «Ψιλικά»; Μήπως γιατί όλες οι μικροϊστορίες των ανθρώπων, του καθενός μας, έχουν μια κοινή πορεία; Είναι μικρές καθημερινές περιπέτειες που δεν απέχουν πολύ η μία από την άλλη και μας ενώνουν; Μήπως η ζωή μας είναι ό,τι έχει απομείνει στο παλιό κουτάκι με το ξεχασμένο ψιλολόι που τυχαία βρίσκει όποιος/-α μένει πίσω, ψαχουλεύοντάς το από περιέργεια; Ανάμεσα σε κουμπιά, βελόνες, κλωστές, φωτογραφίες, εικονίτσες αγίων, ακυρωμένα διαβατήρια, χαρτιά, ψευδοκοσμήματα και άλλα ευτελή απομεινάρια της καθημερινότητας, πολύτιμα μόνο για όσους μάς αγάπησαν κάποτε;

I WAS THERE: ΨΙΛΙΚΑ Facebook Twitter
Φωτ.: Stephie Grape
CHECK I WAS THERE: ΨΙΛΙΚΑ Facebook Twitter
Φωτ.: Stephie Grape

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ