Ο SUPREMUSDEUS, ο MobbinGoblin, ο Shade και η Teddy Marmalade εκπροσωπούν μια ομάδα νέων καλλιτεχνών που ονομάζεται Cutthroat και έχει έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το Cutthroat είναι μια κολεκτίβα διαφορετικών προσωπικοτήτων με κοινή συνισταμένη την αγάπη για την τέχνη, ιδιαίτερα το ραπ, που εκφράζουν αυτό τους το πάθος από διαφορετικά πόστα: rappers, producers, DJs, graphic designers κ.ά.
Το «Perfect Blue» είναι η πρώτη επίσημη κυκλοφορία των Cutthroat, η οποία θέτει τον τόνο για την προσέγγισή τους μουσικά αλλά και αισθητικά. Με αφορμή αυτό, κάναμε μια συζήτηση γύρω από τον ίδιο τον δίσκο, αλλά και τους καλλιτεχνικούς στόχους και τις επιδιώξεις τους, την άποψή τους για την κατάσταση του ραπ –και όχι μόνο– στην Ελλάδα και άλλα πολλά.
— Τι ακριβώς είναι το «Perfect Blue» και τι αντιπροσωπεύει;
Το «Perfect Blue» αποτελεί την ερμηνεία που δώσαμε στο εγχείρημα το οποίο αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε και να βγάλουμε προς τα έξω. Το όνομα είναι ίδιο με της πρωτότυπης ταινίας κινουμένων σχεδίων του Satoshi Kon, από τις θεματικές της οποίας επηρεαστήκαμε και η οποία, σε συνδυασμό με τις δικές μας προσωπικές εμπειρίες και την αισθητική μας, αποτέλεσε τη ρίζα αυτού του δίσκου. Ένα κεντρικό νόημα της ταινίας αυτής είναι ο συνεχής και απαιτητικός αγώνας κάποιου ή κάποιας να ανακαλύψει τον πραγματικό εαυτό του/της, μέσα σε ένα χάος πληροφορίας και εξωτερικών προσδοκιών.
Το Cutthroat είναι μια κολεκτίβα διαφορετικών προσωπικοτήτων με κοινή συνισταμένη την αγάπη για την τέχνη, ιδιαίτερα το ραπ, που εκφράζουν αυτό τους το πάθος από διαφορετικά πόστα: rappers, producers, DJs, graphic designers κ.ά.
Οι περισσότεροι από μας έχουμε βιώσει αυτό τον αγώνα σε καθημερινό επίπεδο και μέσω αυτού προσπαθούμε να επιτύχουμε την απόλυτη ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας και, ως εκ τούτου, προς τον υπόλοιπο κόσμο. «Perfect» σημαίνει τέλειο και «blue» είναι μια λέξη η οποία στην αγγλική γλώσσα μεταφορικά σημαίνει μια αδιαθεσία, μια ναυτία ή μια δυσκολία αντιμετώπισης της ζωής. Οπότε, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο τίτλος –και σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενο του δίσκου– αντιπροσωπεύει αυτή ακριβώς την αντίθεση της αρρώστιας και της αδιαθεσίας με την τελειότητα, ώστε να υπάρχει μια ισορροπία σε όλα όσα βιώνουμε.
— Στο εξώφυλλο βλέπουμε ένα κολάζ από τις κοινές παιδικές αναμνήσεις της γενιάς του '90, ιδιαίτερα από τα μέσα ως τα τέλη της δεκαετίας. Τι σημασία έχει αυτή η εποχή για εσάς και είναι ασφαλές να πούμε πως αποτέλεσε την κυρία έμπνευση για τον δίσκο;
Είμαστε μια ομάδα η οποία αποτελείται κυρίως από άτομα που γεννήθηκαν στα ’90s. Θέλοντας και μη, μεγαλώνοντας και περνώντας την παιδική μας ηλικία στα ’00s, όλοι μας μοιραζόμαστε παρόμοιες αναμνήσεις, είτε αυτό έχει να κάνει με βιώματα, είτε με ταινίες και καρτούν που παρακολουθούσαμε, ακόμα και με τα video games που παίζαμε μεγαλώνοντας. Παρόλο που δεν μεγαλώσαμε μαζί, όλα αυτά δημιουργούν μια κοινή αισθητική στην ομάδα μας, η οποία είναι μια πάρα πολύ καλή πηγή έμπνευσης που δεν εκμεταλλεύονται πολλοί στις μέρες μας. Έτσι, πήραμε την απόφαση να κάνουμε αυτό ακριβώς σαν ομάδα, να δημιουργήσουμε έναν δίσκο που από το εξώφυλλό του μέχρι και τις παραγωγές του να έχει έμπνευση και κομμάτια των ’90s-’00s, είτε παρμένα από video games, είτε από αναφορές σε ταινίες και γεγονότα.
Το εξώφυλλο του δίσκου όντως εμφανίζονται αντικείμενα τα οποία συμβολίζουν με άμεσο τρόπο επιρροές μας και με έμμεσο πτυχές της ζωής μας, τα οποία, όμως, αν τα παρατηρήσει κανείς προσεκτικά, προέρχονται από διάφορες εποχές, τα Precursor Orbs από τη σειρά παιχνιδιών Jak and Daxter (2000s), το Παζλ της Χιλιετίας από το «Yu-Gi-Oh» (1990s), η μπάλα και τα ακουστικά, που είναι διαχρονικά. Αντλώντας, λοιπόν, και από τα ’90s και από μεταγενέστερα χρόνια, δημιουργήσαμε ένα μείγμα κουλτούρας και αισθητικών που δομούν τον δίσκο από το πρώτο ως το τελευταίο κομμάτι.
— Μπορεί η νοσταλγία να αποτελέσει κινητήριο δύναμη για φρέσκια δημιουργία ή ισχύει και στην τέχνη πώς «αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς;».
Αυτό διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αν κάποιος δεν είναι δεμένος με το παρελθόν του και τα παρελθοντικά βιώματά του, η νοσταλγία δεν μπορεί να παίξει γι' αυτόν ρόλο ως πηγή έμπνευσης. Στη δική μας περίπτωση δεν νομίζω να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η νοσταλγία για μας είναι απέραντη πηγή έμπνευσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε οπισθοδρομικοί.
Κάθε συναίσθημα, είτε αυτό είναι αγάπη, είτε οργή, είτε θλίψη, είναι ακρογωνιαίος λίθος κάθε μορφής έκφρασης και τέχνης. Η νοσταλγία είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό και γλυκόπικρο συναίσθημα, το να επιστρέφεις συνειδητά πίσω στον χρόνο για να ανατρέξεις σε στιγμές δημιουργεί μια γαλήνη και μια όρεξη να συντηρήσουμε αυτές τις καταστάσεις. Παράλληλα, είναι πικρό γιατί κάποιες αναμνήσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την εποχή κατά την οποία βιώθηκαν, οπότε μπορούμε να πούμε πως οφείλει κανείς να ισορροπεί την ανάγκη του να επηρεαστεί από το παρελθόν με την όρεξή του να οραματιστεί κάτι καινούργιο για το μέλλον και έτσι να καταφέρει να είναι αυθεντικός και αληθινός. Δεν μπορείς να πας κάπου χωρίς να αρχίσεις από μια αφετηρία.
— Οι τέσσερίς σας εκπροσωπείτε μια κολεκτίβα εν ονόματι Cutthroat. Τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός πως το ραπ, ειδικότερα στη βιομηχανική/mainstream έκφανσή του, έχει εξατομικευτεί αρκετά. Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς την αξία της συλλογικότητας και τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στη μουσική;
Η εξατομίκευση που έχει προκύψει πλέον στη μουσική είναι καθαρά απόρροια της γενικότερης εγωιστικής νοοτροπίας και ατζέντας που προωθείται όσο περνάνε τα χρόνια από το σύστημα στο οποίο όλοι ζούμε. Αυτό δεν σημαίνει πως όποιος επιλέγει να δημιουργήσει και να εκφραστεί μόνος του είναι μισάνθρωπος ή παρτάκιας, αλλά δεν πρέπει να χαθεί ποτέ η μαγεία που έχει έμφυτη η συνεργατικότητα και η αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων για να οδηγηθούν σε έναν κοινό στόχο. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει μια ομάδα η οποία έχει κοινό στόχο, διότι βαδίζοντας στον ίδιο δρόμο πάντα ο ένας μπορεί να βοηθήσει τον άλλον και όλοι μαζί να βγάλουν ένα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα σε σύγκριση με κάποιον που πηγαίνει μόνος του. Εξάλλου, ακόμα και σε σόλο καλλιτέχνες, πάντα κρύβεται από πίσω μια δυνατή ομάδα.
Εμείς είμαστε μια ομάδα που αποτελείται από άτομα με μεγάλη όρεξη και ιδέες που μόνο σε μια κολεκτίβα μπορούν να επιτευχθούν. Επιλέξαμε να κινηθούμε έτσι γιατί είδαμε, ζώντας κοινές ή παρόμοιες καταστάσεις, πως ταιριάζουμε σαν άνθρωποι και αν συνδυάσουμε τις όμορφες και τις άσχημες πτυχές του καθενός βγαίνει προς τα έξω κάτι που κανένας μας δεν θα είχε τη δυνατότητα να εκφράσει με αυτό τον τρόπο. Είμαστε όλοι τυχοδιώκτες και αυτό θέλουμε να βγαίνει προς τα έξω.
— SUPREMUSDEUS και MobbinGoblin, αναλάβατε εξ ολοκλήρου την παραγωγή του δίσκου. Ως νέοι producers, πώς βλέπετε τον χώρο του beatmaking στην Ελλάδα; Βρίσκεται πλέον σε καλύτερο επίπεδο από ό,τι παλιότερα;
SUPREMUSDEUS: Σε γενικές γραμμές ναι, το beatmaking και η παραγωγή βρίσκονται σε πολύ καλύτερο επίπεδο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Πάρα πολλοί beatmakers και producers πλέον μπορούν να δημιουργήσουν αρκετά αξιόλογη μουσική και να έχουν ένα καλό εισόδημα από αυτό, κάτι που στο παρελθόν δεν υπήρχε. Το ίντερνετ και η κοινότητα των producers παγκόσμια έχουν βοηθήσει σε αρκετά μεγάλο βαθμό, μια και πλέον υπάρχουν εκατομμύρια tutorials που μπορούν να βοηθήσουν κάποιον νέο να δημιουργήσει αυτό που έχει στο κεφάλι του. Ωστόσο υπάρχουν ακόμα αρκετά προβλήματα σε αυτόν τον τομέα, τα οποία δεν βοηθούν το producing να εδραιωθεί στη χώρα μας όπως του αξίζει, αλλά αυτό είναι μια άλλη και μεγάλη συζήτηση που δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει σε μία συνέντευξη.
MobbinGoblin: Ο χώρος του beatmaking έχει δει τεράστια εξέλιξη τα τελευταία 4 με 5 χρόνια στην Ελλάδα και αυτό έχει να κάνει με το πόσο πιο DIY έχει γίνει το να κάνεις πλέον beats. Κάθε πιτσιρικάς μπορεί να κατεβάσει cracked software και να φτιάξει ένα beat που θα ζήλευαν βετεράνοι producers που δουλεύουν σε πανάκριβα στούντιο. Κάτι ακόμα πιο σημαντικό είναι πως οι νέοι παραγωγοί ακούνε πολύ πιο versatile ραπ σε σχέση με τους παλαιότερους. Λίγο-πολύ στην Ελλάδα μέχρι και τα mid ’10s όλοι οι παραγωγοί boom bap έκαναν old school rap beats. Μετά, με το τραπ να ανεβαίνει ραγδαία και το ραπ να περιέχει όλο και πιο πολλά subgenres, καταλήξαμε να έχουμε ένα μεγάλο pool από διαφορετικούς producers με σημαντικά διαφορετικό ηχόχρωμα, κάτι που σπάνιζε προ 2020.
— Ένα μεγάλο κομμάτι της παραγωγικής και επαγγελματικής δραστηριότητας ενός σύγχρονου producer είναι τα type beats, που ομολογουμένως έχουν βοηθήσει πολλούς ανερχόμενους παραγωγούς, τόσο οικονομικά όσο και να εδραιωθούν. Πιστεύετε ωστόσο πως το σχεδόν μονοπώλιο τούς έχει στερήσει καλλιτεχνικά από τον χώρο, στο πλαίσιο της καινοτομίας;
S: Στην Ελλάδα δεν υπάρχει η «μπίζνα» των type beats, ας ξεκινήσουμε από αυτό. Θα ήταν καλό να υπάρχει, διότι σου προσφέρει την «ενοικίαση» ενός προϊόντος σε πολύ χαμηλή τιμή, με το αρνητικό να μην έχεις την αποκλειστικότητα του beat, το οποίο δεν είναι καθόλου κακό, γιατί δίνει την οικονομική ελευθερία στον καλλιτέχνη να επενδύσει σε άλλο κομμάτι του πρότζεκτ του, όπως στο mix&master, στο βιντεοκλίπ κ.λπ. Τώρα το πώς θα δημιουργήσει κάποιος το type beat παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Τι θέλω να πω; Αν δημιουργήσω ένα beat που έχω στο μυαλό μου, έπειτα μου θυμίσει κάποιον καλλιτέχνη και το ανεβάσω στο YouTube με το «τάδε type beat» στον τίτλο, αυτό δεν καταστρέφει τη διαδικασία της δημιουργίας μου, αλλά γίνεται καθαρά για λόγους μάρκετινγκ. Όταν, όμως, κάποιος δημιουργεί ένα type beat έχοντας στο μυαλό του συγκεκριμένο καλλιτέχνη, χρησιμοποιώντας τα ίδια VSTs και drumkits με το original beat, τότε ναι. Εκεί παύει να υπάρχει δημιουργία και καινοτομία σε αυτό που κάνουμε.
M: Βοηθητικά είναι τα type beats, τόσο για τον παραγωγό όσο και για τους ράπερ. Από τη μία είναι ο πιο εύκολος και ξεκούραστος τρόπος να βγάλεις μερικά λεφτά ως παραγωγός και από την άλλη ένας πολύ εύκολος τρόπος για ράπερ που δεν έχουν πρόσβαση σε κάποιον παραγωγό να μπορούν να βρουν κάτι που θα τους ταίριαζε. Προσωπικά δεν είναι κάτι που χρησιμοποιώ, καθώς νιώθω πως καταλήγει σε απρόσωπη μουσική. Δεν το προτιμώ επίσης γιατί αυτό σημαίνει πως οποιοσδήποτε μπορεί να με πληρώσει και να πει ό,τι θέλει πάνω στη μουσική μου. Βρίσκω πιο ενδιαφέρον να κυκλοφορώ μουσική με καλλιτέχνες με τους οποίους έχω κάποια τριβή και εγκρίνω προσωπικά τι θα πούνε, αλλά και πώς θα το πούνε όταν πατάνε σε δικά μου beats.
— Shade, ερμηνευτικά είσαι ο πρωταγωνιστής του δίσκου. Ήταν συνειδητή απόφαση η έλλειψη συμμετοχών; Ήταν μια έντεχνη δήλωση του ποιοι και τι είναι το Cutthroat;
Η αλήθεια είναι πως για ένα μεγάλο μέρος της δημιουργίας του δίσκου δεν ήμουν αρνητικός στο ενδεχόμενο συμμετοχής άλλου καλλιτέχνη, αλλά όσο έπαιρνε σάρκα και οστά ο δίσκος συνειδητοποίησα πως αισθητικά και ερμηνευτικά επέλεξα, και συνειδητά και υποσυνείδητα, μια στιχουργική προσέγγιση που αφορούσε πάρα πολύ την ενδοσκόπηση και την ανάγκη να βρω τον εαυτό μου, όπως ανέφερα και πριν. Έτσι, πήρα το ερμηνευτικό κομμάτι πάνω μου. Αυτό, για όσους βγάζουν γρήγορα συμπεράσματα, δεν σημαίνει ότι ο δίσκος είναι μόνο προσωπικό μου πρότζεκτ, είναι καθαρά αποτέλεσμα συνολικής προσφοράς του Cutthroat και στέκομαι αρκετά σε αυτό γιατί πολύς κόσμος πλέον αδυνατεί να αναγνωρίσει τη σημασία της προσφοράς όλων όσοι δεν γράφουν στίχους στη δημιουργία των projects.
— Για πολλά χρόνια στο ελληνικό ραπ παιχνίδι είχε υπερισχύσει η λογική του DIY, ως αντιδάνειο από την κουλτούρα του πανκ, μην αφήνοντας χώρο ούτε σε ανεξάρτητα label να αναπτυχθούν, κάτι που πλέον έχει αρχίσει να αλλάζει. Ωφέλησε αυτή η λογική το εγχώριο ραπ, πιστεύεις, ή το έκανε πιο εσωστρεφές;
Το ραπ έχει απήχηση και πιστεύω ότι θα συνεχίσει να έχει. Άμεσο αποτέλεσμα είναι να παίρνουν πρωτοβουλίες καλλιτέχνες να πλαισιώνουν το έργο τους σε μια συγκροτημένη πλατφόρμα, όπως μια δισκογραφική εταιρεία. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η νοοτροπία του DIY σπανίζει όλο και περισσότερο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χαθεί εντελώς από το μυαλό των καλλιτεχνών. Εγώ ανέκαθεν υποστηρίζω την αυτάρκεια σε όλους τους τομείς και μέσω του Cutthroat εκφράζω την προσέγγιση αυτή, μέσω μιας άτυπης αλλά ταυτόχρονα πολύ στενής συνεργασίας με όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Δεν με ενδιαφέρει να έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου, σίγουρα όχι σε καλλιτεχνικό επίπεδο αλλά ούτε καν στα πιο τυπικά, όπως ο διαμοιρασμός της μουσικής και η προώθησή της.
Μ’ αρέσει όλα να τα αναλαμβάνω εγώ και οι συνεργάτες μου και να έχουμε έλεγχο σε κάθε τομέα της δημιουργίας του έργου μας μέχρι την κυκλοφορία του. Νιώθω πιο άνετα έτσι και προκαλώ περισσότερο τον εαυτό μου για να γίνω καλύτερος και να δω μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτό που εκφράζω. Πάρα πολλοί μοιράζονται παρόμοια νοοτροπία και μιλώ μόνο για καλλιτέχνες που δεν φαίνονται στο παρασκήνιο αλλά και για φτασμένους ανθρώπους που αποφάσισαν να χτίσουν τη δικιά τους κατάσταση. Το κέρδος που αποφέρει μια δισκογραφική δεν είναι κακό εφόσον ανακυκλώνεται στην ίδια τη σκηνή, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που όλο αυτό το καπηλεύονται άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με την ίδια τη μουσική, και όσοι είναι όντως πίσω από το έργο μένουνε ρέστοι. Εμείς ως Cutthroat είμαστε της άποψης πως ό,τι μπορείς να κάνεις χωρίς εξάρτηση από κάποιον, καν’ το. Μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει κανείς από αυτό. Οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να πράξει όπως επιθυμεί, αναλόγως με τις προτεραιότητες και τις στοχεύσεις που έχει.
— Teddy Marmalade, στα design σου βλέπουμε μια καρτουνίστικη, πολύχρωμη προσέγγιση. Από πού πηγάζει αυτή η έμπνευση και τι επιδιώκεις να εκφράσεις με την τέχνη σου;
Είμαι αρκετά επηρεασμένη από τα καρτούν και τα παιχνίδια των '90s. Γενικά προσπαθώ να μείνω συνδεδεμένη με το παιδί που υπήρξα, είμαι ευλογημένη με όμορφα παιδικά χρόνια και αναμνήσεις και δεν θέλω ποτέ να σταματήσω να αισθάνομαι τη ζεστασιά του τότε.
— Η εξάπλωση μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το Instagram έχει αποτελέσει ιδανικό πεδίο προβολής των νέων καλλιτεχνών. Είναι αποδοτικό ως μέσο, θεωρείς, ή κρύβει παγίδες;
Μέχρι κάποιο σημείο ναι, τα social media είναι τεράστια βοήθεια για έναν καλλιτέχνη ώστε να αναδειχθεί και να διαφημίσει τη δουλειά του. Όμως πλέον έχει γίνει πολύ δύσκολο, μια και οι καλλιτέχνες είναι πολλοί, σε σημείο που το κοινό να μην μπορεί να τους απορροφήσει όλους. Επίσης, το μάρκετινγκ που χρειάζεται να κάνεις πλέον έχει γίνει τόσο περίπλοκο και κουραστικό, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να μην κάνουν σωστή χρήση του. Όλα ήταν πιο απλά όταν η προώθηση της μουσικής γινόταν σε πλατφόρμες όπως το Myspace, και με CD χέρι με χέρι, και σίγουρα ήταν πιο αποτελεσματικά.
