«Vultures»: Μπορεί ο Kanye West να επανεφεύρει τον εαυτό του;

«Vultures» ή καταναλώνοντας μουσική στην εποχή των blockbusters Facebook Twitter
Αγωνία και ενδιαφέρον σίγουρα για τα δύο επόμενα μέρη της τριλογίας, βαθμολογικά όμως ο πιλότος δυστυχώς ήταν flop/5. Φωτ.: Getty Images/ Ideal Images
0


ΟΤΑΝ ΕΙΧΕ ΠΡΩΤΟΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΙ ο δίσκος, ήμουν αρκετά επιφυλακτικός. Όχι απλά γιατί μιλάμε για έναν ακόμα δίσκο μετά το πέρας του καλλιτεχνικού και δημιουργικού peak του Kanye, αλλά περισσότερο γιατί θα συνεργαζόταν με τον Ty$. Μια σύμπραξη μεταξύ του πρωταγωνιστή του influence στη σύγχρονη ποπ, αλλά και στο ίδιο το ραπ, με έναν R&B καλλιτέχνη είναι σίγουρα κάτι το ενδιαφέρον, μπαίνουν αμφιβολίες όμως στο παιχνίδι όταν αυτός είναι ο πιο νερόβραστος καλλιτέχνης του μοντέρνου R&B.

Όμως, ακριβώς λόγω της generic φύσης που έχει το artistry του Ty$, έχει αποδείξει πολλές φορές ότι μπορεί να προσαρμοστεί άψογα σε διαφορετικά ηχοχρώματα, ένας μουσικός χαμαιλεοντισμός που με τις κατάλληλες κατευθυντήριες γραμμές από έναν έμπειρο οραματιστή μπορεί να αποδώσει.

Το πείραμα κρίνεται ως επιτυχές. Ο Ty$ είναι το μοναδικό highlight ενός κενού κατά τα άλλα δίσκου. Μετά και την κυκλοφορία του «Utopia» από το πνευματικό παιδί του Kanye, τον Travis Scott, έχουν ανθίσει οι καρποί που είχαν σπείρει δίσκοι σαν το «My Beautiful Dark Twisted Fantasy».

Ο Kanye είναι σίγουρα ακόμα εδώ, άλλωστε το πέρασμα της δημιουργικής κορύφωσης δεν συνεπάγεται απαραίτητα και καλλιτεχνική απονέκρωση, δεν έχει καταστήσει όμως σαφές προς τα πού θέλει να κινηθεί και τι ακριβώς θέλει να εκφράσει.

Περνάμε στη σφαίρα των μεγάλων, εκκωφαντικών, blockbuster ραπ δίσκων, που προσπαθούν να αναγάγουν την ημερομηνία κυκλοφορίας τους αλλά και την ίδια τους την ουσία σε πολλά περισσότερα από ένα δείγμα μουσικής. Είναι δίσκοι που αποτελούν συλλογικά, παγκόσμια events, οι οποίοι όμως θα πρέπει να προσπαθήσουν διπλάσια να υπερασπιστούν την υπόληψή τους για να μη μείνουν εν τέλει στην ιστορία ως πυροτεχνήματα.

Kanye West, Ty Dolla $ign - Back to Me (featuring Freddie Gibbs)

Εδώ είναι που χωλαίνει το «Vultures». Είναι ένα κενό συνονθύλευμα πειραματισμών και διαφόρων άγουρων καλλιτεχνικών ιδεών. Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι θα κυκλοφορήσουν εν τέλει τα άλλα δύο ανακοινωθέντα volumes, πρόκειται για μια θολή εισαγωγή σε ένα project που δεν έχει προσανατολισμό.

Με λιγότερη συνοχή από το «Donda», παρά τις επιδέξιες προσπάθειες του Ty$, έχουμε μια φουτουριστική παρουσίαση όλων των παραγωγικών περιόδων του Kanye, από τον παραδοσιακό, ορθόδοξο soulful ήχο του Σικάγο στο «College Dropout» έως το gospel του «Jesus Is King». Μια παρουσίαση που, στο πλαίσιο του τελικού προγραμματισμού, καταλήγει σε ένα ιδιαίτερο post-club celebration της club κουλτούρας της γενέτειράς του.

Στιχουργικά ο Kanye προσφέρει στον δημόσιο διάλογο περισσότερη διχογνωμία, δηλώνοντας από το intro ακόμα του δίσκου «Keep a few Jews on the staff now», αναφερόμενος στα συνεχόμενα αντισημιτικά rant του. Και εκεί σταματάει κάθε τι ενδιαφέρον. Υπερσεξουαλικοποίηση, ego, πλουτισμός, ego, διφορούμενες μπάρες για το σούσουρο, κι άλλο ego.

Ενώ υπάρχουν στιγμές μέσα στο άλμπουμ όπου αποτινάσσει το ναρκισσιστικό του πέπλο και επανανθρωποποιείται, όπως με το «Who's not entertained by my pain», στο «Burn», σαν σε μηχανισμό άμυνας τα ξεχνάει όλα σε δευτερόλεπτα και επανέρχεται στο επτασφράγιστο φρούριό του, όπου, όπως έχει αφήσει πολλές φορές να εννοηθεί, μόνο τα παιδιά του έχουν πρόσβαση.

BEG FORGIVENESS - Kanye West, Ty Dolla $ign ft. Chris Brown

Στις συνεργασίες βλέπουμε μια παρέλαση από σύγχρονους σταρ τόσο του ραπ όσο και του R&B (και τον Rich The Kid) να προσφέρουν πραγματικά τον καλύτερο εαυτό τους στο πολιτισμικό συμβάν του «Vultures», με κυριότερα highlights το κουπλέ του Freddie Gibbs στο, αδικημένο ίσως από τη μίξη, «Back To Me» και τα φωνητικά του Chris Brown στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα, το «Beg Forgiveness».

Ο Kanye είναι σίγουρα ακόμα εδώ, άλλωστε το πέρασμα της δημιουργικής κορύφωσης δεν συνεπάγεται απαραίτητα και καλλιτεχνική απονέκρωση, δεν έχει καταστήσει όμως σαφές προς τα πού θέλει να κινηθεί και τι ακριβώς θέλει να εκφράσει. Δεν νοείται ότι από τον ενορχηστρωτή του σύγχρονου μουσικού οικοσυστήματος πλέον θα αρκούμαστε σε απλά καλά mid άλμπουμ.

Ας κάνει μια παύση να επαναδιαπραγματευτεί την κατεύθυνσή του και τα πράγματα που αληθινά θέλει να εκφράσει, άλλωστε δεν είναι υπόλογος σε κάποια εταιρεία και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν τον ζορίζει κάποιο deadline. Αγωνία και ενδιαφέρον σίγουρα για τα δύο επόμενα μέρη της τριλογίας, βαθμολογικά όμως ο πιλότος δυστυχώς ήταν flop/5.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Μουσική / Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Ο Taki Tsan και ο DJ Alx έχουν γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού χιπ χοπ. Τριάντα χρόνια μετά το ξεκίνημά τους είναι ακόμα εδώ, alive and kicking, με κοινό live στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στο ΠΛΥΦΑ, καινούργια σεζόν για το Taki Tsan Show αλλά και νέο άλμπουμ.
M. HULOT
Αlex Kapranos : «Η κουζίνα και το rock 'n' roll είναι δυο κόσμοι που μοιάζουν»

Μουσική / Αlex Kapranos : «Η φήμη είναι πολύ γελοία. Όσο λιγότερο τη σκέφτεσαι, τόσο το καλύτερο»

Οι Franz Ferdinand έρχονται τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα και ο Ελληνοβρετανός frontman τους, από την κορυφή ενός ελβετικού βουνού, βρίσκει χρόνο να μιλήσει για την ελληνικότητα, τις ανησυχίες του, το φαγητό και την αγάπη του για το ska.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Private Recordings»: Στο δωμάτιο του Μίκη

Μουσική / Σε πρόβα με τον Μίκη, ενώ το σταθερό κουδουνίζει μάταια

Τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη, το διπλό άλμπουμ «Private Recordings» φέρνει στο φως ανέκδοτες ηχογραφήσεις του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη, που ξαναζωντανεύουν το αξεπέραστο μουσικό του αποτύπωμα.
ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΟΥΒΑΣ