«Vultures»: Μπορεί ο Kanye West να επανεφεύρει τον εαυτό του;

«Vultures» ή καταναλώνοντας μουσική στην εποχή των blockbusters Facebook Twitter
Αγωνία και ενδιαφέρον σίγουρα για τα δύο επόμενα μέρη της τριλογίας, βαθμολογικά όμως ο πιλότος δυστυχώς ήταν flop/5. Φωτ.: Getty Images/ Ideal Images
0


ΟΤΑΝ ΕΙΧΕ ΠΡΩΤΟΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΙ ο δίσκος, ήμουν αρκετά επιφυλακτικός. Όχι απλά γιατί μιλάμε για έναν ακόμα δίσκο μετά το πέρας του καλλιτεχνικού και δημιουργικού peak του Kanye, αλλά περισσότερο γιατί θα συνεργαζόταν με τον Ty$. Μια σύμπραξη μεταξύ του πρωταγωνιστή του influence στη σύγχρονη ποπ, αλλά και στο ίδιο το ραπ, με έναν R&B καλλιτέχνη είναι σίγουρα κάτι το ενδιαφέρον, μπαίνουν αμφιβολίες όμως στο παιχνίδι όταν αυτός είναι ο πιο νερόβραστος καλλιτέχνης του μοντέρνου R&B.

Όμως, ακριβώς λόγω της generic φύσης που έχει το artistry του Ty$, έχει αποδείξει πολλές φορές ότι μπορεί να προσαρμοστεί άψογα σε διαφορετικά ηχοχρώματα, ένας μουσικός χαμαιλεοντισμός που με τις κατάλληλες κατευθυντήριες γραμμές από έναν έμπειρο οραματιστή μπορεί να αποδώσει.

Το πείραμα κρίνεται ως επιτυχές. Ο Ty$ είναι το μοναδικό highlight ενός κενού κατά τα άλλα δίσκου. Μετά και την κυκλοφορία του «Utopia» από το πνευματικό παιδί του Kanye, τον Travis Scott, έχουν ανθίσει οι καρποί που είχαν σπείρει δίσκοι σαν το «My Beautiful Dark Twisted Fantasy».

Ο Kanye είναι σίγουρα ακόμα εδώ, άλλωστε το πέρασμα της δημιουργικής κορύφωσης δεν συνεπάγεται απαραίτητα και καλλιτεχνική απονέκρωση, δεν έχει καταστήσει όμως σαφές προς τα πού θέλει να κινηθεί και τι ακριβώς θέλει να εκφράσει.

Περνάμε στη σφαίρα των μεγάλων, εκκωφαντικών, blockbuster ραπ δίσκων, που προσπαθούν να αναγάγουν την ημερομηνία κυκλοφορίας τους αλλά και την ίδια τους την ουσία σε πολλά περισσότερα από ένα δείγμα μουσικής. Είναι δίσκοι που αποτελούν συλλογικά, παγκόσμια events, οι οποίοι όμως θα πρέπει να προσπαθήσουν διπλάσια να υπερασπιστούν την υπόληψή τους για να μη μείνουν εν τέλει στην ιστορία ως πυροτεχνήματα.

Kanye West, Ty Dolla $ign - Back to Me (featuring Freddie Gibbs)

Εδώ είναι που χωλαίνει το «Vultures». Είναι ένα κενό συνονθύλευμα πειραματισμών και διαφόρων άγουρων καλλιτεχνικών ιδεών. Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι θα κυκλοφορήσουν εν τέλει τα άλλα δύο ανακοινωθέντα volumes, πρόκειται για μια θολή εισαγωγή σε ένα project που δεν έχει προσανατολισμό.

Με λιγότερη συνοχή από το «Donda», παρά τις επιδέξιες προσπάθειες του Ty$, έχουμε μια φουτουριστική παρουσίαση όλων των παραγωγικών περιόδων του Kanye, από τον παραδοσιακό, ορθόδοξο soulful ήχο του Σικάγο στο «College Dropout» έως το gospel του «Jesus Is King». Μια παρουσίαση που, στο πλαίσιο του τελικού προγραμματισμού, καταλήγει σε ένα ιδιαίτερο post-club celebration της club κουλτούρας της γενέτειράς του.

Στιχουργικά ο Kanye προσφέρει στον δημόσιο διάλογο περισσότερη διχογνωμία, δηλώνοντας από το intro ακόμα του δίσκου «Keep a few Jews on the staff now», αναφερόμενος στα συνεχόμενα αντισημιτικά rant του. Και εκεί σταματάει κάθε τι ενδιαφέρον. Υπερσεξουαλικοποίηση, ego, πλουτισμός, ego, διφορούμενες μπάρες για το σούσουρο, κι άλλο ego.

Ενώ υπάρχουν στιγμές μέσα στο άλμπουμ όπου αποτινάσσει το ναρκισσιστικό του πέπλο και επανανθρωποποιείται, όπως με το «Who's not entertained by my pain», στο «Burn», σαν σε μηχανισμό άμυνας τα ξεχνάει όλα σε δευτερόλεπτα και επανέρχεται στο επτασφράγιστο φρούριό του, όπου, όπως έχει αφήσει πολλές φορές να εννοηθεί, μόνο τα παιδιά του έχουν πρόσβαση.

BEG FORGIVENESS - Kanye West, Ty Dolla $ign ft. Chris Brown

Στις συνεργασίες βλέπουμε μια παρέλαση από σύγχρονους σταρ τόσο του ραπ όσο και του R&B (και τον Rich The Kid) να προσφέρουν πραγματικά τον καλύτερο εαυτό τους στο πολιτισμικό συμβάν του «Vultures», με κυριότερα highlights το κουπλέ του Freddie Gibbs στο, αδικημένο ίσως από τη μίξη, «Back To Me» και τα φωνητικά του Chris Brown στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα, το «Beg Forgiveness».

Ο Kanye είναι σίγουρα ακόμα εδώ, άλλωστε το πέρασμα της δημιουργικής κορύφωσης δεν συνεπάγεται απαραίτητα και καλλιτεχνική απονέκρωση, δεν έχει καταστήσει όμως σαφές προς τα πού θέλει να κινηθεί και τι ακριβώς θέλει να εκφράσει. Δεν νοείται ότι από τον ενορχηστρωτή του σύγχρονου μουσικού οικοσυστήματος πλέον θα αρκούμαστε σε απλά καλά mid άλμπουμ.

Ας κάνει μια παύση να επαναδιαπραγματευτεί την κατεύθυνσή του και τα πράγματα που αληθινά θέλει να εκφράσει, άλλωστε δεν είναι υπόλογος σε κάποια εταιρεία και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν τον ζορίζει κάποιο deadline. Αγωνία και ενδιαφέρον σίγουρα για τα δύο επόμενα μέρη της τριλογίας, βαθμολογικά όμως ο πιλότος δυστυχώς ήταν flop/5.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM
APON: «Δεν είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα αξίας το αν θα ξεχωρίσεις μέσα στο χάος της σημερινής μουσικής»

Μουσική / APON: «Όταν πήγα να δειγματίσω τα πρώτα μου τραγούδια, γελάγανε»

Η πρωτοφανής επιτυχία ενός νεαρού τραγουδοποιού που με το πρώτο άλμπουμ του προκαλεί πανδαιμόνιο στο ραδιόφωνο και στις μουσικές πλατφόρμες, ενώνοντας μουσικά ένα ετερόκλητο κοινό κάθε ηλικίας.
M. HULOT
H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Μουσική / H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Κάθε σετ του είναι μια κατάδυση, μια αργή πτώση σε υποσυνείδητα μοτίβα, σε αχαρτογράφητους ήχους, σε σκοτεινούς διαδρόμους που παραπέμπουν περισσότερο σε τελετουργία παρά σε πάρτι. Ένας από τους σημαντικότερους DJ's της εποχής μας έρχεται στην Αθήνα για ένα βράδι.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Χελμός

Μουσική / Χελμός: 30 στιγμές από το πιο «ψηλό» φεστιβάλ του καλοκαιριού

Στημένο στα 1.700 μέτρα, το 3ο Helmos Mountain Festival υποδέχτηκε μερικά από τα πιο αγαπημένα ονόματα της εγχώριας σκηνής, σε ένα τριήμερο που συνδύασε μουσική, φύση και κορυφές - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
LIFO NEWSROOM