Παλιότερα, κάποιον σαν τον Kidd τον χαρακτήριζαν παιδί-θαύμα. Στην ψηφιακή εποχή η εφηβική δημιουργία είναι κάτι δεδομένο και κανείς δεν θεωρεί αξιοπερίεργο έναν 13χρονο που κάνει hit, ξεφεύγοντας από το στενό πλαίσιο της γειτονιάς του. Ο Kidd έκανε την πρώτη του επιτυχία όταν ήταν στην Α’ Γυμνασίου και σήμερα, στα 21 του, έχει καταφέρει να πραγματοποιήσει αρκετούς από τους στόχους του, κατακτώντας την κορυφή.
Είναι ένα παιδί χαμογελαστό, επικοινωνιακό, ευγενικό, το οποίο από κοντά διαφέρει αρκετά από τη σοβαρή και μάλλον επιθετική περσόνα που δείχνει στα βιντεοκλίπ του. Οι εμπειρίες που έχει βιώσει –για τις οποίες μιλάει στα κομμάτια του– είναι αρκετά δύσκολες και έχει πολλά να αφηγηθεί. «Γεννήθηκα στο Λονδίνο, οι γονείς μου είναι αλβανικής καταγωγής, οικονομικοί μετανάστες που είχαν ζήσει πέντε χρόνια στην Ελλάδα και έφυγαν για Αγγλία», λέει. «Όταν ήμουν δύο χρονών ήρθαμε στην Ελλάδα και από τότε ζω στην Αθήνα, στον Άγιο Δημήτριο. Ένα γεγονός που με σημάδεψε, μου άλλαξε τη ζωή, ήταν ο χαμός του πατέρα μου από τροχαίο όταν ήμουν πέντε χρονών – θυμάμαι πολλά πράγματα απ’ αυτόν. Στη συνέχεια δυσκόλεψε πολύ η ζωή μας, η μάνα μου τα έβγαζε πέρα μόνη της, δεν βρήκε ποτέ άλλον σύντροφο, αφοσιώθηκε σ’ εμένα, αλλά έπρεπε να δουλεύει σκληρά κι εγώ μεγάλωσα μόνος μου. Όσο να ’ναι, ένα παιδί χρειάζεται τον πατέρα του, να του δίνει μια συμβουλή».
Οι ακραίοι στίχοι είναι στο τραπ παιχνίδι, όσο πιο καλή και “χοντρή” παρομοίωση κάνεις, τόσο πιο καλός και ο στίχος, οπότε λέμε ακραία πράγματα όλοι γιατί έτσι είναι η στιχοσύνθεση. Και όταν λειτουργεί στο στούντιο η αδρεναλίνη, μπορεί να γίνουν ακόμα πιο ακραίοι».
Στο τραγούδι «Me vs Me», που ανοίγει το πρόσφατο άλμπουμ του, «Ki2d», ραπάρει για όλα αυτά που τον σημάδεψαν αλλά και για όσα έχει πετύχει με το ραπ: «Από τα πέντε έχω χάσει τον πατέρα μου, τώρα που έχω βγάλει λεφτά πάω και τα χαλάω σε ενέσεις, γιατί πέτυχα, αλλά είναι άρρωστη η μητέρα μου / Πρώτη δημοτικού πήγαινα σχολείο μόνος μου, δεν είχα ούτε κουβέρτα σπίτι, κοιμόμουν στο κρύο / Την έβγαζα με κούτες με φαγητό απ’ τον δήμο, εσύ γιατί με κρίνεις, φίλε, αφού δεν σε κρίνω / Τότε δεν μπορούσα, φίλε, ούτε το φαΐ μου να ζεστάνω, τώρα έχω φάει, φίλε, που δεν θέλω άλλο / Πήρα μερσεντικό καινούργιο απ’ τα είκοσί μου, το πήρα μόνος, δεν το πήραν οι γονείς μου / 2015 οι πρώτοι μου στίχοι, ποιος φαντάστηκε ότι αυτό το παιδί θα πετύχει».
«Όλα όσα λέω στα τραγούδια μου είναι εντελώς αληθινά, 100%», προσθέτει, «ήμουν πολύ ζωηρό παιδί, αλλά φαινόμουν από μικρός ότι ήμουν καλλιτεχνική φύση. Έχω ασχοληθεί με διάφορα πράγματα, ζωγράφιζα και έκανα γκράφιτι, κι ακόμα και τώρα ζωγραφίζω πολύ καλά, πιάνει το χέρι μου. Μου άρεσε πολύ ο χορός και έκανα breakdance, έτσι απέκτησα νωρίς σχέση με τη χιπ-χοπ κουλτούρα. Κι επειδή ήμουν ατίθασος και μεγάλωσα αρκετά μόνος μου, στον δρόμο, ήθελα την τέχνη που μου άρεσε να την προσαρμόσω στον χαρακτήρα μου. Έπαιζα και θέατρο, ήμουν σε μια θεατρική ομάδα αρκετά χρόνια. Έβρισκα πάντα έναν τρόπο να εκφραστώ, αλλά κατέληξα στη μουσική γιατί εκεί είχα κλίση, απλώς δεν το είχα καταλάβει τότε ακόμα.
Άρχισα να παίζω κιθάρα και πιάνο πολύ μικρός, μόνος μου, ήμουν αυτοδίδακτος. Όταν πήγα να γραφτώ σε ωδείο ήξερα να διαβάζω παρτιτούρες και οι καθηγητές ξαφνιάστηκαν όταν τους είπα ότι δεν με είχε διδάξει κανείς μέχρι τότε μουσική. Ωστόσο, δεν έμεινα και πολύ στο ωδείο, γιατί όταν ξεκίνησα να κάνω φωνητική, με έβαζαν να τραγουδήσω μπροστά σε κορίτσια κι εγώ, που ήμουν πιτσιρικάς, δεν ένιωθα άνετα. Αυτά τα λίγα μαθήματα θεωρίας για τη φωνή που έχω κάνει, όμως, έχουν παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτό που είμαι τώρα και στην τεχνική που έχω στη μουσική. Δεν έμαθα να τραγουδάω, αλλά με βοήθησαν πολύ να δω ότι βγαίνει από μέσα μου το τραγούδι.
Όταν ήμουν εννιά χρονών είχε μια ξαδέλφη μου ένα παλιό λάπτοπ και από αυτό έμπαινα στο YouTube. Μπορεί να μη θυμάμαι πώς το ανακάλυψα, αλλά έψαχνα freestyle beat: έβαζα το beat στο YouTube και προσπαθούσα να κάνω freestyle. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το ραπ. Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν πολύ συγκεκριμένα: 12ος Πίθηκος, Tus, Iratus, Tiny Jackal, FullFace γενικότερα, Ραψωδός Φιλόλογος και Toquel. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή, έτσι κατάλαβα τι σημαίνει να κάνεις ραπ. Toquel άκουγα πάρα πολύ, ήταν απ’ τους πρώτους που ανακάλυψα και έλεγα συνέχεια τα τραγούδια του. Μια μέρα ήρθε στο σπίτι ένας φίλος μου που κάναμε τα πάντα μαζί, κάναμε γκράφιτι, ακούγαμε μουσική – κάποια στιγμή άρχισε να κάνει freestyle. Ήξερε ακριβώς τι είναι, όμως του ήταν δύσκολο να ολοκληρώσει τέσσερις μπάρες, δεν μπορούσε να βγάλει παραπάνω από τέσσερις στίχους από το μυαλό του, μπλόκαρε. Έτσι, προσπαθούσαμε κάθε φορά να βάλουμε και έναν παραπάνω στίχο, κι άλλον έναν, έτσι μάθαμε να κάνουμε freestyle καλό. Ήμουν 12 χρονών και έκανα τρία λεπτά freestyle, ασταμάτητα. Μετά, στην Α’ Γυμνασίου, έπιασα στιλό και μολύβι και άρχισα να γράφω στίχους, βιωματικά πράγματα, έτσι έγραψα το πρώτο μου τραγούδι, το “Νανούρισμα” – το crew μας το έλεγαν Karma. Το ηχογράφησα στο στούντιο του Ταφ Λάθος στην Ηλιούπολη και το ανέβασα στο YouTube. Θυμάμαι, είχα πάει τότε κατασκήνωση και κάθε πρωί ξυπνάγαμε χίλια άτομα με αυτό το τραγούδι στα μεγάφωνα. Το “Νανούρισμα” είχε κάνει 15.000 προβολές, επίτευγμα τότε για έναν 13χρονο. Έβγαινα στον Άγιο Δημήτριο και τα παιδιά ζήταγαν να βγάλουμε μαζί φωτογραφία! Το όνομά μου εκείνη την εποχή ήταν PiRoKapa και θυμάμαι είχε έρθει ένα κοριτσάκι που με είχε φόντο στο κινητό του και φώναζε «“PiRoKapa, PiRoKapa, έλα να βγάλουμε φωτογραφία!”.
Από εκείνη τη στιγμή γράφω συνέχεια – έγραφα τρία κουπλέ κάθε μέρα, τρία 16άρια σίγουρα, κυρίως γιατί ήθελα να ξεδώσω. Αν με ρώταγες τότε δεν θα έλεγα ότι ήθελα να γίνω ράπερ, δεν μου πέρναγε καν απ’ το μυαλό ότι θα βγάλω λεφτά απ’ αυτό, ήταν κάτι που το αγαπούσα και μου έβγαινε ενστικτωδώς και δεν ήθελα να το κάνω abuse. Μέχρι τη Β’ Λυκείου, για πέντε χρόνια, “έχωνα” μόνο old school ραπ, ασταμάτητα, μετά ασχολήθηκα με το τραπ. Και το τραπ είναι ραπ, απλώς έχει άλλες τεχνικές, άλλη μουσική, άλλη θεματολογία. Άρχισα να μιλάω για άλλα πράγματα. Μέχρι να κάνω τραπ είχα έναν πιο καταθλιπτικό τόνο, έβγαζα πολύ τη μαύρη και βαριά πλευρά του εαυτού μου. Έκανα μουσική παρόμοια με του Sponty, κάπως έτσι ήταν το ύφος μου, πιο κοντά στον ΛΕΞ, τον οποίο τον έχω ακούσει πάρα πολύ. Στην πορεία έγινα φανατικός των Bong da City, του Mani, τους έχω ακούσει όλους τους παλιούς. Τότε δεν τη γούσταρα τη μουσική που κάνω τώρα, καθόλου, αν με ρώταγες, θα ορκιζόμουν ότι δεν θα έκανα ποτέ τραπ. Τώρα η μουσική μου είναι πιο διασκεδαστική.
Την πρώτη συναυλία την έκανα πολύ πιτσιρικάς και άρχισα να παίζω σε χοροεσπερίδες, χωρίς playback, χωρίς καμία βοήθεια. Μια βραδιά νοικιάσαμε το Hollywood Stage στη Βουλιαγμένης και τραγουδήσαμε κι εκεί. “Έσκασε” όλο το Μπραχάμι. Ξαφνικά, η μουσική έγινε όλη μου η ζωή. Ξύπναγα το πρωί, έπιανα απ’ τη βιβλιοθήκη ένα τυχαίο βιβλίο, το άνοιγα, διάβαζα μια σελίδα, έβρισκα μια λέξη και από αυτήν ξεκίναγα και έκανα freestyle. Προσπαθούσα να κάνω ομοιοκαταληξία με αυτήν και μετά πήγαινα στην επόμενη. Στο σχολείο ράπαρα όλη την ώρα. Πήγαινα σε συναυλίες των Φι Βήτα Σίγμα στο AN και πάνω στα beats που έβαζαν να παίζουν στην αρχή εμείς, από κάτω, κάναμε battles.
Επειδή ήμουν ζόρικο παιδί και ό,τι ήθελα έπρεπε να το κάνω πάση θυσία, όταν το πήρα απόφαση ότι θα γίνω ράπερ παράτησα το σχολείο – ήμουν στην Α’ Λυκείου. Ήμουν ένα έξυπνο παιδί και οι καθηγητές μου πάντα αναγνώριζαν ότι είμαι ιδιαίτερος, οπότε η μάνα μου δεν μπορούσε να το δεχτεί, το πήρε στραβά γιατί στο γυμνάσιο τέλειωνα τις τάξεις με 17 και 18 και μετά πήγα στο 12. Δεν της το παρουσίασα ωραία κι εγώ – δεν το πίστευε στην αρχή, κανείς δεν το πίστευε ότι θα μπορούσα να ζήσω απ’ τη μουσική, μόνο εγώ ήμουν σίγουρος. Να σου πω την αλήθεια, όμως, δεν ήταν ποτέ στο μυαλό μου το χρήμα, αλλά η δόξα, η φήμη, η πρωτιά. Μου αρέσει να είμαι στο spotlight, δεν θέλω να ’μαι στη σκιά. Δεν θέλω να είμαι το κέντρο του κόσμου, αλλά θέλω να είμαι αυτός που θα συζητάνε όλοι στον τομέα μου. Έχω πολλούς στόχους και αν δεν θέλεις να γίνεις ο καλύτερος, δεν πας μπροστά.
Το 2004 που γεννήθηκα στην Ελλάδα γίνονταν Ολυμπιακοί Αγώνες και Εurobasket, αλλά μετά, ως γενιά, φάγαμε πολύ σκατό, δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα. Εκτός από την οικονομική κρίση, αντιμετωπίσαμε και την απανθρωπιά. Μεγαλώσαμε πολύ δύσκολα, σε συνθήκες που δεν σου άφηναν περιθώρια για αισιοδοξία, έπρεπε να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε για να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Το τραπ έγινε το όχημα για να πετύχει πολύς κόσμος, άνοιξε την πόρτα σε όλο το ραπ, ώστε να γίνει δημοφιλές.
Οι ακραίοι στίχοι είναι στο τραπ παιχνίδι, όσο πιο καλή και “χοντρή” παρομοίωση κάνεις, τόσο πιο καλός και ο στίχος, οπότε λέμε ακραία πράγματα όλοι γιατί έτσι είναι η στιχοσύνθεση. Και όταν λειτουργεί στο στούντιο η αδρεναλίνη, μπορεί να γίνουν ακόμα πιο ακραίοι».
Πέρα από την τραπ θεματολογία και τον ήχο, που είναι ελκυστικά για το κοινό που έχει μεγαλώσει με το συγκεκριμένο υποείδος του ραπ, ο Kidd γράφει αυτοβιογραφικά κομμάτια όπως το «19», που είναι εξαιρετικά δημοφιλή και δείχνουν ότι μπορεί να αγγίξει το κοινό και με άλλα πράγματα, πέραν των τραπ κλισέ: «Κοίτα πόσα έχουνε αλλάξει μέσα σε έναν χρόνο / Κλαίγαν’ γιατί δεν είχα ούτε ένα τάλιρο / Έκανα ό,τι έκανα γιατί ήταν άδικο / Μου λείπει ο μπαμπάς μου που είναι στον παράδεισο / Είδα τη μάνα μου άρρωστη και ήταν άσχημο / Δεν είμαι εντάξει, bro, μα κοίτα τώρα όλα τούμπαραν κι έχουν αλλάξει / Οι προσευχές που έκανα τα βράδια έχουνε πιάσει / Η τσέπη μου έχει γεμίσει, σε λίγο θα σκάσει / Έφυγε νωρίς ο πατέρας μου κι αυτό με τιμάει / Γιατί από πάνω κοιτάει, σίγουρα χαμογελάει / Ήμουν μικρός και σήκωσα στην πλάτη μου πολύ βάρος / Γι’ αυτό τώρα που είμαι 19 φαίνομαι πιο μεγάλος / Πάω στη μάνα μου, της λέω “φύγε από τη δουλειά” / Και της αφήνω στο τραπέζι ένα πάκο λεφτά / Μεγάλωσα νωρίς, δεν ήτανε κανείς / Ήμουν απ’ τα παιδιά που δεν τα πήγαιναν οι γονείς / Κάποιοι λένε ότι είμαι ευγενικός κι άλλοι αγενής / Έχει να κάνει, ρε φίλε, με το πώς θα μου φερθείς».
«Χαίρομαι πάρα πολύ που έρχονται πάρα πολλά παιδιά 13 και 14 χρονών για να μου πουν ότι είναι το αγαπημένο τους απ’ όλα τα τραγούδια μου», σχολιάζει. Στο «2004», ένα από τα καλύτερα κομμάτια του, περιγράφει τη ζωή του όταν ξεκινούσε να ξεχωρίζει μέσα στο game: «Αφού άνοιξα τα μάτια μου σήμερα είναι ευλογία / Είπα στη μάνα μου πως θα το κάνω μα την Παναγία / Κάθε 25 του Σεπτέμβρη όλο και πιο κακός / Προσβάλλονται απ’ τα skills μου κι ας είμαι πιο μικρός / Δεν ήθελα να πατήσω στο σχολείο / Ήθελα να πίνω κάνναβη, να ’μαι στο studio δύο μέρες / Πάνω κάτω στα στενά, πήγαινα έπαιρνα το staff / Δεν είχα φράγκα για την άκρη, τα ’τρωγα στο club / Από το ’15 βγήκα έξω στη γειτονιά / Ήθελα να είμαι άντρας, αφού δεν είχα μπαμπά / Κάθε βράδυ με άλλη, δεν ξέρω τι είναι η αγάπη / Οι άνθρωποι νοιάζονται για τα λεφτά και το κρεβάτι / Θυμήσου, υπάρχουν κάποιοι που σε έχουνε αδερφό τους / Θυμήσου υπάρχουν κάποιοι που πουλάνε αδερφούς / Γιατί, θυμήσου, πάντα όλοι θα θέλουν το καλό σου / Αλλά θα θέλουν το καλύτερο γι’ αυτούς / Ήταν δύσκολες οι μέρες που δεν είχα φράγκα / Ήμουν μικρός και μου αναθέσαν τον ρόλο του άντρα / Οχτώ χρονών άπλωνα στη βεράντα την μπουγάδα / Ήμουν περίεργος για τα πάντα είχα ζωηράδα / Στα 13 έπαιρναν από τα σχολεία / Λέγαν στη μαμά μου “ο γιος σας κάνει φασαρία” / Στα 15 μετά την παίρναν απ’ την αστυνομία / “Ο γιος σας είναι στο αυτόφωρο, κυρία, καληνύχτα” / “Γαμημένε, Αλβανέ, που τα βρήκες τα φτα-λε;” / Ζηλεύουν που έχω ταλέ-ντο και που έχω τουπέ / “Πώς το φτύνεις έτσι το κουπλέ, πώς το χώνεις αυτό, ρε μικρέ;” / Το κάνω τόσο άνετα, που εύκολο φαίνεται / Με θέλουν γι’ αυτό που είμαι ή με θέλουν για το Kidd / Δεν περίμενα απ’ τη μουσική για να βγάλω χαρτί / Πάντα MOB, ο αδερφός δεν θα είναι εκεί / Μην εμπιστεύεσαι κανέναν, μη ρωτάς γιατί».
«Θα έλεγα ότι ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι η μοναξιά, αλλά πλέον έχω συμφιλιωθεί με αυτόν και δεν τη φοβάμαι τόσο», λέει. «Φοβόμουν το να νιώθω μόνος μου, όχι το να είμαι μόνος μου – μπορεί να έχεις τους πάντες δίπλα σου και να νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Αυτά τα τρία χρόνια που είμαι o Kidd έχω ζήσει καταστάσεις και γεγονότα που άλλοι δεν έχουν ζήσει σε είκοσι. Αυτήν τη στιγμή είμαι σε μια μεταβατική περίοδο, γιατί έχω αλλάξει πολύ τη ζωή μου, πραγματικά. Για να σου μιλήσω ανοιχτά, πέρσι ήμουν άλλο παιδί, έπινα ναρκωτικά, ήμουν όλη μέρα στα κλαμπ, ήμουν κάθε μέρα με άλλη κοπέλα, για δύο χρόνια έκανα όλα αυτά που είχα απωθημένο, γιατί όταν ήμουν μικρός δεν είχαμε ούτε δύο ευρώ να πάρω ένα σουβλάκι. Το τάλιρο μού φαινόταν κάτι μεγάλο. Δεν είχα τίποτα, και κυριολεκτώ σε αυτό. Και είχα μάθει σε αυτό το πράγμα, έμαθα να το βουλώνω, και επειδή δεν είχα κανέναν να με μαζέψει, τα γάμησα όλα. Κι επειδή έχω πάθει χίλια δύο, τώρα έχω μαζευτεί, έχω πατήσει τα πόδια μου πάλι στη γη και έχω γίνει ένα παιδί που θέλει να αναλαμβάνει όλες τις ευθύνες γιατί θέλω να προχωράω μπροστά. Έπαθα πολλά, αλλά εγώ φταίω για όλα, ακόμα και για πολλά πράγματα που έπαθα από φίλους και ουσιαστικά δεν ήταν στο χέρι μου – και γι’ αυτά εγώ έφταιγα, γιατί στη ζωή για όλα εμείς φταίμε. Οπότε, τώρα είμαι σε μια φάση που η προσωπική μου ζωή μοιάζει περισσότερο με αυτή πριν γίνω Kidd – και θέλω μια νορμάλ ζωή. Το τι βλέπει ο κόσμος είναι άλλο πράγμα. Μπορεί να βλέπουν λουξ, πολυτέλεια, αλλά έχω μπουχτίσει ήδη. Τα 21 είναι μια μεταβατική περίοδος, δεν ήμουν ίδιος στα 19 μου, και στα 25 θα είμαι σίγουρα διαφορετικός.
Σε σχέση με πέρσι η ζωή μου είναι η μέρα με τη νύχτα, δεν κάνω καθόλου ναρκωτικά, δεν ακουμπάω τίποτα και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο για κάποιον σε αυτόν τον χώρο, με τόσο ψυχολογικό φορτίο, ειδικά αν είσαι μικρός σε ηλικία. Έχω μαζευτεί σε πολλά θέματα, δεν μου αρέσει να τριγυρνάω, δεν το απολαμβάνω πια, πόνεσα και λίγο με τον έρωτα, είμαι και γενικά καψούρης σαν άτομο, οπότε κι αυτό με έχει μαζέψει. Τώρα θέλω μια κοπέλα που να μην είναι το ίδιο με μένα, γιατί αν βάλεις φωτιά με φωτιά θα γίνει πυρκαγιά, ενώ αν βάλεις φωτιά με νερό θα είναι μια χαρά, το ένα θα σβήσει το άλλο.
Έχει αλλάξει η νοοτροπία μου, και πιο πολύ σε αυτό έχει παίξει ρόλο το ότι έχω συγκεντρωθεί περισσότερο από ποτέ στη μουσική, στην πείνα που νιώθω μέσα μου για τη μουσική και για να γίνω πρώτος. Την αναζητώ την πρωτιά γενικότερα, και όχι για λίγο, θέλω να μείνω εκεί. Κι ακόμα κι αν αυτήν τη στιγμή το αναγνωρίζω ότι δεν είμαι ο πρώτος, πάντα μέσα μου είμαι ο καλύτερος. Κι αν έχεις υπομονή, έρχεται και η πρωτιά. Όταν ξεκίναγα δεν φανταζόμουν για κανέναν λόγο ότι θα γίνω ούτε το μισό από αυτό που είμαι τώρα, αλλά δεν σταματάω ποτέ να βάζω νέους στόχους.
Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, ούτε στις οικογενειακές, ούτε στις φιλικές, ούτε στις ερωτικές σχέσεις. Όταν γράφω κάτι, αναρωτιέμαι συχνά μήπως το τραβάω πολύ και το να το τραβήξω πολύ σημαίνει ότι μπορεί να πω κάτι πολύ προσωπικό, όχι μόνο για σεξ, αλλά και για τον μπαμπά μου. Αλλά μετά σκέφτομαι ότι αφού μου βγήκε εκείνη τη στιγμή αυθόρμητα, αξίζει να το κρατήσω, ακόμα κι αν με προβληματίζει ή δεν μου αρέσει. Ό,τι είναι πιο αληθινό θα μετρήσει πάντα πιο πολύ».
Του λέω ότι ο κύριος λόγος που τον αναζήτησα για τη συνέντευξη ήταν η επιμονή των παιδιών των φίλων μου που αναρωτιούνταν γιατί δεν είχε ασχοληθεί κανείς μαζί του – παιδιά στην ηλικία του που τον παρακολουθούν από την εποχή του «Adesanya». Του λέω ότι με δική τους προτροπή άκουσα το «Jeezy», ένα κομμάτι με ρεφρέν συγκινητικό: «Είχα παπούτσια σκισμένα, ρούχα λερωμένα, τα μάτια μου δακρυσμένα, καρδιά φτιαγμένη από πέτρα»…
«Η ιστορία του “Jeezy” ξεκινάει την εποχή του “Adesanya”, πριν βγάλω το “Κάποτε”», εξηγεί. Έχω πάει στο στούντιο, στον Destiny, και είναι και η πρώτη μου επαφή με τον Light. Eίχαμε μιλήσει ήδη στο chat στο Instagram και είχε τύχει να έρθει. Μπαίνω μες στο στούντιο και περίμενε στο σαλόνι γιατί ηχογραφούσε μετά από μένα. Ξεκινάω να ηχογραφώ το “Jeezy”, και επειδή γενικά γράφω freestyle –βάζω το beat και γράφω τους στίχους εκείνη τη στιγμή στο κινητό– λέω σε μια φάση “στρίβω τον γάρο μου, καπνίζω πόνο, δεν θέλω να βλέπω κανένα, κι όλοι αυτοί που είχα ως πρότυπα τώρα μιλάνε όλοι για εμένα”. Αυτό το είχα γράψει επίτηδες –ήμουν τότε 16μισι– επειδή έβλεπα τον Light απέναντί μου. Με καλή πρόθεση, αναφερόμουν στον εαυτό μου. Μπορεί να είχα παπούτσια σκισμένα, ρούχα λερωμένα, μάτια δακρυσμένα, αλλά τα πρότυπα που είχα μιλούσαν πλέον για μένα. Το beat για το κομμάτι που λεγόταν “Jeezy” το είχα βρει στο YouTube και αφού ηχογράφησα το κομμάτι, το άφησα. Μετά από δύο χρόνια, όταν ήρθε η ώρα του άλμπουμ, αποφάσισα να το συμπεριλάβω σε αυτό, παρότι ήμουν μικρός όταν το έγραψα. Το δεύτερο verse δεν το είχα γράψει, δεν υπήρχε το part που μιλάει ο τύπος. Ήξερα ότι ο Jeezy είναι ράπερ, αλλά τον μελέτησα και είδα ότι είχαμε γενέθλια κοντινές μέρες. Έψαξα να βρω μια συνέντευξή του που να λέει κάτι ουσιώδες για να πάρω ένα απόσπασμα. Και βρήκα αυτή που μιλάει με έναν φίλο του, ο οποίος, επειδή ο Jeezy ήταν χωμένος στον δρόμο, τον ρώταγε “τώρα που τα πας καλά και πας τρένο, ρε φίλε, πρέπει να διαλέξεις ή τον έναν δρόμο ή τον άλλο, γιατί δεν γίνεται να τα κάνεις και τα δύο”. Και ο Jeezy διάλεξε τη μουσική – κι εγώ επέλεξα το ίδιο. Η μουσική με βοηθάει να διατηρούμαι και να ζω, πραγματικά. Δηλαδή, για μένα είναι όπως το νερό: άμα δεν πιεις νερό, δεν θα καταφέρεις να ζήσεις. Και μου έχει δώσει πολλά, θετικά και αρνητικά. Στα πλην είναι ότι δεν ήμουν καθόλου αγχωτικός τύπος, κι έχω γίνει άπειρα αγχωτικός, έχω πολύ μεγάλο θέμα με το στρες. Τα σκέφτομαι πολύ τα πράγματα, τα φιλοσοφώ πολύ στο κεφάλι μου γενικά.
Kidd - Κάποτε (Official Music Video)
Έχω γίνει και πολύ επιφυλακτικός. Έχει ένα χαρακτηριστικό η μουσική μου που μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά είναι σαν να κάνω λίγο προφητείες. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά συνήθως αυτά που γράφω τα παθαίνω μετά από λίγο καιρό. Στο “Κάποτε” είπα “Κανένας δεν το κάνει όπως εγώ / Δεν θέλω φίλους, θέλω τα ευρώ / Δεν εμπιστεύομαι, δεν συγχωρώ / Πίνω τόσο που χάνω το μυαλό”, και το εννοούσα. Δεν το είχα νιώσει 100%, τώρα όμως το έχω νιώσει 300%. Έχει συμβεί πολλές φορές αυτό, να πω κάτι σε ένα τραγούδι που να το νιώθω κάπως ότι γίνεται τώρα, και μετά να επαληθεύομαι.
Πιο παλιά με επηρέαζε πολύ η γνώμη των άλλων. Μπορεί να το έχω κόψει λίγο τώρα αυτό το χούι, γιατί προσπαθώ να την παλέψω με το στρες μου, αλλά μέχρι πέρσι καιγόμουν για το τι θα πουν οι άλλοι, δυστυχώς, και αυτό μού έκανε πολύ κακό. Δεν αξίζει όμως, γιατί ό,τι και να κάνεις, σε δέκα λεπτά όλοι θα έχουν να ασχοληθούν με κάτι άλλο πιο σημαντικό, και θα το έχουν ξεχάσει. Δεν μπαίνω πια να διαβάσω τα σχόλια, αλλά δεν μου αρέσει που δεν μπαίνω, πολλές φορές αναγκάζω τον εαυτό μου να μπει γιατί πρέπει να μάθω να τα βλέπω και να γελάω και όταν είμαι μόνος μου, όχι μόνο όταν τα βλέπω μαζί με την παρέα μου, για να δείξω στους φίλους μου ότι δεν με νοιάζει. Πρέπει όντως να μη με νοιάζει. Γιατί ακόμα κι αυτό, το ότι δεν ανοίγω τα σχόλια και σκρολάρω, είναι κάπως σαν να το αποφεύγω. Επίσης, δεν γίνεται να μη σκέφτεσαι τι θα πουν οι άλλοι για σένα. Όταν μπαίνουμε σε έναν χώρο με πολύ κόσμο, όλοι την ίδια ανησυχία έχουμε· είτε είσαι ο πιο διάσημος άνθρωπος του πλανήτη είτε δεν σε ξέρει κανείς, όλοι σκεφτόμαστε ακριβώς το ίδιο πράγμα, τι θα πει ο άλλος για μας».
Παρότι η πορεία του ως Kidd μετρά μόλις τρία χρόνια, έχει ήδη συνεργαστεί με τους περισσότερους ράπερ, ονόματα καθιερωμένα και νεότερα, από τον Light και τον Saske μέχρι τον FY, τον Rack, τον Ricta και τον Khay Be. «Θα ήθελα να κάνω συνεργασία με τον Bloody Hawk τώρα που είναι πολύ hot», λέει. «Τον άκουγα μικρός πολύ φανατικά, αλλά μιλάμε για εποχές που έβγαζα άλλα τραγούδια, άκουγα τραγούδια που δεν τα ήξεραν καν τα πιτσιρίκια. Ίσως να διάλεγα τον Mani, κάποιον underground παλιό, θα ήθελα να κάνω και με τον ΛΕΞ... Άμα είχα την ευκαιρία, θα συνεργαζόμουν με τον Noizy κατευθείαν. Είναι ο αγαπημένος μου – και αυτός έχει ίδια μέρα γενέθλια με μένα.
Ακούω οτιδήποτε, ό,τι μου κάθεται καλά στο αυτί, π.χ. στον δρόμο για εδώ άκουγα Μαρίνα Σάττι. Μικρός άκουγα ροκ, μέταλ, είχα Nirvana μπλούζα και ηλεκτρική κιθάρα. Τις προάλλες, που τσακώθηκα με κάποιον, άκουγα Katy Perry.
Με ενοχλεί η ψευτιά και το πώς έχουν παραγίνει όλοι συμφεροντολόγοι, νιώθω ότι έχει χαθεί η ανθρωπιά. Βγαίνεις έξω και δεν θα ακούσεις “καλημέρα” από κάποιον, μόνο βρισιές, φωνές, κόρνες, τρέλες. Ο τρόπος που προωθούν κάποια πράγματα με επηρεάζει κι εμένα, παρότι δεν είμαι αυτός που θα ακολουθήσει το κύμα. Πάντα είμαι αυτός που θα πάει από την αντίθετη πλευρά, αλλά όταν κάποιοι ανεβάζουν όλη τη μέρα πισίνα, μετά ρεστοράν να τρώνε medium rare, μετά Φεράρι κι εσύ είσαι δεκαπέντε χρονών θα ψαρώσεις και θα πεις “γαμώ την τρέλα μου, θα πουλήσω μαύρο για να έχω αυτά που προωθούν, όχι μόνο το ραπ αλλά και ταινίες και τα πρότυπα του Ίντερνετ. Θα κάνω κάθε μαλακία για να βγάλω λεφτά και να μπορώ κι εγώ να κάνω τα ίδια πράγματα”. Όμως ο πιτσιρικάς δεν ξέρει ότι η πισίνα δεν είναι του τύπου που την ανεβάζει, την έχει νοικιάσει, η Φεράρι είναι ενός φίλου του και το medium rare κερασμένο από κάποιον. Είναι και οι δύο στην ίδια μοίρα ακριβώς, αλλά αυτός που ανεβάζει την πολυτελή ζωή του σε μια μέρα ζει ένα ψέμα, και ο πιτσιρικάς την πατάει.
Το όνειρό μου μικρός ήταν να κάνω ραπ και κοίταζα το stage, δεν κοίταζα κλαμπ, ρολόγια, αλυσίδες, αλλά καπέλα και ραπ χωρίς playback. Η αλήθεια είναι ότι έχω αγαπήσει και το τραπ πολύ. Γενικά, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Και σκατά να πηγαίνουν τα πράγματα βλέπω ότι όλα θα πάνε καλά, κι αν δεν πάνε καλά, δεν έχει έρθει και το τέλος. Θα ήθελα να υπήρχε λίγο περισσότερη ενσυναίσθηση γιατί ο καθένας μας είναι στην κοσμάρα του, έχουν γίνει τα πάντα πολύ ατομικά, πολύ εγωιστικά.
Η ζωή είναι ένα roller-coaster, με σκαμπανεβάσματα και πολλά κρυμμένα μυστικά. Και όλα έχουν το peak τους – όταν ανέβεις θα πρέπει και να κατέβεις, αλλά πρέπει να είσαι προετοιμασμένος ότι όσο πιο δυνατή είναι αυτή η κατηφόρα, θα σε στείλει επίσης με φόρα στην επόμενη. Η ζωή είναι σαν ένα βέλος, καμιά φορά σε κρατάει πίσω, σε τραβάει πολύ πίσω και λες “γιατί;”, αλλά όσο πιο πολύ πίσω σε τραβάει, τόσο πιο μακριά θα σε στείλει όταν θα σε αφήσει. Οπότε, όλα θέλουν πίστη και υπομονή. Το κλειδί είναι ότι όλα έχουν ένα timing, πρέπει να αναγνωρίσεις εσύ πότε είσαι πιο έτοιμος από ποτέ για να αρπάξεις την ευκαιρία».
To άλμπουμ «Ki2d» του Kidd και όλη η μουσική του κυκλοφορεί από την Black Money Records/Stay Independent σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.
