Γιάννης Βίδρας: «Ο αθλητισμός, ο ακτιβισμός και η επαγγελματική ζωή είναι συγκοινωνούντα δοχεία»

Γιάννης Βίδρας: «Ο αθλητισμός, ο ακτιβισμός και η επαγγελματική ζωή είναι συγκοινωνούντα δοχεία» Facebook Twitter
Όταν δώσεις περισσότερο χρόνο σε κάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι άλλο θα μείνει πίσω. Φωτ.: Ολυμπία Κρασαγάκη
0

— Κύριε Βίδρα, πριν από μερικά χρόνια, αφότου διαγνώστηκε η κόρη σας με διαβήτη, πήρατε την απόφαση να συνδυάσετε τον αθλητισμό με τον ακτιβισμό, κι αυτό παράλληλα με την καριέρα σας στην Coca-Cola Τρία Έψιλον. Πείτε μου λίγα λόγια γι’ αυτή την απόφαση.
Αυτό έγινε σταδιακά. Άρχισα να αλλάζω ο ίδιος και στη συνέχεια ήρθε η διάγνωση της κόρης μου σε παρά πολύ μικρή ηλικία με σακχαρώδη διαβήτη που έδωσε σε αυτήν τη μετάβαση ευρύτερη κοινωνική διάσταση. Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος υπέρβαρος και δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση με τον αθλητισμό. Κάποια στιγμή στη ζωή μας όλοι βιώνουμε την αίσθηση ότι έχουμε βαλτώσει. Είναι εύκολο να σκεφτούμε ότι πλέον δεν υπάρχει διέξοδος. Όμως πάντα υπάρχει διέξοδος, πάντα υπάρχει κάτι νέο και συναρπαστικό, και είναι εκεί, λίγο πιο έξω από τη ζώνη άνεσής μας.

Αυτό που χρειάζεται είναι να το ανακαλύψουμε και να κάνουμε το θαρραλέο πρώτο βήμα. Έτσι αποφάσισα πως δεν μπορώ να ζω με τους περιορισμούς που μου έβαζε το σωματικό μου βάρος και ξεκίνησα γυμναστική και διατροφή. Το ότι η κόρη μου διαγνώστηκε με σακχαρώδη διαβήτη έδρασε καταλυτικά ώστε αυτό να το ακολουθήσω πιο συστηματικά. Ήθελα να λειτουργήσω ως πρότυπο για τα παιδιά μου, να τους δείξω ότι οποιοδήποτε εμπόδιο ή δυσκολία έρχεται στη ζωή δεν μπορεί να μας εμποδίζει να βάζουμε στόχους και να τους πετυχαίνουμε. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω, μπήκα στον μαγικό κόσμο του τριάθλου, ενός αθλήματος που από τη φύση του είναι πολύ απαιτητικό γιατί χρειάζεται κατά τη διάρκεια του ίδιου αγώνα να γίνεις από κολυμβητής ποδηλάτης και στη συνέχεια δρομέας.

Ήθελα να λειτουργήσω ως πρότυπο για τα παιδιά μου, να τους δείξω ότι οποιοδήποτε εμπόδιο ή δυσκολία έρχεται στη ζωή δεν μπορεί να μας εμποδίζει να βάζουμε στόχους και να τους πετυχαίνουμε.

Άρχισα να δοκιμάζω τον εαυτό μου σε μεγαλύτερες αποστάσεις, μια διαδικασία που με άλλαζε και με ωρίμαζε σαν άνθρωπο. Έτσι προέκυψε και ο ακτιβισμός υπέρ του διαβήτη. Είδα ότι μέσα από τον αθλητισμό και την προσωπική μου αλλαγή θα μπορούσα να εξοικειώσω την κοινωνία με τον παιδικό διαβήτη. Για να αντιπαρέλθω τη μεγάλη έλλειψη πληροφόρησης, πήρα την απόφαση να συνδυάσω την προσωπική μου μεταμόρφωση με τον ακτιβισμό για να περάσω το μήνυμα ότι κανένα εμπόδιο δεν είναι ικανό να μας εμποδίσει να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. 

— Σε αυτή σας την έντονη δραστηριοποίηση τι ρόλο έπαιξε η επαγγελματική σας πορεία στην Coca-Cola Τρία Έψιλον, στην οποία εργάζεστε εδώ και είκοσι χρόνια;
Δεν θα έκανα αυτό που κάνω σήμερα αν δεν είχα γαλουχηθεί ουσιαστικά σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον του οποίου η κουλτούρα με είχε προετοιμάσει, δίνοντάς μου την πρώτη ύλη ώστε να μπορώ μετά να εξελιχθώ. Εξελίχθηκα σε ένα εταιρικό περιβάλλον που, εστιάζοντας στην προσωπική ανάπτυξη, μου έχει μεταδώσει το μικρόβιο της αναζήτησης της συνεχούς εξέλιξης, τόσο της επαγγελματικής όσο και της ανθρώπινης, αλλά και της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Αυτή η νοοτροπία είναι που με οδήγησε στην ακτιβιστική δράση.

Γιάννης Βίδρας: «Ο αθλητισμός, ο ακτιβισμός και η επαγγελματική ζωή είναι συγκοινωνούντα δοχεία» Facebook Twitter
Όταν ξεκίνησα τον αθλητισμό, το Ironman έμοιαζε άπιαστο όνειρο, κάτι παρά πολύ μεγάλο για να χωρέσει στο μυαλό μου. Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να γίνεται ένας στόχος που κάπου πολύ μακριά και θολά ξεκίνησα να διακρίνω. Φωτ.: Νίκος Ζίκος

— Πώς συνδυάζονται, λοιπόν, το προσωπικό και ακτιβιστικό προφίλ με μια αρκετά απαιτητική επαγγελματική πορεία;
Θεωρώ ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία, δηλαδή ο προσωπικός χρόνος και ο επαγγελματικός, αλλά και αυτός που αφιερώνω στον αθλητισμό, πρέπει να είναι σε απόλυτη ισορροπία μεταξύ τους. Όταν δώσεις περισσότερο χρόνο σε κάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι άλλο θα μείνει πίσω. Σίγουρα υπάρχουν περίοδοι που είναι απαιτητικές επαγγελματικά, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι, ακόμα και όταν κάποιες μέρες ο προσωπικός χρόνος με τα παιδιά μειώνεται, αυτός να είναι ουσιαστικός και ποιοτικός. Μόνο αν λειτουργούν και τα τρία σε απόλυτη ισορροπία μπορείς να είσαι κι εσύ ήρεμος και εστιασμένος σε αυτό που θέλεις να πετύχεις. 

— Επιλέξατε να εστιάσετε σε ένα τρομερά απαιτητικό άθλημα που κυριολεκτικά σε φτάνει στα όριά σου. Τι θεωρείτε πως έχει προσφέρει η ενασχόλησή σας με το Ironman στην επαγγελματική σας ζωή;
Πράγματι, όταν ξεκίνησα τον αθλητισμό, το Ironman έμοιαζε άπιαστο όνειρο, κάτι παρά πολύ μεγάλο για να χωρέσει στο μυαλό μου. Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να γίνεται ένας στόχος που κάπου πολύ μακριά και θολά ξεκίνησα να διακρίνω. Κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ ποσό μεγάλη σχέση έχει με την προσωπική και επαγγελματική μου ζωή. Ανέπτυσσα δεξιότητες μέσα από την προπόνηση που την επόμενη μέρα μπορούσα να εφαρμόσω και στην ομάδα μου. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: αν μπεις σε έναν αγώνα 226 χιλιομέτρων σκεπτόμενος τον τερματισμό, είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί το μυαλό σου. Αν σπάσεις όμως αυτή την απόσταση σε μικρότερα κομμάτια, αυτομάτως θέτεις πιο διαχειρίσιμους στόχους.

Όταν μπαίνω στη θάλασσα και αρχίζω να κολυμπάω το μόνο πράγμα που έχω στο μυαλό μου είναι η επόμενη σημαδούρα, ή όταν τρέχω, κοιτάζω ένα κτίριο που θέλω να φτάσω. Ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχει φτάσει ο τερματισμός! Αυτό συμβαίνει και στην επαγγελματική μας ζωή: αν βάλεις έναν στόχο, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις για να τον διαχειριστείς είναι να τον σπάσεις σε μικρότερα κομμάτια. Το τρίαθλο με έχει βοηθήσει πολύ και στο time management, δηλαδή στο να υπολογίζω με ακρίβεια και ευελιξία τον χρόνο μου.

Όμως το σημαντικότερο στο οποίο με έχει βοηθήσει είναι ίσως η διαχείριση του απροόπτου και η αποδοχή της αλλαγής. Είναι ένα άθλημα στο οποίο μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να συμβεί κάτι αναπάντεχο, από μια θάλασσα που ξαφνικά θα σηκώσει κύματα και ένα σκασμένο λάστιχο ποδηλάτου μέχρι ένα παγούρι με νερό που χάθηκε. Το απρόοπτο πλέον δεν με πανικοβάλλει, χάρη στον αθλητισμό μπορώ να διαχειρίζομαι καταστάσεις που έρχονται ξαφνικά, οποιαδήποτε αλλαγή συμβαίνει πλέον με βρίσκει έτοιμο να προσαρμοστώ

— Πολλοί λένε πως η πανδημία ήταν καταλύτης για να επανεξεταστούν τα προβλήματα της καθιστικής ζωής στο γραφείο. Συνέβη και σ’ εσάς αυτό; Πώς επηρέασε τον τρόπο που εργάζεστε;
Τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά δεν ένιωσα disruption. Η εταιρεία συνέχισε να λειτουργεί, δεν χάσαμε τους στόχους μας, αλλάξαμε απλώς τον τρόπο που εργαζόμαστε – υπήρχε άλλωστε και μια κουλτούρα αποδοχής των αλλαγών. Η πανδημία δεν ήταν η αιτία αλλά η αφορμή ώστε κάποιες αλλαγές να έρθουν ακόμα πιο γρήγορα, όπως το remote working και η ψηφιοποίηση. Εγώ το έζησα αυτό και όταν διαγνώστηκε η κόρη μου με σακχαρώδη διαβήτη, οπότε ξαφνικά κλήθηκα να διαχειριστώ κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένος. Ο παιδικός διαβήτης απαιτεί από τον γονιό ξαφνικά να γίνει γιατρός, δεν έχεις επιλογή να αντισταθείς στην αλλαγή, γιατί πρέπει να βοηθήσεις ένα παιδί 9 μηνών. Καμιά φορά, όπως συνηθίζω να λέω, μας βελτιώνουν και μας αναπτύσσουν τα γεγονότα που δεν μας δίνουν πολλές εναλλακτικές, καθώς οφείλουμε να αλλάξουμε για να μπορέσουμε να προσαρμοστούμε. 

— Ως ένας πατέρας που κυριολεκτικά μεταμόρφωσε τη ζωή του ανταποκρινόμενος σε μια πρόκληση υγείας που αντιμετώπιζε η κόρη του, τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε σχετικά με την πατρότητα και την εργασιακή πραγματικότητα στους Έλληνες εργαζόμενους μπαμπάδες;
Θεωρώ ότι στο κομμάτι της σχέσης με τα παιδιά μας πολλές φορές έχουμε στο μυαλό μας το στερεότυπο πως οι μαμάδες είναι εκείνες που ευαισθητοποιούνται περισσότερο, που βλέπουν τα πράγματα πιο συναισθηματικά. Πιστεύω ότι και οι δυο γονείς βλέπουν τα πράγματα εξίσου συναισθηματικά. Προφανώς και οποιαδήποτε δυσκολία παραμένει δυσκολία, δεν μπορείς να πεις σε έναν γονιό ούτε να μη στενοχωριέται ούτε να μη φοβάται. Ο παιδικός διαβήτης έχει κάποια στάδια που είναι αναπόφευκτα, θα σε πανικοβάλλουν και προσωρινά θα σε στριμώξουν σε μια γωνία στην οποία θα βρεθείς κλαίγοντας μόνος σου, σκεπτόμενος «γιατί μου συνέβη εμένα, γιατί στο δικό μου παιδί;».

Ωστόσο ο σακχαρώδης διαβήτης σήμερα γνωρίζει μεγάλη έξαρση, αφορά περίπου 100.000 παιδιά, ενώ ο διαβήτης κάθε τύπου πλησιάζει σήμερα το 10% του συνολικού πληθυσμού. Είναι, λοιπόν, εξαιρετικά πιθανό κάποιος από το οικογενειακό μας περιβάλλον να διαγνωστεί κάποια στιγμή με διαβήτη. Είναι στο χέρι τους το αν θα αφήσουν αυτήν τη δυσκολία να τους καταβάλει ή αν θα γυρίσουν σελίδα και μέσα από αυτήν θα βρουν τον τρόπο να αλλάξουν οι ίδιοι και να βοηθήσουν και το ίδιο το παιδί τους. Το σημαντικότερο είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μη νιώθουν ενοχές, να μην ντρέπονται να κάνουν ενέσεις ινσουλίνης δημόσια, γενικώς να μην κρύβουν πως έχουν διαβήτη. Μόνο έτσι θα εκπαιδεύσουμε τον υπόλοιπο κόσμο πάνω στο τι είναι ο διαβήτης, δίνοντας το μήνυμα πως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποτελεί έναν τοίχο που εμποδίζει τα παιδιά μας να σπουδάσουν, να κάνουν αθλητισμό, τα όνειρά τους πραγματικότητα και να σχετιστούν με τους άλλους ανθρώπους.

Το μήνυμα που θέλω να περάσω στους μπαμπάδες είναι πως βαθιά μέσα στον καθένα μας κρύβεται μια εσωτερική δύναμη που περιμένει να απελευθερωθεί. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να κάνουμε το πρώτο βήμα ώστε να ανακαλύψουμε τον Ironman που κρύβει μέσα του ο καθένας μας.

Good Business Directory Vol.3:  H νέα ειδική ειδική έκδοση για όλες τις τάσεις που καθορίζουν το ελληνικό επιχειρείν

Θέματα
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δεν τη φώναζαν «Κλουροκέρατη» τη γίδα χωρίς λόγο

Ηχητικά Άρθρα / Δεν τη φώναζαν «Κλουροκέρατη» τη γίδα χωρίς λόγο

Τα «Τετράδια ενός βοσκού» είναι ένα βιβλίο που καταγράφει, σε μορφή ημερολογίου, τον βιολογικό κύκλο ενός κοπαδιού στην περιοχή της Τσαπουρνιάς. Ο τρόπος με τον οποίο δίνονταν ονόματα στις γίδες και τις προβατίνες αποτελεί μέρος της προφορικής παράδοσης των Ελλήνων κτηνοτρόφων — μιας παράδοσης που πλέον έχει χαθεί.
M. HULOT
Λειψυδρία στα νησιά: Μια δυστοπική και πανάκριβη πραγματικότητα

Radio Lifo / Λειψυδρία στα νησιά: Μια δυστοπική και πανάκριβη πραγματικότητα

Η Ντίνα Καράτζιου συνομιλεί με τον Νάσο Στασινάκη, καθηγητή Περιβαλλοντικής Μηχανικής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, γι’ αυτό το φαινόμενο της νησιωτικής χώρας, που πλέον δεν είναι εποχικό αλλά παγιώνεται χρόνο με τον χρόνο.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Κάποιες αγροτικές επιδοτήσεις έγιναν Porsche Cayenne στο Κολωνάκι»

LiFO politics / «Κάποιες αγροτικές επιδοτήσεις έγιναν Porsche Cayenne στο Κολωνάκι»

Ο Βάιος Γκανής, ένας από τους πιο γνωστούς προέδρους αγροτικών συλλόγων της χώρας, εξηγεί στο Lifo Politics και στη Βασιλική Σιούτη το πώς στήθηκε η απάτη του ΟΠΕΚΕΠΕ και περιγράφει το πελατειακό σύστημα που τροφοδοτείται από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις του αγροτικού τομέα και τα ευτράπελα της ελληνικής αγροτικής πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Το νέο νομοσχέδιο και η 13ωρη εργασία: Θα εργαζόμαστε μέχρι εξαντλήσεως;

Radio Lifo / Το νέο νομοσχέδιο και η 13ωρη εργασία: Θα εργαζόμαστε μέχρι εξαντλήσεως;

Τι ακριβώς αλλάζει στην καθημερινότητα των εργαζομένων με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που παρουσίασε πρόσφατα το υπουργείο Εργασίας; Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ασφάλεια και Υγεία στην Εργασία, Ανδρέα Στοϊμενίδη, τις βασικές ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, το οποίο προβάλλεται από την πολιτική ηγεσία ως μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού, ενίσχυσης των εργαζομένων και απλοποίησης των διαδικασιών.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Τι οδηγεί τους ανθρώπους στον ρατσισμό»

Άκου την επιστήμη / «Ο ρατσισμός γεννιέται από την ανάγκη να νιώθουμε ανώτεροι» 

Πώς διαμορφώνεται η λογική «εμείς και οι άλλοι»; Πού οφείλεται η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει; Γιατί ακόμη κυριαρχούν οι εθνοτικές διακρίσεις; Και πόσο ελεύθερο είναι τελικά το άτομο όταν ψηφίζει; Η καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, Βίκυ Φούκα, μιλά στον Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η μεταπολεμική τάξη καταρρέει και το διεθνές σύστημα θυμίζει ζούγκλα»

LiFO politics / «Η μεταπολεμική τάξη καταρρέει και το διεθνές σύστημα θυμίζει ζούγκλα»

«Ο κύριος ωφελημένος από τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι η Κίνα και ο κύριος χαμένος είναι η Ευρώπη». Ο καθηγητής Στρατηγικής, Αθανάσιος Πλατιάς, συζητά με τη Βασιλική Σιούτη για «τη συμμαχία του Δράκου και της Αρκούδας», για το χάσμα με την Τουρκία, για την ελληνική στάση και το κεντρικό πρόβλημα της χώρας.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Η σκληρή αλήθεια για την εφηβική μπάντα Protest March

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για την εφηβική μπάντα Protest March

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για την απίστευτα feel-good ιστορία τριών εφήβων στη δεκαετία του '80, που σήμερα, 40 χρόνια μετά, ανακάλυψαν ότι τα παιδικά όνειρά μπορεί να πραγματοποιηθούν με τον πιο ανέλπιστο τρόπο
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Γιώργος Λιάνης: «Έβγαλα χρήματα που δεν φαντάζεστε, όμως είμαι φτωχός»

Lifo Videos / Γιώργος Λιάνης: «Έβγαλα χρήματα που δεν φαντάζεστε, όμως είμαι φτωχός»

Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός μετρά εξήντα χρόνια πορείας και αποκαλύπτει, για πρώτη φορά, άγνωστες πτυχές της ζωής του, από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Στέλιο Καζαντζίδη και από τα παρασκήνια της εξουσίας μέχρι τις πιο προσωπικές του ήττες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μπορούν άτομα με αναπηρία να εκπαιδεύσουν την τεχνητή νοημοσύνη;

Ζούμε, ρε! / Μπορούν άτομα με αναπηρία να εκπαιδεύσουν την τεχνητή νοημοσύνη;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος φιλοξενούν τον Βασίλη Γιαννακόπουλο, Chief Marketing Officer του μη κερδοσκοπικού οργανισμού SciFY, σε μια συζήτηση για ένα φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα που  ανοίγει νέους ορίζοντες.
THE LIFO TEAM
«Νιώθω δικαιωμένος που έφυγα από το σπίτι μου»

Lifo Videos / «Νιώθω δικαιωμένος που έφυγα στα 15 από το σπίτι μου»

Όταν μιλά για τη μουσική του, τον ενοχλεί που πολλοί στέκονται μόνο στην αναπηρία του ή στην ταυτότητά του ως Ρομά. Ο Βαλάντης Σταμούλης, όμως, θέλει με την ιστορία του να δώσει ελπίδα σε όσους αισθάνονται πως όλα είναι εναντίον τους.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
«Η Αθήνα έχει κολλήσει σε μια κλιματική παγίδα»

Radio Lifo / «Η Αθήνα έχει κολλήσει σε μια κλιματική παγίδα»

Καύσωνες, θερμική καταπόνηση και διαρκής απειλή πυρκαγιών: η πρωτεύουσα δοκιμάζεται ξανά και ο διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, Κώστας Λαγουβάρδος, εξηγεί γιατί αυτή η κατάσταση δεν είναι πια προσωρινή.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ