Η COP30 στο Μπελέμ της Βραζιλίας ολοκληρώθηκε, αφήνοντας σημαντικές δεσμεύσεις αλλά και κρίσιμα ερωτήματα για το μέλλον της παγκόσμιας κλιματικής διακυβέρνησης. Η Εμμανουέλα Δούση αναλύει τις τρεις πιο καθοριστικές πτυχές του τελικού κειμένου, εξηγώντας τι σημαίνουν για την πορεία απανθρακοποίησης, τη διεθνή χρηματοδότηση και την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή.
Στο επίκεντρο της συζήτησης και η επόμενη COP31, η οποία θα πραγματοποιηθεί στην Τουρκία το 2026. Η κ. Δούση εξηγεί πώς προέκυψε αυτή η επιλογή μέσα από τις διαδικασίες της Σύμβασης-Πλαίσιο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή, τις περιφερειακές ομαδοποιήσεις, την εκ περιτροπής ανάληψη προεδρίας από τις regional groups και τις πολιτικές ισορροπίες που επηρεάζουν την ανάθεση της φιλοξενίας μιας COP. Παράλληλα, με αφορμή την επόμενη COP στην Τουρκία τίθεται ένα ευρύτερο ερώτημα: πώς επηρεάζεται η αξιοπιστία μιας παγκόσμιας διαδικασίας όταν φιλοξενείται από ένα κράτος που δέχεται έντονη διεθνή κριτική για ζητήματα δημοκρατίας και δικαιωμάτων;
Σε μια περίοδο που η χώρα επιδιώκει να ενισχύσει τη γεωπολιτική και ενεργειακή της θέση μέσω του Κάθετου Διαδρόμου και της συνεργασίας με τις ΗΠΑ, τη στιγμή που έχει δεσμευτεί διεθνώς σε φιλόδοξες πολιτικές απανθρακοποίησης, πώς μπορεί αυτός ο συνδυασμός να αποδειχτεί παραγωγικός και όχι αντιφατικός; Και με ποια εργαλεία η Ελλάδα μπορεί να αξιοποιήσει τον ενεργειακό της ρόλο, χωρίς να απομακρύνεται από την κλιματικά φιλόδοξη πορεία που έχει χαράξει;
Η κ. Δούση σχολιάζει επίσης τη σημαντική, πρόσφατη και ομόφωνη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου των Ηνωμένων Εθνών, η οποία χαρακτηρίζει την κλιματική αλλαγή ως υπαρξιακή απειλή και αποσαφηνίζει τις διεθνείς υποχρεώσεις των κρατών.
