Η απομόνωση της Τουρκίας γίνεται ολοένα μεγαλύτερη και η επιθετική εξωτερική πολιτική του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μπορεί σύντομα να φτάσει σε αδιέξοδο, τονίζει ανάλυση του CNN.
Πριν από περίπου 10 χρόνια, ο πρωθυπουργός τότε Ερντογάν έκανε μία αποφασιστική στροφή στην εξωτερική πολιτική. Η Τουρκία δεν θα έκανε τεμενάδες στις θύρες της ΕΕ, εκλιπαρώντας να ενταχθεί σε αυτή. Αντί για αυτό, μπορούσε αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη, να επεκτείνει την επιρροή της στην ανατολή και τελικά να εξελιχθεί σε μια παγκόσμια δύναμη που δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί.
Όμως, γράφει το CNN, σήμερα οι σύμμαχοι του Ερντογάν στην περιοχή αποτελούν μια υπερβολικά εξασθενημένη δύναμη. Πέρα από τα περιφερειακά οχυρά στήριξης, στο Κατάρ, τη Σομαλία και την κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη, η επιβολή ισχύος του Ερντογάν έχει αφήσει πικρή γεύση σε πολλούς ηγέτες της περιοχής.
Το CNN σημειώνει ότι ο Ερντογάν προκάλεσε το μένος ευρωπαϊκών χωρών, όπως και ότι δυνάμεις της περιοχής βρήκαν κοινό έδαφος με αυτές. Η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα έχουν ενισχύσει τη στρατηγική συνεργασία σε διάφορους τομείς, ιδιαίτερα στην εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο, παραγκωνίζοντας την Άγκυρα, συνεχίζει η ανάλυση του αμερικανικού δικτύου. Η Γαλλία στήριξε αυτή την ενεργειακή πρωτοβουλία, ενώ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα φαίνεται επίσης να παρέχουν σιωπηλά υποστήριξη στο εγχείρημα, σημειώνει.
Η οικονομία που ζορίζεται- κατάσταση που επιδεινώθηκε από την κρίση του κορωνοϊού- χάλασε περαιτέρω το πρότζεκτ του Ερντογάν και περιόρισε την ικανότητά του να ξεφύγει από την ολοένα μεγαλύτερη απομόνωση της Τουρκίας, επισημαίνει το αμερικανικό δίκτυο.
Αλλά και η διοίκηση Τραμπ- ο οποίος σε μεγάλο βαθμό έχει διατηρήσει μια καλή σχέση με τον Ερντογάν, πρόσφατα φάνηκε να συντάσσεται με τους αντιπάλους της Τουρκίας, συνεχίζει το κείμενο. Πρόσφατα ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο δήλωσε βαθιά ανήσυχος για τις ενέργειες της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο. Επιπλέον, τον προηγούμενο μήνα οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν την άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων στην Κύπρο.
Σε όλα αυτά, ήρθε να προστεθεί η στήριξη της Τουρκίας στο Αζερμπαϊτζάν, στις συγκρούσεις με την Αρμενία για το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ο Ερντογάν για μία ακόμη φορά ακολούθησε τον δικό του δρόμο, αρνούμενος να συνταχθεί με τις εκκλήσεις της παγκόσμιας κοινότητας για κατάπαυση πυρός.
«Αχίλλειος πτέρνα του Ερντογάν η οικονομία»
Όμως, αναλυτές τονίζουν ότι πλέον έχουν γίνει καπνός οι συνθήκες που επέτρεψαν στον Ερντογάν να φέρει την επανάσταση στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Στις αρχές του 2000, ο Ερντογάν έφερνε εξαιρετικά οικονομικά αποτελέσματα. Σήμερα, η τουρκική οικονομία απέχει πολύ από αυτό, κάτι που οδήγησε σε σημαντικές απώλειες για το κόμμα του Ερντογάν στις δημοτικές εκλογές και μπορεί τελικά να προκαλέσει μια υποχώρηση από τη διεθνή σκηνή.
Περίπου την πρώτη δεκαετία της εξουσίας του Ερντογάν, εκατομμύρια Τούρκοι βγήκαν από τη φτώχεια και υπήρξε οικονομική άνθηση. Τα τελευταία χρόνια όμως η τουρκική λίρα κάνει βουτιές, το χρέος έχει εκτιναχθεί και ο πληθωρισμός αυξήθηκε.
«Η οικονομία είναι η αχίλλειος πτέρνα του Ερντογάν, όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στην εξωτερική πολιτική», αναφέρει ο Σόνερ Καγκαπτάι, του Washington Institute for Near East Policy. «Η οικονομία όχι μόνο καθορίζει το αν η Τουρκία θα συνεχίσει να κάνει επίδειξη δύναμης, αλλά αν βυθιστεί, η Τουρκία δεν θα έχει τον προϋπολογισμό για όλες αυτές τις μάχες και τα μέτωπα», συμπληρώνει.
Το οικονομικό μέλλον της Τουρκίας είναι στενά συνδεδεμένο με τις διεθνείς σχέσεις της. Μια οικονομία που βυθίζεται θα μπορούσε να οδηγήσει σε αίτημα για βοήθεια από το ΔΝΤ, κάτι που θα συνοδευτεί με κάποιους όρους για την εξωτερική πολιτική. Μια διεθνώς μη δημοφιλής Τουρκία μπορεί να χάσει στις τόσο αναγκαίες προοπτικές άντλησης φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο.
«Το μεγάλο δίλημμα στην τουρκική πολιτική δεν είναι αυτά καθαυτά τα όρια της αυτοπεποίθησης στην εξωτερική πολιτική. Αλλά το τι μπορεί να κάνει αυτή η αυτοπεποίθηση και η επιθετική ρητορική στις οικονομικές προοπτικές της χώρας», τονίζει από την πλευρά του ο Σινάν Ουλγκέν, αναλυτής του Carnegie Europe.
