Η βιβλιοθήκη του Χίτλερ

Η βιβλιοθήκη του Χίτλερ Facebook Twitter
0

Οι τρεις Ευρωπαίοι πολιτικοί που κράτησαν πρωτεύοντα ρόλο στις εξελίξεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου -Τσώρτσιλ, Στάλιν και Χίτλερ- είναι γνωστό ότι διατηρούσαν ειδική σχέση με τα βιβλία. Τόσο με την ανάγνωση όσο και με τη συγγραφή. Ο Τσώρτσιλ, μάλιστα, τιμήθηκε (και) με το βραβείο Νόμπελ. Ωστόσο, ο Χίτλερ κι ο Στάλιν αποτελούσαν ειδικές περιπτώσεις ασπούδαστων ηγεμόνων, οι οποίοι πάσχιζαν -με ξενύχτια και μανιακή βιβλιοφιλία- να καλύψουν τα κενά τους.

Με τον εμφατικό τίτλο Η βιβλιοθήκη του Χίτλερ, ο Ρύμπακ, στο περίτεχνο βιβλίο του, δεν αναλώνεται σε απαριθμήσεις τίτλων, σε κρίσεις για την ποιότητα των βιβλίων και άλλα παρεμφερή στοιχεία. Αυτά, βέβαια, υπάρχουν, καθώς μαθαίνουμε ότι η βιβλιοθήκη του Αδόλφου αριθμούσε 16.000 τόμους, ότι ο Δον Κιχώτης, ο Ροβινσώνας Κρούσος, η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά και τα Ταξίδια του Γκάλλιβερ ηταν αγαπημένα του αναγνώσματα, επίσης ότι θεωρούσε τον Σαίξπηρ ανώτερο απ’ τον Γκαίτε και τον Σίλλερ: ενώ ο Σαίξπηρ κατέδειξε τις πρωτεϊκές δυνάμεις της αναδυόμενης βρετανικής αυτοκρατορίας, οι δυο Γερμανοί πίστευε ότι σπαταλήθηκαν σε αδελφικές αντιζηλίες! Αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο Χίτλερ δεν είχε καν εφόδια μέσης εκπαιδεύσεως, ότι ήταν δηλαδή απελπιστικά αυτοδίδακτος, η μανία του για αυτοδιδαχή προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία. Σήμερα πια -όπως διαπιστώθηκε απ’ τον έλεγχο κάποιων διασωθέντων χειρογράφων του- γνωρίζουμε ότι ακόμη και στα τριάντα πέντε του αγνοούσε τη βασική ορθογραφία και γραμματική της γερμανικής γλώσσας.

Ο Ρύμπακ, βέβαια, δεν σκοπεύει σ’ εύκολες επικρίσεις, που δεν θα είχαν, άλλωστε, κανένα νόημα. Οπότε και το στρατήγημά του προσλαμβάνει ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα μορφή: παρακολουθώντας τόσο την κατοχή συγγραμμάτων όσο και τη γνωριμία του Αδόλφου με συγγραφείς (κυρίως αντισημίτες), καταφέρνει να παραλληλίσει τις βασικές αναγνώσεις του με τις καίριες αποφάσεις και τους σημαδιακούς σταθμούς της ζωής του. Το σύγγραμμα του Μαξ Όσμπορν, Βερολίνο, τού ανέδειξε τη σχέση του πολέμου με τη ζωγραφική του Ιερώνυμου Μπος, καθώς επίσης τον έσπρωξε προς το Μόναχο. Η «εξαγρίωση» του γούστου λεηλάτησε την πρωσική καθαρότητα του Βερολίνου και τη φόρτωσε μ’ ενα «κέρας της Αμαλθείας γεμάτο καλλιτεχνικές κατάρες». Ενας φανατικός του γερμανισμού ευνόητο ήταν να καταγοητευθεί ή ν’ απορρίψει την «Αρχαία Ελλάδα σε πρωσικό έδαφος». Σημειωτέον ότι ο  Όσμπορν ήταν Εβραίος και σώθηκε μεταναστεύοντας στην Αμερική.

                         

Ο Πέερ Γκυντ, στη θεατρική του διασκευή απ’ τον Ντίτριχ Έκαρτ, ήταν επίσης ένα έργο που επηρέασε βαθιά τον Χίτλερ, όσο και ο ίδιος ο διασκευαστής του, που αγόρασε τη πρώτη καμπαρντίνα στον Φύρερ κι επιπλέον τον έμαθε να γράφει - δικαιολογημένα θεωρείται, άλλωστε, πνευματικός του πατέρας! Αυτός πήρε σχεδόν απ’ το χέρι τον μαθητή του για να τον μυήσει στις λέσχες και τις μυστικές εταιρείες (όπως της Θούλης), που προωθούσαν τον εθνικισμό και τον αντισημιτισμό. Ο Άντον Ντρέξλερ, με το έργο του Η πολιτική μου αφύπνιση», όπου ρητά τόνιζε ότι «το 80% των γερμανικών περιουσιακών στοιχείων βρίσκεται σε εβραϊκά χέρια» ήταν απ’ τα γραπτά που έκαναν τον Χίτλερ να πει: «Άθελά μου είδα τη δική μου εξέλιξη να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου!».

                         

Μέσα από βιβλία αντισημιτικής κατευθύνσεως ο Χίτλερ διαμορφώνει τις αρχές της προπαγάνδας του: κατηγορει τους Εβραίους για τις αστοχίες της Καθολικής Εκκλησίας - τα συγχωροχάρτια είναι εβραϊκή πρακτική! Οι Σταυροφορίες που απομύζησαν απ’ τη Γερμανία 6 εκατ. άνδρες ήταν εβραϊκή επιχείρηση. Αλλωστε, ο Λούθηρος μάς παρακινεί να κάψουμε τις συναγωγές και τα εβραϊκά σχολεία. Έστω και αν δεν υπήρχε Παλαιά Διαθήκη και Ταλμούδ, το εβραϊκό πνεύμα θα επιζούσε και θα επηρέαζε τις καταστάσεις! Ο Χίτλερ υπήρξε μανιώδης αναγνώστης και συλλέκτης κλασικών ή μη συγγραμμάτων, τα οποία άμεσα ή έμμεσα αναφέρονταν στον «υψηλό» σκοπό της ζωής του: να καταστήσει τη Γερμανία παγκόσμια δύναμη, να εξουδετερώσει την εβραϊκή μάστιγα και τον μπολσεβικισμό κι έτσι να επιτρέψει στην άρια φυλή να επικρατήσει στην Ευρώπη. Ο άνθρωπος της μπιραρίας παραδόξως πώς ήταν και φανατικός αναγνώστης - ξενυχτούσε διαβάζοντας, όλες του οι πρωτοβουλίες κι αποφάσεις βασίζονταν σε κάποιο βιβλίο πολιτικής, στρατηγικής, ευγονικής ή δαρβινικής κατευθύνσεως. Παρότι συνέγραψε το δικό του βιβλίο (Ο Αγών μου), ουδέποτε πίστεψε ότι ήταν ένα γραφτό που ανταποκρινόταν -ως ποιότητα- στις αποφάσεις του. Μάλιστα, θαύμαζε τα ιταλικά του Μουσολίνι και ομολογούσε ότι, γράφοντας, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Ήταν άνθρωπος της δράσης - όχι των λόγων.

                         

Με εξαιρετική δεξιότητα ο Ρύμπακ συνδυάζει τις αναγνώσεις του Χίτλερ με τις μεγάλες του αποφάσεις. Εύκολα μαντεύουμε τον ενθουσιασμό του όταν έπεσε στα χέρια του το βιβλίο του Μάντισον Γκραντ, Ο θάνατος της σπουδαίας φυλής ή η φυλετική βάση της ευρωπαϊκής ιστορίας. Εκεί μπορούμε να πούμε ότι βρήκε τη βάση της φυλετικής ιδεολογίας του, την οποία πέρασε ατόφια στο Ο Αγών μου. Επιχειρήματα όπως εκείνο του «κεφαλικού δείκτη» με το οποίο προσδιοριζόταν η φυλετική καταγωγή (μακρύ κρανίο για τους ανθρώπους νορδικής καταγωγής και στρογγυλό κρανίο για τους άλπειους), καθώς και ο κοινωνικός δαρβινισμός συμπληρώθηκαν και εμπλουτίστηκαν με τα πονήματα του Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλαιν Θεμέλια του δέκατου ένατου αιώνα, του Γκύντερ Φυλετική τυπολογία του γερμανικού λαού, καθώς και του Χένρυ Φορντ Ο Διεθνής Εβραίος». Συμπέρασμα: η Αμερική συγκροτήθηκε απ’ τη νορδική φυλή και διαλύθηκε απ’ την εισροή των μεταναστών! Η Αμερική για τον Χίτλερ ήταν «αποτυχημένη επένδυση των Γερμανών». Όσο για τους ομοεθνείς του φιλοσόφους, ο Νίτσε δεν έπαιξε ουσιώδη ρόλο, ενώ αντίθετα ο Φίχτε -ως δηλωμένος αντισημίτης- πρότεινε ν’ αποκεφαλιστούν όλοι οι Εβραίοι και να τοποθετηθούν άλλα κεφάλια στους ώμους τους! Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μια ομιλία του ο Χίτλερ εξύμνησε τη δημιουργική μεγαλοφυΐα του Φορντ ως μεγαλοβιομήχανου (αυτοκινήτων) και ως «επιτομή του Βορείου».

                         

Βιβλία όπως του Κλαούζεβιτς για τον πόλεμο, του Ερνστ Μόριτζ Αρντ «Κατήχηση του Τεύτονα πολεμιστή και υπερασπιστή» και άλλα παρόμοια αποτελούσαν συχνά συντρόφους στο προσκεφάλι του. Με τη δέουσα απόσταση απ’ τον άνθρωπο που ματοκύλησε την Ευρώπη, ο Ρύμπακ φιλοτεχνεί τελικά το πρωτότυπο πορτρέτο μιας αναθεματισμένης ιστορικής μορφής που, ενώ δεν θαυμάστηκε για τις αρετές της, εν τέλει κατέχει εξέχουσα θέση -έστω και αρνητική- στη δημιουργία της σημερινής Ευρώπης.                                     

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ