» Είχαπεράσει από το Central στο Κολωνάκι, μεσημέριΣαββάτου, πριν από δυο εβδομάδες. Στηνκεντρική κολόνα ένας πίνακας χωρίςκάδρο, ασπρόμαυρος, busy, γεμάτος σύμβολακαι σχόλια για το σύγχρονο άνθρωπο καιτα «απόβλητα» που τον προσδιορίζουν(όσο τον πρόσεχα περισσότερο, εννοείται),ταίριαζε παράδοξα σε ένα χώρο busy Αθηναίωνσε ανάπαυλα. Αμέσως άρχισα να συνδυάζωτο έργο με την εξαιρετική καμπάνια τηςBSB και κατάλαβα πως ανήκει στον ΓρέγοΨυχογιό, ένα μακρινό φίλο από τα παλιά,την ελλειπτική πορεία του οποίου είχαπαρακολουθήσει, αλλά τον ίδιο είχα νατον δω είκοσι χρόνια. Όταν πρωτοπήγαστο Παρίσι, με φιλοξενούσε η μητέρα τουΣοφία, οικογενειακή φίλη, στο Marais, ηοποία μάλιστα με είχε εντυπωσιάσειγιατί έψηνε ολημερίς κοσμήματα με πηλόκαι χρυσό σε ένα φουρνάκι και τα πουλούσεσε σχεδιαστές που της τα ζητούσαν γιατις επιδείξεις μόδας υψηλής ραπτικής.Ο Γρέγος, νέος φοιτητής στη Νομική τότε,έμπαινε βιαστικά στο διαμέρισμα κάποιαβράδια, ορμούσε στο πιάνο, έπαιζε λίγοκλασική μουσική, τσιμπούσε από το ψυγείοστα όρθια, μιλούσε ανυπόμονα και βαθιάγια ένα τεταρτάκι, φορούσε το κράνοςτου και χανόταν στη νύχτα καβάλα στοποδήλατό του. Επεδίωξα να του μιλήσω(λίγο δύσκολο καθώς δεν έχει κινητό)και τον συνάντησα στο ατελιέ του, έναυπέροχο μικρό στούντιο στη Πλάκα. Μέσαστον άδειο χώρο, ένα ψυγείο, ένα παλιόπιάνο, ένα μηχάνημα που έπαιζε τζαζ CDκαι ένα ποδήλατο. Ο Γρέγος δεν είχεμεγαλώσει, είχε προοδεύσει και δεν είχεαλλάξει καθόλου, ούτε αυτός ούτε καιοι ανάγκες του. Έδειξε τα συναρπαστικάέργα του, απαλλαγμένα από περιττάχρώματα και μαύρα σαν το μελάνι πουχρησιμοποιεί πριν από μια εβδομάδα σεένα preview, στον ίδιο χώρο που σύντομαευελπιστεί να μετατρέψει σε λέσχη γιακάθε ευπρόσδεκτη ανταλλαγή ιδεών καικαλής διάθεσης. Μιλήσαμε λίγο για τηζωγραφική του και πολύ για όλα ταυπόλοιπα, την οικονομία, τη φιλοσοφίατης τέχνης, τον πιανίστα Mehldau πουανυπομονούσε να δει στο Παλλάς.
»Βλέποντάςτον, ωστόσο, επισκέφτηκα νοερά την εποχήπου ζούσα στο Παρίσι, και η μόνη μουδιασκέδαση ήταν να ανακαλύπτω, πριναπό την επέλαση του βίντεο, το σινεμάπου δεν είχα τη δυνατότητα να δω ποτέ,σε φοιτητικά σινέ στέκια, όπως το ActionChristine και το Action Ecole, κοντά στο quartierlatin. Εκεί είδα τις παλιές αμερικανικέςκωμωδίες του ‘30 και του ‘40, τους μεγάλουςδημιουργούς, μιούζικαλ και μελοδράματαχωρίς περιστροφές, τα εμβληματικά νουάρκαι τα σύμβολα των Γάλλων θεωρητικών,όπως τον Γουέλς, τον Φορντ, τον Κιούκορ,αλλά και τους Ευρωπαίους και τουςΓάλλους, μαζί με συνομήλικους θεατές,κυρίως Γάλλους, κάτι που με έκανε νααισθάνομαι ιδιαίτερα Ευρωπαίος. Εκεί,στο ιστορικό Theatre le Ranelagh, είδα τα μνημειώδηΠαιδιά του Παραδείσου του Μαρσέλ Καρνέ,σε μια αίθουσα που τα πρόβαλλε μια φοράτην εβδομάδα επί δυο δεκαετίες τουλάχιστον- στο φυσικό τους περιβάλλον δηλαδή!Και θυμήθηκα, μιας και το έφεραν οικουβεντιαστές καλές αναμνήσεις παρέαμε τον Γρέγο, ένα παραμελημένο φιλμ, τοFury, σε σκηνοθεσία του επίσης αγαπημένουτων Γάλλων Φριτς Λανγκ. Η ταινία του1936, μια από τις πρώτες της αμερικανικήςπεριόδου του, αν όχι το ντεμπούτο τουστη άλλη άκρη του Ατλαντικού μετά τοφευγιό του από τη Γερμανία λόγω τηςανόδου του Χίτλερ, είναι μια ενδιαφέρουσα,δυνατή παραβολή στο γερμανικό Κύμα πουπροβάλλεται αυτή την εβδομάδα. Ο στέρεοςκαι εμπνευσμένος Σπένσερ Τρέισικαταδικάζεται από τον επαρχιώτικο όχλοκαι τις άδικες, αναπόδεικτες φήμες πουσπέρνει. Αποφασίζει να εκδικηθεί μετην απουσία του και την τελευταία στιγμήη οργή του μαλακώνει για τα υγρά καισυμπονετικά μάτια της αγαπημένης τουΣίλβια Σίντνεϊ. Ο Λανγκ, με το μοναδικότρόπο που όλοι οι μεγάλοι δημιουργοίλένε τα σπουδαιότερα πράγματα, μεκρυπτική και, στην αμερικανική περίπτωση,αφηγηματική ελλειπτικότητα σε καιρούςλογοκρισίας, μιλάει για την ομαδικήπαράνοια της αγνώριστης πατρίδας του.Εφοδιασμένος με την άγια απόσταση πουδίνει στους καλλιτέχνες η ουσία τωνθεμάτων που τους απασχολούν, κλιμακώνειμια ιστορία κοινωνικής προδοσίας μεθύμα έναν αγνό άνθρωπο που δεν πρόλαβεκαν να ερωτηθεί και κινδύνευσε ναλιντσαριστεί από το αγριεμένο πλήθος,που μετά έκανε την πάπια - ο Λανγκ φυσικάδεν γνώριζε πως οι συμπατριώτες του θακάλυπταν με τη σιωπή τους την εγκληματικήαδιαφορία τους για τα εγκλήματα τωνΝαζί. Οι αναμνήσεις είναι ωραίο πράγμαμόνο όταν οδηγούν σε συνειρμούς καιανασύρουν σχετικά παραδείγματα, όπωςαυτό του Fury.
»Αύριοξεκινάει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.Κιτάνο, Όλιβερ Στόουν αυτοπροσώπως μετην κομεντί για τον Μπους, Σάλες,Αγγελόπουλος, Ζαν-Πιερ και Λυκ Νταρντένμε τη Σιωπή της Λόρνα και μεγάλο αφιέρωμα,Τέρενς Ντέιβις με όλο του το ευαίσθητοέργο, Μάνος Ζαχαρίας, Έβαν Ρέιτσελ Γουνταπό τον Παλαιστή του Αρονόφσκι, ΓκουστάβοΣανταολάγια, το Φροστ/Νίξον: η Αναμέτρησηπου περιμένουμε να δούμε για το θέμακαι τον Φρανκ Λαντζέλα. Οι ΜέρεςΑνεξαρτησίας του πεισματικά καιρομαντικά εκτός μόδας Αδαμίδη με έθνικεπιλογές (ως και το Servis του ΦιλιππινέζουΜπριλάντε Μεντόζα θα μας δείξει οαφιλότιμος!), το Διαγωνιστικό, ο ΟυσμάνΣεμπέν, τα Βαλκάνια και τα ψηφιακά, οιελληνικές ταινίες για τα κρατικά μαζίμε τα ντοκιμαντέρ και τις μικρού μήκους.Ανεβαίνουμε Παρασκευή και όσο αντέξουμε.Οι Τρεις Στιγμές του Σεβαστίκογλου καιτο Without του Αβρανά θα μας εκπροσωπήσουνστο επίσημο διαγωνιστικό, το Διεθνέςδηλαδή.
σχόλια