Ο πρώτος κανόνας του Fight Club…

Ο πρώτος κανόνας του Fight Club… Facebook Twitter
Η ταινία είναι μια παραληρηματική ciné-selfie (με το είδωλο προσωποποιημένο στο γραμμωμένο κορμί και το σμιλεμένο πρόσωπο του Μπραντ Πιτ) που μιλάει για την αδυναμία ουσιαστικής επαφής.
3

Δεν έμεινα αποσβολωμένος από το Seven. Η ύποπτη απουσία της Γκουίνεθ Πάλτροου με ψύλλιασε, άσε που, μαζί με τους καθ' όλα άψογους Συνήθεις Υπόπτους, τελικά προϋπάντησε το είδος των εξυπνακίστικων θρίλερ. Το Game ήταν ένα εντυπωσιακό λούνα παρκ, αλλά κι αυτό μου φάνηκε πολύ καλό για το περίπου τίποτα. Αλλά το Fight Club έστειλε την τεχνική δεξιότητα του Ντέιβιντ Φίντσερ σε άλλο επίπεδο. Ήταν σίγουρα η πιο «καυτή» ταινία πριν σκάσει το 1999 και παραμένει σφηνωμένη στη γενιά που την είδε στην κρίσιμη προεφηβεία – αν, βέβαια, δεν είχε παραδοθεί αμαχητί στην παραδίπλα γειτονιά του Matrix των δύο χαπιών. Ωστόσο, η υποδοχή της ταινίας στην παγκόσμια πρεμιέρα της στη Βενετία δεν ήταν καθόλου ρόδινη.


Πρώτα συνάντησα τους ηθοποιούς στις συνεντεύξεις στο Εξέλσιορ, το αποκαλόκαιρο του '99. Ο Μπραντ Πιτ άρχισε να με ρωτάει αν είμαστε όλοι καλά στην Ελλάδα, πώς τα πάει η οικογένεια και οι συγγενείς, με πραγματικό νοιάξιμο. Δεν κατάλαβα στην αρχή – «τι ευγένεια» είπα. Μετά θυμήθηκα πως με την Τζένιφερ Άνιστον –πάνε τόσα χρόνια, ε!– στο πλευρό του τα τηλέφωνα πήραν φωτιά εκείνον τον Σεπτέμβριο του μεγάλου σεισμού της Αθήνας. «Δύσκολα γενικώς, αλλά καλά ειδικώς» του απάντησα. Ο Έντουαρντ Νόρτον χαμογελούσε αμήχανα δίπλα του και δεν συγκράτησα τίποτε άλλο από την κουβέντα μας, γιατί σημασία είχε τι έλεγε ή, μάλλον, πώς ένιωθε ο Ντέιβιντ Φίντσερ – χάλια. Σερνόταν! Είχα μπροστά μου έναν cocky σκηνοθέτη που εξέπεμπε κούραση και ήττα.

Γύρισε τα τυπικά του έργα και τις ωραίες ταινίες του. Χρήματα έβγαλε, το δίχως άλλο. Και διατήρησε την υγεία του, έχοντας κληροδοτήσει τον σπόρο του Fight Club, για την υστεροφημία του.

Βρισκόταν στην αρχή μιας λαμπρής καριέρας και διαισθανόταν πως κατέρρεε ο κόσμος του σαν τους ουρανοξύστες στην τελευταία σκηνή του Fight Club, πως ακόμα και το μυημένο κοινό στην Ευρώπη δεν πήρε πρέφα τι ήθελε να κάνει, αναλαμβάνοντας να μεταφέρει στην οθόνη το βιβλίο του Τσακ Πάλανιουκ. Η Fox πολέμησε το όραμά του. Σκέφτηκαν σοβαρά να το καταχωνιάσουν, πετώντας 70 εκατομμύρια. Προφανώς και ενοχλήθηκαν.

Βία, αίμα και, κυρίως, κάτι άβολο σε όλα τα καρέ, τα φανερά και τα subliminal, τα κρυμμένα που ψάχναμε στο DVD και τώρα εύκολα στον υπολογιστή. Κάποιοι κριτικοί τον αποκάλεσαν «φασίστα», σε μερικούς άρεσε πολύ, αλλά σίγησαν, ώσπου χρόνια αργότερα πλήθυναν στη φάση της επανεκτίμησης. Μάλιστα, κάποιος στην Ελλάδα, αδυνατώντας να βρει κάτι καλύτερο, έγραψε το ιστορικό «Ωραίοι ήχοι», αναφερόμενος ευπειθώς, ως συνήθως, στα Όσκαρ που του έδωσαν μόνο μία υποψηφιότητα, στην ηχητική κατηγορία!

Ο πρώτος κανόνας του Fight Club… Facebook Twitter
O Μπραντ Πιτ, ο Έντουαρντ Νόρτον και ο Ντέιβιντ Φίντσερ στα γυρίσματα του Fight Club. Φωτο: Merrick Morton © Fox 2000 Pictures, Regency Enterprises, Linson Films


«Με λυπεί πραγματικά που οι αντιδράσεις γύρω από την ταινία επικεντρώνονται στη βία. Το θεωρώ μάταιο να δικαιολογηθώ, το Fight Club πραγματεύεται ακριβώς το αντίθετο. Είναι τόσο κρίμα» έλεγε ο Φίντσερ, χυμένος σε έναν καναπέ. Ήταν η ταινία καμπής για εκείνον, ένα κυνικό «εύρηκα» για τη συνέχεια της καριέρας του. Ανεξάρτητα από πρότζεκτ και θέμα, έκτοτε ο Φίντσερ πήρε μια ασφαλή απόσταση, για να μη χολοσκάσει ή, όπως λένε οι μαρτυρίες, για να μη χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο όταν έβγαινε από τα meetings με τους διευθυντές των στούντιο στα παζάρια για την τελική μορφή του Fight Club. Δεν του βγήκε σε κακό η τακτική. Γύρισε τα τυπικά του έργα και τις ωραίες ταινίες του. Χρήματα έβγαλε, το δίχως άλλο. Και διατήρησε την υγεία του, έχοντας κληροδοτήσει τον σπόρο του Fight Club, για την υστεροφημία του.


Εν προκειμένω, το Fight Club, που πόλωσε τους κριτικούς και ξένισε το κοινό που πήγε να δει κάτι συνηθισμένο, στάθηκε γερά στα χρόνια. Με τον Νόρτον και την υπέροχη Έλενα Μπόναμ Κάρτερ πιασμένους από το χέρι στο φινάλε, η ταινία είναι μια παραληρηματική ciné-selfie (με το είδωλο προσωποποιημένο στο γραμμωμένο κορμί και το σμιλεμένο πρόσωπο του Μπραντ Πιτ) που μιλάει για την αδυναμία ουσιαστικής επαφής, με ήρωα έναν άνδρα με μπερδεμένους ρόλους, αγοραστή, αλλά όχι εραστή, τυπικό και φοβισμένο, συναισθηματικά ευνουχισμένο και αστικά τακτοποιημένο.

Στο μεταξύ, η ταινία ξεσκίζει κανονικά και εμφατικά τον υλισμό, και μάλιστα ο αυτουργός είναι ο ίδιος ο Φίντσερ στην πιο σατιρική του ταινία, με δεδομένο πως ξεκίνησε από τη διαφήμιση και τη χρησιμοποίησε, όπως πολύ αργότερα ο Λάνθιμος, για να στρώσει την οπτική του αφήγηση και να την πιλοτάρει κατά το δοκούν, ανάλογα με το θέμα που τον ενδιέφερε κάθε φορά.

Ο πρώτος κανόνας του Fight Club… Facebook Twitter
Ο Έντουαρντ Νόρτον και η υπέροχη Έλενα Μπόναμ Κάρτερ.

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Οθόνες
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

20 χρόνια Fight Club: Η εμβληματική ταινία που στην εποχή της είχε θεωρηθεί ακατανόητη και αποτυχημένη

Οθόνες / 20 χρόνια Fight Club: Η εμβληματική ταινία που στην εποχή της είχε θεωρηθεί ακατανόητη και αποτυχημένη

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Ντέιβιντ Φίντσερ θυμάται σήμερα πώς η ταινία που θεωρείται σύγχρονο πολιτιστικό ορόσημο, στην εποχή της υπήρξε μεγάλη εμπορική αποτυχία μετά το «θάψιμό» της από τα στελέχη της 20th Century Fox
10 κινηματογραφικές βιογραφίες που εξόργισαν συγγενείς, φίλους και οπαδούς

Οθόνες / 10 κινηματογραφικές βιογραφίες που εξόργισαν συγγενείς, φίλους και οπαδούς

Η οικογένεια του διάσημου συγγραφέα του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, έχει ήδη αποκηρύξει την επικείμενη μεταφορά της ζωής του στην οθόνη, μπαίνοντας στη μακρά λίστα συγγενών, φίλων και οπαδών που αποδοκίμασαν έντονα τις ταινίες για τους αγαπημένους τους

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Οθόνες / The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Η ταινία σημάδεψε μια γενιά εφήβων που φαντασιώνονταν ότι θα αντιστεκόντουσαν ηρωικά στους νταήδες που τους κακοποιούσαν καθημερινά. Και τώρα, ο μύθος επιστρέφει για έκτη φορά στην οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Τζάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο
THE LIFO TEAM
Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Οθόνες / Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, ανατρέχουμε στην καριέρα ενός ηθοποιού με την ερμηνευτική στόφα των μεγάλων ονομάτων του New Hollywood, μα καταδικασμένου να εργάζεται σε καιρούς που η κινηματογραφική βιομηχανία δεν ξέρει τι να κάνει μαζί του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Οθόνες / Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Η ελληνικής καταγωγής Αυστραλή σκηνοθέτιδα πίσω από το «Ten Pound Poms» μιλά στη LiFO για τη στάση των Αυστραλών απέναντι στους μετανάστες, την ταινία της που εξόργισε την ομογένεια, και το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος ακόμη κι όταν το έργο σου έχει δει πολύς κόσμος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Μια ταινία που η Τζέιν Όστιν θα ήταν περήφανη να είχε σκηνοθετήσει, η Λίντσεϊ Λόχαν ανταλλάζει σώμα με την Τζέιμι Λι Κέρτις ξανά μετά από 22 χρόνια κι ένας μεταλλαγμένος Μπάμπι εκδικείται για τον θάνατο της μαμάς του. – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Νεαρές μητέρες»: Είναι καλοκαιρινή επιλογή μία ταινία των αδελφών Νταρντέν; 

The Review / «Νεαρές μητέρες»: Tα κατάφεραν πάλι οι αδελφοί Νταρντέν; 

Τι κάνει τις «νεαρές μητέρες» να ξεχωρίζουν από τις προηγούμενες δουλειές των Βέλγων δημιουργών; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητάνε για τη βραβευμένη ταινία που παίζεται στους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Οθόνες / American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Η American Apparel πουλούσε απελευθέρωση, αλλά πίσω από τις βιτρίνες και το φίνο βαμβάκι το brand ήταν βουτηγμένο στα σκάνδαλα: σεξουαλική παρενόχληση, κατάχρηση εξουσίας και ένα εργασιακό κλίμα που κάθε άλλο παρά cool ήταν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Movies

Οθόνες / Η σπαρταριστή επιστροφή των «Τρελών Σφαιρών» και 9 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Ο Λίαμ Νίσον δείχνει την κωμική στόφα του, η Άλισον Μπρι και ο Ντέιβ Φράνκο πρωταγωνιστούν στην πιο αναμενόμενη ταινία τρόμου της χρονιάς, η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν και 4 επανεκδόσεις – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Είδαμε την ταινία που διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος

Οθόνες / Η ταινία στην οποία βασίστηκε ο Λάνθιμος: Ένα κρυμμένο νοτιοκορεατικό διαμάντι

Η επικείμενη κυκλοφορία του «Bugonia» στάθηκε αφορμή για να επισκεφτούμε ξανά την κινηματογραφική του πηγή, το cult «Save the Green Planet!», έναν από τους κρυμμένους θησαυρούς του νοτιοκορεατικού σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ