Σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της, η Ηλιάνα Δανέζη αισθάνθηκε πως έπρεπε να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία, όταν έπεσε πάνω στους τίτλους εφημερίδων και περιοδικών για έναν Έλληνα που κέρδισε βραβείο Grammy τo 2009 για ένα τραγούδι με τίτλο «Κάποια μέρα στην Αθήνα» από τα «4 Επίπεδα της Υπάρξεως», τον παράξενο τίτλο μπάντας και άλμπουμ που ξεσήκωσαν από κάποιο βιβλίο φιλοσοφίας επειδή ταίριαζε με το ψαγμένο πνεύμα της εποχής!
Επειδή δεν ήξερε αν το περιστατικό είναι αληθινό ή δημοσιογραφικός «δράκος», τον εντόπισε, επικοινώνησε μαζί του και του εξέφρασε την επιθυμία να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία του συγκροτήματος που σχημάτισε με φίλους του τη δεκαετία του '70, το οποίο ηχογράφησε έναν και μοναδικό δίσκο, ιερό δισκοπότηρο για φαν του ψυχεδελικού ροκ σε όλο τον κόσμο. Αρχικά διστακτικός για το πρότζεκτ, ο Θανάσης Αλατάς βρήκε τα άλλα δύο μέλη, τον ντράμερ Χρήστο Βλαχάκη, που πλέον ζει στην Ολλανδία, και τον επίσης κιθαρίστα Νίκο Γράψα, που διαμένει μόνιμα στη Ζάκυνθο, και αποφάσισαν να θυμηθούν τα παλιά και να αποτίσουν φόρο τιμής στον μπασίστα τους, τον Μάριο Γιαμαλάκη, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγα χρόνια.
Ο Θανάσης Αλατάς είπε στη μάνα του να αλλάξουν την προσευχή τους και να συμπεριλάβουν τον Jay-Z στους αγίους που δοξάζουν.
Όταν το 1976 μπήκαν στο στούντιο της Κολούμπια για να παίξουν τα προβαρισμένα κομμάτια τους σε απαγορευτικά λίγες διαθέσιμες ώρες για λογαριασμό της δισκογραφικής Venus, οι τεχνικοί απορούσαν γιατί δεν είδαν μπουζούκι στο σχήμα – η συγκεκριμένη εταιρεία μέχρι τότε έβγαζε μόνο λαϊκά και δημοτικά. Το ασπρογάλανο άλμπουμ με τον βάτραχο στο εξώφυλλο τυπώθηκε σε 1.000 αντίτυπα, εξαφανίστηκε αμέσως και κανείς τους δεν είχε αντιληφθεί το αυξανόμενο ενδιαφέρον ενός κύκλου μουσικόφιλων για την prog-ψυχεδελική ροκ που έπαιξαν. Μόνο με τις απανωτές επανεκδόσεις του ανανεώθηκε το ενδιαφέρον από περισσότερους ακροατές, χωρίς ποτέ να γίνει αγαπημένο των ραδιοφωνικών παραγωγών.
Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης - Κάποια μέρα στην Αθήνα
Ένα από τα re-issues, σε αμερικανικό label, τράβηξε την προσοχή ενός διαμεσολαβητή (ο Βίνσεντ Τορνατόρε, που μιλάει στην κάμερα μέσω Skype) που στόχο είχε να προμηθεύει ράπερ με έθνικ ηχογραφήματα, βαλκανικά και ινδικά, με έναν τρόπο εξωτικά, για να τα λουπάρουν και ενδεχομένως να διευρύνουν το κοινό τους, εμπλουτίζοντας στυλ τους. Όταν ήρθαν σε επαφή με τον Θανάση Αλατά δεν του αποκάλυψαν το όνομα του καλλιτέχνη για ευνόητους λόγους αλλά του επισήμαναν πως είναι σημαντικός στον χώρο και η δουλειά που θα γίνει, σωστή και σοβαρή. Ο Αλατάς άκουσε το δείγμα που πρότειναν με άξονα την κιθαριστική βάση του «Κάποια μέρα στη Αθήνα», τον ενθουσίασε η μεταχείριση και η προσαρμογή και, όπως ομολογεί, δεν φαντάστηκε τη συνέχεια, ούτε καν γνώριζε καλά-καλά ποιοι ήταν ο Jay-Z και η Ριάνα που μεταμόρφωσαν το τραγούδι του στο «Run this town».
Jay feat. Rihanna - Run This Town Official Video (Full Version)
Όπως ορίζουν οι κανόνες του παιχνιδιού, με την έγγραφη συγκατάθεσή του και δίχως να συμμετέχει ενεργά στη νέα επεξεργασία, ο Θανάσης Αλατάς χρίστηκε συνδημιουργός του τραγουδιού που έφτασε μέχρι το Νο 2 στο Billboard και προτάθηκε για δύο βραβεία Grammy. Το ένα το κέρδισαν από κοινού ο Σον Κάρτερ, δηλαδή ο Jay-Z, με τη Ριάνα, αλλά στο δεύτερο, του καλύτερου ραπ τραγουδιού εκείνης της χρονιάς, ανάμεσα στους νικητές ήταν και ο Αλατάς. Έτσι, έγινε ο μοναδικός Έλληνας με βραβείο Grammy στην κατοχή του – ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έχει υπάρξει τρεις φορές υποψήφιος, και με τους «Δρόμους της Φωτιάς», αλλά ποτέ δεν κέρδισε! Ο Θανάσης Αλατάς είπε στη μάνα του να αλλάξουν την προσευχή τους και να συμπεριλάβουν τον Jay-Z στους αγίους που δοξάζουν. Είναι ένας άνθρωπος με χιούμορ και σπάνια ταπεινότητα, όπως άλλωστε και τα άλλα μέλη του γκρουπ.
Αφού πρώτα εξιστορεί τα σπάργανα της ροκ στην Ελλάδα με το νοσταλγικό αφήγημα της φοβικής περιθωριοποίησης των μαλλιάδων και των τεντιμπόηδων, η Δανέζη ασχολείται και με την περίπτωση της συλλεκτικής μανίας που εκτοξεύει τις τιμές στα ύψη, άσχετα με την ποιότητα της μουσικής, ένα φαινόμενο παρόμοιο με την αγορά της τέχνης και την τεχνητή πολυτιμότητα ενός έργου ζωγραφικής ή γλυπτικής. Το ρευστό μοντάζ της Δώρας Μασκλαβάνου γρήγορα την επαναφέρει στην τάξη: ο στόχος και η αρετή της ταινίας Τα 4 επίπεδα της ύπαρξης είναι το σμίξιμο τριών φίλων, ο τρόπος που βλέπουν τους νεανικούς εαυτούς τους με τη σημερινή τους σκέψη και η τρυφερή διαδικασία της συνειδητοποίησης πως η τρέλα, ο αυθορμητισμός αλλά και το νόημα κάποιων μεταπολιτευτικών στίχων, μέσα στην απλοϊκότητά τους, δεν σκορπίστηκαν σε μερικά αυλάκια βινυλίου, λίγες σκονισμένες δισκοθήκες και σε curio μουσικά λεξικά αλλά έπιασαν τόπο και συνεχίζουν με ένα απροσδόκητο χρονικό νήμα που μοιάζει με καπρίτσιο της τύχης και ροκ εν ρολ δικαίωση, και μάλιστα μέσω του σκληροπυρηνικού ραπ! Την ίδια στιγμή που τρεις εξηντάρηδες μονοιάζουν ξανά, μια σκηνοθέτις ξεκινά την καριέρα της.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
