Στα λημέρια των Καννών

Στα λημέρια των Καννών Facebook Twitter
Οι Κάννες δεν είναι τουριστικός προορισμός στα δικά μου μάτια αλλά μια ετήσια εκδρομή στο σινεμά με εκπλήξεις, χαρές και απογοητεύσεις όλων των ταχυτήτων.
0

Δεν ξέρεις τι να περιμένεις όταν πρωτοεπισκέπτεσαι έναν τόπο-μύθο της παιδικής σου ηλικίας. Παρέα με τα παιδιά του «Σινεμά» και με καθοδηγητή τον Γιώργο Τζιώτζιο, προσγειώθηκα το 1991 στις Κάννες. Έμενα μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, στο Bocca, για οικονομία.

Από τότε οι τιμές των ξενοδοχείων μέσα στη μικρή πόλη ήταν απαγορευτικές για κάποιον που πλήρωνε τα πάντα από την τσέπη του. Μετά τα τυπικά, τις διαπιστεύσεις και την εισαγωγική πλοήγηση, κατευθείαν για ταινίες. Η διαφορά ήταν πως το να μπεις με το δημοσιογραφικό πάσο στις προβολές της αγοράς, που προορίζονται για buyers και διανομείς, ήταν πολύ απλή υπόθεση. Σε μια πολυαίθουσα, που πλέον δεν υπάρχει, παίζαμε τις περιστρεφόμενες πόρτες: μπαίναμε σε μια ταινία, παρακολουθούσαμε όσο θέλαμε, ανάλογα με το πόσο μας ενδιέφερε, και συναντιόμασταν στους διαδρόμους, καθ' οδόν προς τη διπλανή, χωρίς να μας πολυνοιάζουν οι ενημερωτικές λεπτομέρειες.

Στις Κάννες δεν πρόλαβα να ξεκουραστώ ούτε να κουραστώ, από τη μανία να δω όσο αντέξω, λες και δεν θα ξαναπήγαινα, κάτι που δεν συνηθίζω σε ταξίδια − έχω την πεποίθηση πως θα επιστρέψω, και αποφεύγω τα χτυπητά μνημεία και τα μαρκαρισμένα αξιοθέατα.

Είχα δει το «Five Heartbeats», που εξιστορούσε, με αλλαγμένα τα ονόματα, την άνοδο του συγκροτήματος Temptations, και την είχα καταβρεί, απορώντας στη συνέχεια γιατί δεν βρέθηκε κανείς να την αγοράσει για την Ελλάδα. Αγνοούσα, φυσικά, το σύνηθες κάζο των μουσικών βιογραφιών στα ταμεία, ειδικά με «μαύρη» μουσική. Για να είμαι δίκαιος, οι περισσότερες από τις ταινίες που μισοείδα ήταν σκουπιδάκια ή αμελητέα προϊόντα, straight to video. Χάσιμο χρόνου!

Συνεχίζουν να βγαίνουν τέτοια, και μάλιστα μερικές εταιρείες τα προωθούν με γιγαντοαφίσες πέριξ του Κάρλτον, όχι για να τσιμπήσει ο τυχαίος διανομέας αλλά για υπεραξία, όταν θα τη δουν σε κάποια ψηφιακή πλατφόρμα αργότερα.

Στα λημέρια των Καννών Facebook Twitter
H Μαντόνα στην προβολή του «In bed with Madonna» το 1991.

Ακόμα θυμάμαι τον πυρετό της ανακάλυψης ταινιών σαν κυνήγι θησαυρού στην προ Ιnternet και streaming εποχή. Πρέπει να είχα δει κανονικά 60 ταινίες, ολόκληρες, σε 13 ημέρες. Συν το ξενύχτι για φαγητό, κρασί και ανταλλαγές εντυπώσεων με ποτό στο Petit Carlton πριν από την ασίγαστη μόδα του Petit Majestic, μετά την ολοήμερη παραμονή στις Κάννες (για επιστροφή μέσα στη μέρα ούτε συζήτηση), με μοναδικό διάλειμμα δύο παρτίδες γιαμ, ένα παιχνίδι με πέντε ζάρια και πολύπλοκη βαθμολογία, ανάμεσα στις προβολές, στο πάτωμα του καφέ του Palais de Festival, με τη στραφταλιζέ μοκέτα και το μαύρο ντεκόρ, καθώς το βράδυ μεταμορφωνόταν στο κυριλέ μπαρ του καζίνο.

Καπαρντίνα μασούρι, νερά και σάντουιτς, μαζί με τα χαρτιά και τα περιοδικά, σε μια ασήκωτη τσάντα ώμου. Τα bonus πολυτελείας, μετρημένα. Εξαίρεση, το πάρτι για το «Μετέωρο βήμα του πελαργού» σε μια κομψή βίλα ψηλά στις Κάννες, με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο να συζητά έχοντας τον νου του στο βραβείο, που ήρθε χρόνια αργότερα.

Τους σκηνοθέτες, τον Βέντερς και τον Σπάικ Λι, τους βλέπαμε σε casual βόλτες στην Croisette, πριν από την πρόσφατη παρουσία του στρατού, για έξτρα ασφάλεια, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Και βέβαια, το γεγονός του φεστιβάλ, η Μαντόνα, που κατέπλευσε με σκάφος για να παραστεί στην προβολή του «In bed with Madonna».

Στα λημέρια των Καννών Facebook Twitter
Ποτό και ανταλλαγές εντυπώσεων στο Petit Majestic.

Παροξυσμός, και ένας Έλληνας κριτικός έφυγε σηκωτός από τους πάντα αυστηρούς σεκιουριτάδες, γιατί προσπάθησε να μπει χωρίς τη σωστή πρόσκληση, και μάλιστα από το πλάι. Το φινάλε, εξίσου επεισοδιακό: το «Μπάρτον Φινκ» και οι αδελφοί Κοέν σάρωσαν, και ο Λαρς φον Τρίερ έβριζε τον «Εβραίο νάνο» Πολάνσκι που τον περιόρισε σε ένα τεχνικό βραβείο της παρηγοριάς για το «Europa».

Καθόλου παράλογο που στην επιστροφή κοιμόμουν δύο μέρες, λες και είχα γυρίσει από την πενθήμερη του λυκείου. Στις Κάννες δεν πρόλαβα να ξεκουραστώ ούτε να κουραστώ, από τη μανία να δω όσο αντέξω, λες και δεν θα ξαναπήγαινα, κάτι που δεν συνηθίζω σε ταξίδια − έχω την πεποίθηση πως θα επιστρέψω, και αποφεύγω τα χτυπητά μνημεία και τα μαρκαρισμένα αξιοθέατα.

Οι Κάννες όμως δεν είναι τουριστικός προορισμός στα δικά μου μάτια αλλά μια ετήσια εκδρομή στο σινεμά με εκπλήξεις, χαρές και απογοητεύσεις όλων των ταχυτήτων. Αν και προτιμώ τη Βενετία σχεδόν για τα πάντα και σέβομαι την οργάνωση του Βερολίνου, την κάψα των Καννών δεν τη συγκρίνω με τίποτα, ακόμη και τώρα, που το cool έχει αντικαταστήσει τη λαχτάρα, και η σοφή διαλογή είναι ο πιο κατάλληλος οδηγός επιβίωσης, με ένα ρεπό στη μέση του φεστιβάλ, για αποσυμπίεση.

Στα λημέρια των Καννών Facebook Twitter
Ο Θοδωρής Αγγελόπουλος με τις κόρες του και τον Harvey Keitel στο φεστιβάλ των Καννών για την ταινία «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Φωτο: Eric Coiffier, 1995.

Παρά τις γκρίνιες για τον φόρτο και το πρόγραμμα και τους πορτοφολάδες και την πολυκοσμία του πρώτου Σαββατοκύριακου και τις υψηλές τιμές και τον Κεν Λόουτς που δεν λέει να πάρει σύνταξη (δεν λέω, εξαιρετικός, αλλά μπορεί και να τρώει τη θέση ενός νέου μεγάλου ταλέντου!), δεν το αλλάζω με τίποτε, και με τα χρόνια έχω βάλει σημάδια, με στέκια, και φίλους, το ιταλικό της Laura, το αυθεντικό αρμένικο και το κρυμμένο γιαπωνέζικο κάτω από τη γέφυρα, το μαγαζί με τις παλιές αφίσες και τα προγράμματα, ως κι ένα δισκάδικο, το μοναδικό πλέον, όπου πέρσι βρήκα το «Casse» του Μορικόνε, μακριά από τη βοή και τα αγριεμένα πλήθη.

Για δύο εβδομάδες χάνομαι κάτω από τον ήλιο της Ριβιέρας, που έγραφε και ο Ρότζερ Ίμπερτ, όταν δεν βρίσκομαι μέσα στις αίθουσες που προϋποθέτουν ταλαιπωρία και μπελά, όπως τότε που έχασα το «Twin Peaks» και με έβαλε με το ζόρι η υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου, η Λουιζέτ Φαρζέτ, γιατί της ορκίστηκα πως είχα συνέντευξη με τον Ντέιβιντ Λιντς. Την αλήθεια είπα, αλλά αυτά δεν γίνονται στον 21ο αιώνα.

Πριν από μερικά χρόνια, στο πάρτι λήξης των Νυχτών Πρεμιέρας, ένας Άγγλος σκηνοθέτης με ρώτησε αν είχα δει την ταινία του, που βραβεύτηκε κιόλας. «Όχι» απολογούμαι. Έκπληκτος, μου επισημαίνει ότι στην πόλη μου θα όφειλα να την έχω δει. «Κι αν παιζόταν στις Κάννες;» «Ε, ναι, εκεί δεν έχω τι άλλο να κάνω».

Στα λημέρια των Καννών Facebook Twitter
Τους σκηνοθέτες, τον Βέντερς και τον Σπάικ Λι, τους βλέπαμε σε casual βόλτες στην Croisette.
Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Lifo Videos / Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βασίλης Κεκάτος, μαζί με την πρωταγωνίστριά του, Δάφνη Πατακιά, μιλούν για όσα έζησαν στα γυρίσματα της ταινίας «Οι άγριες μέρες μας» – μιας ιστορίας με χαρακτήρες που είναι «γλυκά τσογλανάκια».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM