Ποιος ήταν, τελικά, ο Φρανκενστάιν; Ξαναδιαβάζοντας το κλασικό αριστούργημα της Μέρι Σέλεϊ

Ποιος ήταν, τελικά, ο Φρανκενστάιν; Ξαναδιαβάζοντας το κλασικό αριστούργημα της Μέρι Σέλεϊ Facebook Twitter
Διαβάζοντας το κλασικό αριστούργημα της Μέρι Σέλεϊ, που κυκλοφορεί σε νέα, ωραία, μοντέρνα και στα μέτρα της εποχής μετάφραση από την Κατερίνα Σχινά ανακαλύπτει κανείς πολλές εκφάνσεις στην κλιμακωτή διάρθρωση αυτού του υπέροχου ποιητικού αφηγήματος που σπάει τις κατηγορίες.
0

Το δημιούργημα της Σέλεϊ μοιάζει κάπως σαν το τέρας που δημιούργησε ο δόκτωρ Φρανκενστάιν στο εργαστήριό του: όχι μόνο ξεπέρασε σε φήμη το βιβλίο που ξεκίνησε απλώς σαν ένα παιχνίδι αλλά στιγμάτισε τη φαντασιοκοπία του δυτικού πολιτισμού όσον αφορά τα όρια της δημιουργίας, του καλού και του κακού, της συνείδησης. Προορισμένος να θυμίζει ότι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου είναι, τελικά, ο ίδιος του ο εαυτός και παίρνοντας το όνομα από αυτό του δημιουργού του, ο Φρανκενστάιν καιροφυλακτεί πίσω από τις φράσεις και στις σκέψεις, έχοντας παρεισφρήσει στη λαϊκή φρασεολογία και στη συλλογική έκφραση.

Κι όμως, διαβάζοντας το κλασικό αριστούργημα της Μέρι Σέλεϊ, που κυκλοφορεί σε νέα, ωραία, μοντέρνα και στα μέτρα της εποχής μετάφραση από την Κατερίνα Σχινά, με πρόλογο της ίδιας και επίμετρο της Τζόις Κάρολ Όουτς –στην επίσης νέα σειρά των κλασικών από τις εκδόσεις Ψυχογιός που επιμελείται ο Ηλίας Μαγκλίνης–, ανακαλύπτει κανείς πολλές εκφάνσεις στην κλιμακωτή διάρθρωση αυτού του υπέροχου ποιητικού αφηγήματος που σπάει τις κατηγορίες.

Το παιχνίδι της αυτεπίγνωσης έχει, τελικά, διπλή φύση και αφορά και τους δύο μέσα από αυτό το αντικαθρέφτισμα του ενός μέσα στον άλλον, που άνοιξε δρόμους στη λογοτεχνία, εμπνέοντας από τον «Σωσία» του Ντοστογιέφσκι μέχρι τους διφυείς ήρωες του Μπόρχες.

Ακολουθώντας την επιστολική μορφή, μια συνήθη αφηγηματική τακτική της εποχής, φαίνεται να ακροβατεί ιδανικά ανάμεσα στο ποιητικό έργο και στο μυθιστόρημα, ακολουθώντας στη συνέχεια τη λογική του μονολόγου αλλά και του γρήγορου διαλόγου (στην υπέροχη σκηνή της αντιπαράθεσης του δόκτορος με το τέρας). Όλες οι εξιστορήσεις, ωστόσο, καταλήγουν στην ανίχνευση, έστω και φασματικά, αυτού που πάντοτε φοβόμαστε και παραμονεύει στις σκέψεις, στις μνήμες και στις επιθυμίες μας και που στο βιβλίο αναδεικνύεται ως όραμα, εμμονή, όνειρο ή εφιάλτης.

Ποιος ήταν, τελικά, ο Φρανκενστάιν; Ξαναδιαβάζοντας το κλασικό αριστούργημα της Μέρι Σέλεϊ Facebook Twitter

Ας μην ξεχνάμε, αντίστοιχα, ότι το εν λόγω μυθιστόρημα ήταν αποτέλεσμα ενός αυθόρμητου συγγραφικού παιχνιδιού που έστησαν στο σαλόνι του λόρδου Μπάιρον η Σέλεϊ, ο άντρας της Πέρσι Σέλεϊ, η ετεροθαλής αδελφή της και ερωμένη του Μπάιρον, Κλερ Κλέρμοντ και ο Τζον Γουίλιαμ Πολιντόρι, σκαρώνοντας ιστορίες για φαντάσματα εκείνο το «υγρό και θλιβερό» καλοκαίρι του 1816 που συνευρέθηκαν στο σπίτι του στην Ελβετία. Εκεί, η νεαρή συγγραφέας μεταμορφώθηκε, όπως το τέρας της, σε θηλυκό Προμηθέα. Εξού και ότι τα πάντα μπορούν να αποκτήσουν διαστάσεις μυθικές στα μαγικά χέρια της, από τη στιγμή που εκείνη ουσιαστικά συνομιλεί με το δικό της αμλετικό φάντασμα, έχοντας παράλληλα στο μυαλό της σπουδαίους περιπλανώμενους, όπως ο Δον Κιχώτης, στον οποίον αναφέρεται με σαφήνεια, τις γοτθικές ατμόσφαιρες του Πόε, τους κακούς από τις τραγωδίες του Σαίξπηρ ή τα γραπτά του Λιούις Στίβενσον και τα σπουδαία ποιήματα του Δάντη, του αγαπημένου της Πέρσι Σέλεϊ και του φίλου τους λόρδου Μπάιρον.

Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, το τέρας δεν γεννήθηκε με σκοπό να εκδικείται ή να δολοφονεί, όπως τα αντίστοιχα κτήνη της φανταστικής λογοτεχνίας – βλέπε τον Δράκουλα του Στόκερ. Αν, λοιπόν, σε αντίστοιχα έργα της εποχής, όπως ο Μέλμοθ ο Περιπλανώμενος του Τσαρλς Μάτσουριν, το κακό παραμονεύει, στη δράση του Φρανκενστάιν αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή του το μαθαίνουν οι άνθρωποι ή επειδή η έλλειψη αγάπης εξαντλεί όλα τα περιθώρια για καλοσύνη.

frankenstein
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Μέρι Σέλεϊ, Φρανκενστάιν, εκδόσεις Ψυχογιός

Απόδειξη ότι στο δεύτερο εγχείρημα του δόκτορος Φρανκενστάιν –που μένει ημιτελές, άλλο ένα ξαστόχημα– ο ίδιος προσπαθεί να δημιουργήσει μια σύντροφο για το τέρας, προκειμένου να κατευνάσει μέσα του την ανάγκη για εκδίκηση ή τον φθόνο. Ο αναγνώστης, παρακολουθώντας για πολλές σελίδες το αλλόκοτο πλάσμα να περιπλανιέται σε διαφορετικά τοπία, όπου μαθαίνει να κυνηγάει την τροφή του, να σκέφτεται, να μιλάει και να ανάβει φωτιά –πάλι ο Προμηθέας–, δείχνει εν τέλει να το συμπονά.

Ειδικά όταν το τέρας, σε μια έκρηξη φροντίδας, μαζεύει τα βράδια ξύλα για να βοηθήσει μια φτωχή οικογένεια, αντί να κοιμάται, μέχρι που κάποια στιγμή αναγκάζεται να εμφανιστεί ενώπιόν τους: ο τυφλός παππούς τον αποδέχεται, όχι όμως και τα υπόλοιπα μέλη, που τρομάζουν με την αποκρουστική όψη του. Ζώντας, επομένως, ανάμεσα σε ανθρώπους, μαθαίνοντας τη σκέψη και τις αντιδράσεις τους, σταδιακά μετατρέπεται σε δολοφόνο – αντίστοιχα ο δόκτωρ Φρανκενστάιν καταλήγει, από φιλόδοξος φοιτητής, κυνικός δημιουργός, χωρίς συμπόνια.

Το παιχνίδι της αυτεπίγνωσης έχει, τελικά, διπλή φύση και αφορά και τους δύο μέσα από αυτό το αντικαθρέφτισμα του ενός μέσα στον άλλον, που άνοιξε δρόμους στη λογοτεχνία, εμπνέοντας από τον Σωσία του Ντοστογιέφσκι μέχρι τους διφυείς ήρωες του Μπόρχες. Έτσι, ξεπερνιέται η κοινότοπη μάχη μεταξύ καλού και κακού, επιβεβαιώνοντας το πλατωνικό και άκρως φιλοσοφικό «ουδείς εκών κακός», απόσταγμα της ελευθεριακής συνείδησης που πρέσβευε η ρομαντική φιλοσοφία, και η ίδια η συγγραφέας.

Αντίστοιχα, πάλι, το ευφυές παιχνίδι της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δυο ανταγωνιστές δίνει την ευκαιρία στην τολμηρή για τα ήθη της εποχής Σέλεϊ να ξεδιπλώσει το περιγραφικό της ταλέντο, καθώς, κυνηγώντας τον δημιουργό του, ο αλλόκοτος Προμηθέας πρωτοαντικρίζει τον κόσμο και τη φυσική μαγεία του. Ανακαλύπτοντας τη «γαλήνια σιωπή της αίθουσας του θρόνου της αυτοκρατορικής φύσης» δείχνει να γοητεύεται από τις ομορφιές της κοιλάδας του Σαμονί, τα πανύψηλα βουνά που περιβάλλουν το φαράγγι του Αρβ, το μεγαλοπρεπές Λευκό Όρος και, καθώς διασχίζει σχεδόν όλη την κεντρική ευρωπαϊκή ήπειρο, από τις παγωμένες λίμνες έως τους «θαλερούς αμπελώνες σε καταπράσινους λόφους», μεταφέρει όλο αυτό το θάμβος και στον αναγνώστη.

Βλέποντας τη φύση να κρέμεται από πάνω του και να τον ξεπερνά –μονάχα αυτή, μαζί με την παλλόμενη ανάσα της ελευθερίας που τον τυλίγει–, φτάνει να εκσφενδονίζεται σαν ένας άγγελος που ολοκλήρωσε την πορεία του και τώρα επιστρέφει στη γη μεταμορφωμένος σε δαίμονα. Η αντίστροφη πορεία από το ονειρικό κομμάτι που απογειώνει την αφήγηση στον απτό ρεαλισμό, που κάνει την καρδιά του τέρατος να σκορπίζεται με τα λιωμένα της συντρίμμια μέσα στα άψυχα εργαστήρια, είναι παραπάνω από εμφανής.

Όσα διδάγματα κι αν μετέφεραν, λοιπόν, οι επιστήμες που αποθεώνονταν κάπου εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα αλλά και ο γαλβανισμός και τα μυστικά της αλχημείας, αυτό που οι συγγραφείς και οι φιλόσοφοι δεν κατάφεραν να εξηγήσουν –κι αυτό η ίδια η Μέρι Σέλεϊ το ενστερνίζεται βαθιά– είναι η ανθρώπινη μοναξιά και η δυστυχία. Βλέποντας η συγγραφέας τη ζωή της να γίνεται κομμάτια, χάνοντας τα μωρά της το ένα μετά το άλλο, αλλά και τον σύζυγό της σε ναυτικό ατύχημα στην Αδριατική, δεν μπορούσε να μη νιώθει την απόλυτη ματαιότητα και τεράστιο τρόμο μπροστά στην υπέρτατη αγάπη που ένιωσε ή μπροστά στο μεγάλο της ταλέντο –απαγορευμένο τότε στις γυναίκες– και στο βιβλίο που γέννησε με τόσο κόπο:

«Αλίμονο! Γιατί ο άνθρωπος να κομπάζει για ευαισθησίες ανώτερες από εκείνες του θηρίου, εάν αυτές τον καθιστούν πιο ευάλωτο; Αν οι ανάγκες μας περιορίζονταν σε όσες επιτάσσουν η πείνα, η δίψα, το ένστικτο της αναπαραγωγής, ίσως ήμασταν σχεδόν ελεύθεροι: τώρα, όμως, μας παρασύρει κάθε άνεμος που φυσά και μια τυχαία λέξη ή εικόνα την οποία αυτή η λέξη ενδέχεται να γεννήσει μέσα μας». Η λέξη που γεννιέται τρομάζει κάθε συγγραφέα, θυμίζοντας πως η πραγματική ζωή βρίσκεται τελικά στις ρίζες της, τοποθετημένη βαθιά σε αυτά τα κύτταρα που μας κάνουν να είμαστε, πάνω και πέρα απ' όλα, άνθρωποι. Γιατί το τέρας, τελικά, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Βιβλίο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέφαν Τσβάιχ

Το πίσω ράφι / Σε πείσμα όσων περιφρόνησαν τα έργα του Τσβάιχ, η απήχησή τους ακόμα να κοπάσει

Οι ήρωες του Αυστριακού συγγραφέα ταλανίζονται συνήθως από μια αβάσταχτη εσωτερική πίεση, αντικατοπτρίζοντας τη δική του πεισιθάνατη διάθεση. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση αποπνέει η συλλογή διηγημάτων του «Αμόκ».
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Marwan Kaabur: «Αγωνιζόμαστε και στον αραβικό κόσμο για δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά προκρίνουμε τον δικό μας τρόπο, στο πλαίσιο της δικής μας κουλτούρας»

Lgbtqi+ / Κι όμως υπάρχουν και «αραβικά καλιαρντά»!

Λίγο πριν από την αθηναϊκή παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του «Queer Arab Glossary» μιλήσαμε με τον συγγραφέα του Marwan Kaabur, για τα «αραβικά καλιαρντά», την ομοφυλοφιλία και την queer συνθήκη στον αραβικό κόσμο, το «pink washing», αλλά και τη συχνά παρεξηγημένη πρόσληψή τους από τη Δύση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Βιβλίο / Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Πέντε αποκαλυπτικά βιβλία για τις γυναίκες με καρκίνο, για τον κόσμο, τα σκουπίδια ακόμα και για τη μακρινή Ιαπωνία ξεχωρίζουν ανάμεσα στις εκδόσεις της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και ενδιαφερόντων.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Βιβλίο / Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854 ο Αρθούρος Ρεμπό. Ο ποιητής, μουσικός και μπλόγκερ Aidan Andrew Dun έπεσε τυχαία σε δύο εντελώς άγνωστες φωτογραφίες, βγαλμένες στην Place Vendôme, και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: ο έφηβος Αρτίρ Ρεμπό, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Θανάσης Τριαρίδης: Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι

Βιβλίο / Θανάσης Τριαρίδης: «Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι»

Έγινε αντιρρησίας συνείδησης, γιατί πιστεύει ότι ο στρατός είναι μια δοξολογία εκμηδένισης του άλλου. Άφησε τη Θεσσαλονίκη επειδή τον έπνιγε ο εθνοφασισμός της. Στην Αντίς Αμπέμπα υιοθέτησε την κόρη του, Αργκάνε. Ο συγγραφέας της «Τριλογίας της Αφρικής», Θανάσης Τριαρίδης, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «φόνισσα» εξομολογείται

Το πίσω ράφι / Η Hannah Kent έγραψε τη δική της «Φόνισσα», την Άγκνες που ζούσε στην Ισλανδία τον 19ο αιώνα

Η Αυστραλή συγγραφέας δεν πίστευε ποτέ ότι, χάρη στα «Έθιμα ταφής», οι κριτικοί θα την τοποθετούσαν δίπλα σε λογοτέχνες όπως η Μάργκαρετ Άτγουντ και ο Πίτερ Κάρεϊ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Χριστίνα Ντουνιά: «Ο Καρυωτάκης μάς δίνει ελπίδα και μας παρηγορεί»

Βιβλίο / «Ο Καρυωτάκης άφησε "το αδέσποτο Τραγούδι" του να μας συντροφεύει»

Στο βιβλίο της «Το όνειρο και το πάθος», η Χριστίνα Ντουνιά, ομότιμη καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας και συγγραφέας αποκαλύπτει αθέατες όψεις του ποιητή και νέα στοιχεία για τη σχέση του με τον Καβάφη μέσα από μια άγνωστη, ως τώρα, επιστολή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύ της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Βιβλίο / «Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύς της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Ο Ούγγρος κάτοχος του φετινού Νόμπελ λογοτεχνίας γράφει με μαγικό τρόπο για τις αποπνικτικές επιπτώσεις της πολιτικής καταπίεσης, περιφρονώντας την προθυμία των ανθρώπων να τις αποδεχτούν.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Βιβλίο / Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Οι καθηγητές Peter Jeffreys και Gregory Jusdanis συνεργάστηκαν και έγραψαν από κοινού τη βιογραφία του μεγάλου ποιητή που φέρει τον τίτλο «Κωνσταντίνος Καβάφης – Ο άνθρωπος και ο ποιητής». Ο Gregory Jusdanis μίλησε στη LifO για το βιβλίο και για τον ποιητή που ήταν «παραδοσιακός και ταυτόχρονα μεταμοντέρνος, ο πρώτος “viral” ποιητής διεθνώς»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

LiFO politics / Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

Ο Αλέξης Πατέλης, επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού την περίοδο 2019-2024, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για την οικονομική πορεία της χώρας αυτά τα χρόνια, τις δύσκολες αποφάσεις αλλά και τις στιγμές δικαίωσης μέσα από την οπτική ενός τεχνοκράτη που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λάσλο Κρασναχορκάι: ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης βραβεύεται με Νόμπελ

Βιβλίο / Ο Λάσλο Κρασναχορκάι, ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης, κέρδισε το Νόμπελ

Φέτος, το βραβείο δόθηκε στον Ούγγρο συγγραφέα που κατά τη Σουηδική Ακαδημία αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον χαμένο ανθρωπισμό, την υψηλή λογοτεχνία και τη στοχαστική ακρίβεια.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Βιβλίο / Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του που έχει τίτλο “House of Cards”, ο Σουηδός πρώην διεθνής Γιόνας Έρικσον περιγράφει τις ταπεινωτικές μετρήσεις βάρους στα σεμινάρια διαιτητών της UEFA
THE LIFO TEAM
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ