Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες: «Να μάθουν ότι δε θα μείνουμε σιωπηλοί, ούτε θα ζήσουμε μέσα στη θλίψη»

Facebook Twitter
4

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από τα βιβλία του Γκουτιέρες «Ο βασιλιάς της Αβάνας», «Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας» και «Η μελαγχολία των λιονταριών» που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση της Κλεοπάτρας Ελαιοτριβιάρη. Ευχαριστούμε θερμά την κ. Ελαιοτριβιάρη για τη μετάφραση της συνέντευξης από τα ισπανικά.

 

_______________

«...Αυτοί είναι οι πεδρίτο που επιπλέουν. Οι άλλοι όμως είναι πιο μουλωχτοί. Πόσοι πεδρίτο να κατοικούν μέσα στον πέδρο; [...] Το χειρότερο είναι ότι ο μεγάλος πέδρο συνεχίζει να γεννά καθημερινά και νέους πεδρίτο, ενώ οι υπόλοιποι πεδρίτο δεν πεθαίνουν. Προς το παρόν δεν έχει πεθάνει ούτε ένας. [...] Στην πραγματικότητα τους σιχαίνομαι όλους και ξέρω ότι χωρίς αυτούς δεν είμαι κανένας». («Σοδειά από πέδρο», Η μελαγχολία των λιονταριών)

_______________

 

Τι συμβαίνει με τους εαυτούς (μας) που σκοτώνουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας;

 

Πιστεύω πραγματικά ότι όλοι αλλάζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Έχω πια χάσει το λογαριασμό των «πτωμάτων» του Πέδρο Χουάν που έχω αφήσει θαμμένα κατά καιρούς σε διάφορα μέρη. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είμαι κατά κάποιον τρόπο αυτό-δολοφόνος. Και από κάθε Πεδρίτο που αφήνω πίσω μου, ξεπηδά ένας καινούργιος. Εκείνος ο Πεδρίτο, ο πιτσιρικάς των τεσσάρων ή πέντε χρονών, δεν έχει καμία σχέση με τον σημερινό Πέδρο Χουάν στα 62 του χρόνια. Είναι τρομακτικό όταν το συνειδητοποιείς. Αλλά έτσι είναι. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Συμβαίνει σε όλους μας.

 

_______________

«Αδύνατο να αντισταθείς στη διάβρωση της λήθης. Το ηχείο της μνήμης είναι πάντα εκεί και αποκαλύπτει τους μηχανισμούς του τη στιγμή που δεν το περιμένεις». («Ξεκίνημα του τρέμουλου», Η μελαγχολία των λιονταριών)

_______________

 

Μπορεί να γράψει κανείς, εάν δεν είναι στοιχειωμένος;

 

Αυτό είναι το μεγάλο μου πρόβλημα όταν γράφω. Αυτή τη στιγμή έχω στο μυαλό μου τρία μυθιστορήματα. Ξέρω πώς ξεκινά και πώς τελειώνει το καθένα τους, και τι συμβαίνει ενδιάμεσα στο περίπου, αλλά μου λείπει αυτό το στοιχείο, το ξόρκι, η ποιητική στιγμή, εκείνη η ανεξήγητη μαγεία που μου δίνει την ενέργεια για να ξεκινήσω και να γράφω πυρετωδώς μέχρι να φτάσω στο τέλος, θαρρείς και δεν είμαι εγώ, θαρρείς και ένα φάντασμα, ένα πνεύμα γράφει για λογαριασμό μου. Αλλά καλύτερα να περιμένω να εμφανιστεί. Θέλω να πω, δεν μπορώ να γράψω εν ψυχρώ. Δεν ξέρω να γράφω εν ψυχρώ, μόνο με το μυαλό. Γι’ αυτό και μπορώ να περάσω χρόνια ολόκληρα χωρίς να γράψω.

 

 _______________

«Ο έρωτας είναι φονικό δηλητήριο. Θέλω να πω είναι κάτι πολύ σοβαρό. Το καλύτερο και το χειρότερο που εξακοντίζει η ζωή. Μας διαβρώνει, μας σφυροκοπάει, μας εκμηδενίζει, μας τσακίζει σαν να 'μαστε σκυλιά του δρόμου, αλλά συνεχίζουμε, με τον έρωτα να μας διαπερνά ακατάπαυστα και τη Λίνα να ’χει γίνει καπνός». («Και η Λίνα έγινε καπνός», Η μελαγχολία των λιονταριών)

_______________

 

Υπάρχει αντίδοτο για το φονικό δηλητήριο του έρωτα;

 

Όποιος έχει ερωτευτεί, ξέρει ότι ο έρωτας είναι ανεξήγητος. Εγώ έχω ερωτευτεί κάμποσες φορές στη ζωή μου. Ερωτεύτηκα σα σκυλί. Και σχεδόν πάντα ερωτεύομαι τη λάθος γυναίκα. Την πιο παράξενη, την πιο δύσκολη, την πιο απίθανη. Υποφέρω και γλεντάω ταυτόχρονα και διαδοχικά. Αλλά ο έρωτας είναι η πηγή των πάντων. Από εκεί πηγάζει ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε στη ζωή. Είναι λειψή η ζωή χωρίς έρωτα.

 

 _______________

«Έτσι είναι οι άνθρωποι, δύσπιστοι. Αμφισβητούν τα πάντα. Δεν έχουν εμπιστοσύνη ή το λιγότερο που κάνουν είναι να μη δίνουν σημασία. Πολλές φορές ο φθόνος έχει το πάνω χέρι. [...] Ο γείτονάς σου φωνάζει ουρλιάζοντας να κάνεις κάτι, για τ' όνομα του θεού. Κι εσύ σκέφτεσαι ότι το νερό για το τσάι βράζει και κλείνεις ήρεμα το τηλέφωνο και το βράδυ τρως τα νύχια σου από την αγωνία βλέποντας τάφους να ανοίγουν με πτώματα από αποσυντεθειμένο καουτσούκ κι έναν ηλίθιο να τραγουδάει κάτι στα αγγλικά. Έπειτα επιστρέφει η πλήξη στο σπίτι, κι αυτό ήταν όλο, ποτέ δεν συμβαίνει τίποτα. Η αγάπη απομακρύνεται και εξαφανίζεται. Τι πληκτική αυτή η ζωή!». («Μακριά κι απρόβλεπτοι», Η μελαγχολία των λιονταριών)

_______________

 

Πώς μπορείς να εξουδετερώσεις την αδιαφορία (σου);

 

Οι πολιτικοί, είτε είναι δεξιοί είτε αριστεροί, χρειάζονται πρόβατα. Αναισθητοποιούν τον κόσμο με το ποδόσφαιρο, την τηλεόραση, την ακατάσχετη λαχτάρα για κατανάλωση, το αλκοόλ και τώρα τελευταία και με το ίντερνετ. Οι πολιτικοί μισούν το κριτικό πνεύμα. Τους σοβαρούς διανοούμενους. Προτιμούν έναν ηλίθιο συγγραφέα που παράγει ευχάριστα μπεστ-σέλερ, από μια δυνατή πένα που σε κάνει να σκεφτείς, να στοχαστείς. Προτιμούν έναν κινηματογραφιστή που παράγει κωμωδίες και σαχλαμάρες, και όχι εκείνον που δημιουργεί σκληρές ταινίες που συγκινούν.

 

 _______________

«Μερικές φορές σκέφτομαι ότι στον φτωχό ταιριάζει καλύτερα να είναι ηλίθιος παρά έξυπνος. Λίγο ηλίθιος και πολύ σκληρός (ένας φτωχός με διαύγεια πνεύματος είναι ένας λαμπρός υποψήφιος αυτόχειρας ή ένας επίδοξος μαχητής της παγκόσμιας Επανάστασης. Ή και τα δύο). [...] Άμα φας πολλές κλοτσιές στον πισινό και στ' αχαμνά, τελικά μαθαίνεις να είσαι λίγο σκληρός και να επιτίθεσαι κατά μέτωπο και να αγωνίζεσαι για το καθετί. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Υπάρχει άλλος τρόπος να ζει κανείς;». («Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας»)

_______________

 

Υπάρχει άλλος τρόπος να ζει κανείς;

 

Αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Πρέπει να πολεμάς, να μην κάθεσαι με το στόμα κλειστό και τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στον υπολογιστή, με μια αίσθηση απογοήτευσης και παραίτησης. Όχι. Πρέπει να βγεις στο δρόμο και να παλέψεις, να φωνάξεις, να διεκδικήσεις. Πρέπει να απαιτήσεις και όχι να αφήσεις τους πολιτικούς να κάνουν ό,τι θέλουν.

 

 _______________

«Ο χρόνος για τους φτωχούς είναι αλλιώτικος. Δεν έχουν λεφτά, που σημαίνει ότι δεν έχουν αυτοκίνητο, ούτε μπορούν να κάνουν βόλτες ή να ταξιδεύουν, δεν έχουν καλά ηχοσυστήματα, ούτε πισίνες, δε μπορούν να πάνε το Σάββατο στον ιππόδρομο, ούτε να μπουν στα καζίνο. Ο φτωχός σε μια φτωχή χώρα μπορεί μόνο να περιμένει το χρόνο να περάσει και να έρθει η ώρα του». («Ο βασιλιάς της Αβάνας»)

_______________

 

Τι άλλο είναι αλλιώτικο -πέρα από το βιοτικό επίπεδο- όταν είσαι φτωχός;

 

Το χειρότερο όταν είσαι φτωχός είναι ότι η ζωή σε προσπερνάει και δεν το συνειδητοποιείς. Δεν αντιλαμβάνεσαι πόσο υπέροχη είναι η ζωή, γιατί για σένα δεν είναι υπέροχη. Μερικές φορές, η ζωή γίνεται καταδίκη, εάν είσαι υπερβολικά φτωχός. Πιστεύω ότι αυτή είναι η ουσία όλου του έργου μου. Η φτώχεια. Και το πώς η φτώχεια καταστρέφει τον άνθρωπο και του στερεί κάθε δυνατότητα να δημιουργήσει το παραμικρό. Ξοδεύει τη ζωή του χωρίς να κάνει τίποτα.

 

_______________

«Τα λιοντάρια του τσίρκου -εξαιρετικοί γευσιγνώστες- μπορούν να τρώνε μόνο ωμό κρέας, φρέσκο και, κατά προτίμηση, ζωντανό. [...] Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί μόνο έτσι τα λιοντάρια διατηρούν σε εγρήγορση τους μυς και τα άγρια ένστικτά τους, που τόσο γοητεύουν το ευυπόληπτο κοινό. Διαφορετικά, τα λιοντάρια κοιμούνται και ο θηριοδαμαστής δεν μπορεί να κάνει το κομμάτι του και να επιδείξει την αξία του». («Η μελαγχολία των λιονταριών», Η μελαγχολία των λιονταριών)

______________

 

Θα μπορούσατε να παρομοιάσετε το νεοφιλελευθερισμό και τις αγορές του με λιοντάρι που τρέφεται με ανθρώπινο κρέας;

 

Ναι, αυτήν τη στιγμή βλέπουμε μια άγρια κατάσταση στην Ευρώπη, με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Έτσι είναι. Η δεξιά είναι αδυσώπητη. Θρέφεται με τους φτωχότερους, τους πλέον στερημένους. Αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας. Το τραγικό είναι ότι αποδεικνύεται ότι εξακολουθούμε να ζούμε σαν ένα κοπάδι μανδρίλων, με ένα αρσενικό που μπαίνει μπροστά και σέρνει πίσω του όλους τους υπόλοιπους κατά εκεί που του κάνει κέφι. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που συμβαίνει. Είναι θλιβερό.

 

 _______________

«Φαίνεται ότι θα πρέπει να συνηθίσω να ζω με αυτές τις διαλείπουσες κρίσεις μελαγχολίας και θλίψης. Είναι σα να ζεις με ένα παλιό τραύμα από σφαίρα που πονάει όταν έχει υγρασία. Αλλά δεν πρέπει. Η ζωή μπορεί να είναι μια γιορτή ή μια αγρύπνια. Ο καθένας αποφασίζει. Γι΄αυτό η δυστυχία είναι μια μαλακία στη ζωή μου. Και την ξορκίζω». («Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας»)

 

«Αλλά ο άνθρωπος δε ζει μόνο με έρωτες και μοναξιές. Κάτι πρέπει να κάνει για να βγάζει λεφτά, να τρώει και να πίνει και καμιά μπύρα το βράδυ. Είχα χάσει τη δουλειά μου στο σφαγείο, με τον κιμά σόγιας, και δεν έπαιζε τίποτα. Η κρίση χτύπαγε κόκκινο το 1995. Τα πάντα περνούσαν κρίση: οι ιδέες, οι τσέπες, το παρόν. Για το μέλλον ούτε λόγος». («Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας»)

_______________

 

Πώς μπορεί κανείς να υπερνικήσει, να υπερβεί την «κρίση των πάντων» και να καταφέρει να ονειρευτεί (ξανά);

 

Πιστεύω ότι πρέπει να στηρίξουμε τα κόμματα της αριστεράς, να απαιτήσουμε να δράσουν και να οργανωθούν ως ομάδες πολιτών. Να μην συνεχίσουμε να λειτουργούμε σαν πρόβατα. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους, για να μάθουν ότι είμαστε εκατομμύρια, πολλά εκατομμύρια και ότι δε θα μείνουμε σιωπηλοί, ούτε θα ζήσουμε μέσα στη θλίψη.

 

 _______________

«Στη γωνία είχε ένα τεράστιο πανό. Με μεγάλα γράμματα και φωτεινά χρώματα έγραφε: “Κούβα: Χώρα σπουδαίων ανθρώπων, υψηλού επιπέδου”». («Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας»)

_______________

 

Είναι η Κούβα μια ουτοπία;

 

Η Κούβα είναι μια απλή χώρα, με πολύ ωραίες γυναίκες και ωραίους ανθρώπους. Ανθρώπους ζεστούς και περήφανους. Η ίδια η χώρα είναι επίσης πολύ όμορφη. Εξίσου όμορφη όσο και η Κολομβία ή η Βραζιλία ή η Ινδονησία. Δεν πιστεύω λοιπόν ότι πρόκειται περί ουτοπίας. Είναι μια χώρα σαν όλες τις άλλες, που προσπαθεί να συνεχίσει και να προχωρήσει σε αυτή τη διαδικασία εκπολιτισμού, που τόσο μοιάζει με λαβύρινθο, στον οποίο κινούμαστε όλοι μας.

 

 

*«Κι εγώ και όλοι», Τσαρλς Μπουκόφσκι στο «Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ΄ την κόλαση», μετ: Γιώργος Μπλάνας, εκδ. Απόπειρα

Βιβλίο
4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ

σχόλια

3 σχόλια
"Η ζωή μπορεί να είναι μιά γιορτή ή μια αγρύπνια . Ο καθένας αποφασίζει." Η απαισιοδοξία και η αισιοδοξία είναι δωρεάν . Που σημαίνει οτι μπορούμε να παίρνουμε όση θέλουμε .