Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες: «Να μάθουν ότι δε θα μείνουμε σιωπηλοί, ούτε θα ζήσουμε μέσα στη θλίψη»

Facebook Twitter
4

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από τα βιβλία του Γκουτιέρες «Ο βασιλιάς της Αβάνας», «Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας» και «Η μελαγχολία των λιονταριών» που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση της Κλεοπάτρας Ελαιοτριβιάρη. Ευχαριστούμε θερμά την κ. Ελαιοτριβιάρη για τη μετάφραση της συνέντευξης από τα ισπανικά.

 

_______________

«...Αυτοί είναι οι πεδρίτο που επιπλέουν. Οι άλλοι όμως είναι πιο μουλωχτοί. Πόσοι πεδρίτο να κατοικούν μέσα στον πέδρο; [...] Το χειρότερο είναι ότι ο μεγάλος πέδρο συνεχίζει να γεννά καθημερινά και νέους πεδρίτο, ενώ οι υπόλοιποι πεδρίτο δεν πεθαίνουν. Προς το παρόν δεν έχει πεθάνει ούτε ένας. [...] Στην πραγματικότητα τους σιχαίνομαι όλους και ξέρω ότι χωρίς αυτούς δεν είμαι κανένας». («Σοδειά από πέδρο», Η μελαγχολία των λιονταριών)

_______________

 

Τι συμβαίνει με τους εαυτούς (μας) που σκοτώνουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας;

 

Πιστεύω πραγματικά ότι όλοι αλλάζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Έχω πια χάσει το λογαριασμό των «πτωμάτων» του Πέδρο Χουάν που έχω αφήσει θαμμένα κατά καιρούς σε διάφορα μέρη. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είμαι κατά κάποιον τρόπο αυτό-δολοφόνος. Και από κάθε Πεδρίτο που αφήνω πίσω μου, ξεπηδά ένας καινούργιος. Εκείνος ο Πεδρίτο, ο πιτσιρικάς των τεσσάρων ή πέντε χρονών, δεν έχει καμία σχέση με τον σημερινό Πέδρο Χουάν στα 62 του χρόνια. Είναι τρομακτικό όταν το συνειδητοποιείς. Αλλά έτσι είναι. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Συμβαίνει σε όλους μας.

 

_______________

«Αδύνατο να αντισταθείς στη διάβρωση της λήθης. Το ηχείο της μνήμης είναι πάντα εκεί και αποκαλύπτει τους μηχανισμούς του τη στιγμή που δεν το περιμένεις». («Ξεκίνημα του τρέμουλου», Η μελαγχολία των λιονταριών)

_______________

 

Μπορεί να γράψει κανείς, εάν δεν είναι στοιχειωμένος;

 

Αυτό είναι το μεγάλο μου πρόβλημα όταν γράφω. Αυτή τη στιγμή έχω στο μυαλό μου τρία μυθιστορήματα. Ξέρω πώς ξεκινά και πώς τελειώνει το καθένα τους, και τι συμβαίνει ενδιάμεσα στο περίπου, αλλά μου λείπει αυτό το στοιχείο, το ξόρκι, η ποιητική στιγμή, εκείνη η ανεξήγητη μαγεία που μου δίνει την ενέργεια για να ξεκινήσω και να γράφω πυρετωδώς μέχρι να φτάσω στο τέλος, θαρρείς και δεν είμαι εγώ, θαρρείς και ένα φάντασμα, ένα πνεύμα γράφει για λογαριασμό μου. Αλλά καλύτερα να περιμένω να εμφανιστεί. Θέλω να πω, δεν μπορώ να γράψω εν ψυχρώ. Δεν ξέρω να γράφω εν ψυχρώ, μόνο με το μυαλό. Γι’ αυτό και μπορώ να περάσω χρόνια ολόκληρα χωρίς να γράψω.

 

 _______________

«Ο έρωτας είναι φονικό δηλητήριο. Θέλω να πω είναι κάτι πολύ σοβαρό. Το καλύτερο και το χειρότερο που εξακοντίζει η ζωή. Μας διαβρώνει, μας σφυροκοπάει, μας εκμηδενίζει, μας τσακίζει σαν να 'μαστε σκυλιά του δρόμου, αλλά συνεχίζουμε, με τον έρωτα να μας διαπερνά ακατάπαυστα και τη Λίνα να ’χει γίνει καπνός». («Και η Λίνα έγινε καπνός», Η μελαγχολία των λιονταριών)

_______________

 

Υπάρχει αντίδοτο για το φονικό δηλητήριο του έρωτα;

 

Όποιος έχει ερωτευτεί, ξέρει ότι ο έρωτας είναι ανεξήγητος. Εγώ έχω ερωτευτεί κάμποσες φορές στη ζωή μου. Ερωτεύτηκα σα σκυλί. Και σχεδόν πάντα ερωτεύομαι τη λάθος γυναίκα. Την πιο παράξενη, την πιο δύσκολη, την πιο απίθανη. Υποφέρω και γλεντάω ταυτόχρονα και διαδοχικά. Αλλά ο έρωτας είναι η πηγή των πάντων. Από εκεί πηγάζει ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε στη ζωή. Είναι λειψή η ζωή χωρίς έρωτα.

 

 _______________

«Έτσι είναι οι άνθρωποι, δύσπιστοι. Αμφισβητούν τα πάντα. Δεν έχουν εμπιστοσύνη ή το λιγότερο που κάνουν είναι να μη δίνουν σημασία. Πολλές φορές ο φθόνος έχει το πάνω χέρι. [...] Ο γείτονάς σου φωνάζει ουρλιάζοντας να κάνεις κάτι, για τ' όνομα του θεού. Κι εσύ σκέφτεσαι ότι το νερό για το τσάι βράζει και κλείνεις ήρεμα το τηλέφωνο και το βράδυ τρως τα νύχια σου από την αγωνία βλέποντας τάφους να ανοίγουν με πτώματα από αποσυντεθειμένο καουτσούκ κι έναν ηλίθιο να τραγουδάει κάτι στα αγγλικά. Έπειτα επιστρέφει η πλήξη στο σπίτι, κι αυτό ήταν όλο, ποτέ δεν συμβαίνει τίποτα. Η αγάπη απομακρύνεται και εξαφανίζεται. Τι πληκτική αυτή η ζωή!». («Μακριά κι απρόβλεπτοι», Η μελαγχολία των λιονταριών)

_______________

 

Πώς μπορείς να εξουδετερώσεις την αδιαφορία (σου);

 

Οι πολιτικοί, είτε είναι δεξιοί είτε αριστεροί, χρειάζονται πρόβατα. Αναισθητοποιούν τον κόσμο με το ποδόσφαιρο, την τηλεόραση, την ακατάσχετη λαχτάρα για κατανάλωση, το αλκοόλ και τώρα τελευταία και με το ίντερνετ. Οι πολιτικοί μισούν το κριτικό πνεύμα. Τους σοβαρούς διανοούμενους. Προτιμούν έναν ηλίθιο συγγραφέα που παράγει ευχάριστα μπεστ-σέλερ, από μια δυνατή πένα που σε κάνει να σκεφτείς, να στοχαστείς. Προτιμούν έναν κινηματογραφιστή που παράγει κωμωδίες και σαχλαμάρες, και όχι εκείνον που δημιουργεί σκληρές ταινίες που συγκινούν.

 

 _______________

«Μερικές φορές σκέφτομαι ότι στον φτωχό ταιριάζει καλύτερα να είναι ηλίθιος παρά έξυπνος. Λίγο ηλίθιος και πολύ σκληρός (ένας φτωχός με διαύγεια πνεύματος είναι ένας λαμπρός υποψήφιος αυτόχειρας ή ένας επίδοξος μαχητής της παγκόσμιας Επανάστασης. Ή και τα δύο). [...] Άμα φας πολλές κλοτσιές στον πισινό και στ' αχαμνά, τελικά μαθαίνεις να είσαι λίγο σκληρός και να επιτίθεσαι κατά μέτωπο και να αγωνίζεσαι για το καθετί. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Υπάρχει άλλος τρόπος να ζει κανείς;». («Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας»)

_______________

 

Υπάρχει άλλος τρόπος να ζει κανείς;

 

Αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Πρέπει να πολεμάς, να μην κάθεσαι με το στόμα κλειστό και τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στον υπολογιστή, με μια αίσθηση απογοήτευσης και παραίτησης. Όχι. Πρέπει να βγεις στο δρόμο και να παλέψεις, να φωνάξεις, να διεκδικήσεις. Πρέπει να απαιτήσεις και όχι να αφήσεις τους πολιτικούς να κάνουν ό,τι θέλουν.

 

 _______________

«Ο χρόνος για τους φτωχούς είναι αλλιώτικος. Δεν έχουν λεφτά, που σημαίνει ότι δεν έχουν αυτοκίνητο, ούτε μπορούν να κάνουν βόλτες ή να ταξιδεύουν, δεν έχουν καλά ηχοσυστήματα, ούτε πισίνες, δε μπορούν να πάνε το Σάββατο στον ιππόδρομο, ούτε να μπουν στα καζίνο. Ο φτωχός σε μια φτωχή χώρα μπορεί μόνο να περιμένει το χρόνο να περάσει και να έρθει η ώρα του». («Ο βασιλιάς της Αβάνας»)

_______________

 

Τι άλλο είναι αλλιώτικο -πέρα από το βιοτικό επίπεδο- όταν είσαι φτωχός;

 

Το χειρότερο όταν είσαι φτωχός είναι ότι η ζωή σε προσπερνάει και δεν το συνειδητοποιείς. Δεν αντιλαμβάνεσαι πόσο υπέροχη είναι η ζωή, γιατί για σένα δεν είναι υπέροχη. Μερικές φορές, η ζωή γίνεται καταδίκη, εάν είσαι υπερβολικά φτωχός. Πιστεύω ότι αυτή είναι η ουσία όλου του έργου μου. Η φτώχεια. Και το πώς η φτώχεια καταστρέφει τον άνθρωπο και του στερεί κάθε δυνατότητα να δημιουργήσει το παραμικρό. Ξοδεύει τη ζωή του χωρίς να κάνει τίποτα.

 

_______________

«Τα λιοντάρια του τσίρκου -εξαιρετικοί γευσιγνώστες- μπορούν να τρώνε μόνο ωμό κρέας, φρέσκο και, κατά προτίμηση, ζωντανό. [...] Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί μόνο έτσι τα λιοντάρια διατηρούν σε εγρήγορση τους μυς και τα άγρια ένστικτά τους, που τόσο γοητεύουν το ευυπόληπτο κοινό. Διαφορετικά, τα λιοντάρια κοιμούνται και ο θηριοδαμαστής δεν μπορεί να κάνει το κομμάτι του και να επιδείξει την αξία του». («Η μελαγχολία των λιονταριών», Η μελαγχολία των λιονταριών)

______________

 

Θα μπορούσατε να παρομοιάσετε το νεοφιλελευθερισμό και τις αγορές του με λιοντάρι που τρέφεται με ανθρώπινο κρέας;

 

Ναι, αυτήν τη στιγμή βλέπουμε μια άγρια κατάσταση στην Ευρώπη, με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Έτσι είναι. Η δεξιά είναι αδυσώπητη. Θρέφεται με τους φτωχότερους, τους πλέον στερημένους. Αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας. Το τραγικό είναι ότι αποδεικνύεται ότι εξακολουθούμε να ζούμε σαν ένα κοπάδι μανδρίλων, με ένα αρσενικό που μπαίνει μπροστά και σέρνει πίσω του όλους τους υπόλοιπους κατά εκεί που του κάνει κέφι. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που συμβαίνει. Είναι θλιβερό.

 

 _______________

«Φαίνεται ότι θα πρέπει να συνηθίσω να ζω με αυτές τις διαλείπουσες κρίσεις μελαγχολίας και θλίψης. Είναι σα να ζεις με ένα παλιό τραύμα από σφαίρα που πονάει όταν έχει υγρασία. Αλλά δεν πρέπει. Η ζωή μπορεί να είναι μια γιορτή ή μια αγρύπνια. Ο καθένας αποφασίζει. Γι΄αυτό η δυστυχία είναι μια μαλακία στη ζωή μου. Και την ξορκίζω». («Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας»)

 

«Αλλά ο άνθρωπος δε ζει μόνο με έρωτες και μοναξιές. Κάτι πρέπει να κάνει για να βγάζει λεφτά, να τρώει και να πίνει και καμιά μπύρα το βράδυ. Είχα χάσει τη δουλειά μου στο σφαγείο, με τον κιμά σόγιας, και δεν έπαιζε τίποτα. Η κρίση χτύπαγε κόκκινο το 1995. Τα πάντα περνούσαν κρίση: οι ιδέες, οι τσέπες, το παρόν. Για το μέλλον ούτε λόγος». («Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας»)

_______________

 

Πώς μπορεί κανείς να υπερνικήσει, να υπερβεί την «κρίση των πάντων» και να καταφέρει να ονειρευτεί (ξανά);

 

Πιστεύω ότι πρέπει να στηρίξουμε τα κόμματα της αριστεράς, να απαιτήσουμε να δράσουν και να οργανωθούν ως ομάδες πολιτών. Να μην συνεχίσουμε να λειτουργούμε σαν πρόβατα. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους, για να μάθουν ότι είμαστε εκατομμύρια, πολλά εκατομμύρια και ότι δε θα μείνουμε σιωπηλοί, ούτε θα ζήσουμε μέσα στη θλίψη.

 

 _______________

«Στη γωνία είχε ένα τεράστιο πανό. Με μεγάλα γράμματα και φωτεινά χρώματα έγραφε: “Κούβα: Χώρα σπουδαίων ανθρώπων, υψηλού επιπέδου”». («Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας»)

_______________

 

Είναι η Κούβα μια ουτοπία;

 

Η Κούβα είναι μια απλή χώρα, με πολύ ωραίες γυναίκες και ωραίους ανθρώπους. Ανθρώπους ζεστούς και περήφανους. Η ίδια η χώρα είναι επίσης πολύ όμορφη. Εξίσου όμορφη όσο και η Κολομβία ή η Βραζιλία ή η Ινδονησία. Δεν πιστεύω λοιπόν ότι πρόκειται περί ουτοπίας. Είναι μια χώρα σαν όλες τις άλλες, που προσπαθεί να συνεχίσει και να προχωρήσει σε αυτή τη διαδικασία εκπολιτισμού, που τόσο μοιάζει με λαβύρινθο, στον οποίο κινούμαστε όλοι μας.

 

 

*«Κι εγώ και όλοι», Τσαρλς Μπουκόφσκι στο «Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ΄ την κόλαση», μετ: Γιώργος Μπλάνας, εκδ. Απόπειρα

Βιβλίο
4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Βιβλίο / Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Από την Αμοργό ως την Αλεξανδρούπολη και από την Ξάνθη ως τη Μυτιλήνη, τα μικρά βιβλιοπωλεία αποκτούν για πρώτη φορά συλλογική φωνή. Βιβλιοπώλες και βιβλιοπώλισσες αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
"Η ζωή μπορεί να είναι μιά γιορτή ή μια αγρύπνια . Ο καθένας αποφασίζει." Η απαισιοδοξία και η αισιοδοξία είναι δωρεάν . Που σημαίνει οτι μπορούμε να παίρνουμε όση θέλουμε .