«Οι αλεπούδες του Γκόσπορτ»: Η επί μισό αιώνα αδημοσιεύτη εφηβική νουβέλα του Μένη Κουμανταρέα

«Οι αλεπούδες του Γκόσπορτ»: Η επί μισό αιώνα αδημοσιεύτη εφηβική νουβέλα του Μένη Κουμανταρέα Facebook Twitter
Το ενδιαφέρον είναι πως ο μετέπειτα συγγραφέας του «Ωραίου λοχαγού» και της «Φανέλας με το εννιά», πριν ακόμα εκδώσει οτιδήποτε, είχε χαράξει τον άξονα που θα διέτρεχε το λογοτεχνικό του έργο.
0



Ο ΜENHΣ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑΣ (1931-2014) έκανε την εμφάνισή του στα γράμματα τριαντάρης, το 1962, με τα «Μηχανάκια» –έτσι αποκαλούνταν τότε τα φλίπερ, όχι τα δίκυκλα– αφηγούμενος ιστορίες εφήβων, εγκλωβισμένων στον κλοιό της οικογένειας, της επαρχίας, του στρατού, που προσπαθούν να ισορροπήσουν στο ρευστό μεταπολεμικό τοπίο, αναζητώντας τον δικό τους βηματισμό.

«Είναι πολύ καλύτερο από πολλά γραπτά συνομηλίκων μας», τον είχε διαβεβαιώσει ο Βασίλης Βασιλικός πριν ο ίδιος επιδιώξει την έκδοσή τους, για την οποία έμελλε να μεσολαβήσει ένας άλλος στενός του φίλος, ο Μάνος Χατζιδάκις, στέλνοντας σχετικό ραβασάκι στον οίκο Φέξη, όπου εκδίδονταν ο Σεφέρης και ο Θεοτοκάς.

Πριν από τα «Μηχανάκια», ωστόσο, ο Κουμανταρέας είχε ολοκληρώσει μια εφηβική νουβέλα, ένα σύντομο «μυθιστόρημα ενηλικίωσης» όπως θα το χαρακτήριζε, που όχι απλώς κρατούσε επί μισόν αιώνα ανέκδοτο, αλλά είχε ξεχάσει ακόμα και την ύπαρξή του! Ο λόγος για τις «Αλεπούδες του Γκόσπορτ», έργο γραμμένο το 1959, βασισμένο σε όσα είχε ζήσει ο συγγραφέας σ' αυτήν τη μικρή επαρχιακή πόλη της νότιας Αγγλίας το καλοκαίρι του 1949 που τελικά δημοσιεύτηκε το 2011 (εκδ. Κέδρος).

Ξανακοιτάζοντάς το, ο Κουμανταρέας προσπάθησε να μην αλλοιώσει τίποτε από «τον χαρακτήρα, το ύφος, ακόμα και τις ενδεχόμενες απειρίες του». Απλώς, το συντόμευσε και έδωσε στο σύνολο μια μεγαλύτερη ενότητα.

Ανακαλώντας την εμπειρία του στο Γκόσπορτ, έβαλε στο στόμα του αλλοτινού εαυτού του απόψεις σαν κι αυτήν: «Όσοι γράφουν, έχουν μια αποστολή. Να δείχνουν τι υπάρχει πίσω από την επιφάνεια, να ξεσκεπάζουν, να ξεγυμνώνουν. Ο συγγραφέας είναι ένας χειρουργός, ένας ανατόμος...».

Νάτος λοιπόν ο Αριστομένης Κ. –του μένει μία τάξη ακόμη για ν' αποφοιτήσει στην Αθήνα από τη σχολή Μπερζάν– μες στο τρένο που τον οδηγεί από το Λονδίνο στο Γκόσπορτ, να ρουφά εικόνες απ' το νοτισμένο παράθυρο και να παρατηρεί εξονυχιστικά τους συνταξιδιώτες. Στην τσέπη κουβαλάει μια επιστολή κι ένα τσεκ με αποδέκτη έναν απόστρατο ταγματάρχη, ονόματι Νταν, ο οποίος βιοπορίζεται πια δίνοντας μαθήματα αγγλικών σε καλοαναθρεμμένα αστόπαιδα από διάφορες χώρες της Ευρώπης.

Στο γράμμα δεν γίνεται μνεία, φυσικά, αλλά ο νεαρός γνωρίζει σε τι οφείλει την παραμονή του στο «ήσυχο και υγιεινό περιβάλλον» του Γκόσπορτ: «Στους κομμουνιστές. Αυτοί είναι που τρόμαξαν τον πατέρα μου και μ' έστειλε στη Γηραιά Αλβιώνα, να γλιτώσω από το λεπίδι τους. Δεν ξέρω πόσο δίκιο έχει». Είναι όμως «επιτέλους, μόνος». Κι αυτό του δίνει φτερά.

Ιδού ορισμένα από τα πρόσωπα που μπαίνουν στο κάδρο του νεαρού Κουμανταρέα, με το που δίνει στον ταγματάρχη τα διαπιστευτήριά του: η ηλικιωμένη σπιτονοικοκυρά του, χήρα απ' το '14 και πάντα δοτική μες στη μοναξιά της, οι συμμαθητές του –ο ερωτύλος Ροβέρτος, ο στοχοπροσηλωμένος στο μέλλον του Γκι από τη Γαλλία, καθώς κι ο μικρόσωμος, συνεσταλμένος Λουίτζι, άρτι αφιχθείς από την Ιταλία– δυο Εγγλεζούλες σαν τα κρύα τα νερά, η Νόρμα και η Σήλια, και δύο μυστηριώδεις δίδυμοι Βέλγοι που, στα μάτια μικρών και μεγάλων, είναι η απειλή προσωποποιημένη...

«Οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι υπάρχουν μερικές ντόπιες κοπέλες που αρέσκονται στο να προσελκύουν τους ξένους. Φυσικά είναι μειονότης, διότι στο Γκόσπορτ υπάρχουν κορίτσια καλών οικογενειών. Προσοχή στις μικρές αλεπούδες, λοιπόν, αλλά καμμιά φορά και στους αλεπούδους που μας επισκέπτονται», προειδοποιεί ευθύς εξ αρχής ο ταγματάρχης τον Έλληνα μαθητή του.

Ο Μίνις, όμως, ή Μενίς –κανείς δεν μπορεί να προφέρει σωστά τ' όνομά του– ανυπομονεί να γευτεί όλα όσα μπορεί να του προσφέρει αυτό το καλοκαίρι της ελευθερίας: μπάνια στα κλεφτά, χοροεσπερίδες, ριψοκίνδυνες αποδράσεις, νέες φιλίες και κοινωνικές γνωριμίες, ερωτικά σκιρτήματα, μύχιες εξομολογήσεις, αδέξια φλερτ.

Η παραμονή του στην Αγγλία θα λήξει νωρίτερα απ' ό,τι προβλεπόταν –οι αταξίες έχουν και το ανάλογο τίμημα– αλλά η σοδειά της θ' αποδειχτεί γόνιμη. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ο νεαρός Κουμανταρέας θα γνωρίζει πόσο εύκολα μπορεί να πληγώσει κανείς μια κοπέλα ή να προδώσει ελαφρά τη καρδία μια εν δυνάμει αδελφή ψυχή. Έχοντας μπει και σ' εγγλέζικες βίλες, είναι σε θέση να διακρίνει καλύτερα το έλλειμμα κουλτούρας που καμουφλάρεται από την οικονομική άνεση ή το περίσσευμα αισθημάτων που απαιτείται για μια στρωτή οικογενειακή ζωή.

Χάρη στην επαφή του με τον Λουίτζι, έχει πάρει μυρωδιά από τα βάσανα που επιφυλάσσονται στους ομοφυλόφιλους. Ενώ και το άδοξο ειδύλλιο του Ροβέρτου με τη Νόρμα έχει λειτουργήσει και για τον ίδιο αποκαλυπτικά ως προς την ανθεκτικότητα των εθνικών και θρησκευτικών συνόρων που κρατούν τους ανθρώπους σε απόσταση. Το μόνο που έχει απωθήσει είναι οι εφιαλτικές λεπτομέρειες μιας περιπετειώδους βραδιάς, της ίδιας ωστόσο βραδιάς που έδωσε το πρώτο του φιλί.

Να 'χε άραγε ο Κουμανταρέας από τα 18 του λογοτεχνικές φιλοδοξίες; Το σίγουρο είναι πως, ανακαλώντας την εμπειρία του στο Γκόσπορτ, έβαλε στο στόμα του αλλοτινού εαυτού του απόψεις σαν κι αυτήν: «Όσοι γράφουν, έχουν μια αποστολή. Να δείχνουν τι υπάρχει πίσω από την επιφάνεια, να ξεσκεπάζουν, να ξεγυμνώνουν. Ο συγγραφέας είναι ένας χειρουργός, ένας ανατόμος...».

Από την αρχή της νουβέλας του, άλλωστε, μας έχει προειδοποιήσει: «Όταν είσαι δεκαοχτώ χρονών είσαι μια φωτογραφική μηχανή που αποτυπώνει πάνω στην αρνητική πλάκα όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορεί. Αυτές τις φωτογραφίες που με τον καιρό απέκτησαν μια θαμπή ομίχλη που τις σκεπάζει, θα προσπαθήσω να εμφανίσω. Για ένα είμαι βέβαιος. Ότι μερικές από αυτές αποκτούν αργότερα πολύ μεγαλύτερη σημασία από εκείνη που αρχικά είχα υποπτευθεί...».

Το ενδιαφέρον είναι πως ο μετέπειτα συγγραφέας του «Ωραίου λοχαγού» και της «Φανέλας με το εννιά», πριν ακόμα εκδώσει οτιδήποτε, είχε χαράξει τον άξονα που θα διέτρεχε το λογοτεχνικό του έργο.

«Να ένα θέμα να γράψεις, αν κι είσαι ακόμη πολύ νέος, παρθένος από τη φοβερή φθορά» τον συμβουλεύει ο πατέρας μιας από τις... αλεπουδίτσες του Γκόσπορτ, στη διάρκεια ενός μεστού, από κάθε πλευρά, γεύματος: «Συνηθίσαμε να βλέπουμε τη φθορά μόνο στις μηχανές, αλλά η πραγματική καταστροφή συντελείται μέσα μας».

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η ζωή και ο θάνατος μέσα από τα λόγια και το έργο του Μένη Κουμανταρέα

Βιβλίο / Η ζωή και ο θάνατος μέσα από τα λόγια και το έργο του Μένη Κουμανταρέα

Μια φορά αγαπούν οι ευαίσθητοι κι η ελευθερία έχει κόστος. Το σύγχρονο θυσιαστήριο στερείται ιδανικού και το αντίδοτο στο δηλητήριο δεν «εφαρμόζει» συλλογικά. Αυτός ο κόσμος που υπάρχει πάντα κι οι έκπτωτοι αυτού του κόσμου. Ο συγγραφέας Μένης Κουμανταρέας συμπληρώνει πενήντα χρόνια στη λογοτεχνία και μιλά στο lifo.gr. «Στ' αυτιά του διατηρεί ακόμη το λυγμό της λινοτυπικής, στα μάτια του έχει τα γκρίζα πρόσωπα των τυπογράφων. Μια εποχή έφυγε. Μια άλλη ανατέλλει».
ΠΑΥΛΙΝΑ ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΥ
Ανοίγoντας το αρχείο του Μένη Κουμανταρέα

Βιβλίο / Ανοίγoντας το αρχείο του Μένη Κουμανταρέα

Μια νουβέλα με θέμα ταμπού, που κανένας δεν γνώριζε την ύπαρξή της. Ορισμένα αποκηρυγμένα κείμενα. Άγνωστες εκδοχές των βιβλίων του. Και πολλά άλλα στοιχεία από το αρχείο του δολοφονημένου συγγραφέα έρχονται στο φως πρώτη φορά και αποκαλύπτουν μια μύχια πτυχή του.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Όταν ο Μένης Κουμανταρέας είχε αφηγηθεί τη ζωή του στη LiFO

Οι Αθηναίοι / Όταν ο Μένης Κουμανταρέας είχε αφηγηθεί τη ζωή του στη LiFO

«Όταν γράφεις μια ιστορία για την πόλη πρέπει να κοιτάς τους ήρωες από πολύ κοντά και να είσαι αποστασιοποιημένος κιόλας. Η αρχική φωλιά για να τους βρεις είναι πάντα ο εαυτός σου».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπεν Γουίλσον: «Η χαοτική εικόνα της Αθήνας είναι το μυστικό της αντοχής και της επιτυχίας της»

Βιβλίο / Μπεν Γουίλσον: «Η χαοτική εικόνα της Αθήνας είναι το μυστικό της αντοχής της»

Από τη Βαβυλώνα ως την Αθήνα, ο διάσημος ιστορικός και συγγραφέας βλέπει τις πόλεις ως ζωντανούς οργανισμούς, όπου η ιστορία γράφεται από τους ανθρώπους και όχι από τα κτίρια – με δημόσιες διεκδικήσεις και αντιστάσεις στο gentrification.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
10 βιβλία που διαπνέονται από 10 ελληνικά νησιά και τόπους - από τις Σπέτσες και την Άνδρο ως την Κρήτη και τη Μύκονο

Βιβλίο / 10 βιβλία για 10 ελληνικά νησιά και τόπους - από τις Σπέτσες και την Άνδρο ως την Κρήτη και τη Μύκονο

Δεν είναι λίγα τα βιβλία που ξεδίπλωσαν και ενίοτε αποθέωσαν κρυφές ή φανερές μεριές της Ελλάδας και κατέληξαν να γίνουν συνώνυμα συγκεκριμένων τόπων. Από τις ονειρικές, σχεδόν ψυχεδελικές Σπέτσες στον Μάγο του Φόουλς μέχρι τη Μάνη του Φέρμορ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ / Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

Ο Αυτοκράτορας της Χαράς είναι ένα λογοτεχνικό επίτευγμα. Ένα μεγάλο μυθιστόρημα με ιστορίες απλών ανθρώπων που τις σχέσεις τους ορίζουν η καλοσύνη και η αλληλεγγύη. Με αφορμή την κυκλοφορία του, ένας από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς της γενιάς του μιλάει για τη λογοτεχνία, τους ήρωές του, την queer ταυτότητα και την κατάσταση όπως διαμορφώνεται στην Αμερική του Τραμπ σε μια συνέντευξη-ποταμό.
M. HULOT
Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT