Το μεγάλο τρένο

Το μεγάλο τρένο Facebook Twitter
0

«Ο χειμώνας διαπότιζε ανεπαίσθητα την πυκνή καταχνιά της αιθάλης και της άμμου, που κρύβουν τις εποχές στην πόλη του Πεκίνου, τη μέρα εκείνη του Οκτωβρίου του 2000, όταν η συζήτηση στράφηκε ξανά στο Θιβέτ, τη μακρινή και αμφισβητούμενη περιοχή στα δυτικά σύνορα της Κίνας. Πίσω από μία ανώνυμη πόρτα μέσα στο Υπουργείο Σιδηροδρόμων, ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από ένα επιβλητικό ξύλινο τραπέζι συνεδριάσεων καμιά τριανταριά επιστήμονες, μηχανικοί και πολιτικοί για να συζητήσουν την πιθανότητα κατασκευής μιας σιδηροδρομικής γραμμής ως την πρωτεύουσα της κινεζικής Αυτόνομης Περιφέρειας του Θιβέτ, τη θρυλική Λάσα. Ανάμεσά τους ήταν ένας πενηντατετράχρονος κατώτερος μηχανικός καριέρας, ο Ζανγκ Λου-σιν. Γλυκομίλητος και μικροκαμωμένος, με σκούρα ανακατεμένα μαλλιά που μετά βίας έκρυβαν την αρχόμενη φαλάκρα, ήταν η ενσάρκωση της απουσίας κάθε κύρους εξουσίας μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη με πολιτικά ισχυρούς τεχνοκράτες ολκής.

Ο Ζανγκ είχε περάσει όλη του τη σταδιοδρομία στους σιδηροδρόμους της Κίνας και μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος της στο Θιβέτ, αλλά δεν είχε κατορθώσει ακόμη να ανέλθει στην απέραντη ιεραρχία της διοίκησης των σιδηροδρόμων. Η παρουσία του στη σύσκεψη οφειλόταν στις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του ως μηχανικού και όχι στην όποια πολιτική του υπόσταση. Στην πραγματικότητα, ανήκε στους κατώτερους των παρισταμένων και επομένως οι πιθανότητες να εισακουστεί η γνώμη του ήταν ελάχιστες. Ωστόσο, προτού τελειώσει η μέρα, ο Ζανγκ έμελλε να μιλήσει τολμηρά -και κάπως ανάρμοστα ίσως, αν λάβουμε υπόψη μας το αυστηρό πρωτόκολλο της Κίνας σχετικά με το σεβασμό προς την εξουσία- για να δώσει μορφή σε αυτό που θα γινόταν το πρώτο σημαντικό σχέδιο της Κίνας στον νέο αιώνα.

...

Ο Ζανγκ παρακολουθούσε τη σύσκεψη και ένιωθε να απειλείται. Αν επιλεγόταν η διαδρομή του Γιουνάν, τον περίμενε η ζωή ενός φτωχού ερευνητή σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο του συγκροτήματος των γραφείων ενός πανεπιστημίου του Λαν-τσόου. Μετά από μια ζωή γεμάτη προσπάθειες και ελπίδες για εισδοχή στην εξουσιαστική δομή του Κομμουνιστικού Κόμματος, θα έμενε άγνωστος και χωρίς αναγνώριση. Παρ' όλες τις θυσίες του -χρόνια ολόκληρα μακριά από τη γυναίκα του και μια υποτυπώδη σχέση με το γιο του-, δεν θα λάβαινε τίποτε σε ανταπόδοση. Είχε προσφέρει τη ζωή του στην κατασκευή της γραμμής Τσινγκχάι-Θιβέτ. Αν δεν γινόταν το τρένο του Θιβέτ, θα έχανε κάθε αίσθημα προσωπικής αξίας. Αν πάλι κατασκευαζόταν κάπου αλλού, αυτό θα ήταν ακόμη χειρότερο: οι φιλοδοξίες του θα συνθλίβονταν από την επιτυχία κάποιου άλλου.

Βλέποντας τη γραμμή του Τσινγκχάι να κινδυνεύει, ο Ζανγκ αρπάχτηκε από μια τελευταία ευκαιρία να στρέψει τη μοίρα υπέρ του. Πήρε το λόγο και απευθύνθηκε στους ανώτερους αξιωματούχους. Δεν θυμάται πώς τα κατάφερε, αλλά κάποια στιγμή απλώθηκε στην αίθουσα μια τεταμένη σιωπή και ο Ζανγκ άρχισε να μιλάει. «Στην προτεινόμενη διαδρομή από το Γιουνάν», άρχισε, «υπάρχουν πολλά σημεία που δεν τα έχει διασχίσει ποτέ κανείς. Δεν ξέρουμε τίποτε γι' αυτά. Αντίθετα, το υψίπεδο Τσινγκχάι - Θιβέτ το διασχίζουμε επί σαράντα χρόνια και ξέρουμε κάθε του λεπτομέρεια». Επί σαράντα πέντε λεπτά ο Ζανγκ, ο άγνωστος αλλά φιλόδοξος μηχανικός που βρισκόταν στο κατώφλι των γηρατειών, εξηγούσε στους επιστήμονες ότι είχε μελετήσει επί χρόνια τους πάγους του υψιπέδου. «Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ειδικούς ήμουν ο μόνος που είχε δουλέψει πραγματικά στο υψίπεδο σχεδόν επί τριάντα χρόνια», είπε ο Ζανγκ, «κι έτσι ήμουν αυτός που είχε το δικαίωμα να εκφράσει μια άποψη σ' αυτή τη διαμάχη». Κι όμως, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Εκατοντάδες μηχανικοί είχαν δουλέψει σκληρά στο υψίπεδο, αλλά ο Ζανγκ ευχαρίστως θα υπερτόνιζε την προσωπική του συμβολή αν έτσι μπορούσε να περισώσει την περηφάνια του και την καριέρα του. Εξήγησε ότι το έργο αυτών των ερευνητών, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλάμβανε περήφανα, αν και όχι εντελώς ακριβοδίκαια, τον εαυτό του σε μια εξέχουσα θέση, είχε γίνει παγκόσμια γνωστό για την κατανόηση του παγωμένου εδάφους και τις αρκτικές συνθήκες, πιο προωθημένη κι από εκείνη των Ρώσων που είχαν κατασκευάσει μερικούς από τους πρώτους αγωγούς και τον Υπερσιβηρικό Σιδηρόδρομο σε παγωμένο έδαφος. Ανασκεύασε μεθοδικά τις επικρίσεις που είχαν ακουστεί εκείνη τη μέρα: τη δεκαετία του '70 είχαν πεθάνει άνθρωποι επειδή δεν υπήρχαν αρκετά τρόφιμα και επειδή τα μηχανήματα ήταν πρωτόγονα· η σήραγγα κατέρρευσε επειδή την έσκαβαν με τα χέρια. «Στην Κίνα του 21ου αιώνα όμως», διαβεβαίωσε, «έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο. Τώρα έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου». Η τεχνολογία, τα μηχανήματα και ο υπόλοιπος εξοπλισμός ήταν τώρα επαρκή, και η οικονομία όχι μόνο μπορούσε να ταΐσει τους εργάτες της, αλλά θα τους πλήρωνε και αρκετά καλά ώστε να υπάρξει προσφορά εργασίας.

Η αδημονία και η κούραση που επικρατούσαν στην αίθουσα κέντριζαν το ζήλο του Ζανγκ. Έγειρε μπροστά στηρίζοντας τις παλάμες του στο τραπέζι, έκανε μια παύση και κοίταξε αποφασιστικά τους συναδέλφους και τους επικριτές του. «Ο Γουόνγκ λέει ότι κανείς δεν μπορεί να δουλέψει σε τέτοιο υψόμετρο, επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν καλά καλά ούτε να ανασάνουν», είπε στη σιωπηλή ομήγυρη. «Μόλις χτες κατέβηκα από ύψος πέντε χιλιάδων μέτρων. Ζω και εργάζομαι εκεί σχεδόν τριάντα χρόνια. Είμαι πενήντα τεσσάρων ετών και είμαι απόλυτα υγιής. Σας διαβεβαιώνω ότι έχουμε λύσει τα προβλήματα με τον πάγο στο υψίπεδο και είμαι εγώ ο ίδιος μια απόδειξη ότι οι άνθρωποι μπορούν να δουλέψουν σ' αυτό το υψόμετρο».

Όταν τελείωσε και επέστρεψε στη θέση του, η σιωπή συνεχίστηκε. Κι ύστερα κάποιος άρχισε να χειροκροτεί.

Στην επόμενη σύσκεψη του Υπουργείου Σιδηροδρόμων, η διαδρομή του Τσινγκχάι ήταν η κρατούσα επιλογή».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ