Γιάννης Μακριδάκης

Γιάννης Μακριδάκης Facebook Twitter
0
Με ποια ιδιότητα συστήνεσαι; Ως συγγραφέας;

Μόνον ως συγγραφέας δεν συστήνομαι. Έχω και μια αλλεργία στους τίτλους, με κυνηγάει από μικρό παιδί και μου δημιουργεί ανατριχίλες ανεξέλεγκτες. Βασικά, συστήνομαι μόνο με το ονοματεπώνυμό μου και αν ερωτηθώ περαιτέρω, δηλώνω ότι «ασχολούμαι με τα βιβλία». Μια μέρα, όμως, ίσως καταφέρω να κατασταλάξω στη θάλασσα που με συναρπάζει, να αποκτήσω τις πρακτικές γνώσεις και τα εφόδια ώστε να μπορώ να συστήνομαι ως αλιέας. Αυτός είναι ο στόχος.

Ποια είναι η βασική ανάγκη που σου καλύπτει η συγγραφή; Γιατί ξεκίνησες να γράφεις;

Γράφω για να έχω την ψευδαίσθηση ότι διασώζω όσα ακούω να λένε γύρω μου, οι λογοτέχνες της ζωής. Γράφω γιατί έχω την ανάγκη να εκφράσω με λέξεις το μεγαλείο των στιγμών. Γράφω, τέλος, γιατί είναι το μόνο που ξέρω και μπορώ να κάνω για να νιώθω πως κάτι δημιουργώ κι εγώ και δεν πάει η ζωή μου στράφι.

Έχεις επιλέξει να ζεις στη Χίο. Πες μου μερικά στοιχεία που την κάνουν μοναδική. Αναρωτιέσαι ποτέ «τι κάνω εδώ;»;

Για μένα ένα είναι και μοναδικό το στοι-χείο που δίνει τη μοναδικότητα στη-Χίο. Η παιδική μου ηλικία. Όχι, δεν αναρωτήθηκα ποτέ τι κάνω σ' αυτό το νησί. Αντιθέτως, δυστυχώς, αναρωτήθηκα πολλές φορές τι κάνουν πολλοί άλλοι εδώ. Προσωπικά, πάντοτε ήξερα και ακόμα ξέρω τι κάνω, κι άμα έρθει η ώρα να τελειώσει η αποστολή μου και δεν έχω καταφέρει να κατασταλάξω στη θάλασσα, θα αποκτήσω μεγάλο πρόβλημα και ίσως φύγω.

Την περίμενες την ανταπόκριση που είχαν τα δυο πρώτα βιβλία σου - ειδικά σε μια εποχή που δεν είναι  καθόλου εύκολο να σε προσέξουν, αν ζεις στην περιφέρεια, εκτός «κυκλώματος»;

Είμαι της άποψης πως ό,τι έχει μέσα του ψυχή δεν χάνεται στον δρόμο. Διότι παρόλη την παρακμή της κοινωνίας μας, που οφείλεται βέβαια στην οικονομικίστικη θεώρηση των πάντων, υπάρχουν ακόμα πολλοί ψυχωμένοι άνθρωποι, διάσπαρτοι σε κάθε επαγγελματικό κλάδο, οι οποίοι μπορούν ενστικτωδώς αλλά και από εμπειρία να αναγνωρίσουν τις αξίες και να τις πάνε παρακάτω. Για μένα η γνωριμία μου με τους ανθρώπους της Εστίας ήταν μια επιβεβαίωση αυτής της άποψης. Μετά προέκυψε ακόμα μια επιβεβαίωση. Η ανθρώπινη επικοινωνία με τους ανά την Ελλάδα αναγνώστες των βιβλίων μου. Τώρα, πλέον, νιώθω βέβαιος για την επιλογή που έκανα πριν δεκαπέντε χρόνια να αφοσιωθώ με αφέλεια και πάθος σε αυτό που ψυχανεμιζόμουνα.

Πώς μεταφράζεται η αναγνωρισιμότητα που σου έχουν προσφέρει τα βιβλία σου; Έχει αλλάξει αυτή η «δημοσιότητα» κάτι στην καθημερινότητά σου;

Η καθημερινότητα, κυρίως σε έναν μικρό τόπο, είναι δύσκολο να αλλάξει. Ίδιες συναναστροφές, ίδιες καταστάσεις. Αυξήθηκαν, βέβαια, οι αποδράσεις μου από το νησί διότι μου αρέσει να πηγαίνω σε σχολεία και σε βιβλιοπωλεία ανά την Ελλάδα, όπου μου κάνουν την τιμή και με καλούν, και σε κάτι τέτοια δεν λέω όχι ποτέ. Όμως η αποδοχή της γραφής μου και η «δημοσιότητα» ήρθαν να με βοηθήσουν, καταλυτικά μπορώ να πω, στην προώθηση αλλά και την ευρύτερη αποδοχή των απόψεων που εξέφραζα πάντοτε περί στάσης ζωής μέσα στην κοινωνία, περί πολιτικής, περί περιβάλλοντος και «ανάπτυξης» κ.λπ.

Ποιος είναι ο ιδανικός για σένα αναγνώστης; Έχεις κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό σου όταν ξεκινάς να γράφεις ένα βιβλίο;

Δεν έχω κανέναν στο μυαλό μου όταν ξεκινάω, αλλά έχω δυο τρεις καλούς φίλους που μου αρέσει να τους διαβάζω αυτά που γράφω πριν πάρουν την τελική τους μορφή και να μελετώ τις αντιδράσεις τους καθώς τα ακούνε. Κατόπιν, πριν τα γραπτά πάρουνε το δρόμο για την Εστία, τους τα δίνω τυπωμένα για να τα διαβάσουν και οι ίδιοι και να κάνουμε μια συνάντηση ρακοποσίας επί του προ-κειμένου.

Ένας φονιάς, ένας καταπιεσμένος μοναχός, ένας «γυναικωτός» άντρας. Και οι τρεις ήρωες των βιβλίων σου είναι περιπτώσεις ανθρώπων που λοξοδρομούν από αυτό που ονομάζουμε «ορθό» βίο. Τι είναι αυτό που κάνει πιο γοητευτικές αυτές τις περιπτώσεις;

Χρησιμοποίησες την κατάλληλη λέξη. «Λοξοδρομούν». Η λοξή πορεία με συναρπάζει, το έχω ξαναπεί. Αν και, κατά βάθος, νομίζω πως η μοναχικότητα και ο δρόμος της ψυχής είναι η ευθεία πορεία, ως αναπόφευκτες συνέπειες της προσωπικής καλλιέργειας. Απλά, είναι λιγοστοί αυτοί που βαστάνε σταθερά το τιμόνι στη ζωή, όλοι οι άλλοι σιγά σιγά λοξοδρομούν ομαδικώς προς την ίδια κατεύθυνση και τελικά φαντάζει λοξός ο σταθερός. Όπως και να 'χει, όμως, με γοητεύει αυτή η συνεύρεση του ανθρώπου με τον εαυτό του.

Έχεις επιχειρήσει να γράψεις κάτι εντελώς διαφορετικό, που να μην έχει σχέση με την ανθρωπογεωγραφία και την ιστορία του νησιού σου; Το σκέφτεσαι;

Ο καθένας που γράφει αντλεί από την ψυχή του, από τα βιώματά του. Δεν μπορώ και δεν θέλω να γράψω για κάτι που δεν ξέρω καλά. Θα δοκιμαστώ βέβαια και σε θέματα που δεν έχουν σχέση με το νησί. Ήδη βρίσκομαι σε βιωματική διαδικασία επ' αυτών για να αποκτήσω τις απαραίτητες γνώσεις.

Το περιβάλλον στο οποίο τοποθετείς τη δράση των ηρώων σου στον Ήλιο με δόντια είναι η Χίος των αρχών του 20ού αιώνα. Πόσο διαφορετική είναι η αντιμετώπιση ενός ανθρώπου με το «κουσούρι» του Κωνσταντή στις αρχές του 21ου αιώνα; Έχει αλλάξει καθόλου η κοινωνία;

Ακόμα υπάρχει ο φόβος των ανθρώπων για το διαφορετικό. Ακόμα οι άνθρωποι που διαφέρουν κατατάσσονται σε «κουτάκια» εντός του μυαλού των άλλων και παραμένουν εκεί, στο περιθώριο. Ίσως οι αντιδράσεις των πολλών έχουν γίνει κάπως πιο διακριτικές, πιο πολιτισμένες, η προκατάληψη όμως απέναντι σε κάθε είδους διαφορετικότητα καλά κρατεί. Και βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που τη διαφορετικότητα τη μεταφράζουν σε κατωτερότητα, βαστούν λάβαρα και σημαίνουν πόλεμο ενάντια σε ό,τι θεωρούν κατώτερο, εκμεταλλεύονται με λαϊκισμό αυτή την προκατάληψη, καλλιεργούν με ύπουλο τρόπο αισθήματα φόβου στο ευρύ κοινό και φωνασκούν γελοία, δημιουργώντας όμως κλίμα που δεν αρμόζει σε ανθρώπινες κοινωνίες της εποχής μας.

Το περιοδικό που εκδίδεις, το «Πελινναίο», διανύει ήδη το δέκατο τέταρτο έτος του. Ποιο νομίζεις ότι είναι το πιο σημαντικό έργο που έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια; Υπάρχει ανταπόκριση και αναγνώριση από τους ανθρώπους της Χίου; Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχεις να αντιμετωπίσεις σε ένα τέτοιο εγχείρημα;

Το «Πελινναίο» ξεκίνησε φιλοδοξώντας να αλλάξει τη νοοτροπία, να γνωρίσει τη Χίο στους Χιώτες, να καλλιεργήσει τον σεβασμό για τα έργα των ανθρώπων, για τον φυσικό πλούτο και για την πολιτιστική κληρονομιά του νησιού, να διασώσει αρχεία και ντοκουμέντα, να καταγράψει μαρτυρίες, να μελετήσει τεχνοτροπίες, να χαρτογραφήσει σπήλαια, να επαναχαράξει μονοπάτια, να δημιουργήσει μια εγκυκλοπαίδεια του νησιού σε τεύχη. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχει δημοσιεύσει πάμπολλες εργασίες που μένουν πλέον ως παρακαταθήκη για τους επόμενους μελετητές και έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο, και σε κάποιες διαστάσεις του ιστορικό πλέον, αρχείο με κάθε είδους τεκμήριο του νησιού. Είμαστε περήφανοι όλοι οι συνεργάτες διότι τώρα πλέον φαίνεται ότι από την εποχή που δημιουργήθηκε το «Πελινναίο» άλλαξαν πολλά στην αντιμετώπιση του νησιού από τους ανθρώπους του. Για κάθε τόπο εδώ στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να ακούμε ότι είναι καταπληκτικός, αλλά υποφέρει από τους κατοίκους του. Εμείς, εδώ, δώσαμε βάρος σε αυτό και έχουμε κατορθώσει να κάνουμε μεγάλα και αρκετά βήματα προόδου, έτσι ώστε το νησί να πηγαίνει από γενιά σε γενιά σε όλο και καλύτερα χέρια. Έχει ανταπόκριση και αναγνώριση η δουλειά μας. Αν δεν είχε, δεν θα ήταν πρακτικά δυνατό να συνεχίζεται η έκδοση για τόσο πολλά χρόνια. Η Χίος έχει ανθρώπους, ευτυχώς. Και εντός, αλλά και εκτός νησιού. Τους ευχαριστούμε.

Αξίζει τον κόπο να σπάμε τα καθιερωμένα στον τρόπο που εκφράζουμε έναν έρωτα - ή σε όσα ορίζουν κοινωνικά τη ζωή μας; Ειδικά όταν ζεις σε μια κλειστή κοινωνία κι έχεις να αντιμετωπίσεις την απόρριψη;

Δεν νομίζω ότι πρέπει κανείς να πράττει επιτηδευμένα σε βασικά θέματα ζωής. Αρκεί να μη φοβάται να ακολουθήσει τα θέλω του και να είναι οπλισμένος με αρκετή δόση αφέλειας ώστε να μην αντιλαμβάνεται τα παιχνίδια που σκαρφίζονται οι άλλοι γύρω του και του τα χρεώνουν ως δικά του, ότι δήθεν δηλαδή τα παίζει εκείνος. Μεγάλο όπλο η αφέλεια. Απαραίτητο συμπλήρωμα στο πάθος και την αυτοπεποίθηση. Έχοντας εφόδια αυτά, προχωράς απερίσπαστος και η πρόσκαιρη απόρριψη γίνεται γρήγορα «απόκτηση του ακαταλόγιστου» και μακροπρόθεσμα αποδοχή.

 
Ποια είναι η σχέση σου με τη θρησκεία; Πώς είδες την απόπειρα φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας;

Με τη χριστιανική θρησκεία με συνδέουν μονάχα παιδικές αναμνήσεις, τίποτα άλλο. Η Εκκλησία πρέπει να αντιμετωπιστεί από το σύγχρονο ελληνικό κράτος ως μια πλούσια και δικτυωμένη εταιρεία που προάγει έναν πνευματικό στόχο, να φορολογείται κανονικά, αλλά και να πληρώνει από ίδιους πόρους τους λειτουργούς της. Με λίγα λόγια, να αποκοπεί εντελώς από το κράτος και από το δημόσιο χρήμα και βέβαια να μην έχουν καμιά πολιτική και νομική ισχύ οι τελετές της. Δεν είναι δυνατόν σε ένα σύγχρονο κράτος να έχει ακόμη νομική ισχύ ο θρησκευτικός γάμος ή η θρησκευτική βάφτιση. Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να ωριμάσει ο Έλληνας ως πολίτης, να αποκτήσει πολιτική συνείδηση και απομακρυνθεί από τη θρησκοληψία.

Πόσο μεγάλο φορτίο είναι να σε συγκρίνουν με τον Μάτεσι, με τον Θέμελη και τον Θανάση Βαλτινό;

Ρωτήστε αυτούς που με συγκρίνουν. Μάλλον εκείνοι έχουν νιώσει το φορτίο, αφού το να συγκρίνεις είναι πάνω κάτω το ίδιο με το να ζυγίζεις. Εμένα δεν με απασχολούν τέτοιου είδους συγκρίσεις, ούτε κανένα βάρος μού φορτώνουν, διότι γράφοντας δεν έχω κανέναν άλλο στόχο πέρα από τη στιγμιαία έκφραση. Στο προηγούμενο βιβλίο φτάσανε στο σημείο να με συγκρίνουν με τον Παπαδιαμάντη! Αυτά ικανοποιούν την ανάγκη των ανθρώπων να κατατάσσουν κάπου τα πρόσωπα και τα πράγματα για να νιώθουν οι ίδιοι ασφαλείς, ότι τα ορίζουν.

Μετά από την καταγραφή τόσων προσωπικών ιστοριών, σημαντικών και ασήμαντων, πιστεύεις ότι κάθε άνθρωπος έχει κάτι να σε διδάξει;

Καμιά άσημη προσωπικότητα δεν είναι ασήμαντη. Σ' αυτό έχω καταλήξει μετά από την ενασχόλησή μου με την καταγραφή μαρτυριών των ανθρώπων. Μια λέξη, μιαν έκφραση μπορεί να σου πει κάποιος και να αλλάξει η μέρα σου. Αρκεί να έχεις αυτιά για να ακούς.

Πες μου μερικά πρόσφατα ελληνικά βιβλία που ξεχώρισες. Τι διαβάζεις αυτήν τη στιγμή;

Δεν ξέρω πόσο πρόσφατα εννοείς: το Πανδαιμόνιο του Ακρίβου, το Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου του Σκαμπαρδώνη, το Μονοπάτι στη θάλασσα του Σουρούνη, το Σμιθ της Ηλιοπούλου, το Όλα πάνε ρολόι της Γκαλινίκη, ίσως να είναι και κάποια άλλα που μου διαφεύγουν αυτήν τη στιγμή και ζητώ συγγνώμη από τους δημιουργούς και τα έργα. Τώρα διαβάζω το Μέρες και νύχτες του Ισπανού Andres Trapiello και το βρίσκω εξαιρετικό.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέφαν Τσβάιχ

Το πίσω ράφι / Σε πείσμα όσων περιφρόνησαν τα έργα του Τσβάιχ, η απήχησή τους ακόμα να κοπάσει

Οι ήρωες του Αυστριακού συγγραφέα ταλανίζονται συνήθως από μια αβάσταχτη εσωτερική πίεση, αντικατοπτρίζοντας τη δική του πεισιθάνατη διάθεση. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση αποπνέει η συλλογή διηγημάτων του «Αμόκ».
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Marwan Kaabur: «Αγωνιζόμαστε και στον αραβικό κόσμο για δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά προκρίνουμε τον δικό μας τρόπο, στο πλαίσιο της δικής μας κουλτούρας»

Lgbtqi+ / Κι όμως υπάρχουν και «αραβικά καλιαρντά»!

Λίγο πριν από την αθηναϊκή παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του «Queer Arab Glossary» μιλήσαμε με τον συγγραφέα του Marwan Kaabur, για τα «αραβικά καλιαρντά», την ομοφυλοφιλία και την queer συνθήκη στον αραβικό κόσμο, το «pink washing», αλλά και τη συχνά παρεξηγημένη πρόσληψή τους από τη Δύση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Βιβλίο / Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Πέντε αποκαλυπτικά βιβλία για τις γυναίκες με καρκίνο, για τον κόσμο, τα σκουπίδια ακόμα και για τη μακρινή Ιαπωνία ξεχωρίζουν ανάμεσα στις εκδόσεις της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και ενδιαφερόντων.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Βιβλίο / Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854 ο Αρθούρος Ρεμπό. Ο ποιητής, μουσικός και μπλόγκερ Aidan Andrew Dun έπεσε τυχαία σε δύο εντελώς άγνωστες φωτογραφίες, βγαλμένες στην Place Vendôme, και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: ο έφηβος Αρτίρ Ρεμπό, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Θανάσης Τριαρίδης: Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι

Βιβλίο / Θανάσης Τριαρίδης: «Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι»

Έγινε αντιρρησίας συνείδησης, γιατί πιστεύει ότι ο στρατός είναι μια δοξολογία εκμηδένισης του άλλου. Άφησε τη Θεσσαλονίκη επειδή τον έπνιγε ο εθνοφασισμός της. Στην Αντίς Αμπέμπα υιοθέτησε την κόρη του, Αργκάνε. Ο συγγραφέας της «Τριλογίας της Αφρικής», Θανάσης Τριαρίδης, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «φόνισσα» εξομολογείται

Το πίσω ράφι / Η Hannah Kent έγραψε τη δική της «Φόνισσα», την Άγκνες που ζούσε στην Ισλανδία τον 19ο αιώνα

Η Αυστραλή συγγραφέας δεν πίστευε ποτέ ότι, χάρη στα «Έθιμα ταφής», οι κριτικοί θα την τοποθετούσαν δίπλα σε λογοτέχνες όπως η Μάργκαρετ Άτγουντ και ο Πίτερ Κάρεϊ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Χριστίνα Ντουνιά: «Ο Καρυωτάκης μάς δίνει ελπίδα και μας παρηγορεί»

Βιβλίο / «Ο Καρυωτάκης άφησε "το αδέσποτο Τραγούδι" του να μας συντροφεύει»

Στο βιβλίο της «Το όνειρο και το πάθος», η Χριστίνα Ντουνιά, ομότιμη καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας και συγγραφέας αποκαλύπτει αθέατες όψεις του ποιητή και νέα στοιχεία για τη σχέση του με τον Καβάφη μέσα από μια άγνωστη, ως τώρα, επιστολή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύ της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Βιβλίο / «Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύς της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Ο Ούγγρος κάτοχος του φετινού Νόμπελ λογοτεχνίας γράφει με μαγικό τρόπο για τις αποπνικτικές επιπτώσεις της πολιτικής καταπίεσης, περιφρονώντας την προθυμία των ανθρώπων να τις αποδεχτούν.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Βιβλίο / Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Οι καθηγητές Peter Jeffreys και Gregory Jusdanis συνεργάστηκαν και έγραψαν από κοινού τη βιογραφία του μεγάλου ποιητή που φέρει τον τίτλο «Κωνσταντίνος Καβάφης – Ο άνθρωπος και ο ποιητής». Ο Gregory Jusdanis μίλησε στη LifO για το βιβλίο και για τον ποιητή που ήταν «παραδοσιακός και ταυτόχρονα μεταμοντέρνος, ο πρώτος “viral” ποιητής διεθνώς»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

LiFO politics / Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

Ο Αλέξης Πατέλης, επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού την περίοδο 2019-2024, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για την οικονομική πορεία της χώρας αυτά τα χρόνια, τις δύσκολες αποφάσεις αλλά και τις στιγμές δικαίωσης μέσα από την οπτική ενός τεχνοκράτη που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λάσλο Κρασναχορκάι: ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης βραβεύεται με Νόμπελ

Βιβλίο / Ο Λάσλο Κρασναχορκάι, ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης, κέρδισε το Νόμπελ

Φέτος, το βραβείο δόθηκε στον Ούγγρο συγγραφέα που κατά τη Σουηδική Ακαδημία αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον χαμένο ανθρωπισμό, την υψηλή λογοτεχνία και τη στοχαστική ακρίβεια.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Βιβλίο / Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του που έχει τίτλο “House of Cards”, ο Σουηδός πρώην διεθνής Γιόνας Έρικσον περιγράφει τις ταπεινωτικές μετρήσεις βάρους στα σεμινάρια διαιτητών της UEFA
THE LIFO TEAM
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ