Marieke Lucas Rijneveld Facebook Twitter
Κυνικά λυρικό, αφού διασώζει την ακμαία φαντασία ενός παιδιού, και οδυνηρά σκοτεινό, το ντεμπούτο του/της Rijneveld σοκάρει, ξαφνιάζει, κινητοποιεί.

«Δυσφορεί η νύχτα»: Προδημοσίευση από το βραβευμένο μυθιστόρημα του/της Marieke Lucas Rijneveld

0

Πόσο σκοτάδι μπορεί να έχει η παιδική ηλικία; Παραπάνω απ’ όσο μπορεί να φανταστεί κανείς, τουλάχιστον όπως διαφαίνεται στο βραβευμένο με το περσινό Διεθνές Booker και πολυσυζητημένο Δυσφορεί η νύχτα του/της Marieke Lucas Rijneveld που αναμένεται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες σε μετάφραση Άγγελου Αγγελίδη και Μαρίας Αγγελίδου από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Για πρώτη φορά ο κορυφαίος αυτός θεσμός τίμησε μη δυαδικό ως προς το φύλο άτομο (non binary) και σε τόσο νεαρή ηλικία, καθώς ο/η συγγραφέας πήρε το βραβείο πέρσι, που δεν είχε κλείσει καν τα τριάντα.

Σύμφωνα με τα μέλη της επιτροπής, το βιβλίο ενθουσίασε από την πρώτη του κιόλας ανάγνωση και προτιμήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη για «αυτή την τρυφερή και γεμάτη κατανόηση ανάμνηση της παιδικής ηλικίας, που κινείται ανάμεσα στην ενοχή και τη λύτρωση, από ένα άτομο με συναρπαστικό ταλέντο και σπάνιες συγγραφικές δεξιότητες».

Η σπαρακτικά ειλικρινής απόδοση της παιδικής ηλικίας μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού που νιώθει την αθωότητα να συντρίβεται εξαιτίας της κακοποίησης στους κόλπους του οικογενειακού και του σχολικού περιβάλλοντος και φέρει εντός του ανείπωτα τραύματα, βιώνοντας οδυνηρές στιγμές, κερδίζει εξαρχής τον αναγνώστη με την αλήθεια της. 

Όλα όσα περιγράφονται στο βιβλίο έχουν μια δύναμη καθολική και αφορούν τη συνθήκη του εκφοβισμού, του τρόμου και της κακοποίησης που έχουν βιώσει αμέτρητοι έφηβοι σε όλον τον κόσμο, στους οποίους ο/η Rijneveld χαρίζει μια μοναδική, στεντόρεια φωνή.


Κυνικά λυρικό, αφού διασώζει την ακμαία φαντασία ενός παιδιού, και οδυνηρά σκοτεινό, το ντεμπούτο του/της Rijneveld –είχε εκδώσει ήδη δύο ποιητικές συλλογές πριν από αυτό– σοκάρει, ξαφνιάζει, κινητοποιεί.

Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της δεκάχρονης Τζάκετ, η οποία βιώνει πρόωρα το πένθος λόγω του χαμού του αδελφού της, ξεδιπλώνει όλη τη βαρβαρότητα που κρύβεται σε ένα θεοσεβούμενο, κατά τα άλλα, περιβάλλον, με την προσωπική της απόγνωση να αντισταθμίζεται μόνο από τη σύνδεσή της με επιμέρους αντικείμενα, όπως το τζάκετ της, και τις φευγαλέες εικόνες του αδελφού της, από τη σχέση της με τα ζώα, από στιγμές που θα μπορούσαν να είναι αλλιώς.

Βέβαια, οι ταυτίσεις με την προσωπική ζωή του/της Rijneveld από την Ολλανδία, που επίσης έχει χάσει τον αδελφό του/της σε ατύχημα, φαίνεται να προκάλεσαν τριγμούς στο οικογενειακό του/της περιβάλλον αλλά και στον επαρχιακό μικρόκοσμο από τον οποίο κατάγεται.

Ωστόσο, όλα όσα περιγράφονται στο βιβλίο έχουν μια δύναμη καθολική και αφορούν τη συνθήκη του εκφοβισμού, του τρόμου και της κακοποίησης που έχουν βιώσει αμέτρητοι έφηβοι σε όλον τον κόσμο, στους οποίους ο/η Rijneveld χαρίζει μια μοναδική, στεντόρεια φωνή. Ένα Booker που, εν ολίγοις, είχε λόγο να δοθεί.

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το Δυσφορεί η νύχτα εξασφάλισε αποκλειστικά η LiFO:

______________________________________________

Δυσφορεί η Νύχτα
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Μarieke Lucas Rijneveld, Δυσφορεί η νύχτα, Μτφρ.: Άγγελος Αγγελίδης, Μαρία Αγγελίδου, Εκδόσεις Ίκαρος, Σελ.: 336 

«ΛΙΩΝΩ ΤΙΣ ΤΟΥΦΙΤΣΕΣ του μπρόκολου που έχω στο πιάτο μου. Είναι σαν μικρά χριστουγεννιάτικα δέντρα. Μου θυμίζουν το βράδυ που ο Μάτις δεν γύρισε. Τις ώρες που πέρασα μετά τον θάνατό του στο περβάζι του παραθύρου, με τα κιάλια του μπαμπά περασμένα στον λαιμό μου – κανονικά, ήταν για να βλέπουμε μεγάλους δρυοκολάπτες. Εγώ ούτε δρυοκολάπτη ούτε αδελφό είδα. Το λουράκι τους μου άφησε ένα κόκκινο σημάδι στον σβέρκο. Αχ, αν είχα μπορέσει να φέρω κοντά αυτά που ξεμάκραιναν όλο και περισσότερο από μας, γυρίζοντας τα κιάλια απ’ την άλλη, κολλώντας τα μάτια μου στους μεγάλους φακούς τους. Πολλές φορές είχα ψάξει και τον ουρανό, για τ’ αγγελάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου – ο Όμπε κι εγώ τα είχαμε βγάλει κρυφά απ’ το κουτί τους στη σοφίτα, μια εβδομάδα μετά τον θάνατο του αδελφού μας, κι αφού τα τρίψαμε δυνατά το ένα με το άλλο (“νοστιμούλη μου άγγελε”, είχε βογκήξει με προσποιητό πάθος ο Όμπε, “γλυκιά μου πορσελάνη”, του είχα απαντήσει εγώ), τα πετάξαμε στο λούκι έξω από το παράθυρό του. Τώρα πια έχουν πρασινίσει, τόσον καιρό έξω στη βροχή και στον αέρα. Μερικά τα έχουν σκεπάσει ξερά φύλλα βελανιδιάς. Κάθε φορά που κοιτάμε να δούμε αν είναι ακόμα εκεί, μας πιάνει απογοήτευση. Αν με την πρώτη δυσκολία τ’ αγγελάκια αυτά εδώ έχουν χάσει τη δύναμη να πετούν, πώς θα οδηγήσουν τον Μάτις στον παράδεισο; Πώς θα τον προστατεύσουν, κι αυτόν κι εμάς;


Στο τέλος καπάκωσα τους φακούς και ξανάβαλα τα κιάλια στη θέση τους. Δεν τα ξανάβγαλα ποτέ, κι έτσι όλα έμειναν μαύρα, κατάμαυρα – ακόμα κι όταν ήρθαν οι πρώτοι δρυοκολάπτες. 


Τρώω μια μεγάλη μπουκιά μπρόκολο. Το μεσημέρι τρώμε πάντα ζεστό φαγητό. Το βράδυ όλα εδώ είναι κρύα: η αυλή, η σιωπή ανάμεσα στον μπαμπά και στη μαμά, οι καρδιές μας, οι φέτες το ψωμί αλειμμένες με ρωσική σαλάτα. Δεν μπορώ να βολευτώ στην καρέκλα μου, γέρνω λιγάκι απ’ τη μια, μετά απ’ την άλλη, προσπαθώντας να μη νιώθω το τσούξιμο στην τρύπα του πισινού μου, να μη νιώθω το δάχτυλο του Όμπε. Δεν πρέπει να με καταλάβουν. Αν καταλάβουν, ο αδελφός μου θα ξεκάνει το κουνέλι μου, ο Ντίβερτγιε θ’ απομείνει σέκος και παγωμένος σαν τα βράδια μας. Άλλωστε, εγώ η ίδια δεν του το είχα ζητήσει; Κι οι αγελάδες έτσι κρατάνε ήσυχους τους ταύρους, τους δείχνουν τα κωλομέρια τους. 

Στο τραπέζι δεν μπορώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου απ’ το στηθοσκόπιο που είναι ακουμπισμένο δίπλα στο πιάτο του κτηνιάτρου. Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω αληθινό στηθοσκόπιο. Είχαν δείξει ένα μια φορά στο Nederland 1, αλλά χωρίς σώμα, γιατί το σώμα θα ’δειχνε πολύ γυμνό. Και πάλι φαντάζομαι το στηθοσκόπιο ν’ ακουμπάει στο γυμνό μου στήθος, τον κτηνίατρο να βάζει το αυτί στο μέταλλο και να λέει στη μαμά: “Νομίζω πως η καρδιά της είναι κομμάτια. Έχετε ιστορικό στην οικογένεια ή είναι η πρώτη φορά που κάποιος το παθαίνει αυτό; Ίσως θα έπρεπε να πάει στην ακτή, εκεί ο αέρας είναι πιο καθαρός, εδώ η μυρωδιά της κοπριάς ποτίζει τα ρούχα και η καρδιά αρρωσταίνει πιο εύκολα”. Τον φαντάζομαι να βγάζει ένα κοπίδι Stanley από την τσέπη του παντελονιού του, σαν αυτό που έχει ο μπαμπάς για να κόβει τα σκοινιά από τα δεμάτια της χαρτομάζας – τσακ τσακ και παρ’ τα κάτω. Τον φαντάζομαι μετά να σημαδεύει το στήθος μου μ’ ένα μαρκαδοράκι. Μετά σκέφτομαι τον Κακό Λύκο, που έφαγε τα εφτά κατσικάκια και τον έκοψαν με το ψαλίδι, για να τα βγάλουν ζωντανά – μπορεί μέσα από μένα να βγει ένα μεγάλο κορίτσι, χωρίς φόβους, ή έστω ένα κορίτσι που θα το δει ο κόσμος, ένα κορίτσι που έχει μείνει πολύ καιρό κρυμμένο κάτω από πολύ δέρμα και πολύ τζάκετ. Αν δεν μ’ ακούει με το στηθοσκόπιο, θα πρέπει να κολλήσει το αυτί του στο στήθος μου. Τότε, με την ανάσα μου και μόνο, θα ’κανα το κεφάλι του να κουνηθεί, πάνω κάτω, θα του ’δινα να με καταλάβει απλά με τις εισπνοές και τις εκπνοές μου. Θα ’λεγα ότι πονάω παντού, θα έδειχνα σημεία του κορμιού μου που δεν τα ’χει αγγίξει κανείς ακόμα – απ’ τα δάχτυλα των ποδιών μου, δηλαδή, ως τη χωρίστρα στο κεφάλι μου, κι ό,τι υπάρχει ανάμεσά τους. Θα τραβούσα γραμμές ανάμεσα στις ελίτσες στο δέρμα μου, να ξέρουμε ποιες δεν πρέπει να περάσουμε, ή να δούμε τι εικόνα σχηματίζουν, σαν τις εικόνες που σχηματίζονται αν ενώσεις με τη σειρά κάποιες τελίτσες, κι ύστερα μπορείς να τις χρωματίσεις. Αλλά αν δεν ακούσει τις φωνές μου, αν δεν μ’ ακούσει που φωνάζω βοήθεια, τότε θα πρέπει να ξεκολλήσω το μεταλλικό στηθοσκόπιο απ’ το στήθος μου, ν’ ανοίξω το στόμα μου όσο μπορώ και να χώσω τη στρογγυλή του άκρη όσο πιο βαθιά μπορώ στο λαρύγγι μου. Τότε θα μ’ ακούσει θέλοντας και μη. Ο πνιγμός δεν είναι ποτέ καλό σημάδι”. 
Ο Όμπε μου χώνει μια αγκωνιά στο πλευρό. 


“Ε! Ξύπνα! Εδώ Γη, μ’ ακούς; Για δώσε μου τη σάλτσα”.

680
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Η μαμά μού δίνει τη σαλτσιέρα, το αυτάκι της έχει σπάσει. Στη σάλτσα επιπλέουν σταγονίτσες λίπους. Τη δίνω γρήγορα στον Όμπε, πριν καταστρέψει τη στιγμή ρωτώντας με τι σκεφτόμουν. Θα άρχιζε να λέει ένα και ένα όλα τα αγόρια του σχολείου, ενώ το αγόρι που στ’ αλήθεια σκέφτομαι συχνά έχει μόνο μια μικρή πλακέτα με τ’ όνομά του στο μέρος όπου άφηνε το ποδήλατό του. Έτσι κι αλλιώς, βέβαια, το κλίμα στο τραπέζι δεν είναι και πολύ ευχάριστο τώρα που χάσαμε τις αγελάδες κι ο κτηνίατρος μιλάει για τις ζημιές που έπαθαν όλοι στο χωριό από τον αφθώδη πυρετό. Οι περισσότεροι, λέει, δεν θέλουν καθόλου να το συζητήσουν, κι αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι, λέει, οι πιο απρόβλεπτοι: αυτοί, πριν προλάβεις να το σκεφτείς, τινάζουν τα πέταλα.


“Δεν τους καταλαβαίνω”, λέει ο μπαμπάς χωρίς να κοιτάζει κανέναν. “Αφού έχουμε τα παιδιά μας”.


Ρίχνω μια ματιά στον Όμπε, το κεφάλι του έχει ακουμπήσει σχεδόν στο πιάτο του, λες και μελετάει τη δομή του μπρόκολου, λες και ψάχνει τις τουφίτσες του για να δει αν γίνονται ομπρέλες, να κρυφτούμε αποκάτω τους. Από τις σφιγμένες γροθιές του καταλαβαίνω ότι έχει θυμώσει μ’ αυτά που είπε ο μπαμπάς – ή μ’ αυτά που δεν είπε. Όλοι ξέρουμε ότι ο μπαμπάς κι η μαμά μπορούν κι αυτοί να τα τινάξουν τα πέταλα, οποιαδήποτε στιγμή. Δεν παίρνω τα μάτια μου από τον κτηνίατρο, που ξανά και ξανά γλείφει με τη γλώσσα του το ασημένιο μέταλλο του μαχαιριού του. Έχει όμορφη γλώσσα – σκούρα κόκκινη. Σκέφτομαι τα φυτά στο θερμοκήπιο του μπαμπά, πώς κόβει μ’ ένα μαχαίρι τα νεύρα ενός μίσχου κι ύστερα τον μπήγει στο καθαρό χώμα με τα φύλλα προς τα πάνω και τον δένει με λεπτό συρματάκι για να τον στηρίζει όρθιο. Φαντάζομαι τη γλώσσα του ν’ αγγίζει τη δική μου. Θ’ αποκτήσω άραγε κι εγώ νεύρα; Θα μπορούν κι άλλοι να δουν πού έχω τσακίσει, που έχω σπάσει, πού έχω κοπεί; Θα μπορέσει να βγει από μέσα μου επιτέλους μια νέα ζωή, μια εκδοχή του εαυτού μου χωρίς τζάκετ; Πριν από λίγο καιρό, που η Χάνα έχωσε τη γλώσσα της στο στόμα μου, κατάλαβα από τη γεύση της ότι είχε φάει την τελευταία καραμέλα με πιπερόριζα και μέλι. Αναρωτιέμαι αν η γλώσσα του κτηνιάτρου θα έχει κι αυτή γεύση μελιού, αν θα ησυχάσει τα μαμούνια στην κοιλιά μου».

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LIFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ