Υπάρχει χρόνος για να ζήσεις την αγάπη με το «για πάντα»;

Υπάρχει χρόνος για να ζήσεις την αγάπη με το «για πάντα»; Facebook Twitter
Ο Τιάγκο Ροντρίγκες φτάνει στην καρδιά της σχέσης δυο ανθρώπων και ενδιαφέρεται όχι μόνο για τον άνθρωπο αλλά και για τον θεατή. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Ένα αυτοκίνητο με τα αλάρμ αναμμένα διασχίζει τους δρόμους, μέσα του δυο άνθρωποι που δεν αναπνέουν∙ εκείνη από αδυναμία ‒η ασθένεια την εμποδίζει‒, εκείνος από φόβο.

Μέχρι την πύλη που οδηγεί στα επείγοντα η ζωή περνάει σαν φιλμ, με όσα φαίνονται ασήμαντα φτερουγίσματα της καθημερινότητας, αλλά και τα σημαντικά, τελικά, μιας σχέσης, όταν η αναπνοή, το βλέμμα και τα σώματα συντονίζονται.

Είναι μια κομβική στιγμή ‒ μέσα στο νοσοκομείο ο τόπος και ο χρόνος γίνονται έννοιες ρευστές, παρελθόν, παρόν και μέλλον εισχωρούν αδυσώπητα στη ζωή ενός ζευγαριού, δυο ανθρώπων που αγαπιούνται βαθιά, γεμίζοντάς τη ρωγμές και ερωτηματικά που ανακαλούν ακλόνητα αισθήματα αγάπης και αφοσίωσης.

Στην πρόβα τους στη Στέγη τα σώματα του Νίκου Καραθάνου και της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου δονούνται ανεπαίσθητα, κλίνει ο ένας προς το μέρος του άλλου καθώς ξεκινούν να αφηγούνται την ιστορία του «Χορού των εραστών» που έγραψε ο Πορτογάλος Τιάγκο Ροντρίγκες, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, σκηνοθέτης των έργων «Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες» και «Εκάβη, όχι Εκάβη». Ο ίδιος αποκαλεί τις τέσσερις σκηνές του έργου «τραγούδια».

Οι σχέσεις δεν ορίζονται από τη θεωρία της αγάπης. Ένα ζευγάρι που αγαπιέται δεν συζητά θεωρητικά για την αγάπη, ζει τη λάντζα της, που είναι το πιο σκληροπυρηνικό κομμάτι της σχέσης, και εκεί δοκιμάζεται: στις οδοντόβουρτσες, τα σκουπίδια, στους μικρούς θυμούς και τους καθημερινούς εκνευρισμούς.

Ο Ροντρίγκες ξεκίνησε να γράφει αυτό το πρώτο του θεατρικό έργο, ένα μεγάλο ερωτικό ποίημα, αυτοβιογραφικό και απόλυτα προσωπικό, το 2006, και το ολοκλήρωσε μέσα στην πανδημία του Covid. «Είναι σαν να παραθέτει διάφορα περιστατικά», λέει ο Νίκος Καραθάνος, «πιάνεται από τη σχέση δυο ανθρώπων την ώρα που αναμετριούνται με μια οριακή εμπειρία, μεταξύ ζωής και θανάτου, για να μιλήσει για τον χρόνο, τη φθορά και το μαζί, για τη ζωή που περνά όλη μπροστά στα μάτια σου».

«Παρόλο που με έναν τρόπο είναι αυτοβιογραφικό έργο, κάθε λέξη ακουμπά τον καθένα μας, κάθε θεατή-ακροατή, με πολύ προσωπικό τρόπο, ανοίγει κάτι πολύ δικό του, μια δική του πορτούλα», προσθέτει η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου.

Υπάρχει χρόνος για να ζήσεις την αγάπη με το «για πάντα»; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Μέσα από μια εμπειρία πολύ τραυματική και τρομακτική ο Ροντρίγκες ανατέμνει μια σχέση, αναρωτιέται τι είναι η αγάπη. «Όλο αυτό το τοποθετεί μέσα στον χρόνο, στην τριβή της καθημερινότητας, δεν εξιδανικεύει τη σχέση», λέει η Μαρίσσα.

«Δεν φοβάται να βρει τη λάμψη στην κοινοτοπία, το πόσο λαμπερά μπορεί να είναι τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα στη ζωή μας. Τις χαζές κουβέντες που μπορεί να πούμε ο ένας στον άλλο κάθε πρωί και κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε αυτός τις κάνει αστερισμούς στον ουρανό», λέει ο Νίκος. «Τον ενδιαφέρει πιο πολύ ο άνθρωπος».

Ποιον βαθμό δυσκολίας βάζει ο σκηνοθέτης, ζητώντας από δυο ηθοποιούς να φέρουν με πάθος και ευαισθησία το δικό τους βίωμα στη σκηνή και να συνδεθούν με τις λέξεις και τον ρυθμό ενός κειμένου που κινητοποιεί διαρκώς και με τρόπο διαφορετικό τα αισθήματα; Τη Μαρίσσα αυτή η σχέση με το κείμενο τη διευκολύνει, είναι αιτούμενο στη ζωή της και της δίνει χαρά να το συναντά και στις συνεργασίες της, δηλαδή να αγαπά τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύει. Και, φυσικά, της δίνει απέραντη χαρά να δουλεύει με τον Νίκο που αγαπά σαν άνθρωπο ανενδοίαστα∙ η φιλία τους κρατά πολλά χρόνια. «Η δυσκολία, πρακτικά και τεχνικά, είναι ότι πρέπει να αναπνέουμε μαζί, με τον ίδιο πνεύμονα, δεν γίνεται αλλιώς. Την ίδια στιγμή πρέπει να είμαστε απόλυτα ίδιοι και απόλυτα προσωπικοί», λέει ο Νίκος. «Από την άλλη, είναι τόσο συγκλονιστικά απλό και καθημερινό αυτό που συμβαίνει, που είναι πέραν του παιξίματος και της εξομολόγησης και ομολογίας στο κοινό. Είναι κάτι τόσο δικό μας και δικό σας που προκαλεί εντύπωση το ότι ένας άνθρωπος που είναι στην πρώτη γραμμή της τέχνης στην Ευρώπη, ο Τιάγκο, ξαφνικά κάνει κάτι τόσο “ταπεινό”, μακριά από τις “ψηλές κορφές” της τέχνης, καθόλου επιδεικτικό, κάτι σαν αυτό που είσαι, σαν αυτό που ζεις στο σπίτι σου, λες “αυτό που συμβαίνει το ξέρω καλά”», εξηγεί ο Νίκος.

Ο Ροντρίγκες, που τον κινεί πάντα η δραματουργία, στο πρώτο του κείμενο μιλά για την αγάπη μέσα σε μια στιγμή κρίσης που αιωρείται μεταξύ ζωής και θανάτου. «Εξετάζοντας τους χαρακτήρες μου και το τι έχουν ζήσει είναι σαν να εξετάζω την πορεία του θεάτρου μου από τότε που ξεκίνησα να γράφω», λέει. «Οι χαρακτήρες θα είναι ακόμα ερωτευμένοι; Ο νέος άντρας που ήμουν τότε, που τόλμησε να γράψει αυτό το έργο, θα έχει την ίδια ανάγκη να κάνει θέατρο; Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να ακούσω την απάντηση, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω την ερώτηση».

Υπάρχει χρόνος για να ζήσεις την αγάπη με το «για πάντα»; Facebook Twitter
«Δεν υπάρχει τοίχος. Οι δυο άνθρωποι μοιράζονται στη σκηνή μαζί μ’ εσένα, με κάθε θεατή ξεχωριστά, κάτι για το οποίο δεν είμαστε έτοιμοι, τον θάνατο, την έλλειψη του άλλου, τις βαθύτερες σκέψεις που εκφράζονται με απλές λέξεις».

Η ελλειπτικότητα και η ποιητική του κειμένου, οι απλές και απογυμνωμένες λέξεις συναντούν τα αισθήματα, ο ρυθμός την ένταση και το χιούμορ, πολεμώντας τη φθορά των σχέσεων στην αληθινή ζωή. Δεν χρειάζεται να ακούσει κάποιος αυτές τις λέξεις περισσότερο από δυο λεπτά, του φτάνουν για να συνδεθεί με τις εικόνες που προκαλούν, να ανακαλέσει συναισθήματα, φόβους, να αναρωτηθεί για τις βεβαιότητές του.

«Δεν υπάρχει τοίχος. Οι δυο άνθρωποι μοιράζονται στη σκηνή μαζί μ’ εσένα, με κάθε θεατή ξεχωριστά, κάτι για το οποίο δεν είμαστε έτοιμοι, τον θάνατο, την έλλειψη του άλλου, τις βαθύτερες σκέψεις που εκφράζονται με απλές λέξεις. Πρέπει να φτάσουν σ’ εσένα άφθαρτες, γίνεται κάτι πολύ ιδιαίτερο, πολύ σπάνιο, πολύ απλό, πολύ μικρό, τεράστιο ωστόσο μέσα σου σε αξία, αυτή την αίσθηση έχω από τη σκηνή. Ενώ δεν απευθύνεσαι σε κάποιον, απευθύνεσαι στον καθένα ξεχωριστά», λέει η Μαρίσσα. «Θα πω κάτι προσωπικό. Από τότε που πέθανε ο μπαμπάς μου, πριν από πάρα πολλά χρόνια, κάθε φορά που άκουγα ασθενοφόρο πίστευα ότι ήταν μέσα δικός μου άνθρωπος. Όταν διάβασα το κείμενο σκέφτηκα αμέσως αυτό, μου ξύπνησε μια ανάμνηση που με χτύπησε με δύναμη. Έκλαιγα γιατί ο Τιάγκο έχει μια μαεστρία στον τρόπο που οργανώνει τις λέξεις. Όπως έχει πει και ο ίδιος, μέσα στην απόλυτη πειθαρχία αποκαλύπτεται η ουσιαστική και απέραντη ελευθερία. Αυτό νομίζω πως κάνει στο κείμενό του με τις λέξεις, με τον τρόπο που τις μετράει, και μέσα από αυτή την πειθαρχημένη παρτιτούρα βγαίνει κάτι πολύ ανοιχτό και γενναιόδωρο».

Ο Ροντρίγκες ανοίγει με το κείμενό του μια μεγάλη εικόνα που αποτελείται από μικροσκοπικές, σχεδόν αόρατες ψηφίδες. Ο θεατής ταξιδεύει από μια κρεβατοκάμαρα σε ένα νοσοκομείο και πάλι πίσω, επιστρέφει στην καθημερινότητα και στις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν μετά από μια τόσο μεγάλη δοκιμασία.

Στο πρώτο μέρος, στο πρώτο «τραγούδι», σε βάζει να σκεφτείς «τι θα γίνω αν ο άνθρωπός μου κινδυνέψει να χαθεί; Αν ο αγαπημένος μου φύγει; Έχουμε χρόνο; Να σωθούμε γιατί έχουμε πράγματα να κάνουμε».

Ο Ροντρίγκες λέει ότι έχει εστιάσει «στον ψυχικό πλούτο αυτών των δυο υπέροχων ηθοποιών. Το έργο είναι η αφετηρία, δεν ολοκληρώνεται ποτέ, οι ηθοποιοί “γράφουν” τις αισθήσεις του κειμένου. Εγώ έγραψα τις λέξεις, αλλά η αίσθησή τους καταγράφεται από τους ηθοποιούς μου που προσθέτουν τη δική τους ερμηνεία στα νοήματα ως μεσάζοντες. Δεν γράφω για μένα ούτε για το κοινό, στόχος μου είναι οι ηθοποιοί να συναντήσουν το κοινό». Η ερμηνεία και των δυο και η χημεία τους τον έκαναν να δει ποιότητες που όταν έγραφε το κείμενο δεν είχε σκεφτεί, παραδίδεται λοιπόν στους ερμηνευτές του, αφήνοντας το κείμενο ως δώρο.

Υπάρχει χρόνος για να ζήσεις την αγάπη με το «για πάντα»; Facebook Twitter
«Παρόλο που με έναν τρόπο είναι αυτοβιογραφικό έργο, κάθε λέξη ακουμπά τον καθένα μας, κάθε θεατή-ακροατή, με πολύ προσωπικό τρόπο, ανοίγει κάτι πολύ δικό του, μια δική του πορτούλα», λέει η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Το σπουδαίο σε αυτό το κείμενο», λέει ο Νίκος, «είναι πώς δεν αφορά μόνο το μετά ή τον κίνδυνο να χαθεί κάτι αλλά και το πριν, τα πράγματα που δεν έχουν ολοκληρωθεί, όσα έμειναν στη μέση, σχέδια που δεν εκτελέστηκαν, μικρές πράξεις της καθημερινότητας».

«Αυτές οι μικρές εκκρεμότητες, οι ασήμαντες, είναι η ζωή», συνεχίζει η Μαρίσσα.

Οι σχέσεις δεν ορίζονται από τη θεωρία της αγάπης. Ένα ζευγάρι που αγαπιέται δεν συζητά θεωρητικά για την αγάπη, ζει τη λάντζα της, που είναι το πιο σκληροπυρηνικό κομμάτι της σχέσης, και εκεί δοκιμάζεται: στις οδοντόβουρτσες, τα σκουπίδια, στους μικρούς θυμούς και τους καθημερινούς εκνευρισμούς.

Παράλληλα με τη σχέση που εκτυλίσσεται στη σκηνή, συμπληρωματικά και εντός των συναισθημάτων που αναδύονται υπάρχει η σχέση του Νίκου και της Μαρίσσας που ξεκινά από το 2009, από τις πρόβες της «Δωδέκατης Νύχτας» που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Ο Νίκος έπαιζε τον Μαλβόλιο και η Μαρίσσα την Ολίβια. Αγαπήθηκαν πολύ, ταίριαξαν, και όταν τέλειωσε η παράσταση, η Μαρίσσα ξεκίνησε πρόβες για μια παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών, κατά τη διάρκεια των οποίων της συνέβη ένα τρομερό ατύχημα∙ αυτή η στιγμή καθόρισε με έναν τρόπο και τη σχέση τους. Δέθηκαν οι ζωές τους, η Μαρίσσα έδινε τη μάχη της για την αποκατάσταση, ο Νίκος της πρότεινε διαρκώς να δουλέψουν μαζί και όταν αργότερα, το 2012, θα έκανε το «Δεκαήμερο», η Μαρίσσα του τηλεφώνησε για να του ζητήσει να γίνει βοηθός του, για να έχει έναν λόγο να βγαίνει από το σπίτι και να κάνει κάτι όχι για εκείνη αλλά για τους άλλους. Έτσι ξεκίνησαν να δουλεύουν μαζί και συνεχίζουν και σήμερα. «Με τη Μαρίσσα περπατήσαμε και περπατάμε μαζί. Έχεις έναν άγγελο δίπλα σου, ο οποίος από τον πολύ πόνο του θεραπεύει τους άλλους. Οι άνθρωποι που πονάνε, που ζουν με τον πόνο, έχουν την ικανότητα να θεραπεύουν τους άλλους», λέει ο Νίκος. Για τη Μαρίσσα ο Νίκος είναι ο άνθρωπος που την έμαθε να μη φοβάται. «Κάποια σόγια σού τυχαίνουν στη ζωή, στις ζαριές έρχονται κάποιοι φίλοι που δεν τους διαλέγεις εσύ. Θα συναντήσεις κάποιους ανθρώπους και θα πορευτείς μαζί τους γιατί είναι μαγικοί. Κάτι συμβαίνει κι αυτοί βρίσκονται μπροστά σου, είναι οι αδελφές ψυχές σου, εραστές και φίλοι και αντίπαλοι και οικογένεια, όλα μαζί», λέει ο Νίκος. «Δεν ξέρω με ποια λέξη να το περιγράψω αυτό, αν είναι πολύτιμο ή επιστήθιο∙ είναι ένα κομμάτι από το σώμα σου και αν είναι να φύγει, το σώμα σου διαλύεται».

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αυτή η παράσταση, αυτό το κείμενο δεν μπορεί να ερμηνευθεί από ανθρώπους που δεν ταιριάζουν, δεν συνδέονται, δεν γνωρίζονται καλά, δεν συντονίζονται στη ζωή. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο και αυτό το επάγγελμα αυτή η μεταξύ τους σχέση έχει σημασία.

Υπάρχει χρόνος για να ζήσεις την αγάπη με το «για πάντα»; Facebook Twitter
Ο Νίκος Καραθάνος και η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου με τη συνεργάτιδα του Τιάγκο Ροντρίγκεζ, Αργυρώ Χιώτη. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ποιο είναι το κομμάτι της αγάπης που τους δυσκολεύει στην καθημερινότητά τους με τους συντρόφους τους, τους ανθρώπους της ζωής τους;

«Είναι αυτό που λέμε και στο έργο», λέει ο Νίκος, «η τριβή στην καθημερινότητα, το κάθε μέρα, ποιος θα μπει πρώτος στο μπάνιο, ποιος είναι δίπλα στο κρεβάτι, όλος αυτός ο ηλεκτρισμός, να είσαι μαζί και να γρατζουνίζεσαι με τον άλλο. Αυτό φοβάσαι ότι μπορεί να χάσεις και αυτό τελικά σου λείπει».  «Έχω ανακαλύψει ότι κάθε φορά που εκνευρίζομαι φουντώνει η αγάπη μου, θέλω να είμαι συνεχώς στην αγκαλιά του συντρόφου μου, είναι οξύμωρο, αλλά έτσι συμβαίνει», λέει η Μαρίσσα.  

«Τον Τιάγκο τον ενδιαφέρει ο άνθρωπος», λέει η καλλιτεχνική συνεργάτιδα του Ροντρίγκες, Αργυρώ Χιώτη. «Όσες πρόβες κάναμε, δεν τον άκουσα ούτε μια στιγμή να μιλάει για πράγματα που έχουν να κάνουν με ψυχολογία, για παράδειγμα. Ήταν και ο ίδιος τόσο ελεύθερος, άμεσος στην επαφή του. Μένει στη μουσική, την ποίηση, την απλότητα της φόρμας που προτείνει και στη μορφή που έχει. Που σημαίνει ότι αυτό που είναι πολύτιμο είναι να αφήνεις τα πράγματα να συμβαίνουν, τους ηθοποιούς να δίνουν ζωή σε αυτό το ποίημα ‒ και ο σκηνοθέτης να τους αφήνει να υπάρξουν. Πόσο καταπληκτικό είναι αυτό όταν συμβαίνει στη σκηνή και πόσο σπάνιο!».

Ο Τιάγκο Ροντρίγκες φτάνει στην καρδιά της σχέσης δυο ανθρώπων και ενδιαφέρεται όχι μόνο για τον άνθρωπο αλλά και για τον θεατή. Θέλει να αισθανθεί και να συνδεθεί μαζί του με μια σχέση πειστική, αληθή, μέσα από ένα κείμενο που έχει γίνει προσωπικό ζήτημα και των ίδιων των ηθοποιών, θέλει το «μαζί για πάντα» να εννοείται με λεπτότητα και βάθος κόντρα στη φθορά. Τα πολλά επίπεδα του έργου και τα θέματα που διαρκώς ανοίγει μοιάζουν σαν μια κούρσα ενάντια στον χρόνο, όπου όλα απειλούνται και όπου η ζωτική δύναμη της αγάπης επανεμφανίζεται. Η συνθήκη της αληθινής ζωής και των αληθινών σχέσεων που μέσα στη θεατρική πράξη μεταμορφώνονται ακόμα και σε κάτι ελάχιστο, ένα νεύμα, μια αναπνοή, έναν συντονισμένο ψίθυρο είναι αυτό που κάνει το έργο ξεχωριστό, σαν ύμνο, σαν ρέκβιεμ για την αγάπη.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ποια είναι τελικά αυτή η Εκάβη που δεν είναι Εκάβη;

Στις Πρόβες της Επιδαύρου / Ποια είναι τελικά αυτή η Εκάβη που δεν είναι Εκάβη;

«Hecuba, not Hecuba» ονομάζεται το νέο μεγάλο «στοίχημα» του Τιάγκο Ροντρίγκες, η παράσταση που παρουσιάζει ο Πορτογάλος σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν με την Comédie-Française στην πρώτη του Επίδαυρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Οι παραστάσεις του φθινοπώρου

Fall Preview 2024 / 15 παραστάσεις που έρχονται το φθινόπωρο

Η θεατρική σεζόν 2024-25 χαρακτηρίζεται κυρίως από τις επαναλήψεις της περσινής χρονιάς. Με μια πρώτη ματιά, τα έργα του κλασικού ρεπερτορίου καταλαμβάνουν σημαντική θέση, ενώ δεν λείπουν και οι αναγνώσεις σύγχρονων έργων που έχουν αγαπηθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι γυναίκες του θεάτρου

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας / Οι γυναίκες του ελληνικού θεάτρου

Σπουδάστριες, σκηνοθέτιδες, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, θιασάρχες, επιχειρηματίες, δραματουργοί: το ελληνικό θέατρο αλλάζει και οι γυναίκες διεκδικούν επί ίσοις όροις τη θέση τους σε όλες τις παραγωγικές του βαθμίδες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Στέγη υποδέχεται τη νέα σεζόν με τρεις μοναδικές στιγμές το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου

Πολιτισμός / Η Στέγη υποδέχεται τη νέα σεζόν με Καραθάνο, Γουλιώτη και ένα μεγάλο πάρτι

Ο Τιάγκο Ροντρίγκες σκηνοθετεί τον Νίκο Καραθάνο και τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, η Στεφανία Γουλιώτη θα βρεθεί 24 ώρες επί σκηνής και ένα μεγάλο πάρτι θα σηματοδοτήσει την έναρξη της νέας σεζόν της Στέγης τον Οκτώβριο.
LIFO NEWSROOM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ