Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον.

Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον. Facebook Twitter
H νεαρή Καταρίνα, όρθια με το πιστόλι στο χέρι ενώπιον του ακινητοποιημένου θύματός της, καταλαμβάνεται από σφοδρές αμφιβολίες σχετικά με την ηθική εγκυρότητα της αιματηρής αποστολής της. Φωτ.: Filipe Ferreira
0

Γνωρίζει ότι με την άρνησή της αψηφά την επιθυμία της μητέρας της αλλά και των στενών συγγενών της, που περιμένουν με λαχτάρα να τη δούνε να πατάει τη σκανδάλη και να στέλνει μια σφαίρα στο κεφάλι του ακροδεξιού βουλευτή, τον οποίο η ίδια απήγαγε πριν από λίγες ώρες, οδηγώντας τον σε τούτη την απομονωμένη εξοχική κατοικία, όπου βρισκόμαστε σε όλη τη διάρκεια της δράσης αναμένοντας την εκτέλεσή του.

Μέχρι εδώ, τα έκανε όλα σωστά η Καταρίνα. Δεν είχε επιλογή άλλωστε: έπρεπε να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση –μια παράδοση την οποία εγκαινίασε πριν από εβδομήντα περίπου χρόνια η θρυλική προγιαγιά της, όταν αφάνισε τον σύζυγό της, επειδή ο τελευταίος επέτρεψε τον άδικο χαμό της εξεγερμένης αγρότισσας Καταρίνα Εουφέμια από έναν φασίστα.

Έκτοτε, κάθε απόγονος της γενναίας γιαγιάς, ανεξαρτήτως φύλου, βαπτίζεται «Καταρίνα» και καλείται μία φορά τον χρόνο ν’ ακολουθήσει το παράδειγμά της, τιμώντας και δικαιώνοντας όλες τις γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους από τη λόγχη ενός φασίστα.    

Ποια η σχέση βίας και δικαιοσύνης; Πώς μπορούμε να δώσουμε διέξοδο στη δίκαιη οργή που αγανακτεί με την αδικία; Δικαιολογείται η αφαίρεση μιας ζωής εν ονόματι υψηλών ιδανικών; Είναι θεμιτή η αγωνιστική βία ενάντια στη βία των καταπιεστών;

Τώρα, όμως, η νεαρή Καταρίνα, όρθια με το πιστόλι στο χέρι ενώπιον του ακινητοποιημένου θύματός της, καταλαμβάνεται από σφοδρές αμφιβολίες σχετικά με την ηθική εγκυρότητα της αιματηρής αποστολής της. Αδυνατεί να προχωρήσει όπως υπαγορεύει το αρχικό σχέδιο, κι ας δέχεται σθεναρές επικρίσεις για την αναποφασιστικότητά της, κι ας υφίσταται δυσβάσταχτη πίεση να αποδείξει ότι αξίζει να συγκαταλέγεται στον κατάλογο με τους ένδοξους συνεχιστές του προγονικού αγώνα ενάντια στους εχθρούς της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ισότητας.   

Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον. Facebook Twitter
Η παράσταση δε μας αφήνει στην «ησυχία» μας, δεν μας επιτρέπει να υιοθετήσουμε τον συνήθη «παθητικό» ρόλο του θεατή: προκαλεί την ενεργή συμμετοχή μας, επιθυμεί την αντίδρασή μας. Φωτ.: Filipe Ferreira

Να σκοτώσει ή να μη σκοτώσει αυτόν τον μισογύνη, ομοφοβικό, μισαλλόδοξο άνδρα που σπέρνει το μίσος με κάθε λογύδριό του;

Η ίδια η μητέρα της, που έχει ξεκάνει συνολικά επτά φασίστες, πασχίζει επίμονα να την πείσει για την υπέρτατη αξία μιας τέτοιας πράξης. «Αν αποδεχτούμε την ομορφιά του φόνου», υποστηρίζει εμφατικά, «γινόμαστε μέρος της Ιστορίας. Γινόμαστε μέλη μιας οικογένειας πολύ μεγαλύτερης απ’ τη δική μας... Ό,τι έχουμε σήμερα το οφείλουμε σ’ εκείνες τις γυναίκες που θυσιάστηκαν για χάρη μας. Εκείνες βρόμισαν τα χέρια τους, εκείνες ρίσκαραν τη ζωή τους».

Εμείς τι είμαστε διατεθειμένες να κάνουμε, ώστε να συντρίψουμε τα φίδια του φασισμού; «Άσε τις αμφιβολίες για τους άλλους», συνεχίζει, «άσε τους ακτιβιστές του καναπέ να βαυκαλίζονται ότι αρκούν οι διαδικτυακές υπογραφές τους». Εμείς προχωρούμε ακάθεκτες στη δράση...

Η κόρη εκφράζει με σθένος τις αντιρρήσεις της. «Εγώ πατάω τη σκανδάλη, όχι η Ισότητα, η Ελευθερία ή η Δικαιοσύνη», αντιτάσσει στα επιχειρήματα της μητέρας της. «Όταν σκοτώνεις, δεν επιβάλλεις δικτατορία;  Όταν σκοτώνεις δεν προδίδεις τη λέξη ελευθερία;», τη ρωτά. «Την κληρονομιά μου θα την κάνω ό,τι θέλω εγώ... Δεν θα σωπάσω. Αλλά και δεν θα σκοτώσω», καταλήγει οπισθοχωρώντας και προτάσσοντας το σώμα της για να προστατέψει τον βουλευτή από τις σφαίρες των συγγενών της.

Ποια η σχέση βίας και δικαιοσύνης; Πώς μπορούμε να δώσουμε διέξοδο στη δίκαιη οργή που αγανακτεί με την αδικία; Δικαιολογείται η αφαίρεση μιας ζωής εν ονόματι υψηλών ιδανικών; Είναι θεμιτή η αγωνιστική βία ενάντια στη βία των καταπιεστών; Πότε πρέπει η ατομική συνείδηση να υποτάσσεται στους σκοπούς της συλλογικότητας και πότε να ορθώνει το ανάστημά της αψηφώντας τες;

Η παράσταση του Tiago Rodrigues δεν ευνοεί τις απερίσκεπτες απαντήσεις. Με αξιοσημείωτη προσήλωση στην πολυπλοκότητα των άνωθι ερωτημάτων, καθώς και με γνήσια διάθεση εξερεύνησής τους, ο Πορτογάλος σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του έστησαν έναν γοητευτικό σκηνικό «αγώνα» που μετουσιώνει σε θεατρική πράξη τις αρχές της διαλεκτικής, καλώντας τους θεατές σε διαρκή εγρήγορση και αναστοχασμό.

Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον. Facebook Twitter
«Αν αποδεχτούμε την ομορφιά του φόνου», υποστηρίζει εμφατικά, «γινόμαστε μέρος της Ιστορίας. Γινόμαστε μέλη μιας οικογένειας πολύ μεγαλύτερης απ’ τη δική μας... Ό,τι έχουμε σήμερα το οφείλουμε σ’ εκείνες τις γυναίκες που θυσιάστηκαν για χάρη μας. Εκείνες βρόμισαν τα χέρια τους, εκείνες ρίσκαραν τη ζωή τους». Φωτ.: Filipe Ferreira

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η δραματουργία της «Καταρίνας»  προέκυψε, όπως διαβάζουμε, μέσα από την ομαδική μελέτη κειμένων για τον ολοκληρωτισμό, τη βία και την άνοδο της ακροδεξιάς στη σύγχρονη Ευρώπη. Ο θίασος δεν επικεντρώθηκε μόνο σε ομιλίες λαϊκιστών ηγετών, όπως ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου ∙ στράφηκε, επίσης, σε έργα της Χάννα Άρεντ και του Σλάβοϊ Ζίζεκ, καθώς και σε κείμενα του Σοφοκλή, του Καμύ ή του Έντουαρντ Μποντ.

Οι θέσεις και οι ιδέες των στοχαστών αυτών σμιλεύτηκαν επιμελώς, εναρμονίστηκαν με τα σημερινά δεδομένα, δραματοποιήθηκαν ευφυώς και γέννησαν ένα έργο στα πρότυπα του επικού/διαλεκτικού θεάτρου του Μπρεχτ, ο οποίος, όπως αποδεικνύεται, προσφέρει εδώ το γόνιμο πρότυπο που εμπνέει τη μέθοδο, την αισθητική αλλά και την επιθυμία κοινωνικής αφύπνισης που χαρακτηρίζει το εγχείρημα.

Θα έλεγα, μάλιστα, ότι αυτό συνέβη σε τέτοιο βαθμό, ώστε εμποδίστηκε ενδεχομένως ένας τολμηρότερος, πιο «σύγχρονος» πειραματισμός με τη φόρμα, προκειμένου η τελευταία να αντικατοπτρίζει σε ακόμη βαθύτερο επίπεδο την ανατρεπτική διάθεση της παράστασης –και αυτό συνιστά, ίσως, το μοναδικό μειονέκτημά της.

Ακολουθώντας, λοιπόν, τις μπρεχτικές αρχές, η «Καταρίνα» με την επεισοδιακή δομή αλλά και με το αποστασιοποιημένο στιλ των ηθοποιών της αποτρέπει τη συγκινησιακή ταύτιση με τους ήρωες, επιδιώκοντας αντ’ αυτού τον ερεθισμό της κριτικής ικανότητάς μας: ωσάν άτυποι ένορκοι, καλούμαστε επιμόνως να εξετάσουμε τα δεδομένα, να συναισθανθούμε τα διλήμματα, να διακρίνουμε το πλέγμα των ηθικών αντιφάσεων, να βιώσουμε τις συγκρούσεις και τα αδιέξοδα, να πάρουμε, εν τέλει, θέση ως όντα πολιτικά, η λειτουργία των οποίων δεν περιορίζεται εντός της θεατρικής αίθουσας αλλά εκτείνεται και στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο, αυτό που φλέγεται λίγα μέτρα πιο πέρα από τα κάθισματά μας.

Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον. Facebook Twitter
Η παράσταση του Tiago Rodrigues δεν ευνοεί τις απερίσκεπτες απαντήσεις. Φωτ.: Filipe Ferreira

Η παράσταση δε μας αφήνει στην «ησυχία» μας, δεν μας επιτρέπει να υιοθετήσουμε τον συνήθη «παθητικό» ρόλο του θεατή: προκαλεί την ενεργή συμμετοχή μας, επιθυμεί την αντίδρασή μας, εξαρτάται από αυτή, στέκεται ανοιχτό στην αναδιαπραγμάτευση των διακυβευμάτων του, και δεν ολοκληρώνεται παρά μόνο αφού πάρουμε κι εμείς τη δική μας θέση –παραμένει, δηλαδή, επί της ουσίας ανολοκλήρωτο, εφόσον, ιδανικά, η αναζήτηση απαντήσεων στα ερωτήματα που εγείρει θα συνεχιστεί και μετά την αποχώρησή μας από το θέατρο.  

Δεν είναι μόνον η εξαιρετική λιτότητα των σκηνικών που δημιουργεί ανά πάσα στιγμή την εντύπωση ότι θα μπορούσαμε ν’ ανταλλάξουμε «ρόλους» με τους ηθοποιούς, δεν είναι μόνο το χαλαρό, ανεπιτήδευτο ύφος των (εξαιρετικών) ερμηνευτών, δεν είναι απλώς η επαναλαμβανόμενη υπενθύμιση ότι «είμαστε όλοι Καταρίνες», ούτε μόνον η επίμονη άρνηση των συμμετεχόντων να δώσουν λύση στο «δράμα», να αποφασίσουν εκ μέρους μας ποια είναι η ενδεδειγμένη πορεία δράσης, τι πρέπει να κάνει η ηρωίδα, να πατήσει τη σκανδάλη ή όχι.

Είναι και το δαιμόνια σκηνοθετημένο τέλος, όταν ο απελευθερωμένος βουλευτής (ο μόνος που επέζησε από το μακελειό του εξοχικού), σε ένα απολαυστικό κρεσέντο ειρωνείας, παρουσιάζεται πλέον ως ήρωας και, απευθυνόμενος σ’ εμάς, τους «ψηφοφόρους» του, υπόσχεται να κατατροπώσει τις ελίτ και τους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας, να τσακίσει τους επαίτες της κοινωνικής ασφάλισης, να φιμώσει τους προδότες, να βάλει φράχτες στις γειτονιές των τσιγγάνων, να υποστηρίξει τους πατριώτες επιχειρηματίες, τα σώματα ασφαλείας και τις γνήσιες πορτογαλικές οικογένειες, να σκίσει το Σύνταγμα, να γράψει ένα καινούργιο και γενικώς να κάνει ό,τι χρειαστεί για τη δημιουργία της Καινούργιας Δημοκρατίας που οραματίζεται αυτός και το κόμμα του.

Όσο περνάει η ώρα –το ασυγκράτητο παραλήρημα διαρκεί είκοσι λεπτά, πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για τα θεατρικά δεδομένα– η υπομονή εξαντλείται, η αγανάκτηση κορυφώνεται, οι θεατές δυσανασχετούν, αρχίζουν να αισθάνονται άβολα, να διαμαρτύρονται, ν’ αντιδρούν επιθετικά, να γιουχάρουν. «Κατέβα!», φωνάζουν μερικοί εξ αυτών, ενώ άλλοι, νεότεροι και πιο θαρραλέοι αρχίζουν να εξαπολύουν εν χορώ συνθήματα: «Φασίστες κουφάλες / έρχονται κρεμάλες!». Μερικοί αποχωρούν, θεωρώντας ότι αυτός είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να διαμαρτυρηθούν απέναντι στον αφόρητο λόγο που τους «επιβάλλεται». Στην τέχνη, όπως και στη ζωή, τίποτε δεν είναι δεδομένο, σφραγισμένο, προαποφασισμένο: ανά πάσα στιγμή μπορούμε να αλλάξουμε πορεία –τη δική μας και κατ’ επέκταση των πραγμάτων–, αρκεί να το αποφασίσουμε.

«“Μπορεί να συμβεί έτσι, αλλά θα μπορούσε να συμβεί κι εντελώς διαφορετικά”– αυτή είναι η θεμελιώδης σκέψη ενός συγγραφέα του Επικού Θεάτρου», σημειώνει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν στο βιβλίο του «Για τον Μπρεχτ». Σε αυτό το είδος θεάτρου, η κρίσιμη στιγμή είναι «η στιγμή όπου η μάζα αρχίζει να διαφοροποιείται συζητώντας και παίρνοντας υπεύθυνες αποφάσεις [...] η στιγμή όπου η ψευδής και απατηλή ολότητα που λέγεται “κοινό” αρχίζει να διαλύεται και να δημιουργείται ένας νέος χώρος για τον σχηματισμό ξεχωριστών τμημάτων εντός της –τμημάτων που αντιστοιχούν στην πραγματική κατάσταση». Και είναι τη στιγμή αυτή όπου «ο κριτικός θεάτρου υφίσταται τη διπλή συμφορά να βλέπει ν’ αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα να τερματίζεται ο ρόλος του»...

Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον. Facebook Twitter
Είναι και το δαιμόνια σκηνοθετημένο τέλος, όταν ο απελευθερωμένος βουλευτής (ο μόνος που επέζησε από το μακελειό του εξοχικού), σε ένα απολαυστικό κρεσέντο ειρωνείας, παρουσιάζεται πλέον ως ήρωας και, απευθυνόμενος σ’ εμάς, τους «ψηφοφόρους» του. Φωτ.: Filipe Ferreira

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες» εδώ. 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Τιάγκο Ροντρίγκες εξηγεί γιατί είναι «όμορφο» να σκοτώνεις φασίστες

Θέατρο / Ο Τιάγκο Ροντρίγκες εξηγεί γιατί είναι «όμορφο να σκοτώνεις φασίστες» στο θέατρο

Με αφορμή το βαθιά πολιτικό, ρηξικέλευθο όσο και «προκλητικό» ήδη από τον τίτλο του έργο που ανεβάζει στη Στέγη (4-8/12), ο κορυφαίος Πορτογάλος σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής από το 2021 του Φεστιβάλ της Αβινιόν μιλά για τη σύγχρονη φασιστική απειλή και τη δέουσα «απάντηση» τόσο του δημοκρατικού τόξου όσο και της τέχνης σε αυτή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΕΜΠΤΗ Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν σήμερα

Βιβλίο / Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν σήμερα

Μελετώντας τα Αρχεία Μπένγιαμιν στο ομώνυμο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, ο πανεπιστημιακός και θεωρητικός της λογοτεχνίας Φρέντρικ Τζέιμσον φωτίζει άγνωστες πτυχές των κειμένων του Βάλτερ Μπένγιαμιν και εξηγεί γιατί η σκέψη του παραμένει μοντέρνα, καίρια και γοητευτική, ειδικά σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ