Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον.

Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον. Facebook Twitter
H νεαρή Καταρίνα, όρθια με το πιστόλι στο χέρι ενώπιον του ακινητοποιημένου θύματός της, καταλαμβάνεται από σφοδρές αμφιβολίες σχετικά με την ηθική εγκυρότητα της αιματηρής αποστολής της. Φωτ.: Filipe Ferreira
0

Γνωρίζει ότι με την άρνησή της αψηφά την επιθυμία της μητέρας της αλλά και των στενών συγγενών της, που περιμένουν με λαχτάρα να τη δούνε να πατάει τη σκανδάλη και να στέλνει μια σφαίρα στο κεφάλι του ακροδεξιού βουλευτή, τον οποίο η ίδια απήγαγε πριν από λίγες ώρες, οδηγώντας τον σε τούτη την απομονωμένη εξοχική κατοικία, όπου βρισκόμαστε σε όλη τη διάρκεια της δράσης αναμένοντας την εκτέλεσή του.

Μέχρι εδώ, τα έκανε όλα σωστά η Καταρίνα. Δεν είχε επιλογή άλλωστε: έπρεπε να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση –μια παράδοση την οποία εγκαινίασε πριν από εβδομήντα περίπου χρόνια η θρυλική προγιαγιά της, όταν αφάνισε τον σύζυγό της, επειδή ο τελευταίος επέτρεψε τον άδικο χαμό της εξεγερμένης αγρότισσας Καταρίνα Εουφέμια από έναν φασίστα.

Έκτοτε, κάθε απόγονος της γενναίας γιαγιάς, ανεξαρτήτως φύλου, βαπτίζεται «Καταρίνα» και καλείται μία φορά τον χρόνο ν’ ακολουθήσει το παράδειγμά της, τιμώντας και δικαιώνοντας όλες τις γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους από τη λόγχη ενός φασίστα.    

Ποια η σχέση βίας και δικαιοσύνης; Πώς μπορούμε να δώσουμε διέξοδο στη δίκαιη οργή που αγανακτεί με την αδικία; Δικαιολογείται η αφαίρεση μιας ζωής εν ονόματι υψηλών ιδανικών; Είναι θεμιτή η αγωνιστική βία ενάντια στη βία των καταπιεστών;

Τώρα, όμως, η νεαρή Καταρίνα, όρθια με το πιστόλι στο χέρι ενώπιον του ακινητοποιημένου θύματός της, καταλαμβάνεται από σφοδρές αμφιβολίες σχετικά με την ηθική εγκυρότητα της αιματηρής αποστολής της. Αδυνατεί να προχωρήσει όπως υπαγορεύει το αρχικό σχέδιο, κι ας δέχεται σθεναρές επικρίσεις για την αναποφασιστικότητά της, κι ας υφίσταται δυσβάσταχτη πίεση να αποδείξει ότι αξίζει να συγκαταλέγεται στον κατάλογο με τους ένδοξους συνεχιστές του προγονικού αγώνα ενάντια στους εχθρούς της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ισότητας.   

Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον. Facebook Twitter
Η παράσταση δε μας αφήνει στην «ησυχία» μας, δεν μας επιτρέπει να υιοθετήσουμε τον συνήθη «παθητικό» ρόλο του θεατή: προκαλεί την ενεργή συμμετοχή μας, επιθυμεί την αντίδρασή μας. Φωτ.: Filipe Ferreira

Να σκοτώσει ή να μη σκοτώσει αυτόν τον μισογύνη, ομοφοβικό, μισαλλόδοξο άνδρα που σπέρνει το μίσος με κάθε λογύδριό του;

Η ίδια η μητέρα της, που έχει ξεκάνει συνολικά επτά φασίστες, πασχίζει επίμονα να την πείσει για την υπέρτατη αξία μιας τέτοιας πράξης. «Αν αποδεχτούμε την ομορφιά του φόνου», υποστηρίζει εμφατικά, «γινόμαστε μέρος της Ιστορίας. Γινόμαστε μέλη μιας οικογένειας πολύ μεγαλύτερης απ’ τη δική μας... Ό,τι έχουμε σήμερα το οφείλουμε σ’ εκείνες τις γυναίκες που θυσιάστηκαν για χάρη μας. Εκείνες βρόμισαν τα χέρια τους, εκείνες ρίσκαραν τη ζωή τους».

Εμείς τι είμαστε διατεθειμένες να κάνουμε, ώστε να συντρίψουμε τα φίδια του φασισμού; «Άσε τις αμφιβολίες για τους άλλους», συνεχίζει, «άσε τους ακτιβιστές του καναπέ να βαυκαλίζονται ότι αρκούν οι διαδικτυακές υπογραφές τους». Εμείς προχωρούμε ακάθεκτες στη δράση...

Η κόρη εκφράζει με σθένος τις αντιρρήσεις της. «Εγώ πατάω τη σκανδάλη, όχι η Ισότητα, η Ελευθερία ή η Δικαιοσύνη», αντιτάσσει στα επιχειρήματα της μητέρας της. «Όταν σκοτώνεις, δεν επιβάλλεις δικτατορία;  Όταν σκοτώνεις δεν προδίδεις τη λέξη ελευθερία;», τη ρωτά. «Την κληρονομιά μου θα την κάνω ό,τι θέλω εγώ... Δεν θα σωπάσω. Αλλά και δεν θα σκοτώσω», καταλήγει οπισθοχωρώντας και προτάσσοντας το σώμα της για να προστατέψει τον βουλευτή από τις σφαίρες των συγγενών της.

Ποια η σχέση βίας και δικαιοσύνης; Πώς μπορούμε να δώσουμε διέξοδο στη δίκαιη οργή που αγανακτεί με την αδικία; Δικαιολογείται η αφαίρεση μιας ζωής εν ονόματι υψηλών ιδανικών; Είναι θεμιτή η αγωνιστική βία ενάντια στη βία των καταπιεστών; Πότε πρέπει η ατομική συνείδηση να υποτάσσεται στους σκοπούς της συλλογικότητας και πότε να ορθώνει το ανάστημά της αψηφώντας τες;

Η παράσταση του Tiago Rodrigues δεν ευνοεί τις απερίσκεπτες απαντήσεις. Με αξιοσημείωτη προσήλωση στην πολυπλοκότητα των άνωθι ερωτημάτων, καθώς και με γνήσια διάθεση εξερεύνησής τους, ο Πορτογάλος σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του έστησαν έναν γοητευτικό σκηνικό «αγώνα» που μετουσιώνει σε θεατρική πράξη τις αρχές της διαλεκτικής, καλώντας τους θεατές σε διαρκή εγρήγορση και αναστοχασμό.

Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον. Facebook Twitter
«Αν αποδεχτούμε την ομορφιά του φόνου», υποστηρίζει εμφατικά, «γινόμαστε μέρος της Ιστορίας. Γινόμαστε μέλη μιας οικογένειας πολύ μεγαλύτερης απ’ τη δική μας... Ό,τι έχουμε σήμερα το οφείλουμε σ’ εκείνες τις γυναίκες που θυσιάστηκαν για χάρη μας. Εκείνες βρόμισαν τα χέρια τους, εκείνες ρίσκαραν τη ζωή τους». Φωτ.: Filipe Ferreira

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η δραματουργία της «Καταρίνας»  προέκυψε, όπως διαβάζουμε, μέσα από την ομαδική μελέτη κειμένων για τον ολοκληρωτισμό, τη βία και την άνοδο της ακροδεξιάς στη σύγχρονη Ευρώπη. Ο θίασος δεν επικεντρώθηκε μόνο σε ομιλίες λαϊκιστών ηγετών, όπως ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου ∙ στράφηκε, επίσης, σε έργα της Χάννα Άρεντ και του Σλάβοϊ Ζίζεκ, καθώς και σε κείμενα του Σοφοκλή, του Καμύ ή του Έντουαρντ Μποντ.

Οι θέσεις και οι ιδέες των στοχαστών αυτών σμιλεύτηκαν επιμελώς, εναρμονίστηκαν με τα σημερινά δεδομένα, δραματοποιήθηκαν ευφυώς και γέννησαν ένα έργο στα πρότυπα του επικού/διαλεκτικού θεάτρου του Μπρεχτ, ο οποίος, όπως αποδεικνύεται, προσφέρει εδώ το γόνιμο πρότυπο που εμπνέει τη μέθοδο, την αισθητική αλλά και την επιθυμία κοινωνικής αφύπνισης που χαρακτηρίζει το εγχείρημα.

Θα έλεγα, μάλιστα, ότι αυτό συνέβη σε τέτοιο βαθμό, ώστε εμποδίστηκε ενδεχομένως ένας τολμηρότερος, πιο «σύγχρονος» πειραματισμός με τη φόρμα, προκειμένου η τελευταία να αντικατοπτρίζει σε ακόμη βαθύτερο επίπεδο την ανατρεπτική διάθεση της παράστασης –και αυτό συνιστά, ίσως, το μοναδικό μειονέκτημά της.

Ακολουθώντας, λοιπόν, τις μπρεχτικές αρχές, η «Καταρίνα» με την επεισοδιακή δομή αλλά και με το αποστασιοποιημένο στιλ των ηθοποιών της αποτρέπει τη συγκινησιακή ταύτιση με τους ήρωες, επιδιώκοντας αντ’ αυτού τον ερεθισμό της κριτικής ικανότητάς μας: ωσάν άτυποι ένορκοι, καλούμαστε επιμόνως να εξετάσουμε τα δεδομένα, να συναισθανθούμε τα διλήμματα, να διακρίνουμε το πλέγμα των ηθικών αντιφάσεων, να βιώσουμε τις συγκρούσεις και τα αδιέξοδα, να πάρουμε, εν τέλει, θέση ως όντα πολιτικά, η λειτουργία των οποίων δεν περιορίζεται εντός της θεατρικής αίθουσας αλλά εκτείνεται και στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο, αυτό που φλέγεται λίγα μέτρα πιο πέρα από τα κάθισματά μας.

Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον. Facebook Twitter
Η παράσταση του Tiago Rodrigues δεν ευνοεί τις απερίσκεπτες απαντήσεις. Φωτ.: Filipe Ferreira

Η παράσταση δε μας αφήνει στην «ησυχία» μας, δεν μας επιτρέπει να υιοθετήσουμε τον συνήθη «παθητικό» ρόλο του θεατή: προκαλεί την ενεργή συμμετοχή μας, επιθυμεί την αντίδρασή μας, εξαρτάται από αυτή, στέκεται ανοιχτό στην αναδιαπραγμάτευση των διακυβευμάτων του, και δεν ολοκληρώνεται παρά μόνο αφού πάρουμε κι εμείς τη δική μας θέση –παραμένει, δηλαδή, επί της ουσίας ανολοκλήρωτο, εφόσον, ιδανικά, η αναζήτηση απαντήσεων στα ερωτήματα που εγείρει θα συνεχιστεί και μετά την αποχώρησή μας από το θέατρο.  

Δεν είναι μόνον η εξαιρετική λιτότητα των σκηνικών που δημιουργεί ανά πάσα στιγμή την εντύπωση ότι θα μπορούσαμε ν’ ανταλλάξουμε «ρόλους» με τους ηθοποιούς, δεν είναι μόνο το χαλαρό, ανεπιτήδευτο ύφος των (εξαιρετικών) ερμηνευτών, δεν είναι απλώς η επαναλαμβανόμενη υπενθύμιση ότι «είμαστε όλοι Καταρίνες», ούτε μόνον η επίμονη άρνηση των συμμετεχόντων να δώσουν λύση στο «δράμα», να αποφασίσουν εκ μέρους μας ποια είναι η ενδεδειγμένη πορεία δράσης, τι πρέπει να κάνει η ηρωίδα, να πατήσει τη σκανδάλη ή όχι.

Είναι και το δαιμόνια σκηνοθετημένο τέλος, όταν ο απελευθερωμένος βουλευτής (ο μόνος που επέζησε από το μακελειό του εξοχικού), σε ένα απολαυστικό κρεσέντο ειρωνείας, παρουσιάζεται πλέον ως ήρωας και, απευθυνόμενος σ’ εμάς, τους «ψηφοφόρους» του, υπόσχεται να κατατροπώσει τις ελίτ και τους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας, να τσακίσει τους επαίτες της κοινωνικής ασφάλισης, να φιμώσει τους προδότες, να βάλει φράχτες στις γειτονιές των τσιγγάνων, να υποστηρίξει τους πατριώτες επιχειρηματίες, τα σώματα ασφαλείας και τις γνήσιες πορτογαλικές οικογένειες, να σκίσει το Σύνταγμα, να γράψει ένα καινούργιο και γενικώς να κάνει ό,τι χρειαστεί για τη δημιουργία της Καινούργιας Δημοκρατίας που οραματίζεται αυτός και το κόμμα του.

Όσο περνάει η ώρα –το ασυγκράτητο παραλήρημα διαρκεί είκοσι λεπτά, πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για τα θεατρικά δεδομένα– η υπομονή εξαντλείται, η αγανάκτηση κορυφώνεται, οι θεατές δυσανασχετούν, αρχίζουν να αισθάνονται άβολα, να διαμαρτύρονται, ν’ αντιδρούν επιθετικά, να γιουχάρουν. «Κατέβα!», φωνάζουν μερικοί εξ αυτών, ενώ άλλοι, νεότεροι και πιο θαρραλέοι αρχίζουν να εξαπολύουν εν χορώ συνθήματα: «Φασίστες κουφάλες / έρχονται κρεμάλες!». Μερικοί αποχωρούν, θεωρώντας ότι αυτός είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να διαμαρτυρηθούν απέναντι στον αφόρητο λόγο που τους «επιβάλλεται». Στην τέχνη, όπως και στη ζωή, τίποτε δεν είναι δεδομένο, σφραγισμένο, προαποφασισμένο: ανά πάσα στιγμή μπορούμε να αλλάξουμε πορεία –τη δική μας και κατ’ επέκταση των πραγμάτων–, αρκεί να το αποφασίσουμε.

«“Μπορεί να συμβεί έτσι, αλλά θα μπορούσε να συμβεί κι εντελώς διαφορετικά”– αυτή είναι η θεμελιώδης σκέψη ενός συγγραφέα του Επικού Θεάτρου», σημειώνει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν στο βιβλίο του «Για τον Μπρεχτ». Σε αυτό το είδος θεάτρου, η κρίσιμη στιγμή είναι «η στιγμή όπου η μάζα αρχίζει να διαφοροποιείται συζητώντας και παίρνοντας υπεύθυνες αποφάσεις [...] η στιγμή όπου η ψευδής και απατηλή ολότητα που λέγεται “κοινό” αρχίζει να διαλύεται και να δημιουργείται ένας νέος χώρος για τον σχηματισμό ξεχωριστών τμημάτων εντός της –τμημάτων που αντιστοιχούν στην πραγματική κατάσταση». Και είναι τη στιγμή αυτή όπου «ο κριτικός θεάτρου υφίσταται τη διπλή συμφορά να βλέπει ν’ αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα να τερματίζεται ο ρόλος του»...

Η Καταρίνα δεν θέλει να σκοτώσει. Ούτε ετούτον τον φασίστα ούτε κανέναν άλλον. Facebook Twitter
Είναι και το δαιμόνια σκηνοθετημένο τέλος, όταν ο απελευθερωμένος βουλευτής (ο μόνος που επέζησε από το μακελειό του εξοχικού), σε ένα απολαυστικό κρεσέντο ειρωνείας, παρουσιάζεται πλέον ως ήρωας και, απευθυνόμενος σ’ εμάς, τους «ψηφοφόρους» του. Φωτ.: Filipe Ferreira

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες» εδώ. 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Τιάγκο Ροντρίγκες εξηγεί γιατί είναι «όμορφο» να σκοτώνεις φασίστες

Θέατρο / Ο Τιάγκο Ροντρίγκες εξηγεί γιατί είναι «όμορφο να σκοτώνεις φασίστες» στο θέατρο

Με αφορμή το βαθιά πολιτικό, ρηξικέλευθο όσο και «προκλητικό» ήδη από τον τίτλο του έργο που ανεβάζει στη Στέγη (4-8/12), ο κορυφαίος Πορτογάλος σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής από το 2021 του Φεστιβάλ της Αβινιόν μιλά για τη σύγχρονη φασιστική απειλή και τη δέουσα «απάντηση» τόσο του δημοκρατικού τόξου όσο και της τέχνης σε αυτή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΕΜΠΤΗ Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν σήμερα

Βιβλίο / Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν σήμερα

Μελετώντας τα Αρχεία Μπένγιαμιν στο ομώνυμο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, ο πανεπιστημιακός και θεωρητικός της λογοτεχνίας Φρέντρικ Τζέιμσον φωτίζει άγνωστες πτυχές των κειμένων του Βάλτερ Μπένγιαμιν και εξηγεί γιατί η σκέψη του παραμένει μοντέρνα, καίρια και γοητευτική, ειδικά σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ