Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν

Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν Facebook Twitter
«Αυτόχειρες Παρθένοι». Φωτο: Judith Buss
0

Λουίζα Αρκουμανέα (LiFO)

«Αυτόχειρες παρθένοι» σε σκηνοθεσία Σουζάνε Κένεντι: New age αισθητική, υπνωτιστική μουσική, φράσεις του Τζέφρι Ευγενίδη, η θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών κι ένα άβαταρ που μιλάει σαν τον ψυχεδελικό «γκουρού» Τίμοθι Λίρι: ιδού το μάντρα μιας νέας θρησκείας που συμφιλιώνει εποχές, ηλικίες και φύλα επί σκηνής. Οι τέσσερις μασκοφορεμένες φιγούρες με τα λευκά νυχτικά και τα πολύχρωμα λατρευτικά στεφάνια μάς κοιτάζουν με το ανέκφραστο κουκλίσιο βλέμμα τους (κάτι μεταξύ γιαπωνέζικου καρτούν και θεάτρου Νο), ενώ τα βίντεο στις οθόνες του «τέμπλου» που τις περιβάλλει δείχνουν δωδεκάχρονα κορίτσια στο YouTube να επιδεικνύουν ολοκαίνουργιες τεχνικές μακιγιάζ – όλες τους παρθένες που αυτοκτονούν αργά και μαζικά μέσα στα pixel της παιδιάστικης ματαιοδοξίας τους, ανύποπτες, δηλητηριασμένες και έτοιμες. Οι χρόνοι και οι πολιτισμοί, το ανθρώπινο και το μη ανθρώπινο, το αρσενικό και το θηλυκό συναντιούνται επιτέλους ειρηνικά, δίχως ένταση, δίχως ναρκισσισμό, δίχως συναίσθημα: μήπως αυτή η παράσταση-installation της πρωτοπόρου Γερμανίδας δημιουργού προσφέρει μια γεύση από το θέατρο του μέλλοντος;

Δημήτρης Δουλγερίδης (ΤΑ ΝΕΑ)

Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν Facebook Twitter
Λεωνίδας Καβάκος. Φωτο: Jan Olav Wedin

Η στιγμή του Λεωνίδα Καβάκου: Με την «Ορέστεια» των τριών σκηνοθετριών (Ιώ Βουλγαράκη, Λίλλυ Μελεμέ, Γεωργία Μαυραγάνη) να έχει εξαντλήσει τις καλύτερες προθέσεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και τις «Νεφέλες», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, να συγκεντρώνουν τις μεγαλύτερες προσδοκίες (2-3 Αυγούστου), η μεγάλη στιγμή προέρχεται από το συναυλιακό Ηρώδειο. Ο Λεωνίδας Καβάκος επιμελήθηκε, μελέτησε και απέδωσε τη μουσική των Μέντελσον, Μότσαρτ και Μπετόβεν, μαζί με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης (22 Ιουνίου) αποδεικνύοντας ότι η διαρκής ευαισθησία μπορεί να είναι το άλλο πρόσωπο της ήρεμης δύναμης. Αν επιτρέπεται και η εξομολόγηση μιας «ένοχης απόλαυσης», η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών για ταινίες του Στίβεν Σπίλμπεργκ (24/6), σε διεύθυνση Αντριάν Πραμπάβα, έμοιαζε με επιστροφή στην παιδική ηλικία από το μέλλον. Να γιατί έπιασε το «Stranger things».

Όλγα Σελλά (Popaganda)

Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν Facebook Twitter
«Ερωτευμένα άλογα» της ομάδας Εν Δυνάμει. Φωτο: Εύη Φυλακτού

Το πρώτο που μου άρεσε πολύ φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών ήταν ότι οι θεατρικές παραστάσεις ήταν λελογισμένης ποσότητας, έτσι ώστε να επιτρέπουν στους θεατές, επαγγελματίες και μη, να τις παρακολουθήσουν χωρίς να λαχανιάζουν. Θα ξεχωρίσω τρεις ξένες παραγωγές, που άγγιξαν θέματα της ιστορίας και της κοινωνίας του τόπου τους ή της μεγάλης Ιστορίας, χωρίς διδακτισμό, χωρίς τσιτάτα και μανιφέστα, αλλά με όχημα τις ιστορίες των απλών ανθρώπων. Είναι «Οι αγνοούμενοι» από την Κολομβία και το Mapa Teatro, η «Σαϊγκόν» της Γαλλοβιετναμέζας Καρολίν Γκυγελά Ενγκυγέν και το «Kanata» του Ρομπέρ Λεπάζ. Από τις ελληνικές παραγωγές, όσοι τα είδαμε, θα συζητάμε για καιρό τα «Ερωτευμένα άλογα» της ομάδας Εν Δυνάμει, που την αποτελούν άτομα με ή χωρίς αναπηρία, για τη γενναιότητα, το ταλέντο και το πείσμα που μας έδειξαν, για την ελπίδα και την αισιοδοξία που μετάγγισαν.

Ματούλα Κουστένη (Εφημερίδα των Συντακτών - LiFO)

Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν Facebook Twitter
Αν Τερέζα Ντε Κεερσμάκερ. Φωτο: Anne van Aerschot

Μαθηματική σκέψη, ανάλυση μιας χορευτικής ιδιοφυΐας, αυτοσχεδιαστικές ασκήσεις που πήραν τη μορφή βημάτων απίστευτης λεπτομέρειας. Η κορυφαία δημιουργός του σύγχρονου χορού Αν Τερέζα Ντε Κεερσμάκερ πήρε τη σκυτάλη από τον Γιο-Γιο Μα και παρουσίασε τη δική της πρόταση πάνω στις 6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ γεμίζοντας την άδεια σκηνή του Ηρωδείου με κυκλικές ανησυχίες για τη θνητότητα. Δύσκολο πράγμα να αναμετριέσαι με μυθικών διαστάσεων μουσικά έργα αλλά εκείνη –μαζί με τέσσερις ακόμα χορευτές– συνέδεσε μοναδικά τη μουσική με το προσωπικό κινητικό της λεξιλόγιο, αντάλλαξε «ανάσες» με τον Γάλλο τσελίστα Ζαν-Γκιγέν Κεράς κι έστησε γύρω του έναν διάλογο περί ζωής και θανάτου. Με τόση φίνα ελαφράδα, τόση λεπτότητα και χάρη.

Γιώργος Νάστος (Το Βήμα)

Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν Facebook Twitter
Γιο-Γιο Μα. Φωτο: Jason Bell

Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ στο φεστιβάλ εφέτος ήταν η συναυλία του Γιο-Γιο Μα στο Ηρώδειο – και όχι μόνο για την αξία τού να ακούς ζωντανά έναν σπουδαίο μουσικό να ερμηνεύει έργα του συνθέτη με τον οποίο έχει σχέση εμμονής, του Μπαχ εν προκειμένω. Ο διεθνούς φήμης τσελίστας απευθύνθηκε στο κοινό του ρωμαϊκού ωδείου αποκλειστικά στα ελληνικά, έκανε ντουέτο με ένα θορυβώδες τζιτζίκι και πρόλαβε, αθόρυβα και ταπεινά, κατά τις τρεις μέρες παραμονής του στην Αθήνα, να παριστάνει τον πλανόδιο μουσικό στο λιμάνι του Πειραιά, να λάβει μέρος σε ένα συμπόσιο στην Πνύκα και να να συμμετάσχει σε ένα pop-up live με ελεύθερη είσοδο στην Πλατεία Κυψέλης. Δίδαξε εν ολίγοις τι θα πει σεμνότητα, ήθος και καύλα για την τέχνη σου. Θεός.

Δημήτρης Τρίκας (Τρίτο Πρόγραμμα ΕΡΑ)

Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν Facebook Twitter
«Kanata - Επεισόδιο 1ο - Η διαμάχη»

Ευτυχώς σ' αυτό το πληθωρικό ποσοτικά και μάλλον μέτριο ποιοτικά φεστιβάλ υπήρξε ένα πραγματικά λαμπερό κουαρτέτο θεατρικών παραστάσεων, μια, επίσης, τετράδα συναυλιών, που γέμισε επί 4 το Ηρώδειο, και δύο παραστάσεις χορού, που μας έκαναν ιδιαίτερα χαρούμενους και αρκούντως υπομονετικούς με το υπόλοιπο πρόγραμμα. Εξηγούμαι: μιλάω για τον αισθητικά ευφυή Μπομπ Γουίλσον και τον «Οιδίποδά» του, για τη δυναμική επιστροφή στη θεατρική ουσία του Ρομέο Καστελούτσι με τη «Νέα ζωή», την εκπληκτικά ευθύβολη και τολμηρή Σουζάνε Κένεντι και το «Αυτόχειρες παρθένοι» και πάνω απ' όλα για το μαγικό Θέατρο του Ήλιου της Αριάν Μνούσκιν με τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Ρομπέρ Λεπάζ και το «Kanata - Επεισόδιο 1ο - Η διαμάχη». Φέτος είχαμε ένα μουσικό πρόγραμμα, από τα παλιά, στο Ηρώδειο (χωρίς τον ανταγωνισμό του Μεγάρου Μουσικής) με μεγάλες ορχήστρες, σταρ μαέστρους και σπουδαίους σολίστες. Μούτι, Καβάκος, Γιο-Γιο Μα, Γιούντζα Ουάνγκ... και ξερό ψωμί! Ο χορός έλαμψε επίσης χάρη στην πάντα πρώτης γραμμής Αν Τερέζα Ντε Κεερσμάκερ και το «Εν μέσω της ζωής βρισκόμαστε / 6 Σουίτες για τσέλο του Μπαχ», και στον ριζοσπάστη Ομάρ Ρατζέχ με τον ανατριχιαστικό «Μιναρέ» του.

Υ.Γ.: Δεν θα ήθελα, τέλος, να αδικήσω τη μελοδραματική και γοητευτική «Σαϊγκόν», το κολομβιάνικο Μάπα Τεάτρο με τους «Αγνοούμενους» του και τον ιδιόρρυθμο Κώστα Κουτσολέλο με την Βάσω Καμαράτου και τα «Καλοκαιρινά Μπάνια» τους.

Χρήστος Παρίδης (LiFO)

Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν Facebook Twitter
Ο «Χρύσιππος» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Θάνου Σαμαρά. Φωτο: Νίκος Πανταζάρας

Αν και γενικότερα απογοήτευσε η Αν Τερέζα Ντε Κεερσμάκερ, προσωπικά με κέρδισε χάρη στην τελειότητα και την καθαρότητα της κίνησής της. Κάτι που αναμφισβήτητα οφείλεται στη μέχρι υστερίας αφοσίωσή της στο μοντέρνο χορό. Η αυστηρή και κάπως στεγνή της χορογραφία πάνω στις 6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ έμοιαζε σαν ένα ιδανικό μάθημα σύγχρονου μπαλέτου εκτελεσμένο από εξαιρετικούς ταλαντούχους μαθητές, συνοδευμένο από έναν εκπληκτικό μουσικό. Η ερμηνεία του εμβληματικού έργου του Μπαχ από τον τσελίστα Ζαν-Γκιγέν Κεράς ήταν πραγματικά ανυπέρβλητη ενώ ο ήχος έφτανε ατόφιος μέχρι την τελευταία σειρά του Ηρωδείου χωρίς την ανάγκη μικροφωνικής εγκατάστασης. Επίσης η παράσταση με την οποία ξεκίνησε το ελληνικό πρόγραμμα, ο «Χρύσιππος» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Θάνου Σαμαρά. Ήταν μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα σκηνοθετική προσέγγιση η οποία προκάλεσε πολλές συζητήσεις και αντιρρήσεις αλλά που πρότεινε μια γλώσσα και μια αισθητική που τοποθετούν το όλο εγχείρημα στο νέο περιβάλλον του ελληνικού θεάτρου. Ένα νέο θέατρο όπου η εικαστική ματιά, η τεχνολογία και οι αποστασιοποιημένες ερμηνείες αποπειρώνται να μετουσιώσουν τον λόγο σε αποκαλυπτική εικόνα επανεξετάζοντας την έννοια της σκηνικής δράσης.

Γιώργος Βουδικλάρης (Artivist)

Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν Facebook Twitter
Τα «Καλοκαιρινά Μπάνια» με τον Κώστα Κουτσολέλο και τη Βάσω Καμαράτου.

Η αδυναμία μου από το φετινό Φεστιβάλ ήταν οι «Αυτόχειρες Παρθένοι» της Σουζάνε Κένεντι. Γιατί, απλούστατα, μέσα από τον υπνωτιστικό, ψυχεδελικό ψηφιακό της εφιάλτη, τα άφυλα πρόσωπα, τα άβαταρ και τις μηχανιστικές αφηγήσεις, είδα επιτέλους να ξεπροβάλει το Καινούριο. Σε μια περίοδο που διεθνώς το θέατρο τρώει τις σάρκες του και στη χώρα της αγωνίζονται να ξεφύγουν από τα συντρίμμια του μεταμοντέρνου, η σαρανταδυάχρονη Γερμανίδα ανοίγει δρόμο. Από κοντά κι ο εξαίσιος «Οιδίποδας» του Μπομπ Γουίλσον, λιγάκι και για την κραυγαλέα αμηχανία που προκάλεσε σε πολλούς συναδέλφους, εξωθώντας τους να ξεστομίσουν πράγματα ξεκαρδιστικά. Όσο για το ελληνικό πρόγραμμα, ψηφίζω δαγκωτό «Καλοκαιρινά Μπάνια».

Βλάσης Κωστούρος (Vogue)

Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν Facebook Twitter
«Οιδίπους» του Μπομπ Γουίλσον. Φωτο: Εύη Φυλακτού

Μη γελιόμαστε. Ανήκω στη γενιά που λατρεύει την εικόνα σαν Θεό. Με την ψυχραιμία της απόστασης, λοιπόν, δεν θα κρύψω ότι μου άρεσε πολύ ο «Οιδίποδας» του Μπομπ Γουίλσον. Είδα εικόνες που σε κινητοποιούν να πάρεις θέση. Να ψάξεις τις δικές σου λέξεις για να τις περιγράψεις. Οι περισσότερες ξεχείλιζαν κομψότητα και καλαισθησία. Μ' άφησαν να συλλάβω κάθε μικρή (αλλά σημαντική) στιγμή της πραγματικότητας που έχτισε ο Σοφοκλής. Σημειωτέον ότι αυτή η παράσταση ανέβηκε στo Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, έναν χώρο μοναδικής ενέργειας που τον έχουν γονατίσει οι εύκολες λύσεις και οι επαναλήψεις αποστειρωμένων σκηνοθεσιών, άνοιξε την πόρτα σε μια εικαστική performance που ένωσε το παλιό και το σύγχρονο μ' έναν τρόπο γοητευτικά ηδονικό. Ελπίζω να δούμε περισσότερες τέτοιες προτάσεις του χρόνου. Απ' αυτές που βάζουν στην ίδια ευθεία μυαλό, μάτια, ψυχή.

Αλέξανδρος Διακοσάββας (LiFO)

Τι σας άρεσε περισσότερο στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών; 10 πολιτιστικοί συντάκτες απαντούν Facebook Twitter
Ο Νίκος Καραθάνος στον «Χρύσιππο». Φωτο: Νίκος Πανταζάρας

Η σκηνική μεταφορά του «Χρύσιππου» του Δημήτρη Δημητριάδη από τον Θάνο Σαμαρά δίχασε. Οι προσδοκίες για τη δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του ηθοποιού, μετά την ομόφωνη αποδοχή του αριστουργηματικού «Ευαγγελισμού της Κασσάνδρας» του και αφού είχαμε δει τις πρώτες, εντυπωσιακές φωτογραφίες, ήταν στον Θεό. Προσωπικά απόλαυσα κάθε λεπτό της παράστασης, ακόμα και τη μικρή «κοιλιά» του δεύτερου μέρους που φάνηκε προς στιγμή να αποδυναμώνει το σύνολο, αλλά απογειώθηκε έξοχα με την εμφάνιση του ίδιου του Σαμαρά επί σκηνής. Λατρεύω την κλινική, εμμονική ματιά του, εκτιμώ την απίστευτα επισταμένη μελέτη που έχει κάνει στο ιδιόλεκτο των κειμένων του Δημητριάδη. Το σεξ, η οικογένεια, η ενηλικίωση, το οιδιπόδειο, η ομορφιά, θέματα που απασχολούν σταθερά τον συγγραφέα, εδώ αναπτύχθηκαν με αψεγάδιαστη αισθητική. Ακόμα κι αν σε στιγμές o ο φορμαλισμός φάνηκε να υπερισχύει, ακόμα κι αν η επιλογή του λούτρινου αρκούδου για τον «κεντρικό» ρόλο ήταν συζητήσιμη, ως προς τη λειτουργικότητά της, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι ο Σαμαράς είναι ένας υπηρέτης του θεάτρου – κι αυτό φαίνεται. Θέλω να τον δω να σκηνοθετεί κάτι ολότελα διαφορετικό, εκτός Δημητριαδη, να παίζει κιόλας ίσως σε αυτό, γιατί πρωτίστως είναι εξαιρετικός ηθοποιός, ενδεχομένως σε κάτι κλασικό που θα του αλλάξει τα φώτα, σε μια αλλαγή που σίγουρα θα έχει νόημα.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ