«Χρύσιππος»: το απόλυτο κάλλος ως απόλυτο ψεύδος

«Χρύσιππος»: το απόλυτο κάλλος ως απόλυτο ψεύδος Facebook Twitter
Ένα τέτοιο έργο –γεμάτο συμβολισμούς, όνειρα, αιμομεικτικές φαντασιώσεις– προφανώς δεν μπορεί να ευτυχήσει με ρεαλιστικές μεθόδους ανεβάσματος.
0

Όταν ο Χρύσιππος γεννήθηκε, ήταν «ένα ροζ βαμβακάκι, ένα ζαχαρωτό φραντζολάκι». Τώρα είναι ένα ολόχρυσο αγόρι. «Είναι ο ήλιος, ο θεός ήλιος» υποστηρίζει η μητέρα του. Και του το λέει καθημερινά.


Αλλά δεν είναι μόνον εκείνη. Το ίδιο φαίνεται να πιστεύουν και οι πελάτες του νεαρού Χρύσιππου, οι οποίοι τηλεφωνούν εμμονικά κάθε μέρα, κάθε ώρα για να κλείνουν ραντεβού μαζί του. Φαίνεται ότι όποιος τον γευτεί δεν μπορεί να κάνει δίχως αυτόν. Όλοι θέλουν ένα κομμάτι από τη ροδαλή σάρκα του. Όλοι θέλουν να λουστούν στο φως της ομορφιάς του.


Κι αυτός την προσφέρει απλόχερα, δίχως αιδώ. «Του αρέσει, του αρέσει πολύ» σχολιάζει η τσατσά-μάνα, που έχει αποδεχθεί αυτή την κατάσταση και δεν παραπονιέται. «Γιατί να μην τη χαίρονται τόση ομορφιά; Γιατί να υπάρχει χωρίς να δίνεται, χωρίς να παίρνεται, έστω για λίγο, γιατί όλοι να μην παίρνουν χαρά απ' αυτόν, με κάποιο αντάλλαγμα, έστω» λέει για τον εκδιδόμενο γιο της.


Το ζήτημα βέβαια είναι πως εκτός από χαρά ο Χρύσιππος μοιράζει εξίσου και πόνο. Όσοι τον ερωτευτούν, είτε οικείοι είτε ξένοι, είναι καταδικασμένοι. Οδηγούνται σε απόγνωση, σε κρίση, σε προδοσία του εαυτού τους, ακόμη και σε φόνο. «Όλο με πλησιάζει και δεν με φτάνει. Με καλεί αλλά δεν έρχεται. Μου λέει να πάρω αλλά δεν δίνει. Ποτέ δεν τον έχω φτάσει» ομολογεί ηττημένος ο Άνδρας στη Γυναίκα, ζευγάρι που μπλέχτηκε προ πολλού στα δίχτυα της σαγήνης του Χρύσιππου. «Όλο νομίζουμε ότι κάποιοι άλλοι τον έχουν, κάποιοι άλλοι τον θέλουν, κάποιοι άλλοι τον παίρνουν, σε κάποιους άλλους τα δίνει όλα» συμπληρώνει η Γυναίκα. Το παιχνίδι χειρισμού, εξευτελισμού κι εκμηδένισης των θυμάτων του δεν έχει τέλος. Λίγο αργότερα, ύστερα από προτροπή του, η Γυναίκα θα σκοτώσει τον Άνδρα (της) και θα αυτοκτονήσει.

Ο Δημητριάδης εισχωρεί σε μία άβυσσο. Επιχειρεί να φανταστεί θεατρικά την αναίρεση των αποδεκτών ηθικών κανόνων, βάσει των οποίων έχουμε μάθει να κρίνουμε και να καταδικάζουμε ή να δικαιολογούμε την ανθρώπινη συμπεριφορά.


Ο Δημητριάδης εκθέτει το απόλυτο κάλλος ως απόλυτο ψεύδος. Στο επίμετρο του έργου μιλάει για το παραπλανητικό προσωπείο της «απαράμιλλης και καθηλωτικής ομορφιάς», το οποίο το αντιλαμβανόμαστε «πάντα, ή τις περισσότερες φορές, εκ των υστέρων, όταν πλέον είναι πολύ αργά» και το οποίο δεν είναι τίποτ' άλλο παρά «ένα διεστραμμένο μόρφωμα, ένα αμιγώς ανθρώπινο αλλά εντελώς ανυπόφορο έκτρωμα, μία αφόρητη τερατώδης δυσμορφία, η ίδια η εικόνα τού Τρομακτικού το οποίο εξευγενίζεται απ' το εμφανές, ορατό, επιφανειακό κάλλος, και με τον εξευγενισμό αυτόν προετοιμάζει το έδαφος για την εξαπάτηση, την καταστροφή, τη φρίκη».

Ένα μωρό, χρυσό, λαμπερό, ακαταμάχητο, ανατράφηκε στην ασφυξία του αδηφάγου μητρικού κόλπου και της ισοπεδωτικής πατρικής εξουσίας, μεγάλωσε για να αναπαραγάγει, σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα, τα εγκλήματα το οποία υπέστη επιστρατεύοντας την ομορφιά του ως «μυθικό όπλο μπροστά στο οποίο οι ανθρώπινες δυνάμεις και αντοχές παραλύουν και καταρρίπτονται».

 
Ο Δημητριάδης εισχωρεί σε μία άβυσσο. Επιχειρεί να φανταστεί θεατρικά την αναίρεση των αποδεκτών ηθικών κανόνων, βάσει των οποίων έχουμε μάθει να κρίνουμε και να καταδικάζουμε ή να δικαιολογούμε την ανθρώπινη συμπεριφορά. Στον «Χρύσιππο» αναποδογυρίζει το οικείο αξιακό κι ερμηνευτικό μας σύμπαν: ο ανήλικος, ο αγνός, ο άβγαλτος, ο άπειρος δεν είναι ούτε καλός, ούτε απονήρευτος, ούτε καλοπροαίρετος, ούτε αθώος. Το θύμα είναι θύτης. Η ομορφιά αποτελεί τερατωδία. Το οικογενειακό θάλπος υποκρύπτει κακοποίηση. Το ερωτικό πάθος υποδαυλίζεται από διάθεση καταστροφής του Άλλου.

«Χρύσιππος»: το απόλυτο κάλλος ως απόλυτο ψεύδος Facebook Twitter
Ο λόγος της Ράνιας Οικονομίδου στάζει μια ειρωνεία τόσο απολαυστική, τόσο απρόσμενη, ώστε αιφνιδιάζει τον θεατή και τον εισάγει σε μια διάσταση ανάποδη. Φωτο: Νίκος Πανταζάρας


Αν η αρχαία τραγωδία είναι το πεδίο όπου παραβιάζονται κατά συρροήν όλα τα ταμπού, ένα locus εκτόνωσης των πιο σκοτεινών και βίαιων ενστίκτων και φόβων του ανθρώπου, τότε ο «Χρύσιππος» οδηγεί το άρμα του σε αυτή την κατεύθυνση –της θεατροποίησης του τερατώδους, του άρρητου, του αδιανόητου–, ακόμη κι αν το ίδιο το έργο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τραγωδία.


Καμία πτώση, καμία απογείωση: μονάχα η εκδίκηση του «βιασμένου» Χρύσιππου (σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο ο ήρωας αυτός, γιος του Πέλοπα, έπεσε θύμα βιασμού από τον Λάιο, πατέρα του Οιδίποδα), ο οποίος ωθεί τους εραστές του να σκοτώσουν τον πατέρα και να κατασπαράξουν τη μητέρα του, σαν πουλιά που ξεσκίζουν την κοιλιά της με το ράμφος τους στην παραλία, σε μια περίφημη αντιστροφή της μοίρας του Σεμπάστιαν στο «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι».

Ένα τέτοιο έργο –γεμάτο συμβολισμούς, όνειρα, αιμομεικτικές φαντασιώσεις– προφανώς δεν μπορεί να ευτυχήσει με ρεαλιστικές μεθόδους ανεβάσματος. Ο σκηνοθέτης καλείται να αναπαραστήσει αυτό που δεν αναπαρίσταται και να μεταδώσει τον τρόμο των πιο σκοτεινών περιοχών της σεξουαλικότητας, της ερωτικής αποπλάνησης και του αφανισμού του εγώ από το –φαινομενικά λαμπερό– Άλλο.


Ο Θάνος Σαμαράς έστησε κατ'αρχήν έναν κόσμο αψεγάδιαστης, απολλώνιας αισθητικής, ορθώνοντας μια ολόλευκη πρόσοψη –σαν μακέτα ρεαλιστικών διαστάσεων– λουσμένη σε άσπρο φως, με μερικά φερ φορζέ στοιχεία να παραπέμπουν νοσταλγικά στην ειδυλλιακή εκδοχή των νεοελληνικών σίξτις. Δεξιά κι αριστερά, δύο σκάλες-δαγκάνες οδηγούν στο δεύτερο επίπεδο, εκεί όπου δεσπόζει η οθόνη-υπνοδωμάτιο-βωμός του έρωτα και του εγκλήματος, ο «άλλος» χώρος που φιλοξενεί όσα δεν επιτρέπεται να δει διά γυμνού οφθαλμού ο θεατής.


Μέσα σ' αυτό το άσπιλο περιβάλλον δεν κατοικούν, φυσικά, άσπιλοι άνθρωποι αλλά απωθητικές, οδυνηρές καρικατούρες που αδυνατούν ν' αποκρύψουν την εγωπαθή γελοιότητα των ατελέσφορων πόθων τους. Είναι όλοι μαριονέτες που τους καθοδηγούν τα πάθη τους, ο «άξων τής ανθρώπινης ζωής ή κινήσεως», όπως διαβάζουμε στην προμετωπίδα του κειμένου, χωρίς τα οποία «το παν ήθελεν είναι νεκρόν» (Βενιαμίν ο Λέσβιος).

«Χρύσιππος»: το απόλυτο κάλλος ως απόλυτο ψεύδος Facebook Twitter
Οι δύο νεαροί Πελάτες (Μιχαήλ Ταμπακάκης και Νικόλας Μίχας), ντυμένοι σαν αγόρια που ετοιμάζονται να παίξουν τένις, είναι απολύτως ήρεμοι και φυσιολογικοί. Φωτο: Νίκος Πανταζάρας


Καθισμένη σε μια υπερυψωμένη καρέκλα, καρφωμένη δίπλα στο τηλέφωνο που χτυπά αδιάκοπα, η Ράνια Οικονομίδου-Μητέρα κλείνει ευσυνείδητα τα ραντεβού με τους ανυπόμονους πελάτες που διψούν να συνευρεθούν με τον μάγο του σεξ και γιο της, τον Χρύσιππο. Ο λόγος της ηθοποιού στάζει μια ειρωνεία τόσο απολαυστική, τόσο απρόσμενη, ώστε αιφνιδιάζει τον θεατή και τον εισάγει σε μια διάσταση ανάποδη, εκεί δηλαδή όπου η εκπόρνευση του γιου έχει ήδη από καιρό μετατραπεί σε ευχάριστο καθήκον της καθημερινότητας.


Στον αντίποδα, οι δύο νεαροί Πελάτες (Μιχαήλ Ταμπακάκης και Νικόλας Μίχας), ντυμένοι σαν αγόρια που ετοιμάζονται να παίξουν τένις, είναι απολύτως ήρεμοι και φυσιολογικοί, λες και το να συζητούν με τη μητέρα του πόρνου τους είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο.


Ο ωραίος αυτός και διασκεδαστικός σουρεαλισμός παίρνει σιγά σιγά μια πιο νοσηρή διάσταση, όσο το κείμενο αρχίζει να δείχνει τα δόντια του. Οι άφυλες φιγούρες animation οργιάζουν στο πατάρι σε μια χορογραφία περιπτύξεων που καταλήγει στην εξάρθρωση όλων των μελών του σώματος της μητέρας και στη λήξη του πρώτου μέρους του δράματος.


Προτού φτάσουμε εκεί, έχει προηγηθεί η πολυαναμενόμενη εμφάνιση του ίδιου του Χρύσιππου. Ο σκηνοθέτης έκανε εδώ την πιο αμφιλεγόμενη και προβληματική, όπως φάνηκε, επιλογή του: έδωσε τον ρόλο-κλειδί σε μια υπερμεγέθη λούτρινη μαϊμού με μεγάλο πέος. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πολλές εξηγήσεις για το εύρημα αυτό: ότι το απόλυτο κάλλος δεν αναπαρίσταται ή ότι η ομορφιά κείται στα μάτια του ερωτευμένου.

«Χρύσιππος»: το απόλυτο κάλλος ως απόλυτο ψεύδος Facebook Twitter
Κάθε συνομιλία με τον βωβό πρωταγωνιστή αναγκάζει τους ηθοποιούς να παίρνουν την κούκλα στην αγκαλιά τους ή στην ποδιά τους. Φωτο: Νίκος Πανταζάρας


Στην πράξη, όμως, η μαϊμού δεν λειτουργεί με πειθώ ή ενάργεια. Κάθε συνομιλία με τον βωβό πρωταγωνιστή αναγκάζει τους ηθοποιούς να παίρνουν την κούκλα στην αγκαλιά τους ή στην ποδιά τους και να εκφέρουν όχι μόνο τα δικά τους λόγια αλλά και, με εγγαστρίμυθη φωνή, τα λόγια του Χρύσιππου. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο δεν κατανοούμε πλήρως τι λέγεται ή από ποιον αλλά και ό,τι ακούμε μας αφήνει απλώς ασυγκίνητους. Είναι σαν κακό κουκλοθέατρο. Μοναδική εξαίρεση, όταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης χειρίζεται τη μαϊμού, στο δεύτερο μέρος του έργου, δίνοντάς της πραγματική πνοή και υπόσταση.


Η γενικότερη εντύπωση, όμως, παραμένει αναλλοίωτη: η μαϊμού δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ουδέποτε διαισθανόμαστε την καθηλωτική γοητεία που ασκεί ο Χρύσιππος στα θύματά του, πώς τους εμπνέει την (αυτο)καταστροφή, πώς τους οδηγεί στην παραφορά και στο έγκλημα. Η δαιμονική διάστασή του «βουβαίνεται». Σίγουρα πολλοί άνθρωποι έχουν κάνει ακραία πράγματα υποκινούμενοι από «μαϊμούδες», ακόμη κι έτσι, όμως, η δύναμη του ηθικού αυτουργού οφείλει να διαφανεί – κι ας είναι μόνο μια φωνή: μια φωνή που να την ακούς και να θες να πατήσεις εσύ τη σκανδάλη.


Το έργο μένει λειψό. Η θεατρική αλλά και η φιλοσοφική διάστασή του κουτσουρεμένη. Φυσικά και δικαιούται ένας σκηνοθέτης να επιχειρήσει μια εντελώς προσωπική προσέγγιση ενός κειμένου και κανένας δεν τον υποχρεώνει σε μια συγκεκριμένη ανάγνωση – ούτε καν στην ανάγνωση του συγγραφέα. Η απόπειρα όμως θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Και δυστυχώς εδώ η οπτική του Σαμαρά είναι περιορισμένης εμβέλειας σε σύγκριση με τους ιλιγγιώδεις γκρεμούς στους οποίους καταδύεται το κείμενο του Δημητριάδη.

«Χρύσιππος»: το απόλυτο κάλλος ως απόλυτο ψεύδος Facebook Twitter
Ευχάριστη έκπληξη αποδεικνύεται η ερμηνεία της Αγγελικής Στελλάτου. Φωτο: Νίκος Πανταζάρας


Ευχάριστη έκπληξη αποδεικνύεται η ερμηνεία της Αγγελικής Στελλάτου. Μια Θεία εμμονικά έως κωμικά προσκολλημένη κι αυτή στο κάλλος του Χρύσιππου, αεικίνητη από την προσμονή, διψασμένη για λίγη ανταπόκριση, για λίγη σάρκα, ας είναι και του ανιψιού της. Ο Νίκος Καραθάνος ως Θείος κινείται μέσα σε μια ομίχλη προσποιητής και αυτάρεσκης λαγνείας, ενώ ο Πατέρας του Γιάννη Σαμσιάρη επιτυγχάνει ένα αιχμηρό μείγμα δύστροπου παιδισμού και υστερικής κτητικότητας – σαν σιχαμένο και κακομαθημένο μικρομέγαλο που του παίρνουν μέσα από τα χέρια το παιχνίδι του.


Ο Θανάσης Δόβρης και Σοφία Κόκκαλη υπηρετούν ευσυνείδητα το δεύτερο και πιο αδύναμο ή μονότονο μέρος της παράστασης. Καθηλωμένοι στις καρέκλες τους, εξωτερικά ήρεμοι αλλά σε εσωτερικό αναβρασμό, ο Άνδρας και η Γυναίκα περιμένουν τον Χρύσιππο στο ερωτικό καθαρτήριο όπου τους άφησε, ενώ εκείνος καθυστερεί δραματικά την εμφάνισή του.


Ο Θάνος Σαμαράς, στη δεύτερη σκηνοθετική απόπειρά του, έδειξε πως ακόμη κι όταν αστοχεί, το κάνει με τρόπο εντυπωσιακό. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τις επόμενες κινήσεις του...

«Χρύσιππος»: το απόλυτο κάλλος ως απόλυτο ψεύδος Facebook Twitter
Φωτο: Νίκος Πανταζάρας
«Χρύσιππος»: το απόλυτο κάλλος ως απόλυτο ψεύδος Facebook Twitter
Φωτο: Νίκος Πανταζάρας
«Χρύσιππος»: το απόλυτο κάλλος ως απόλυτο ψεύδος Facebook Twitter
Φωτο: Νίκος Πανταζάρας

Info

Σκηνοθεσία – Κίνηση – Σκηνικά – Κοστούμια – Φωτισμοί – Σχεδιασμός ήχου και Animation: Θάνος Σαμαράς

Βοηθός σκηνοθέτη: Αμαλία Βλάχου

Βοηθός σκηνογραφίας: Δήμητρα Κουτσόγεωργα

Βοηθός ενδυματολογίας: Κωνσταντίνα Μαρδίκη

Βοηθός φωτισμού: Γιώργος Αγιαννίτης

Εκτέλεση animation: Δημοσθένης Βάγιας, Φωτεινός Χιώλος

Εκτέλεση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα - Θεατρικός Οργανισμός MeWe

Οργάνωση παραγωγής: Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη

Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Ράνια Οικονομίδου, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Νικόλας Μίχας, Θανάσης Δόβρης, Σοφία Κόκκαλη, Γιάννης Σιαμσιάρης, Αγγελική Στελλάτου, Νίκος Καραθάνος

 

* Το έργο ολοκλήρωσε τις παραστάσεις του στο Φεστιβάλ Αθηνών

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ