Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»; Facebook Twitter
Μετα-θέατρο, μετα-συναυλία, μέτα-rave party, ένα υβρίδιο σύγχρονο και προκλητικό ως φόρμα και ως περιεχόμενο. Φωτ.: Πάνος Κέφαλος

Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

0

Εικοσιπέντε ερμηνευτές –έντεκα ηθοποιοί, δώδεκα χορευτές και δύο DJs– έχουν πάρει θέση επί σκηνής. Η μουσική ξεκινά κι εκείνοι μπαίνουν σταδιακά σε τρανς. Ένας από αυτούς παραμένει ακίνητος για λίγα λεπτά, μέχρι να πλησιάσει το μικρόφωνο και να αρχίσει να απαγγέλλει το κείμενο του Ιβάν Βιριπάγιεφ. To «απαγγέλλει» στην προκειμένη δεν είναι απόλυτα σωστό. Η συνθήκη που έχει φτιάξει ο Γιώργος Κουτλής παρομοιάζεται εξαιρετικά με μια εικόνα που θα μου αναφέρει ο ίδιος λίγο αργότερα: η μουσική στην παράσταση είναι κύμα, ο λόγος είναι η σανίδα του σερφ και οι ηθοποιοί κάνουν ένα ταξίδι πάνω σε αυτήν τη σανίδα. Το κείμενο ακούγεται με τρόπο που βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε απαγγελία-αφήγηση, τραγούδι, ραπ και κανονική πρόζα. Και, όντως, αν δεν γνωρίζεις το κείμενο –όπως εγώ–, αν αγαπάς την ηλεκτρονική μουσική –όπως εγώ– και αν έχεις μια σχετική διάσπαση προσοχής –όπως εγώ–, μπορεί να δυσκολευτείς λίγο στην κατανόησή του. Όμως ο τρόπος που έχουν καθοδηγηθεί οι ερμηνευτές στους χωρισμένους σε δέκα κεφάλαια μονολόγους και διαλόγους του Οξυγόνου αίρει αυτό το «εμπόδιο», καθώς η ερμηνεία τους είναι οργανικά συνδεδεμένη με τη μουσική και την κίνηση. H παράσταση δεν είναι τρία διαφορετικά στοιχεία, είναι ένα, ενιαίο και αξεδιάλυτο, κι αυτό είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της – τουλάχιστον από το κομμάτι της πρόβας που είδα εγώ, έναν μήνα πριν από την πρεμιέρα της στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Μετα-θέατρο, μετα-συναυλία, μέτα-rave party, ένα υβρίδιο σύγχρονο και προκλητικό ως φόρμα και ως περιεχόμενο.

Ο Σάσα και η Σάσα είναι μια αφορμή για να μπούμε σε μια ιστορία και να φύγουμε σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας. Θυμίζει λίγο τον διαλογισμό, την ψυχανάλυση, που πρέπει να σκοτώσεις το Εγώ σου.

Το ορμητικό κείμενο του Βιριπάγιεφ, κορυφαίου εκπροσώπου το νέου ρωσικού θεάτρου, γράφτηκε σε μια άλλη εποχή, το 2001 –στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά το 2007 στο Αμόρε–, χαρακτηρίστηκε έργο-μανιφέστο των ‘00s και απευθυνόταν σε μια άλλη γενιά, στο μεταίχμιο της GenX και των millennials. O Κουτλής, γνωστός για την αγάπη του στο ρωσικό θέατρο –το μεγάλο μπαμ το έκανε με τους «Παίκτες» του Γκόγκολ, μία από τις πιο συζητημένες παραστάσεις των τελευταίων ετών, που ακόμα σημειώνει αλλεπάλληλα sold-out όποτε και όπου ανεβαίνει–, με τη συνδρομή του Βασίλη Μαγουλιώτη, μετέφρασε και «χτένισε» το κείμενο ώστε να γίνει ακόμα πιο σημερινό και να μιλά για την GenZ – εξάλλου, όλοι οι ερμηνευτές που βλέπουμε επί σκηνής, αυτό το ολόφρεσκο ensemble, ανήκουν ηλικιακά σε αυτό το γκρουπ.

Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»; Facebook Twitter
O Κουτλής, γνωστός για την αγάπη του στο ρωσικό θέατρο, μετέφρασε και «χτένισε» το κείμενο ώστε να γίνει ακόμα πιο σημερινό και να μιλά για την GenZ. Φωτ.: Πάνος Κέφαλος

Ήρωες του έργου είναι δύο πρόσωπα με το ίδιο όνομα, η Σάσα και ο Σάσα, αλλά αυτό είναι μόνο η αφορμή. Εκείνη είναι από τη Μόσχα, εκείνος κατάγεται από τη ρωσική επαρχία, «από εκεί που δεν διαβάζουν Ντοστογιέφσκι όταν περπατούν στους δρόμους, από εκείνα τα μέρη όπου το μόνο που γνωρίζουν είναι η βότκα και η ηρωίνη». Από το Ιρκούτσκ της Σιβηρίας έλκει την καταγωγή του και ο ίδιος ο Βιριπάγιεφ που υποδύθηκε τον Σάσα στο πρώτο ανέβασμα του έργου το 2002 στη Μόσχα – πλέον ο συγγραφέας είναι επικηρυγμένος από το καθεστώς του Πούτιν, έχει πολιτογραφηθεί Πολωνός και ζει με την οικογένειά του στην Πολωνία. Τα δέκα κεφάλαια που ερμηνεύονται σαν τραγούδια με κουπλέ και ρεφρέν αντλούν υλικό από την Καινή Διαθήκη και τις Δέκα Εντολές· ξεκινούν ανάποδα, από το «Ου φονεύσεις», από έναν φόνο, αλλά δεν χρειάζεται να αποκαλύψουμε περισσότερα.

«Στο πρώτο μισό μπαίνουμε σε ένα σύμπαν που φτάνει σε μια σύγκρουση και μετά, στο δεύτερο μέρος, κινούμαστε πιο ολιστικά, χωρίς τα alter ego του Σάσα και της Σάσα. Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ανατρέπονται όσα ειπώθηκαν στην Παλαιά Διαθήκη. Είναι σαν ο Βιριπάγιεφ να έγραψε μια νέα Καινή Διαθήκη. “Ακούσατε τι είπε ο Χριστός στην Καινή Διαθήκη; Εγώ λέω ότι στη ζωή γίνεται κάτι άλλο”. Το ιερό συγκρούεται με το βλάσφημο, η πνευματικότητα με την καθημερινή ζωή και μέσα από τη σύγκρουση ξαναβρίσκουμε τον λόγο για τον οποίο έχουμε ανάγκη αυτή την πνευματικότητα», μου εξηγεί ο Γιώργος Κουτλής στο διάλειμμα της πρόβας.

Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάνος Κέφαλος

«Κατά 80% έχει κρατηθεί αυτούσιο το αυθεντικό. Έχει τρομερή μουσικότητα και ρυθμικότητα στη ρωσική γλώσσα, οπότε το αντιμετώπισα σαν να απέδιδα ποιητικό κείμενο. Το έχω “κουνήσει” πολύ για να βρει τη μουσικότητα και τη ροή του στα ελληνικά. Έχει πολλές αναφορές από την περίοδο κατά την οποία γράφτηκε και πράγματα που δεν θα λειτουργούσαν στον Έλληνα ακροατή. Μεταφέραμε κάποια στο εδώ και τώρα και στη δική μας συνθήκη, που δεν έχει μόνο δύο αφηγητές, αλλά πολλούς, που μιλούν για το τώρα. Στο δεύτερο μέρος διαλύεται το δίπολο άντρας - γυναίκα, αφού έχει επέλθει το τέλμα και η σύγκρουση».

Κλιματική κρίση, μεταναστευτικό, γυναικοκτονίες, ρατσισμός, θρησκευτικός φανατισμός, έμφυλες ταυτότητες και στερεότυπα, άνοδος της ακροδεξιάς, τα προνόμια του λευκού στρέιτ άντρα, «φάε φρούτα και πίνε φούντα»: όλα τα σύγχρονα θέματα και τα ηθικά διλήμματα της ατζέντας της GenZ περνούν από τα μικρόφωνα του Οξυγόνου με αφορμή τη σχέση του Σάσα και της Σάσα, που από μονόλογος γίνεται διάλογος και εξελίσσεται σε σύγκρουση, μάχη κανονική – σε κάποιο σημείο, μάλιστα, βλέπουμε και ένα εντυπωσιακό breakdance battle ανάμεσα στους χορευτές. Έτσι προκύπτει μια θεατρική παράσταση για μια γενιά που ασφυκτιά και προσπαθεί να βρει νόημα, να υπάρξει, να αφήσει στίγμα και εν τέλει να αναπνεύσει, μια γενιά για την οποία το «I can’t breathe» –φράση που συνδέθηκε με το κίνημα Black Lives Matter και τις δολοφονίες των Έρικ Γκάρνερ και Τζορτζ Φλόιντ, αλλά τελικά εξαπλώθηκε πολύ πέρα από τους Αφροαμερικανούς και την αστυνομική βία– δείχνει να είναι το μότο της.

Γιατί ζεις; Το ερώτημα ακούγεται στο πέμπτο κεφάλαιο και είναι ο πυρήνας του έργου. «Είναι τρελό πώς με λίγες αλλαγές η νέα γενιά του 2000 συζητά τα ίδια πράγματα με τη νέα γενιά του τώρα. Το έργο είναι καθαρά υπαρξιακό, είναι μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσει μια ολόκληρη γενιά τη θέση της μέσα στο σύμπαν: ποιοι θέλουν να είναι και πώς να είναι. Ο Σάσα και η Σάσα είναι μια αφορμή για να μπούμε σε μια ιστορία και να φύγουμε σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας. Θυμίζει λίγο τον διαλογισμό, την ψυχανάλυση, που πρέπει να σκοτώσεις το Εγώ σου. Δημιουργούμε διογκωμένες, τερατώδεις μορφές, βγάζουμε όλα τα σκουπίδια, όλη τη βρομιά που έχουμε μέσα μας, για να μπορέσουμε, αφού δημιουργηθεί μια κένωση και καθαρίσουμε, να μπούμε στο υπαρξιακό και ψυχεδελικό δεύτερο μέρος», περιγράφει ο Κουτλής.

Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»; Facebook Twitter
Οι ερμηνευτές που βλέπουμε επί σκηνής, αυτό το ολόφρεσκο ensemble, ανήκουν ηλικιακά στην GenZ. Φωτ.: Πάνος Κέφαλος
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάνος Κέφαλος
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάνος Κέφαλος

Οι πρωτότυπες ηλεκτρονικές μουσικές συνθέσεις του Jeph Vanger και των Reign of Time, τις οποίες έχει επιμεληθεί για τις ανάγκες τις παράστασης ο Jeph και θα παίξει επί σκηνής το αθηναϊκό ντούο, είναι τρομερά εθιστικές και καθώς ξεδιπλώνονται, κεφάλαιο το κεφάλαιο, περνούν από στοιχεία house, techno και ambient, ακόμα και από ήχους της Ανατολής, τα bpm αυξομειώνονται και ο ηχητικός σχεδιασμός λειτουργεί συνεχώς ως cue για τους ερμηνευτές. Το ιδρωμένο rave που φτιάχνουν φαίνεται αυτοσχεδιαστικό, αλλά είναι κουρδισμένο στην εντέλεια και χορογραφημένο από τον Αλέξανδρο Σταυρόπουλο. Άλλωστε, και η μουσική και οι χορογραφίες έχουν φτιαχτεί πάνω στη δραματουργία. «Προσπαθώ να δημιουργήσω εικόνες στη φαντασία του θεατή, ουσιαστικά χωρίς να υπάρχουν πραγματικές εικόνες στη σκηνή. Οι ηθοποιοί πέρασαν πρώτα από το task της κατανόησης, μετά έπρεπε να βρουν τη μελωδία που επικοινωνεί με την ατμόσφαιρα κάθε κομματιού και έπειτα το flow πάνω στη μουσική, χωρίς όλο αυτό να ολισθαίνει ούτε σε τραγούδι ούτε σε αφήγηση. Δεν το έχω ξανακάνει αυτό, ο Βιριπάγιεφ που το διδάσκει λέει πως αν ήταν να παίξει τον Άμλετ, δεν θα έπαιζε στανισλαφσκικά αυτά που νιώθει ο Άμλετ ούτε θα αφηγούνταν μπρεχτικά τα σχετικά με Άμλετ. Θα έλεγε, σαν να ήταν κολλητός του ο Άμλετ, τι νιώθει γι’ αυτά που πέρασε ο ήρωας. Οι ηθοποιοί εδώ είναι αφηγητές που μας μιλούν για κάποιον πολύ κοντινό τους άνθρωπο, οπότε έχουν ταυτόχρονα εμπλοκή και απόσταση».

Σε αυτό το σημείο της κουβέντας μας φτάνει στον χώρο των προβών ο ίδιος ο Ιβάν Βιριπάγιεφ, που βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα – ο Κουτλής το φύλαγε για έκπληξη στην ομάδα του και όλοι ενθουσιάζονται όταν βλέπουν τον σπουδαίο δραματουργό, που μελετούν τόσο καιρό, μπροστά τους. «Το έργο είναι ένα μανιφέστο που σε κάνει να ξανασκεφτείς όσα θεωρείς δεδομένα», θα τους πει. «Το να απαντήσεις σήμερα σε βασικές ερωτήσεις, στο “γιατί ζεις”, είναι απαραίτητο σαν το οξυγόνο».

Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»; Facebook Twitter
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάνος Κέφαλος
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάνος Κέφαλος
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάνος Κέφαλος

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση Οξυγόνο εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO. 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ