Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή;

Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή; Facebook Twitter
Δεν μοιάζει εκνευρισμένη, ούτε χαρούμενη. Το έχει πάρει απόφαση. Φωτ.: Margarita Yoko Nikitaki
0

Δεν αλλάζει ποτέ φόρεμα. Ούτε χτένισμα. Κόκκινη μάξι τουαλέτα, ξανθιά περούκα: φιγούρα υπέρκομψη, σχεδόν αρχετυπική, βγαλμένη από έναν τόπο φαντασιακό, το μυαλό του Ντέιβιντ Λιντς ή κάποιο σύγχρονο φιλμ νουάρ, όπου οι γυναίκες φέρονται άκαρδα, αλλά, επειδή διαθέτουν περίσσιο στυλ, οι άνδρες τις συγχωρούν ό,τι κι αν κάνουν.

Ετούτη εδώ, βέβαια, δεν μοιάζει τόσο άκαρδη, έτσι όπως τακτοποιεί το δωμάτιο με μια έκφραση μελαγχολίας στο πρόσωπό της. Οι κινήσεις της, μηχανικές, αναδίδουν μια αίσθηση κόπωσης. Πόσες φορές το έχει κάνει αυτό στη ζωή της; Ξανά και ξανά, προετοιμασία για το τέλος. Δεν μοιάζει εκνευρισμένη, ούτε χαρούμενη. Το έχει πάρει απόφαση. Το πιάνο ακούγεται θλιμμένο, ενώ εκείνη κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Περιμένει.

Μαζί της περιμένουμε κι εμείς. Ένας ένας εισέρχονται στο κόκκινο δωμάτιο οι εραστές της. Νέοι, λιγότερο νέοι, με μακριά μαλλιά ή με ελάχιστα ή φουντωτά, με σκουλαρίκια ή χωρίς, σφιγμένοι ή χαλαροί, περνούν όλοι την ίδια δοκιμασία, ακούνε τις ίδιες δικαιολογίες, υφίστανται τις ίδιες ταπεινώσεις, αποχωρούν από την ίδια πόρτα, έχοντας κάθε φορά πιει το πικρό ποτήρι του χωρισμού. Κι όμως: το εν λόγω ποτήρι δεν μοιάζει να τους πικραίνει ιδιαίτερα. Αντιθέτως, όσο περνά η ώρα, όσο η σκηνή επαναλαμβάνεται, τόσο αυξάνεται η περιρρέουσα ευθυμία. Κάθε εσάνς δράματος που θα περίμενε κανείς να αναδύεται από μια αναπαράσταση χωρισμού εδώ απουσιάζει εκκωφαντικά. Κάθε επανάληψη εντείνει την κωμωδία, αγγίζει ολοένα περισσότερο την παρωδία και τη φάρσα, λες και η πλειοψηφία των συμμετεχόντων εθελοντών –κανένας εκ των οποίων, ως γνωστόν, δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός– επιλέγει αυτή την οδό ως άμυνα, ως μέσο προστασίας από την αγωνία της παρθενικής σκηνικής έκθεσης.  

Κάθε εθελοντής έφερε την αύρα της μοναδικότητάς του, δεν τίθεται αμφιβολία ως προς αυτό. Η επαφή τους, όμως, με τη μοναδικότητα της Γουλιώτη στάθηκε αδύνατο να γεννήσει εύγευστους καρπούς. Ναι, οι διάλογοί τους προκαλούσαν το γέλιο, αλλά κι αυτό προερχόταν από μια διαπεραστική αίσθηση (αυτο)τρολαρίσματος και «χαβαλέ».

«Τι κάνεις;» ρωτά η επιβλητική Στεφανία Γουλιώτη έναν από τους μνηστήρες της. «Είμαι ψιλοχάλια», της απαντά εκείνος. Η ακάματη ηθοποιός κάνει ό,τι μπορεί για να προκαλέσει τις αντιδράσεις των εφήμερων παρτενέρ της, τους «τσιγκλάει» με κάθε ευκαιρία: πετάει κινέζικα noodles στην μπλούζα τους, τα «στολίζει» στα μαλλιά τους, τα χώνει στην κάλτσα τους, στο παντελόνι τους, στο τσαντάκι μέσης, όπου τέλος πάντων την οδηγεί η έμπνευση της στιγμής. Πότε αποφεύγει τα φιλιά τους και πότε αγγίζει πεταχτά τα χείλη της, σαν τρυποκάρυδος, στα χέρια και στο πρόσωπό τους. Όταν έρχεται η ώρα να χορέψουν, τότε τους παρασύρει σε έναν κινησιολογικό στρόβιλο από τον οποίο ελάχιστοι επιβιώνουν: κρέμεται από τον λαιμό τους, γραπώνει τον μηρό τους, καβαλά τον κορμό τους, τρίβει πάνω τους τα οπίσθιά της, τους ταρακουνά, τους ρίχνει στο πάτωμα, πέφτει η ίδια, μπέρδεμα, ξενέρωμα, στοπ.

Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή; Facebook Twitter
H τέχνη αναμεμειγμένη με την «αληθινή» ζωή! Ο απόλυτος αυτοσχεδιασμός!Φωτ.: Stephie Grape

«Μ’ αγαπάς;! Πω πω! Αλήθεια ε;» αναφωνεί ένας νεαρός με αμηχανία. Οι μισοί της λένε ότι την αγαπούν, οι άλλοι μισοί ότι δεν την αγάπησαν ποτέ. Όλοι, όμως, παραδέχονται ότι είναι «αρκετά καλή, αρκετά έξυπνη, όμορφη κ.ο.κ.», απλώς «εξαιρετικά πολύπλοκη». Κάποιοι την αποκαλούν επίσης «τσαχπίνα», «σέξι», «καλή νοικοκυρά» και «ψυχοπονιάρα».

Ξανά και ξανά, τίθενται τα ίδια ερωτήματα, τα ίδια αιτήματα, οι ίδιες στερεότυπες φράσεις που εκστομίζονται συνήθως σε έναν χωρισμό («Πιστεύω ότι δεν σου αξίζω», «Ποτέ δεν με βρήκες αρκετά έξυπνη» κ.ο.κ.). Ξανά και ξανά περιμένουμε μια διαφορετική αντίδραση, μια απρόσμενη διατύπωση, μια ανατροπή. Αυτή, όμως, δεν έρχεται ποτέ. Κανένας δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη. Κανένας δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να πει, κανένας δεν έχει προετοιμάσει μια πραγματικά ερεθιστική απάντηση στα ερωτήματα του «σεναρίου», επίτηδες γραμμένα με τόση ασάφεια, ώστε να ευνοούν και να χωρούν μια άπειρη, θεωρητικά, ποικιλία αποκρίσεων. Στην περίπτωσή μας, οι συμμετέχοντες –είτε υιοθέτησαν την αισθητική της ιλαρότητας, της πλάκας και της ψευτοάνεσης, είτε επέλεξαν μια πιο σεμνή, ειλικρινή και ανοιχτή θέση– ουδέποτε κατάφεραν να προσδώσουν στη συνάντηση με τη Δεύτερη Γυναίκα τη διάσταση ενός πραγματικού συμβάντος.

Πότε χαριτωμένα, πότε χαζά, πότε αδιάφορα, πότε ανιαρά, τα σκετς που παρακολουθήσαμε μας έφερναν διαρκώς αντιμέτωπους με μια συνθήκη αποκαρδιωτική: αυτή της επανάληψης χωρίς διαφορά. Αν δηλαδή το ζητούμενο ενός τέτοιου πειράματος είναι η συνάντηση με το απρόβλεπτο, το απρόβλεπτο εδώ ενσαρκώθηκε με τον πιο επιφανειακό, επιπόλαιο τρόπο: άλλος έπαιρνε το χαρτονόμισμα των πενήντα ευρώ και άλλος όχι.

Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή; Facebook Twitter
Ξανά και ξανά περιμένουμε μια διαφορετική αντίδραση, μια απρόσμενη διατύπωση, μια ανατροπή. Αυτή, όμως, δεν έρχεται ποτέ. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Κάθε εθελοντής έφερε την αύρα της μοναδικότητάς του, δεν τίθεται αμφιβολία ως προς αυτό. Η επαφή τους, όμως, με τη μοναδικότητα της Γουλιώτη στάθηκε αδύνατο να γεννήσει εύγευστους καρπούς. Ναι, οι διάλογοί τους προκαλούσαν το γέλιο, αλλά κι αυτό προερχόταν από μια διαπεραστική αίσθηση (αυτο)τρολαρίσματος και «χαβαλέ».         

Άνθρωποι κανονικοί, μη επαγγελματίες του θεάτρου, άνθρωποι που ονειρεύτηκαν να βρεθούν στη σκηνή, να σταθούν απέναντι σε μια διάσημη ηθοποιό ή, ακόμη, άνθρωποι που θέλησαν να ξεπεράσουν τους φόβους και τις ανασφάλειές τους, να κάνουν ένα όνειρό τους πραγματικότητα. Ακούγεται πραγματικά συναρπαστικό στη θεωρία, γι’ αυτό και προσέρχεται κανείς στο θέατρο περιμένοντας μια σαρωτική πολυμορφία απρόσμενων σκηνικών εξελίξεων: η τέχνη αναμεμειγμένη με την «αληθινή» ζωή! Ο απόλυτος αυτοσχεδιασμός!

Η διάψευση των προσδοκιών αυτών δεν συνεπάγεται απαραίτητα μια αρνητική εμπειρία για τους θεατές. Γιατί δεν μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους η λαχτάρα των συμμετεχόντων να εκτεθούν και να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους – όσο άγαρμπη, άμαθη ή ματαιόδοξη κι αν φανερώνεται η προσπάθειά τους αυτή. Σε τελική ανάλυση, όταν όλα έχουν ειπωθεί και ιδωθεί, η πεζότητα της αληθινής ζωής αποδεικνύεται το ισχυρότερο κίνητρο για να νοσταλγήσουμε, εκ νέου, το ψέμα, την υπερβολή και την ακραία επιτήδευση της τέχνης.

Η 24ωρη παράσταση «The Second Woman» των Nat Randall και Anna Breckon με τη Στεφανία Γουλιώτη παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Οι ανθρώπινες σχέσεις στο επίκεντρο του νέου προγράμματος της Στέγης

Πολιτισμός / Οι ανθρώπινες σχέσεις στο επίκεντρο του νέου προγράμματος της Στέγης

Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ρομέο Καστελούτσι, Τιάγκο Ροντρίγκες, Μπενχαμίν Λαμπατούτ, Γιώργος Κουτλής, Μάριο Μπανούσι: Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που συμμετέχουν στον εντυπωσιακό προγραμματισμό της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για τη σεζόν 2024-25.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές μέσα σε 24 ώρες

Θέατρο / Η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές μέσα σε 24 ώρες

Η ηθοποιός προετοιμάζεται ήδη σωματικά και –κυρίως– ψυχικά για έναν αδιανόητο θεατρικό μαραθώνιο: τον Οκτώβριο θα αναμετρηθεί με 100 άντρες ή non-binary/queer άτομα στην παράσταση «The Second Woman», για τις ανάγκες της οποίας θα βρίσκεται επί 24 συνεχόμενες ώρες στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ