Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή;

Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή; Facebook Twitter
Δεν μοιάζει εκνευρισμένη, ούτε χαρούμενη. Το έχει πάρει απόφαση. Φωτ.: Margarita Yoko Nikitaki
0

Δεν αλλάζει ποτέ φόρεμα. Ούτε χτένισμα. Κόκκινη μάξι τουαλέτα, ξανθιά περούκα: φιγούρα υπέρκομψη, σχεδόν αρχετυπική, βγαλμένη από έναν τόπο φαντασιακό, το μυαλό του Ντέιβιντ Λιντς ή κάποιο σύγχρονο φιλμ νουάρ, όπου οι γυναίκες φέρονται άκαρδα, αλλά, επειδή διαθέτουν περίσσιο στυλ, οι άνδρες τις συγχωρούν ό,τι κι αν κάνουν.

Ετούτη εδώ, βέβαια, δεν μοιάζει τόσο άκαρδη, έτσι όπως τακτοποιεί το δωμάτιο με μια έκφραση μελαγχολίας στο πρόσωπό της. Οι κινήσεις της, μηχανικές, αναδίδουν μια αίσθηση κόπωσης. Πόσες φορές το έχει κάνει αυτό στη ζωή της; Ξανά και ξανά, προετοιμασία για το τέλος. Δεν μοιάζει εκνευρισμένη, ούτε χαρούμενη. Το έχει πάρει απόφαση. Το πιάνο ακούγεται θλιμμένο, ενώ εκείνη κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Περιμένει.

Μαζί της περιμένουμε κι εμείς. Ένας ένας εισέρχονται στο κόκκινο δωμάτιο οι εραστές της. Νέοι, λιγότερο νέοι, με μακριά μαλλιά ή με ελάχιστα ή φουντωτά, με σκουλαρίκια ή χωρίς, σφιγμένοι ή χαλαροί, περνούν όλοι την ίδια δοκιμασία, ακούνε τις ίδιες δικαιολογίες, υφίστανται τις ίδιες ταπεινώσεις, αποχωρούν από την ίδια πόρτα, έχοντας κάθε φορά πιει το πικρό ποτήρι του χωρισμού. Κι όμως: το εν λόγω ποτήρι δεν μοιάζει να τους πικραίνει ιδιαίτερα. Αντιθέτως, όσο περνά η ώρα, όσο η σκηνή επαναλαμβάνεται, τόσο αυξάνεται η περιρρέουσα ευθυμία. Κάθε εσάνς δράματος που θα περίμενε κανείς να αναδύεται από μια αναπαράσταση χωρισμού εδώ απουσιάζει εκκωφαντικά. Κάθε επανάληψη εντείνει την κωμωδία, αγγίζει ολοένα περισσότερο την παρωδία και τη φάρσα, λες και η πλειοψηφία των συμμετεχόντων εθελοντών –κανένας εκ των οποίων, ως γνωστόν, δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός– επιλέγει αυτή την οδό ως άμυνα, ως μέσο προστασίας από την αγωνία της παρθενικής σκηνικής έκθεσης.  

Κάθε εθελοντής έφερε την αύρα της μοναδικότητάς του, δεν τίθεται αμφιβολία ως προς αυτό. Η επαφή τους, όμως, με τη μοναδικότητα της Γουλιώτη στάθηκε αδύνατο να γεννήσει εύγευστους καρπούς. Ναι, οι διάλογοί τους προκαλούσαν το γέλιο, αλλά κι αυτό προερχόταν από μια διαπεραστική αίσθηση (αυτο)τρολαρίσματος και «χαβαλέ».

«Τι κάνεις;» ρωτά η επιβλητική Στεφανία Γουλιώτη έναν από τους μνηστήρες της. «Είμαι ψιλοχάλια», της απαντά εκείνος. Η ακάματη ηθοποιός κάνει ό,τι μπορεί για να προκαλέσει τις αντιδράσεις των εφήμερων παρτενέρ της, τους «τσιγκλάει» με κάθε ευκαιρία: πετάει κινέζικα noodles στην μπλούζα τους, τα «στολίζει» στα μαλλιά τους, τα χώνει στην κάλτσα τους, στο παντελόνι τους, στο τσαντάκι μέσης, όπου τέλος πάντων την οδηγεί η έμπνευση της στιγμής. Πότε αποφεύγει τα φιλιά τους και πότε αγγίζει πεταχτά τα χείλη της, σαν τρυποκάρυδος, στα χέρια και στο πρόσωπό τους. Όταν έρχεται η ώρα να χορέψουν, τότε τους παρασύρει σε έναν κινησιολογικό στρόβιλο από τον οποίο ελάχιστοι επιβιώνουν: κρέμεται από τον λαιμό τους, γραπώνει τον μηρό τους, καβαλά τον κορμό τους, τρίβει πάνω τους τα οπίσθιά της, τους ταρακουνά, τους ρίχνει στο πάτωμα, πέφτει η ίδια, μπέρδεμα, ξενέρωμα, στοπ.

Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή; Facebook Twitter
H τέχνη αναμεμειγμένη με την «αληθινή» ζωή! Ο απόλυτος αυτοσχεδιασμός!Φωτ.: Stephie Grape

«Μ’ αγαπάς;! Πω πω! Αλήθεια ε;» αναφωνεί ένας νεαρός με αμηχανία. Οι μισοί της λένε ότι την αγαπούν, οι άλλοι μισοί ότι δεν την αγάπησαν ποτέ. Όλοι, όμως, παραδέχονται ότι είναι «αρκετά καλή, αρκετά έξυπνη, όμορφη κ.ο.κ.», απλώς «εξαιρετικά πολύπλοκη». Κάποιοι την αποκαλούν επίσης «τσαχπίνα», «σέξι», «καλή νοικοκυρά» και «ψυχοπονιάρα».

Ξανά και ξανά, τίθενται τα ίδια ερωτήματα, τα ίδια αιτήματα, οι ίδιες στερεότυπες φράσεις που εκστομίζονται συνήθως σε έναν χωρισμό («Πιστεύω ότι δεν σου αξίζω», «Ποτέ δεν με βρήκες αρκετά έξυπνη» κ.ο.κ.). Ξανά και ξανά περιμένουμε μια διαφορετική αντίδραση, μια απρόσμενη διατύπωση, μια ανατροπή. Αυτή, όμως, δεν έρχεται ποτέ. Κανένας δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη. Κανένας δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να πει, κανένας δεν έχει προετοιμάσει μια πραγματικά ερεθιστική απάντηση στα ερωτήματα του «σεναρίου», επίτηδες γραμμένα με τόση ασάφεια, ώστε να ευνοούν και να χωρούν μια άπειρη, θεωρητικά, ποικιλία αποκρίσεων. Στην περίπτωσή μας, οι συμμετέχοντες –είτε υιοθέτησαν την αισθητική της ιλαρότητας, της πλάκας και της ψευτοάνεσης, είτε επέλεξαν μια πιο σεμνή, ειλικρινή και ανοιχτή θέση– ουδέποτε κατάφεραν να προσδώσουν στη συνάντηση με τη Δεύτερη Γυναίκα τη διάσταση ενός πραγματικού συμβάντος.

Πότε χαριτωμένα, πότε χαζά, πότε αδιάφορα, πότε ανιαρά, τα σκετς που παρακολουθήσαμε μας έφερναν διαρκώς αντιμέτωπους με μια συνθήκη αποκαρδιωτική: αυτή της επανάληψης χωρίς διαφορά. Αν δηλαδή το ζητούμενο ενός τέτοιου πειράματος είναι η συνάντηση με το απρόβλεπτο, το απρόβλεπτο εδώ ενσαρκώθηκε με τον πιο επιφανειακό, επιπόλαιο τρόπο: άλλος έπαιρνε το χαρτονόμισμα των πενήντα ευρώ και άλλος όχι.

Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή; Facebook Twitter
Ξανά και ξανά περιμένουμε μια διαφορετική αντίδραση, μια απρόσμενη διατύπωση, μια ανατροπή. Αυτή, όμως, δεν έρχεται ποτέ. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Κάθε εθελοντής έφερε την αύρα της μοναδικότητάς του, δεν τίθεται αμφιβολία ως προς αυτό. Η επαφή τους, όμως, με τη μοναδικότητα της Γουλιώτη στάθηκε αδύνατο να γεννήσει εύγευστους καρπούς. Ναι, οι διάλογοί τους προκαλούσαν το γέλιο, αλλά κι αυτό προερχόταν από μια διαπεραστική αίσθηση (αυτο)τρολαρίσματος και «χαβαλέ».         

Άνθρωποι κανονικοί, μη επαγγελματίες του θεάτρου, άνθρωποι που ονειρεύτηκαν να βρεθούν στη σκηνή, να σταθούν απέναντι σε μια διάσημη ηθοποιό ή, ακόμη, άνθρωποι που θέλησαν να ξεπεράσουν τους φόβους και τις ανασφάλειές τους, να κάνουν ένα όνειρό τους πραγματικότητα. Ακούγεται πραγματικά συναρπαστικό στη θεωρία, γι’ αυτό και προσέρχεται κανείς στο θέατρο περιμένοντας μια σαρωτική πολυμορφία απρόσμενων σκηνικών εξελίξεων: η τέχνη αναμεμειγμένη με την «αληθινή» ζωή! Ο απόλυτος αυτοσχεδιασμός!

Η διάψευση των προσδοκιών αυτών δεν συνεπάγεται απαραίτητα μια αρνητική εμπειρία για τους θεατές. Γιατί δεν μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους η λαχτάρα των συμμετεχόντων να εκτεθούν και να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους – όσο άγαρμπη, άμαθη ή ματαιόδοξη κι αν φανερώνεται η προσπάθειά τους αυτή. Σε τελική ανάλυση, όταν όλα έχουν ειπωθεί και ιδωθεί, η πεζότητα της αληθινής ζωής αποδεικνύεται το ισχυρότερο κίνητρο για να νοσταλγήσουμε, εκ νέου, το ψέμα, την υπερβολή και την ακραία επιτήδευση της τέχνης.

Η 24ωρη παράσταση «The Second Woman» των Nat Randall και Anna Breckon με τη Στεφανία Γουλιώτη παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Οι ανθρώπινες σχέσεις στο επίκεντρο του νέου προγράμματος της Στέγης

Πολιτισμός / Οι ανθρώπινες σχέσεις στο επίκεντρο του νέου προγράμματος της Στέγης

Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ρομέο Καστελούτσι, Τιάγκο Ροντρίγκες, Μπενχαμίν Λαμπατούτ, Γιώργος Κουτλής, Μάριο Μπανούσι: Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που συμμετέχουν στον εντυπωσιακό προγραμματισμό της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για τη σεζόν 2024-25.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές μέσα σε 24 ώρες

Θέατρο / Η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές μέσα σε 24 ώρες

Η ηθοποιός προετοιμάζεται ήδη σωματικά και –κυρίως– ψυχικά για έναν αδιανόητο θεατρικό μαραθώνιο: τον Οκτώβριο θα αναμετρηθεί με 100 άντρες ή non-binary/queer άτομα στην παράσταση «The Second Woman», για τις ανάγκες της οποίας θα βρίσκεται επί 24 συνεχόμενες ώρες στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ