Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη Facebook Twitter
Η δική μου προσέγγιση στο κείμενο ήταν «σοβαρή». Μπορεί και σοβαροφανής. Πάντως είχα όντως μπει σε mood χωρισμού, είχα πλάσει μια αρκετά βίαιη λεκτικά σκηνή να έχει προηγηθεί μεταξύ μας. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
0

Παρότι μεγάλη, η αγάπη μου για το θέατρο ήταν πάντα η αγάπη του θεατή και του ανθρώπου που γράφει για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Ποτέ δεν περίμενα, λοιπόν, ότι θα μπορούσε κάποτε να μου δημιουργηθεί η επιθυμία να βρεθώ πάνω σε μια σκηνή. Από τη στιγμή που άκουσα όμως για το «The Second Woman» από τους ανθρώπους της Στέγης, πριν από αρκετούς μήνες, ήξερα ότι θέλω να είμαι μέρος αυτού του τόσο λοξού, δύσκολου και πρωτότυπου πρότζεκτ, για τέσσερις λόγους, όπως ανέφερα και στο βίντεο που έπρεπε να ετοιμάσουμε για τη διαδικασία του casting: Αν ήταν να το κάνω, θα ήθελα να το κάνω δίπλα στη Στεφανία Γουλιώτη, που είναι μια από τις κορυφαίες ηθοποιούς που έχουμε στην Ελλάδα, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, που είναι από τις καλύτερες που έχουμε στην Ελλάδα, σε ένα συμπεριληπτικό πρότζεκτ που, μεταξύ άλλων, έχει στόχο να προσεγγίσει την έννοια του φάσματος της αρρενωπότητας, και βέβαια να μπω στη διαδικασία να καταπολεμήσω τον φόβο μου για την έκθεση και το public speaking – πράγμα που προσπαθώ ήδη με διάφορους άλλους τρόπους. Ένας συνδυασμός bucket list, προσωπικού ψώνιου και αυτοβελτίωσης, εν ολίγοις.

Βέβαια, τις στιγμές λίγο πριν βγω στη σκηνή, όταν ρωτήθηκα για τις ανάγκες ενός backstage βίντεο πώς νιώθω, όλα αυτά είχαν σβήσει και κυριαρχούσε ο ενθουσιασμός. Κι ενώ τους είχα ζητήσει να με βάλουν σε afterhours slot –θεωρώντας εσφαλμένα ότι τις μεταμεσονύχτιες ώρες δεν θα έχει πολύ κόσμο, πού να φανταστώ αυτό που θα γινόταν τελικά!–, βρέθηκα στο πρώτο δίωρο του 24ωρου θεατρικού μαραθωνίου, έχοντας έτσι τη δυνατότητα να παρακολουθήσω όσο ήθελα –βασικά όσο άντεχα– από τις υπόλοιπες 22 ώρες που θα ακολουθούσαν. 

Το μόνο που κρινόταν απαραίτητο ήταν να είμαστε ο εαυτός μας, να είμαστε παρόντες στη στιγμή, να πάρουμε τον χρόνο μας και να μην ανησυχούμε για το αν θα ξεχάσουμε κάποια από τα ελάχιστα λόγια μας. Η Στεφανία θα ήταν εκεί για να οδηγήσει την εξέλιξη της σκηνής και για να μας βοηθήσει.

Ο κανόνας έλεγε πως οι άντρες που θα ανέβαιναν στη σκηνή δεν θα έπρεπε να έχουν καμία επαφή με όσα είχαν εκτυλιχθεί πριν σε αυτή και βέβαια δεν θα είχε προηγηθεί καμία πρόβα με τη Γουλιώτη – όμως εκ των υστέρων σκέφτηκα ότι ο κανόνας αυτός θα ήταν πολύ δύσκολο να τηρηθεί από όσους εμφανίστηκαν αργότερα, εξαιτίας του χαμού από βίντεο, εικόνες και στόρι που κατέκλυζαν τα social media όσο πέρναγαν οι ώρες, οπότε τελικά χαίρομαι που η δική μου συμμετοχή ήταν πιστή στην έννοια της πρίμα βίστα που ζητούσε το κόνσεπτ και οι δημιουργοί του. 

Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη Facebook Twitter
Η γυναίκα παραμένει, επαναλαμβάνει τη σκηνή, φθείρεται, καθώς οι ώρες περνούν και οι άντρες εναλλάσσονται στον χώρο της, στο βλέμμα της, στο μυαλό της, στο σώμα της. Φωτ.: Margarita Yoko Nikitaki

Και, τελικά, η δική μου θέση στην αρχή του μαραθωνίου μού επέτρεψε να χωρίσω τη συμμετοχή μου σε αυτόν σε τρεις άτυπους γύρους, όπου κατείχα τρεις διαφορετικές ιδιότητες: στον πρώτο γύρο, το πρώτο δίωρο του απογεύματος του Σαββάτου (16:00-18:00) ήμουν ο ερμηνευτής – εμφανίστηκα έβδομος στη σειρά, γύρω στις 17:30. Στον δεύτερο γύρο, όταν επέστρεψα μετά τα μεσάνυχτα και έμεινα μέχρι το ξημέρωμα της Κυριακής (01:00-06:00), ήμουν ο θεατής. Και στο τελευταίο τρίωρο, το μεσημέρι της Κυριακής (13:00-16:00), όταν επέστρεψα για ακόμη μία φορά, εθισμένος πλέον και αναμένοντας το μεγάλο φινάλε, μπήκα στη διαδικασία να παρακολουθήσω με πιο κριτική σκέψη, κρατώντας τις σημειώσεις μου και παρατηρώντας περισσότερο, παρά βιώνοντας. Ήμουν (ξανά) ο δημοσιογράφος.

Ποιο ήταν όμως αυτό το κόνσεπτ που δημιούργησαν οι Αυστραλές Nat Randall και Anna Breckon και το ανέβασαν με τεράστια επιτυχία σε σκηνές σε Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Σίδνεϊ, Τορόντο, Βαρκελώνη, Άμστερνταμ, προτού το φέρουν στην Αθήνα; Μια γυναίκα επαγγελματίας ηθοποιός, εν προκειμένω η Στεφανία Γουλιώτη. Εκατό άντρες (ή non binary/queer άτομα ή αρρενωπότητες), ερασιτέχνες (ή μη, σε λίγες περιπτώσεις). Η ίδια θεατρική σκηνή χωρισμού, διάρκειας περίπου 8-10 λεπτών. Ένα εικοσιτετράωρο συνεχούς παράστασης. Η γυναίκα παραμένει, επαναλαμβάνει τη σκηνή, φθείρεται, καθώς οι ώρες περνούν και οι άντρες εναλλάσσονται στον χώρο της, στο βλέμμα της, στο μυαλό της, στο σώμα της. 

Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη Facebook Twitter
Με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη. Φωτ.: Margarita Yoko Nikitaki
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη Facebook Twitter
Με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Φωτ.: Margarita Yoko Nikitaki

Ακουγόταν περισσότερο σαν κοινωνιολογικό πείραμα, παρά σαν κανονικό θέατρο. Ήταν και τα δύο τελικά, και ένα σωρό άλλα: υπνωτιστικά εθιστική αβανγκάρντ περφόρμανς, φόρος τιμής στη «Νύχτα Πρεμιέρας» –και στην πρόσφατα εκλιπούσα Τζίνα Ρόουλαντς, που στην ταινία του Κασαβέτη, με τη χαρακτηριστική ξανθιά της κουπ, έκανε πρόβες για μια παράσταση με τίτλο «The Second Woman»–, πολιτιστικό happening-γιορτή, που γέμισε ασφυκτικά τους διαδρόμους, τα φουαγιέ, την είσοδο και τους ορόφους της Στέγης, ακόμα και σε ώρες που δεν θα το περίμενες καθόλου, και βέβαια ακόμη μια απόδειξη για το θηριώδες ερμηνευτικό μεγαλείο, την αντοχή, την αθλητική πειθαρχία, αλλά και την ευαλωτότητα, την αλήθεια, το commitment –σκόνταψε 100 φορές στο ίδιο σημείο, με τον ίδιο τρόπο–, τη γνήσια καλλιτεχνική ευαισθησία της σπουδαίας Στεφανίας Γουλιώτη. 

Το σενάριο που λάβαμε, όταν ενημερωθήκαμε ότι είχαμε επιλεγεί, ήταν απλό, απλούστατο – αν και για κάποιον όπως εγώ, που έχει απολύτως μηδενική επαφή με τη σκηνή, τα logistics ήταν αρκετά: πού θα στεκόμουν, ποιες ατάκες θα έπρεπε να συνδέσω με cue για δράση ή αντίδραση, πόσο δυνατά θα μιλούσα και –κυρίως– πώς θα χειριζόμουν τη σωματικότητα που απαιτούσε η τελική «αναμέτρηση» του χορού, ειδικά από τη στιγμή που, προσωπικά, έχω γενικότερο «θέμα» με τη σωματική επαφή με όχι δικούς μου ανθρώπους, ακόμα και με τους δικούς μου σε κάποιες περιπτώσεις. 

Η βασικότερη οδηγία όμως κατέρριπτε όλες αυτές τις ανησυχίες. Το μόνο που κρινόταν απαραίτητο ήταν να είμαστε ο εαυτός μας, να είμαστε παρόντες στη στιγμή, να πάρουμε τον χρόνο μας και να μην ανησυχούμε για το αν θα ξεχάσουμε κάποια από τα ελάχιστα λόγια μας. Η Στεφανία θα ήταν εκεί για να οδηγήσει την εξέλιξη της σκηνής και για να μας βοηθήσει.

Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη Facebook Twitter
Το σκηνικό ήταν διαμορφωμένο με τρόπο που βοηθούσε τον ερασιτέχνη να μην πάθει stage fright. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Το σενάριο περιλάμβανε τέσσερα κομβικά σημεία όπου θα προσθέταμε τα δικά μας λόγια: τις πρώτες δύο ατάκες, που έδιναν τον τόνο από την αρχή για το πού θα πήγαινε η σκηνή, την ατάκα μας με τους χαρακτηρισμούς στη Βιρτζίνια-Στεφανία, που θα πυροδοτούσε την έκρηξή της, τη ρίψη των noodles πάνω στον παρτενέρ και τον επακόλουθο καθαρτήριο χορό του χωρισμού, που είναι επί της ουσίας μια προσομοίωση αποχαιρετιστήριου σεξ, όπως και την τελική επιλογή της ατάκας «σ’ αγαπώ» ή «δεν σ’ αγάπησα ποτέ», πριν από την έξοδό μας. 

Ήταν τόσο έξυπνα γραμμένο το σενάριο, τόσο αριστοτεχνικά τοποθετημένες μέσα στον μινιμαλισμό και τη χαλαρή δραματουργία του αυτές οι στιγμές αυτοσχεδιασμού, που πραγματικά, όπως αποδείχθηκε και εκ του αποτελέσματος, τα «λάθη» γίνονταν «σωστά», και η αποστήθιση, που αποτελεί ίσως τον μεγαλύτερο τρόμο στη σκέψη ενός μη επαγγελματία ηθοποιού για την παρουσία του σε μια σκηνή, απαιτούσε το ελάχιστο δυνατό effort. Μέχρι και plot twist κατάφεραν να μας βάλουν οι δημιουργοί, αφού δεν γνωρίζαμε ούτε ότι τα noodles θα κατέληγαν με κάποιον τρόπο πάνω μας, ούτε ότι η Βιρτζίνια θα πρότασσε στο τέλος ένα χαρτονόμισμα, την εμφάνιση του οποίου θα καλούμασταν να επεξεργαστούμε –και να συνδέσουμε με την τελική μας ατάκα– προτού αποχωρήσουμε.

Κι έπειτα, το σκηνικό ήταν διαμορφωμένο με τρόπο που βοηθούσε τον ερασιτέχνη ακριβώς να μην πάθει stage fright. Από το σημείο του backstage όπου περιμέναμε για ελάχιστα λεπτά, ενώ είχε ήδη αποχωρήσει ο προηγούμενος και η Στεφανία «συγύριζε» περιμένοντας τον επόμενο, δεν είχαμε καμία οπτική επαφή με τη σκηνή. Ανοίγαμε μια πόρτα και βρισκόμασταν στο δωμάτιο της δράσης, ένα μικροσκοπικό κουβούκλιο, περίκλειστο με κουρτίνες και φιλέ, και φωτισμένο με ροζ φωτισμό που παραδόξως ούτε κούραζε ούτε ζέσταινε, και κυρίως δεν άφηνε περιθώρια να πέσει το μάτι μας στη γεμάτη πλατεία και να μας ζώσει ενδεχόμενος πανικός. 

Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη Facebook Twitter
Με τον Γιώργο Χρυσοστόμου. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη Facebook Twitter
Με τον Μάκη Παπαδημητρίου. Φωτ.: Stephie Grape

Η δική μου προσέγγιση λοιπόν στο κείμενο ήταν «σοβαρή». Μπορεί και σοβαροφανής. Πάντως είχα όντως μπει σε mood χωρισμού, είχα πλάσει μια αρκετά βίαιη λεκτικά σκηνή να έχει προηγηθεί μεταξύ μας και είχα αναλογιστεί πόσο τοξικός μαλάκας έχω υπάρξει σε αντίστοιχες φάσεις στην πραγματική μου ζωή. Γι’ αυτό και η πρώτη, αυτοσχεδιαστική μου ατάκα, που ευτυχώς προκάλεσε τα γέλια του κοινού, απ’ όσο θυμάμαι και απ’ όσο ήμουν σε θέση να καταλάβω, ήταν πολύ «εγώ». «Σόρι που σου έσπασα τα αρχίδια, αλλά μου τα έσπασες κι εσύ»: αυτό είπα στη Στεφανία μόλις γύρισε να με κοιτάξει και το πιάσαμε από εκεί. 

Την αποκάλεσα επίσης ξινή, τοξική και τρομακτική – κι εκείνη μπήκε σε αντίστοιχο mood, αντιμετωπίζοντας το δικό μας ενσταντανέ με ελάχιστο έως καθόλου κωμικό relief, εν αντιθέσει με πολλούς από τους άντρες που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν. Γι’ αυτό και ο τελικός χορός μας ήταν ιδιαίτερα σωματικός, μια δράση-αντίδραση σχεδόν βίαιη, που με αναστάτωσε και με επηρέασε βαθύτατα, ειδικά όταν αντιλήφθηκα αφενός πόσο είχα ξεγυμνωθεί και αφετέρου πως, όσο πέρναγε η ώρα κι εγώ παρακολουθούσα τους επόμενους, αυτό που κάνει η Στεφανία είναι να γίνεται «καθρέφτης», να καθρεφτίζει στο πρόσωπο και στις εκφράσεις της αυτό που βλέπει και αντιλαμβάνεται σε κάθε άντρα που έχει απέναντί της: την ευαισθησία, το χιούμορ, το goofiness, την ειρωνεία, την αδιαφορία, την παραίτηση, την πλήξη, την επιθετικότητα, τη βία, ακόμα και τη ματσίλα. 

Αυτή η σκηνική οδηγία ήταν που προκαλούσε τα περισσότερα γέλια στο κοινό, σε βαθμό που κάποιος θα μπορούσε να εικάσει ότι πολλούς από τους παρτενέρ της ήθελε οριακά να τους κοροϊδέψει, ενώ στην πραγματικότητα έκανε κάτι φαινομενικά πολύ πιο απλό, μα στην ουσία πολύ πιο βαθύ, περίπλοκο τεχνικά και εντυπωσιακό οπτικά: τους έδειχνε τον εαυτό τους.

Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη Facebook Twitter
Ήταν η προσμονή για τον επόμενο ανθρωπότυπο που, κατά τη γνώμη μου, έκανε το «The Second Woman» τόσο εθιστικό. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Και το κοινό είδε πολλούς διαφορετικούς ανθρωπότυπους, όπως ήταν αναμενόμενο· είδε όντως να ανοίγει η βεντάλια του φάσματος που αποτελεί η έννοια της αρρενωπότητας, είδε ηλικιακό, εμφανισιακό, εκφραστικό diversity, είδε άτομο σε αμαξίδιο και άτομο με θηλυκή έκφραση φύλου. Είδε τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στο prime time, τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη στις 03:20 τη νύχτα, τον Μάκη Παπαδημητρίου νωρίς το πρωί, τον Νίκο Καραθάνο να κλείνει το 24ωρο με μεγαλειώδη τρόπο ως ο εκατοστός άνδρας – οι γνωστοί ηθοποιοί δεν ήταν το ζητούμενο σε αυτό το πρότζεκτ, ήταν όμως υπέροχες, σχεδόν αναμενόμενες σφήνες τόσο για το κοινό όσο για την ίδια τη Στεφανία, όπως φαινόταν, καθώς η παρουσία συναδέλφων με τους οποίους έχει συνεργαστεί, ή ακόμα και γνωστών της προσώπων, μη ηθοποιών, όπως ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, ο Πάνος Μουζουράκης ή ο Χάρης Κούσιος, φαινόταν να της δίνει δύναμη, να την ξεκουράζει, να αναθαρρεί για τη συνέχεια. 

Ήταν αυτή ακριβώς η προσμονή για τον επόμενο ανθρωπότυπο που, κατά τη γνώμη μου, έκανε το «The Second Woman» τόσο εθιστικό. Σκεφτόμουν μάλιστα πως, ενώ στην πραγματικότητα δυσκολεύομαι αρκετά να παρακολουθήσω πολύωρες «κανονικές» παραστάσεις, καθώς έχω διάσπαση προσοχής, εδώ η τόσο χαλαρή δραματουργία και η επανάληψη λειτούργησε εντελώς υπνωτιστικά. Παράσταση για τη γενιά του Instagram και του TikTok, που το span της προσοχής της έχει μειωθεί δραματικά; Ενδεχομένως. Όπως και να ‘χει, το «The Second Woman» ήταν για μένα μια γνήσια, πρωτόγνωρη εμπειρία, που τη βίωσα σε ένα πλαίσιο 360 μοιρών και θα μου μείνει αξέχαστη.

Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη Facebook Twitter
Επικό φινάλε με τον Νίκο Καραθάνο, τον εκατοστό άντρα που χώρισε η Στεφανία Γουλιώτη σε 24 ώρες. Φωτ.: Stephie Grape
Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές μέσα σε 24 ώρες

Θέατρο / Η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές μέσα σε 24 ώρες

Η ηθοποιός προετοιμάζεται ήδη σωματικά και –κυρίως– ψυχικά για έναν αδιανόητο θεατρικό μαραθώνιο: τον Οκτώβριο θα αναμετρηθεί με 100 άντρες ή non-binary/queer άτομα στην παράσταση «The Second Woman», για τις ανάγκες της οποίας θα βρίσκεται επί 24 συνεχόμενες ώρες στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Οι ανθρώπινες σχέσεις στο επίκεντρο του νέου προγράμματος της Στέγης

Πολιτισμός / Οι ανθρώπινες σχέσεις στο επίκεντρο του νέου προγράμματος της Στέγης

Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ρομέο Καστελούτσι, Τιάγκο Ροντρίγκες, Μπενχαμίν Λαμπατούτ, Γιώργος Κουτλής, Μάριο Μπανούσι: Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που συμμετέχουν στον εντυπωσιακό προγραμματισμό της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για τη σεζόν 2024-25.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν το έργο «Στο σώμα της» για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης

Θέατρο / Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους παλιούς, αλλά έχουμε καλύτερους ηθοποιούς σήμερα»

Ένα έργο που παίζεται σπάνια, μια μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία, ένας εξαιρετικός θίασος σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά: Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης υποδύεται τον Ηρακλή Μαινόμενο, που πιστεύει ότι είναι η πιο ανθρώπινη τραγωδία του Ευριπίδη, για να φέρει μπροστά μας την ανθρώπινη διάσταση μιας μυθικής φιγούρας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ