«Θα γίνει ανταλλαγή;»

Φιλαρέτη Κομνηνού και Δήμητρα Χατούπη μιλούν με αφορμή την παράσταση «Θα γίνει ανταλλαγή;» για τις μαρτυρικές σελίδες της ιστορίας μας Facebook Twitter
Η Δήμητρα Χατούπη και η Φιλαρέτη Κομνηνού μας μιλούν για τα πρόσωπα που υποδύονται, ανατρέχουν στα παιδικά τους χρόνια και φτάνουν μέχρι τις μεγάλες ιδέες και τη βία του σήμερα.
0

Επτά γυναίκες και ένας άντρας, τραγικές προσωπικότητες και σπουδαίοι χαρακτήρες όλοι τους, ανθρώπινα αντιφατικοί και απάνθρωπα σκληροί, που οδηγούνται συχνά σε επικές αντιπαραθέσεις και κάποτε, ακόμα και στην άρνηση της πραγματικότητας, έρχονται στη σκηνή αντιμέτωποι με το ανοιχτό προσωπικό και συλλογικό τραύμα της αδιανόητης καταστροφής. Εκατό χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Ρούλα Πατεράκη γράφει και σκηνοθετεί το έργο «Θα γίνει ανταλλαγή;» που παρουσιάζεται στις 8 και στις 9 Αυγούστου 2022 στο Γυμνάσιο της Αρχαίας Ολυμπίας, φέρνοντας στην επιφάνεια απωθημένες μνήμες και μεγάλες επιθυμίες. 

Τα μονολογικά και διαλογικά επεισόδια του έργου δραματοποιούν τον μεγάλο διχασμό στην αφετηρία των δεινών μας, τη φρίκη του πολέμου και την ανταλλαγή των πληθυσμών, εντέλει την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας, που ίσως είναι και ο πρωταγωνιστής της παράστασης.

Οι performers, ανώνυμα μέλη όλοι τους ενός τραγικού χορού, που θα ενώσουν τις φωνές στους κωμούς, στις μονωδίες και στα εμβόλιμα τραγούδια (βασισμένα σε στίχους του Γιώργου Σεφέρη), αναδεικνύουν τη θεατρικότητα της «μαρτυρικής» αφήγησης και προκαλούν τη συγκινησιακή διέγερση του θεατή, που αντικρίζει κατάματα τη βία αλλά και τις τυχαίες –κάποιες φορές– τροπές της Ιστορίας.

Αφού υπάρχει συλλογική μνήμη, υπάρχει και συλλογική ενοχή. Ναι, ξεχνάμε εύκολα, γιατί φοβόμαστε; Γιατί βολευόμαστε; Όμως, έτσι αφήνουμε χώρο σε ό,τι κατά βάθος θεωρούμε μη ανθρώπινο. 

Στη γενική δοκιμή συναντήσαμε δυο πρωταγωνίστριες της παράστασης, τη Δήμητρα Χατούπη και τη Φιλαρέτη Κομνηνού, που μας μιλούν για τα πρόσωπα που υποδύονται, ανατρέχουν στα παιδικά τους χρόνια και φτάνουν μέχρι τις μεγάλες ιδέες και τη βία του σήμερα.

— Τι σημαίνει η λέξη «ανταλλαγή» και ποιες μνήμες σας ξυπνάει;
Δήμητρα Χατούπη: Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε  χωριό στη Βόρεια Ελλάδα. Γονείς δάσκαλοι. Το σπίτι μας δίπλα στο σχολείο. Τα παιχνίδια –με αγόρια σχεδόν πάντα– στο προαύλιο του σχολείου. Χώμα και το ποτάμι δίπλα. Αγόρια με θλιμμένα μάτια, έξυπνα μάτια πίσω από λοφάκια με χώμα και πέτρες. «Τα ρωσάκια», έτσι τα αποκαλούσαν. Διαφορετικά; Διαφορετικότητα; Δεν θυμάμαι συζητήσεις ούτε αφηγήσεις από μεγάλους, όμως αργότερα κατάλαβα πως η πληγή στα μάτια των αγοριών που παίζαμε μαζί ήταν που δεν είχαν πατρίδα πια. Και πώς να έχουν; Από τον Πόντο στη Ρωσία και από τη Ρωσία στην Ελλάδα, που δεν ήταν έτοιμη να τους δεχθεί και ήταν η ίδια μια ολόκληρη πληγή;

Φιλαρέτη Κομνηνού: Κατάγομαι από πρόσφυγες. Ο παππούς μου έφυγε με τα πόδια από τη Μικρά Ασία, διέσχισε τα βουνά για να φτάσει στη Δράμα, σε ένα χωριό, και να στήσει εκεί το σπιτικό του. Άφησαν πίσω τους περιουσίες και ήρθαν με τα ρούχα που φορούσαν, έντρομοι, να γλιτώσουν από τη σφαγή. Μια εικόνα που έχει καταγραφεί πολύ έντονα στη μνήμη μου είναι: εμείς τα μικρά γύρω από τον παππού τυλιγμένα σε κουβέρτες τα βράδια να ακούμε ιστορίες για τον διωγμό και τη σφαγή. Τα παραμύθια του παππού ήταν αυτές οι ιστορίες κι εμείς τα εγγόνια του μετά και αναπαριστούσαμε στα παιχνίδια μας όλα αυτά που ακούγαμε. Παιδική αθωότητα; ‘Άγνοια; Άμυνα στον ζόφο της πραγματικότητας; Δεν ξέρω…

Φιλαρέτη Κομνηνού και Δήμητρα Χατούπη μιλούν με αφορμή την παράσταση «Θα γίνει ανταλλαγή;» για τις μαρτυρικές σελίδες της ιστορίας μας Facebook Twitter
Οι ιδεολογίες, το βλέπουμε πια, έχουν εκφυλιστεί. Η δική μου η γενιά, που πίστεψε τις προηγούμενες δεκαετίες, σε πολιτικά οράματα βιώνει την απόλυτη ματαίωση. Όσον κι αν έχουμε ανάγκη να συσπειρωθούμε γύρω από μια ιδεολογία, έναν ηγέτη ίσως, η πραγματικότητα μας έχει αφήσει έκθετους και μοναχικούς οδοιπόρους. Φωτ.: Ελπίδα Μουμουλίδου

— Ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή την παράσταση και τι αφηγείστε;
Δ. Χ.: Η Κοραλία είναι «υπέρ του βασιλέως», πόρνη – εταίρα για την ακρίβεια. Είναι η πρώτη που αναφέρει τη λέξη «ανταλλαγή». Οι εικόνες που δημιουργούνται και τα ιστορικά πρόσωπα που περνούν είναι μέσα από τα προσωπικά της βιώματα. Αυτό είναι που προσδίδει στην αφήγηση το θεατρικό στοιχείο. Η Κοραλία περιπλανάται στη Σμύρνη, βιώνει τη στιγμή της αναχώρησης των Ελλήνων στρατιωτών, βιώνει την κατακρεούργηση του Μητροπολίτη Χρυσόστομου. Βιώνει τη μοναξιά.

Φ. Κ.:  Η «Ιουλία», αυτό είναι το όνομά μου, σύμφωνα με τη γραφή της Ρούλας Πατεράκη, είναι μία ετέρα και αφηγείται την καταστροφή της Σμύρνης μέσα από τις σχέσεις της με τους ξένους – Ευρωπαίους κι έναν Τούρκο φίλο της. Η συγγραφή αυτών των κειμένων από τη Ρούλα Πατεράκη έχει τρομερό ενδιαφέρον, και πολιτικό και θεατρικό.

— Μαθαίνουμε συνήθως την επίσημη ιστορία, ωστόσο πίσω από αυτήν υπάρχει η μικροϊστορία, αυτή που μας βάζει σε άλλες σκέψεις, πέρα από την πολιτική, στις προσωπικές τραγωδίες και αφηγήσεις που μας κάνουν να καταλάβουμε αυτή την κοινωνία που χάθηκε. Εσείς τι σκέφτεστε για αυτό τον ξεριζωμό, την εξορία από την πατρική γη;
Δ. Χ.:
Αυτές οι μικροϊστορίες είναι διαρκώς παρούσες στο εξαιρετικό κείμενο της Ρούλας Πατεράκη. Αυτές οι υπάρξεις με τις μικροϊστορίες τους κυκλοφορούν και φέρουν ένα ολόκληρο σύμπαν από το 1922 μέχρι σήμερα, αυτές οι υπάρξεις δεν έχουν χώρο και χρόνο, απλώς βρέθηκαν σε μία συγκεκριμένη συνθήκη, μία συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας. Τα ονόματά τους θα μπορούσαν να είναι και τα δικά μας ονόματα σήμερα. Η Κοραλία, η Ιουλία, η Μαρία, η Ελένη, η Σοφία… Ο ξεριζωμός είναι πάντα ξεριζωμός, τότε και σήμερα, και είναι πάντα βάναυσος, όποια μορφή και να έχει. Κρύβει πάντα προσωπικές τραγωδίες και πάντα υπάρχει ένας παράλογος λόγος. Πάντα υπάρχουν άλλα συμφέροντα, πολιτικά και οικονομικά. Όσο αυξάνονται η βία και οι συρράξεις, οι άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους. Όσο υπάρχει βία, οι Κοραλίες θα περιφέρονται και θα γίνονται θεατές κατακρεουργημένων ψυχών. 

Φ. Κ.: Με αφορμή την performance «Έγινε ανταλλαγή;» στην Αρχαία Ολυμπία, μελέτησα ξανά τα ιστορικά γεγονότα της εποχής, διάβασα μάλιστα και μία βιογραφία του Κεμάλ για να μάθω τι έγινε τότε και από την πλευρά των Τούρκων. Μηχανισμοί εξουσίας, συμμαχίες με Ευρωπαίους που χάριν συμφερόντων μετακινούνται από τη μια στιγμή στην άλλη, αδιανόητες ισορροπίες, ποικίλες εξυπηρετήσεις, ένα βρόμικο παιχνίδι που τελικά έχει μόνιμο θύμα τον λαό. 

Φιλαρέτη Κομνηνού και Δήμητρα Χατούπη μιλούν με αφορμή την παράσταση «Θα γίνει ανταλλαγή;» για τις μαρτυρικές σελίδες της ιστορίας μας Facebook Twitter
Η συγγραφή αυτών των κειμένων από τη Ρούλα Πατεράκη έχει τρομερό ενδιαφέρον και πολιτικό και θεατρικό.

— Φερθήκαμε καλά στους πρόσφυγες; Ενσωματώθηκαν, αλλά μετά έναν αιώνα εξακολουθούμε να λέμε «τα προσφυγικά», και τι σημαίνει αυτή η μείξη, το χαρμάνι με αυτούς τους ανθρώπους; 
Δ. Χ.: Δεν νομίζω ότι φερθήκαμε καλά. Θυμάμαι τα «άλλα», τα «διαφορετικά παιδιά», πάντα στο τελευταίο θρανίο στο χωριό μου. Δεν θυμάμαι να είχαν αφομοιωθεί. Κι όμως αυτό το χαρμάνι των διαφορετικών πολιτισμών ήταν που έδινε στη Σμύρνη –πριν την Καταστροφή– τη λαμπερή κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα της Μικράς Ασίας και όχι μόνο. Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, πολιτισμοί και κουλτούρες που αναμειγνύονταν μαγικά. Ναι, αυτό το χαρμάνι είναι το χαρμάνι της ζωής τότε, σήμερα και πάντα.

Φ. Κ.:  Απ’ ό,τι άκουγα από τους δικούς μου, οι ντόπιοι στην αρχή δεν τους υποδέχθηκαν και τόσο καλά, μάλλον καχύποπτα και εχθρικά θα έλεγα. Ήταν οι ξένοι, οι τουρκόσποροι. Κάποιοι από τους πρόσφυγες μιλούσαν τούρκικα μέχρι που γέρασαν και δεν ξέχασαν ποτέ τι άφησαν πίσω τους. Όταν έλεγαν «πατρίδα» και δάκρυζαν, τη Μικρά Ασία εννοούσαν. Το χαρμάνι των λαών έχει μία τρομακτική δύναμη. Είναι η δύναμη της επιβίωσης του πρόσφυγα που μεταδίδεται και διαμορφώνει τον κοινωνικό ιστό σε άλλες βάσεις.

— Σήμερα περισσότερο από ποτέ ζούμε δράματα μετανάστευσης σε όλο τον κόσμο για λόγους πολιτικούς, οικονομικούς,  περιβαλλοντικούς. Πώς αντιμετωπίζουμε αυτή την κρίση, τι σκεφτόμαστε σήμερα για αυτά που συμβαίνουν;
Δ. Χ.: Είδηση: «Πεθαμένος βρέθηκε κρυμμένος στην καρότσα. Είχε κρυφτεί στην καρότσα του φορτηγού, προσδοκώντας να ταξιδέψει στην Ιταλία. Οι λιμενικοί στην Ηγουμενίτσα σε έλεγχο ρουτίνας τον αντίκρισαν σφηνωμένο ανάμεσα σε χαρτοκιβώτια, ανήλικος από το Αφγανιστάν». Ο μετανάστης σωματοποιεί το διαφορετικό και συγκεντρώνει φόβο και προκαλεί αντιδράσεις σε συντηρητικές κοινωνίες. Ο φόβος σε κάνει να ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος. Η Ευρώπη και η Ελλάδα δεν μπορούν να κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα…

Φ. Κ.: Είδατε το βίντεο με τον στραγγαλισμό του Νιγηριανού επαίτη από τον Ιταλό στον δρόμο; Κανείς δεν έτρεξε να βοηθήσει να αποτρέψει τη δολοφονία του μετανάστη. Με τα κινητά βιντεοσκοπούσαν το γεγονός για να το βγάλουν μετά στα social media και να πάρουν like. Τι να σκεφτείς λοιπόν, τι να νιώσεις, τι να πεις…

Φιλαρέτη Κομνηνού και Δήμητρα Χατούπη μιλούν με αφορμή την παράσταση «Θα γίνει ανταλλαγή;» για τις μαρτυρικές σελίδες της ιστορίας μας Facebook Twitter
Ο μετανάστης σωματοποιεί το διαφορετικό και συγκεντρώνει φόβο και προκαλεί αντιδράσεις σε συντηρητικές κοινωνίες. Ο φόβος σε κάνει να ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος. Η Ευρώπη και η Ελλάδα δε μπορούν να κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα… Φωτ.: Γεράσιμος Δομένικος

— Στο έργο υπάρχει η Μεγάλη Ιδέα και η κατάρρευσή της. Υπάρχει σήμερα ανάλογα μια μεγάλη ιδέα; Ακόμα και αν είναι τελικά καταστροφική. Ή όλα κινούνται γύρω από τη μικροπολιτική χωρίς το ιδεολογικό της πλαίσιο;
Δ. Χ.:
Η Μεγάλη Ιδέα σήμερα νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει μόνο σαν πρόσχημα για επεκτατικές πολιτικές, που είναι και οι κύριες αιτίες πολέμων, μεταναστευτικών ζητημάτων και καταστροφής του πλανήτη. Οπότε, όλο αυτό από μόνο του αναιρεί τον όρο «μεγάλη ιδέα» με την έννοια της ιδεολογίας. Μεγάλη Ιδέα, ας πούμε είναι η προστασία του πλανήτη. Υπάρχει;

Φ. Κ.:  Οι ιδεολογίες, το βλέπουμε πια, έχουν εκφυλιστεί. Η δική μου η γενιά, που πίστεψε τις προηγούμενες δεκαετίες σε πολιτικά οράματα, βιώνει την απόλυτη ματαίωση. Όσον κι αν έχουμε ανάγκη να συσπειρωθούμε γύρω από μια ιδεολογία, έναν ηγέτη ίσως, η πραγματικότητα μάς έχει αφήσει έκθετους και μοναχικούς οδοιπόρους. Για μένα τώρα πια μόνο οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αξία και η παγκόσμια ανάγκη για την οικολογική προστασία του πλανήτη. Αυτό. Σε όλα τ’ άλλα, ένα τεράστιο ερωτηματικό. 

— Εκτός από την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας σήμερα στην κοινωνία μας κυριαρχεί η διαίρεση και ο διχασμός, ένας καθημερινός διχασμός που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αυτό που ίσχυε πριν έναν αιώνα, αλλά έχει μεταφερθεί σε άλλα πεδία. Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την κοινωνία σήμερα;
Δ. Χ.:
Γιατί πρέπει να ανήκουμε πάντα κάπου; Η εσωτερική –ανθρώπινη– ανάγκη να ανήκω κάπου κρύβει ότι φοβάμαι να είμαι μόνος. Εθνικός διχασμός στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, Βενιζελικοί και βασιλικοί στη Μικρασιατική Καταστροφή, εμφύλιος μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όλες οι άλλες χώρες έγλυφαν τις πληγές τους. Εμείς;

Φ. Κ.: Ο μεγαλοϊδεατισμός, ο διχασμός, η κομπορρημοσύνη και οι αμφισβητούμενης αξίας αρχηγοί σε επιτελικές θέσεις στην εκστρατεία τότε έδωσαν χώρο και χρόνο να γιγαντωθεί ο κεμαλισμός και να πληρώσει τελικά ο λαός την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας.

Απ’ ό,τι φαίνεται ο διχασμός έχει γίνει το στίγμα μας. Κυριαρχεί και σήμερα, κραταιός και αμετανόητος. Τι να πω; Θυμάμαι κάτι που διάβασα παλιά από έναν ξένο, μελετητή της ελληνικής νοοτροπίας: «Παράξενο πλάσμα ο Έλληνας, ονειροπόλος, ατίθασος, εγωιστής. Λυπηθείτε τον, θαυμάστε τον, αν θέλετε. Κι αν μπορείτε, προσπαθήστε να τον ταξινομήσετε».

Φιλαρέτη Κομνηνού και Δήμητρα Χατούπη μιλούν με αφορμή την παράσταση «Θα γίνει ανταλλαγή;» για τις μαρτυρικές σελίδες της ιστορίας μας Facebook Twitter
Η «Ιουλία», αυτό είναι το όνομά μου, σύμφωνα με τη γραφή της Ρούλας Πατεράκη, είναι μία ετέρα και αφηγείται την Καταστροφή της Σμύρνης μέσα από τις σχέσεις της με τους ξένους – Ευρωπαίους κι έναν Τούρκο φίλο της.

— Λέμε ότι έχουμε κοντή μνήμη. Ξεχνάει ο άνθρωπος για να μπορέσει να θεραπευτεί; Ή κρύβει βαθιά την αλήθεια μέσα του γιατί φοβάται να την αποκαλύψει; Φοβάται σήμερα ο άνθρωπος τη βία και την εκδικητικότητα; Έχει χάσει το θάρρος της αντίστασης;
Δ. Χ.:
Αφού υπάρχει συλλογική μνήμη, υπάρχει και συλλογική ενοχή. Ναι, ξεχνάμε εύκολα, γιατί φοβόμαστε; Γιατί βολευόμαστε; Όμως, έτσι αφήνουμε χώρο σε ό,τι κατά βάθος θεωρούμε μη ανθρώπινο. «Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σα να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον», έχει πει ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Πώς θα δημιουργήσουμε το μέλλον μας;  

Φ. Κ.: Ξεχνάει ο άνθρωπος, αυτό είναι αλήθεια, αλλά μάλλον για να αντέξει, να μπορέσει να συνεχίσει. Το ένστικτο επιβίωσης, βλέπετε. Μέγα λάθος βέβαια, γιατί ο φόβος, η απάθεια και η αδράνεια ποτίζουν τον σπόρο της βίας και της συναλλαγής.

— Είστε ηθοποιοί, σημαντικές, με ιστορία πίσω σας και και περγαμηνές. Τι είναι αυτό που σας τραυματίζει περισσότερο σήμερα; Τι είναι αυτό που έρχεται πίσω από πολύ μακριά, από την ίδια μας την ιστορία, επαναλαμβάνεται και είναι οδυνηρό και βίαιο όσο τίποτα άλλο;
Δ. Χ.: Με τρομάζουν οι χιλιάδες διαφορετικές εκδοχές του φόβου μας. Όλα αυτά που ζούμε, αυτή η αγριότητα, θεωρώ ότι είναι αποτέλεσμα φόβων που δεν μπορέσαμε να επεξεργαστούμε. Έχουμε την ανάγκη κάποια στιγμή να μιλήσουμε για όλα αυτά μέσα από τους ρόλους μας. Η Κοραλία μάς λέει: «Οι Έλληνες να μπουν στις βάρκες και να περάσουν σε μια Ελλάδα διχασμένη, κατεστραμμένη, ακυβέρνητη». Δεν γίνεται όλες αυτές οι συνθήκες να μη μας σφραγίσουν. Θα είναι πάντα η μνήμη μας. Με νερό είναι συνυφασμένη η ιστορία της μετανάστευσης. Χωρίς γη. Χωρίς χώμα. 

Φ. Κ.: Δεν ξέρω αν είναι σημείο των καιρών αυτή η έκρηξη νοσηρότητας και βιαιότητας, αλλά ειλικρινά δεν αντέχεται. Το σύστημα αυτοάμυνας όλο και πιο αδύναμο, έχει τραυματιστεί το μυαλό και η ψυχή μας. Η τέχνη, που είναι ο χώρος της δουλειάς μου, μπορεί να κατευνάζει και να παρηγορεί αυτόν τον τρόμο, όλο αυτό όμως είναι προσωρινό. Εκεί που πας να ηρεμήσεις, αισθάνεσαι ότι η δυσωδία της πραγματικότητας έρχεται να φράξει την ανάσα σου και να σου στερήσει το οξυγόνο. 

Φιλαρέτη Κομνηνού και Δήμητρα Χατούπη μιλούν με αφορμή την παράσταση «Θα γίνει ανταλλαγή;» για τις μαρτυρικές σελίδες της ιστορίας μας Facebook Twitter
Η Κοραλία είναι «υπέρ του βασιλέως», πόρνη – εταίρα για την ακρίβεια. Είναι η πρώτη που αναφέρει τη λέξη «ανταλλαγή».


Η σκηνοθέτις Ρούλα Πατεράκη παρουσιάζει την παράσταση «Θα γίνει Ανταλλαγή;» στο πλαίσιο των αφιερωματικών εκδηλώσεων στη Μικρασιατική Καταστροφή του προγράμματος «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός 2022» του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, τη Δευτέρα 8 και την Τρίτη 9 Αυγούστου 2022 στις 21:15 στο Γυμνάσιο της Αρχαίας Ολυμπίας με τους Δήμητρα Χατούπη, Φιλαρέτη Κομνηνού, Κοσμά Φοντούκη, Νάντια Μουρούζη, Ειρήνη Καράγιαννη, Ευανθία Κουρμούλη, Μαρία Κουρμούλη, Ρούλα Πατεράκη.

«Θα γίνει Ανταλλαγή;»
Θεατρική παράσταση
Διάρκεια: 75 λεπτά

Έρευνα/Πρωτότυπο κείμενο - Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Μουσική σύνθεση: Νίκη Καραγεώργου, Μαρία Κουρμούλη

Ηθοποιοί/performers:
Δήμητρα Χατούπη, Φιλαρέτη Κομνηνού, Κοσμάς Φοντούκης, Νάντια Μουρούζη, Ειρήνη Καράγιαννη, Ευανθία Κουρμούλη, Μαρία Κουρμούλη, Ρούλα Πατεράκη
Τραγούδι: Μαρία Κουρμούλη, Ειρήνη Καράγιαννη

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

γιαννακοπουλος

Επέτειος / 1922: Για εμάς ήταν Μικρασιατική Καταστροφή. Για την Τουρκία θρίαμβος. Για τον υπόλοιπο κόσμο τι ήταν;

Αυτό που για εμάς είναι η Μικρασιατική Καταστροφή στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου γιορτάζεται ως θρίαμβος. Στον υπόλοιπο κόσμο τι πιστεύουν ότι έγινε το 1922; Ένα συνέδριο στη Σάμο μελετά τις συνέπειες, τις αναλογίες και τον παγκόσμιο αντίκτυπο εκείνων των γεγονότων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Έλληνες και Τούρκοι πρέπει να ξαναγράψουν τα βιβλία της Ιστορίας χωρίς μύθους»

Εμινέ Γεσίμ Μπεντλέκ / «Έλληνες και Τούρκοι πρέπει να ξαναγράψουν τα βιβλία της Ιστορίας χωρίς μύθους»

Η πρώην επίκουρη καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Bingöl της Τουρκίας μιλά στη LiFO για τις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Η ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 - Τραύμα και φαντασιακές κοινότητες σε Ελλάδα και Τουρκία».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ