Στους Ονειροπόλους των Εν δυνάμει και του Μίκαελ Κλίεν

Στους Ονειροπόλους των Εν δυνάμει και του Μίκαελ Κλίεν Facebook Twitter
Φωτ.: Mike Rafail
0

Ο ονειροπόλος, σύμφωνα με τα λεξικά, είναι αυτός που έχει την τάση να ονειρεύεται, να κάνει ωραία σχέδια για το μέλλον που ίσως δεν είναι πολύ ρεαλιστικά ή γενικότερα να μην έχει μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα. Η ονειροπόληση είναι κάτι ντεμοντέ στην εποχή μας, οι ονειρικές καταστάσεις είναι σχεδόν ανέφικτες, αλλά μπορεί τουλάχιστον να κάνουμε ένα διάλειμμα για να μπούμε σε ένα κόσμο με ονειροπόλους.

Αυτό παρουσιάζει η ομάδα «Εν Δυνάμει» στον Χώρο Β της Πειραιώς 260 (7-9 Ιουνίου) σε συνεργασία με τον διεθνώς αναγνωρισμένο Βιεννέζο χορογράφο Μίκαελ Κλίεν.

Μπαίνοντας στο χώρο, σε ένα έντονο ηχητικό περιβάλλον, άλλοτε στρεσογόνο κι άλλοτε καθησυχαστικό, στο ημίφως της αίθουσας που έχει διαμορφωθεί σε σύγχρονο ball room, μια ομάδα από περίπου 40 ανθρώπους με φαινομενικά μεικτές ικανότητες κινούνται στον χώρο σε προσωπικές πορείες που οι ίδιοι δημιουργούν. Κινούνται αργά ή έντονα, απορροφημένοι από την ίδια την κίνηση και τη διαδρομή τους γύρω μας. Εμείς ανιχνεύουμε τον χώρο περπατώντας ολόγυρα και διασταυρωνόμαστε φευγαλέα μαζί τους.  

Η κοινωνική χορογραφία στην οποία ειδικεύεται ο Κλίεν και αποτελεί ένα αναδυόμενο διακαλλιτεχνικό πεδίο που διερευνά την εμπειρία της κοινωνικοποίησης αναδεικνύοντας μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία πιθανές πραγματικότητες, ικανές να προτείνουν νέους τρόπους συνύπαρξης μας ζορίζει πολύ.

Είναι «Οι ονειροπόλοι» που υπάρχουν σε ένα κόσμο που ζουν άνθρωποι με και χωρίς αναπηρία, και που δημιουργούν ένα σύμπαν που προσκαλεί τη συνύπαρξη της λογικής και του ονείρου.

Στους Ονειροπόλους των Εν δυνάμει και του Μίκαελ Κλίεν Facebook Twitter
Φωτ.: Michael Klien

Στον χώρο, το κοινό αντιμετωπίζει τη δράση με λίγη αμηχανία, άλλοτε παρατηρώντας, άλλοτε καθισμένο γύρω από το κέντρο της αίθουσας, άλλοτε βυθισμένο στις σκέψεις του. Είναι μια άβολη σε κάποιες στιγμές κατάσταση, αλλά αυτό θέλει να πετύχει ο Κλίεν, να μας κάνει να αψηφήσουμε τα στενά όρια της προσωπικής μας ταυτότητας, κι αν μπορέσουμε να ανακαλύψουμε νέα πεδία σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων για μια συμβίωση επί ίσοις όροις.

Είναι εφικτό ο σύγχρονος θεατής να χαλαρώσει, να αφεθεί, να συμμετάσχει, να χορέψει, να συμπεριληφθεί στο θέαμα; Είναι δύσκολο, μας φέρνει στη θέση των ανθρώπων με άλλες δεξιότητες από τις δικές μας που αγωνίζονται πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα να συμπεριληφθούν στον κόσμο μας και ο Κλίεν κάνει αυτή την αντιστροφή. Πώς τους πλησιάζεις; Πώς χορεύεις μαζί τους; Η εμπειρία της κοινωνικοποίησης θα πετύχει; 

Με λίγα λόγια, η κοινωνική χορογραφία στην οποία ειδικεύεται ο Κλίεν και αποτελεί ένα αναδυόμενο διακαλλιτεχνικό πεδίο που διερευνά την εμπειρία της κοινωνικοποίησης, αναδεικνύοντας μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία πιθανές πραγματικότητες, ικανές να προτείνουν νέους τρόπους συνύπαρξης, μας ζορίζει πολύ.

Στους Ονειροπόλους των Εν δυνάμει και του Μίκαελ Κλίεν Facebook Twitter
Φωτ.: Mike Rafail

Ενώ ανθρώπινα συμπλέγματα, αυτοσχεδιαστικά ντουέτα και σόλο εκτυλίσσονται σε κάθε μεριά γύρω μας, η ικανότητά μας να πάρουμε μέρος σε αυτό που συμβαίνει μπροστά μας απομειώνεται. Νιώθουμε και λίγο απογοητευμένοι, κουρασμένοι από τον εαυτό μας, τα λόγια μας περί συμπερίληψης δεν εφαρμόζονται εύκολα, όλα είναι δύσκολα ή μας λείπει το θάρρος. Είναι πιο δύσκολο από όσο το φανταστήκαμε. 

Το κέντρο της αίθουσας φωτίζεται από ένα στεφάνι με θερμό κίτρινο φως. «Οι Ονειροπόλοι δημιουργούν την προϋπόθεση για μια δημοκρατία ψυχών. Σε όλη τη διάρκεια του έργου, οι μοναδικές αντιληπτικές ικανότητες του καθενός φανερώνονται και υφαίνονται σε μια συλλογική μήτρα κίνησης και συσχετισμού. Για μια φευγαλέα στιγμή, δημιουργούμε μια διευρυμένη αίσθηση της ανθρωπότητας (“ένας μόνος του είναι ανόητος, οι δύο αποτελούν μια νέα ανθρωπότητα”, όπως το θέτει ο Ρόμπερτ Μούζιλ) που μεταμορφώνει τις προκαθορισμένες ιδέες μας για την κοινωνία σε ένα ζωντανό μεγαλοπρεπές ερωτηματικό» λέει ο Κλίεν.

Στους Ονειροπόλους των Εν δυνάμει και του Μίκαελ Κλίεν Facebook Twitter
Φωτ.: Mike Rafail

Είμαστε έτοιμοι για μια άφοβη, θαρραλέα συνάντηση με ανθρώπους που έχουν άλλη από εμάς εμφάνιση, που αντιλαμβάνονται και σκέφτονται διαφορετικά;

Είναι μια δοκιμασία, στην οποία αξίζει να βάλει κάποιος τον εαυτό του, όσο αμήχανα και αν νιώσει. Πάντως εγώ δεν τα κατάφερα, έμεινα μόνο σε μια άκρη σαν παρατηρητής. Ίσως την επόμενη φορά.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μεγάλες παραγωγές, γυναίκες στη σκηνοθεσία - Η θεατρική σεζόν ανοίγει δυναμικά

Θέατρο / Μεγάλες παραγωγές, γυναίκες στη σκηνοθεσία - Η θεατρική σεζόν ανοίγει δυναμικά

Διεθνείς σκηνοθέτες και σχήματα, δυνατά καστ, κλασικά και σύγχρονα έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων: Το φθινοπωρινό ρεπερτόριο των αθηναϊκών σκηνών το λες και φιλόδοξο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βέντερς, Σουίντον, Ροντρίγκες, Λάνθιμος και Αγγελάκας: Αυτό είναι το φετινό πρόγραμμα της Στέγης

Θέατρο / Σουίντον, Λάνθιμος, Βέντερς, Ροντρίγκες και Αγγελάκας: Το φετινό πρόγραμμα της Στέγης

Η Στέγη γιορτάζει τα 15 χρόνια της με ένα πρόγραμμα άκρως οικογενειακό, δημιουργικό και, όπως πάντα, με πολλές εκπλήξεις και απρόσμενες συναντήσεις δημιουργών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όταν ο Χίτλερ (σχεδόν) συνάντησε τον Φρόιντ

Θέατρο / Όταν ο Χίτλερ (σχεδόν) συνάντησε τον Φρόιντ

Τέσσερις φορές βρέθηκαν στο ίδιο μέρος ο Χίτλερ και ο Φρόιντ. Τι θα γινόταν αν είχαν συναντηθεί; Αυτό επιχειρεί να διανοηθεί το θεατρικό έργο «Ο δρ Φρόιντ θα σας δει τώρα, κυρία Χίτλερ» που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο Λονδίνο.
THE LIFO TEAM
Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ