Το σκοτεινό και περίπλοκο σύμπαν του Αρμαντέιλ

Το σκοτεινό και περίπλοκο σύμπαν του Αρμαντέιλ Facebook Twitter
Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Σύνθια Μπατσή
0

Αρμαντέιλ. Με αφετηρία αυτό το όνομα, μια διαθήκη γραμμένη από έναν ακόλαστο ευγενή το 1832 μας οδηγεί σε μια σπουδαία ιστορία μυστηρίου. Δύο άνθρωποι με το ίδιο όνομα και ανάμεσά τους μια όμορφη και μυστηριώδης γυναίκα με σκοτεινό παρελθόν και μανία εκδίκησης. Μοιραίοι έρωτες, ίντριγκες, δολοπλοκίες, εξαπατήσεις και δολοφονίες δημιουργούν ένα σκηνικό μέσα από το οποίο αναδύεται το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής.


Βασισμένη στο 1.200 σελίδων μυθιστόρημα του Wilkie Collins, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg, η παράσταση, την οποία σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης και επαναλαμβάνεται στο Rex για δεύτερη χρονιά, ξεδιπλώνει μέσα από τη λογοτεχνική αφήγηση ένα ανάγλυφο χαρακτήρων και καταστάσεων, με τους ήρωες να έχουν πάντα δύο όψεις, μια φανερή και μια κρυφή, η οποία και οδηγεί τις πράξεις τους, αλλά και τους ίδιους πολλές φορές, στην καταστροφή. Και είναι αυτή η κρυφή πλευρά κυρίως που οδηγεί στις πράξεις τους.

Η ηρωίδα του έργου, η Λίντια Γκούλιτ, είναι αδίστακτη και δολοπλόκος, μια γυναίκα μισητή. Τη μίσησαν οι κριτικοί της εποχής, την αποκάλεσαν θηλυκό κάθαρμα.

Ο Wilkie Collins γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1824 και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του ζωγράφου William Collins. Το 1846, έχοντας ασχοληθεί επί πέντε χρόνια με το εμπόριο, αποφάσισε να γίνει δικηγόρος και οι σπουδές του τον βοήθησαν να αποκτήσει τις νομικές γνώσεις που θα του πρόσφεραν πλούσιο υλικό για τα βιβλία του. Το έργο του περιλαμβάνει διηγήματα, θεατρικά έργα, δημοσιογραφικά κείμενα και βιογραφίες, αλλά οφείλει τη φήμη του στα 23 μυθιστορήματά του. Το έργο που έκανε διάσημο τον Collins ήταν η Κυρία με τα Άσπρα (1860) και η καθιέρωση της συγκινησιακής λογοτεχνίας. Το 1866 γράφει το Αρμαντέιλ, μια ογκώδη και πληθωρική μυθιστορηματική τοιχογραφία της βικτωριανής περιόδου. Εκδικήσεις, αντεκδικήσεις, δολοφονίες, δεισιδαιμονίες, αγωνιώδεις επιθανάτιοι ρόγχοι, σκευωρίες, αμαρτίες εξομολογημένες και μη, κληρονομικές κατάρες. Η περιπλοκότητα των πραγμάτων ξεπερνά τη φαντασία του αναγνώστη.


Το Αρμαντέιλ είναι ένα υποδειγματικό μελόδραμα. Πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό «Cornhill» από τον Νοέμβριο του 1864 ως τον Ιούλιο του 1886. Μάλιστα, ο Collins έγραψε ένα θεατρικό έργο βασισμένο σε αυτό για να κατοχυρώσει τα πνευματικά του δικαιώματα.

Το σκοτεινό και περίπλοκο σύμπαν του Αρμαντέιλ Facebook Twitter
Βασισμένη στο 1.200 σελίδων μυθιστόρημα του Wilkie Collins, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg, η παράσταση, την οποία σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης και επαναλαμβάνεται στο Rex για δεύτερη χρονιά...


«Το ενδιαφέρον που προκαλούν τα γεγονότα δεν προέρχεται από την ίδια τη φύση των γεγονότων αλλά από τη σχέση τους με τους ήρωες» γράφει ο συγγραφέας.


Η ηρωίδα του έργου, η Λίντια Γκούλιτ, είναι αδίστακτη και δολοπλόκος, μια γυναίκα μισητή. Τη μίσησαν οι κριτικοί της εποχής, την αποκάλεσαν θηλυκό κάθαρμα. Η Λίντια Γκούλιτ, αυτή η σκιά του κακού, του πεπρωμένου, ο μαχητικός γυναικείος χαρακτήρας, η πρωταγωνίστρια ενός καταστροφικού ονείρου που διαλύει το σύμπαν, η απόλυτα σατανική ηρωίδα, στοιχειώνει τον αναγνώστη.

Η Μαρία Κίτσου ονειρεύτηκε να την κάνει να στοιχειώσει και τον θεατή. Η μεταφορά του Αρμαντέιλ στη σκηνή σε μια τετράωρη παράσταση, που καταφέρνει και δεν είναι μια εξαντλητική δοκιμασία, οφείλεται στην αγάπη της στις ιστορίες μυστηρίου και αγωνίας.

«Πάντα είχα στο μυαλό μου», μας λέει, «να ανεβάσω ένα λογοτεχνικό έργο. Τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια διαβάζω συνεχώς λογοτεχνία. Μου αρέσει πολύ η ρομαντική λογοτεχνία, η γοτθική, αυτή που έχει σχέση με το μεταφυσικό και το υπερφυσικό. Πάντα την είχα στο μυαλό μου με σκοπό να αποδοθεί στο θέατρο. Το Αρμαντέιλ το βρήκα ψάχνοντας βιβλία σε ένα αεροδρόμιο. Το διάβασα και τρελάθηκα. Ήξερα ότι επρόκειτο για ένα εγχείρημα σχεδόν τρελό. Το έδωσα στον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, του άρεσε κι εκείνου πολύ και το αποφασίσαμε. Ήταν πολύ δύσκολο, αλλά το πιστέψαμε με όλη μας την καρδιά».

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα τάση να γίνεται η λογοτεχνία θέατρο. Μέσα σε αυτή την τάση το κείμενο παραμένει αφηγηματικό και δεν διασκευάζεται σε διαλογικό.

Η παράσταση μοιάζει με ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στο οποίο κάθε δράση υπαγορεύει την αντίδραση και κεντρικό πρόσωπο που κινεί τα νήματα της ζωής των άλλων, οδηγώντας τους, όπως και τον εαυτό του, στην καταστροφή είναι η Μαρία Κίτσου. Αν το κριτήριο της επιλογής είναι να μη θέλεις να παίξεις μια «γλυκούλα» ηρωίδα, η Κίτσου διάλεξε σίγουρα την πιο σατανική.


«Αυτή είναι μια ηρωίδα σύνθετη» εξηγεί. «Εκεί είναι και το ζουμί. Δεν είναι μόνο κακή, εκδικητική, πρόκειται για έναν χαμαιλέοντα, έναν περίπλοκο χαρακτήρα. Τα επίπεδα του χαρακτήρα σε εμπλέκουν ακόμα και όταν πρόκειται για αφήγηση και όχι για ρόλο ή ερμηνεία σε πρώτο πρόσωπο».

Το σκοτεινό και περίπλοκο σύμπαν του Αρμαντέιλ Facebook Twitter
Η μεταφορά του Αρμαντέιλ στη σκηνή σε μια τετράωρη παράσταση, που καταφέρνει και δεν είναι μια εξαντλητική δοκιμασία, οφείλεται στην αγάπη της στις ιστορίες μυστηρίου και αγωνίας...


Η τετράωρη παράσταση φαντάζει άθλος, η Μαρία Κίτσου δεν τρόμαξε με το εγχείρημα και το κοινό αποζημίωσε με την προσέλευσή του την επιλογή της ίδιας και των συντελεστών της παράστασης. «Ο κόσμος τιμά τις πολύωρες παραστάσεις. Δεν μου αρέσει η νοοτροπία τού να είναι οι παραστάσεις μιάμιση ώρα. Όχι. Αφιερώνεις τη βραδιά σου σε ένα θέαμα. Εδώ είναι σαν να διαβάζεις ένα ωραίο βιβλίο. Είναι μια υπέροχη ιστορία που δεν τη βαρεθήκαμε ποτέ. Οπότε, αφού δεν τη βαρεθήκαμε εμείς που την έχουμε διαβάσει τόσες φορές, πιστέψαμε ότι θα ενδιέφερε και τον κόσμο. Άλλωστε, ο στόχος μας ήταν να κάνουμε κάτι με αγωνία, με σασπένς και ο κόσμος να θέλει να δει τι συμβαίνει παρακάτω, να συμπάσχει με τους ήρωες, ακόμα και με την "κακιά" πρωταγωνίστρια. Ποντάρεις στα διλήμματα και τις διαμάχες των ίδιων των χαρακτήρων».


Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα τάση να γίνεται η λογοτεχνία θέατρο. Μέσα σε αυτή την τάση το κείμενο παραμένει αφηγηματικό και δεν διασκευάζεται σε διαλογικό. «Θέλω τον πλούτο, τον πλουραλισμό και τη γοητεία που έχει το λογοτεχνικό κείμενο, την αφήγηση, το διάλογο, τις σκέψεις» λέει η Κίτσου. «Έτσι το κρατήσαμε. Αυτή η συγκεκριμένη αφήγηση έχει μεγάλη σημασία. Για μένα είναι ένα παράδειγμα και υπόδειγμα του πώς γίνεται η λογοτεχνία θέατρο, το να δουλεύεις τον λόγο και να μην κάνεις μόνο αυτοσχεδιασμούς. Το να ακολουθείς και να φτιάχνεις έναν χαρακτήρα δουλεύοντας λέξη-λέξη για να καταλάβεις μέχρι ποιο σημείο μπορείς να φτάσεις».
Μέσα στην παράξενη προσωπικότητα της Λίντια Γκούλιτ, γύρω από την οποία περιστρέφεται η κακία και η καλοσύνη του κόσμου, υπάρχει ένα αδικημένο παιδί, σκεπασμένο με τα πέπλα μιας γοητευτικής γυναίκας. Η Μαρία Κίτσου, όταν πρωτοδιάβασε το βιβλίο, έκλαιγε: «Μέσα στην κακοήθειά της αυτή η γυναίκα έχει μια ανθρωπιά. Κάποια στιγμή παραιτήθηκε από την κακία της και προσπάθησε και να αγαπήσει. Άφησε την αγάπη να μπει στη ζωή της και να αλλάξει, αλλά δυστυχώς η αγάπη αυτή διαλύθηκε. Δεν δικαιολογώ τα όσα κάνει, επειδή πολλοί έχουν μια δύσκολη ζωή αλλά δεν καταφεύγουν στο έγκλημα. Δεν την κρίνω. Αποπειράται αληθινά να αλλάξει, αλλά όλα την οδηγούν στο κακό και στο έγκλημα. Οι πράξεις της, ακόμα και η ροπή που έχει προς το εύκολο χρήμα και την πολυτέλεια, είναι οι πράξεις ενός απελπισμένου ανθρώπου».

Το σκοτεινό και περίπλοκο σύμπαν του Αρμαντέιλ Facebook Twitter
Το ενδιαφέρον που προκαλούν τα γεγονότα δεν προέρχεται από την ίδια τη φύση των γεγονότων αλλά από τη σχέση τους με τους ήρωες...

Αρμαντέιλ

Δραματοποιημένο μυθιστόρημα του Wilkie Collins

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Παίζουν: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μαρία Κίτσου, Μάριος Μακρόπουλος, Σύνθια Μπατσή, Φάνης Παυλόπουλος.

Rex, Πανεπιστήμιου 48, κέντρο, 2118000080.

Πρεμιέρα: 2/2, για έξι μόνο παραστάσεις: 2, 9, 16, 23/2 & 2, 9/3.

Ώρα έναρξης: 19.00, εισ.: €15, €10 (μειωμ.) Το μυθιστόρημα «Αρμαντέιλ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg
(Μτφρ.: Σάντυ Παπαϊωάννου)

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ