Προβληματικό Καγκουρό στο Εθνικό Θέατρο

Προβληματικό Καγκουρό στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Ο συγγραφέας ανταποκρίνεται με τον τρόπο του σ' ένα μείζον πρόβλημα της σημερινής ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας...
0

Το «Καγκουρώ», το τρίτο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο, μετά το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» (2004) και το «Γάλα» (2005), θα μπορούσε να είναι ένα έργο γραμμένο τη δεκαετία του '70, με θέμα το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα των Ελλήνων τη δεκαετία του '50 και του '60. Κανένα πρόβλημα από τη στιγμή που η κυκλικότητα, η επανάληψη παρόμοιων φαινομένων, είναι συνήθης στον ιστορικό χρόνο. Διαφορετικοί λόγοι και συνθήκες οδηγούν τους σημερινούς νέους να αναζητήσουν ζωή και μέλλον σε ξένες χώρες, αφού το 60% της ανεργίας στις νεαρές ηλικίες αποτελεί συντριπτική πραγματικότητα. Ο συγγραφέας ανταποκρίνεται με τον τρόπο του σ' ένα μείζον πρόβλημα της σημερινής ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας.


Επιπλέον, έχει ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς πόσο πυκνός υπήρξε ο χρόνος ως προς τις αλλαγές που σημειώθηκαν στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία, ώστε, ενώ το 2005 τον Κατσικονούρη απασχόλησε το δράμα μιας οικογένειας Γεωργιανών μεταναστών στην Ελλάδα, στο τελευταίο έργο του φωτίζει τα διλήμματα ενός νέου Έλληνα που ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Δέκα χρόνια πριν αντιμετωπίζαμε το «ζήτημα» των ξένων που είχαν εγκατασταθεί στη χώρα μας, δέκα χρόνια μετά μεταναστεύουμε οι ίδιοι (έχοντας, παράλληλα, να αντιμετωπίσουμε μια πρωτοφανή ροή προσφύγων από την Ανατολή). Κάπως έτσι ένα λογοτεχνικό/θεατρικό έργο λειτουργεί ως έμμεση πηγή της Ιστορίας.

Είναι φανερό ότι ο Κατσικονούρης έχει δουλέψει πολύ τη δομή του έργου, έτσι ώστε πρόσωπα και καταστάσεις να βρίσκονται διαρκώς σε σχέσεις αναλογίας και αντιστροφών.


Πίσω πάλι. Πέντε είναι τα πρόσωπα στο «Καγκουρώ». Σε πρώτο πλάνο ο πενηνταπεντάρης πατέρας (φιλόλογος, χωρισμένος, καθηλωμένος στη μίζερη ζωή του) και ο γιος του, κάπου μεταξύ 25 και 28 ετών, υπάλληλος στη Δημοτική Αστυνομία (!), που περιμένει (στο πλαίσιο των μετατάξεων στο Δημόσιο επί μνημονίων) την τοποθέτησή του σε άλλη θέση, σωφρονιστικού υπαλλήλου σε κάποια φυλακή. Εννοείται πως δεν θέλει με τίποτα να γίνει δεσμοφύλακας. Παιδί που έχει πληγωθεί από τον χωρισμό των γονιών του, νιώθει τη ζωή του να συντρίβεται – όλο τον θυμό του τον διοχετεύει σε αλλεπάλληλες συγκρούσεις με τον ήσυχο, ιδεαλιστή όσο και συμβιβασμένο πατέρα του.


Ο γιος, ο Ορφέας, απαντώντας στα αδιέξοδά του, ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στην Αυστραλία, όπου χρόνια πριν είχε εγκατασταθεί και ευημερεί ο αδελφός του πατέρα του. Το μόνο που τον στενοχωρεί είναι που θα αφήσει πίσω την αγαπημένη του. Η κοπέλα υπόσχεται ότι θα τον ακολουθήσει σε λίγους μήνες, με το που θα τελειώσει τη σχολή. Ψυχή τρυφερή, που ταυτίζεται με τη Νίνα από τον τσεχοφικό «Γλάρο», παραπαίει στα όνειρα, στις επιθυμίες, στις αγωνίες και στις ευαισθησίες της και, τελικά, καταρρέει.


Στο αεροδρόμιο, ο Ορφέας μαθαίνει για τον νευρικό κλονισμό και επιστρέφει κοντά της. Δεν θα φύγει ποτέ για τη χώρα των καγκουρώ. Αντιθέτως, αυτή που θα φύγει λίγους μήνες μετά είναι η Μαρίνα, με υποτροφία στην καλύτερη δραματική σχολή της Νέας Υόρκης!

Προβληματικό Καγκουρό στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Στο αεροδρόμιο, ο Ορφέας μαθαίνει για τον νευρικό κλονισμό και επιστρέφει κοντά της. Δεν θα φύγει ποτέ για τη χώρα των καγκουρώ...


Είναι φανερό ότι ο Κατσικονούρης έχει δουλέψει πολύ τη δομή του έργου, έτσι ώστε πρόσωπα και καταστάσεις να βρίσκονται διαρκώς σε σχέσεις αναλογίας και αντιστροφών. Ο πατέρας είχε φύγει μαζί με τον αδελφό του στην Αυστραλία, επέστρεψε όμως για να φροντίσει τον άρρωστο πατέρα τους. Ο γιος του, καθ' οδόν για την Αυστραλία, θα επιστρέψει για να σταθεί δίπλα στην αγαπημένη του. Ο πατέρας θα μπορούσε να θεωρηθεί βολεμένος στο Δημόσιο, αν δεν έβλεπε τον ρόλο του δασκάλου ως σημαντική αποστολή. Ο γιος, αναλόγως, θα μπορούσε να θεωρηθεί βολεμένος στο Δημόσιο, αν δεν ονειρευόταν μια ζωή μακριά από τη μίζερη ζωή του μικροαστού στην Αθήνα της κρίσης.


Ο πατέρας μιλάει τρυφερά για τους μαθητές στα δημόσια σχολεία, για τους μεγάλους ποιητές, για τον γέρο καθηγητή του που συνάντησε στον δρόμο. Ο αδελφός διηγείται πώς στην Αυστραλία σκοτώνει καγκουρώ για την πλάκα του και μετά το τεμαχίζει και το πετάει στο πορτμπαγκάζ για να εξαφανίσει τα στοιχεία του εγκλήματος. Η χυδαία σκληρότητα της αφήγησής του, ωστόσο, ισορροπεί με την άλλη, του νεαρού μετανάστη στη Μελβούρνη που ήθελε να πάει να ακούσει τον Καζαντζίδη στο θέατρο όπου τραγουδούσε, αλλά δεν είχε να πληρώσει το εισιτήριο. Και παράδερνε μόνος στη νύχτα της ξένης πόλης.


Δυο γενιές, τρεις ζωές μοναχικές και αδικαίωτες. Ευτυχώς, τη μίζερη συνθήκη εξισορροπούν η «φευγάτη» Μαρίνα, που νιώθει ότι, παίζοντας στο θέατρο, θα δώσει φωνή σ' όλους όσοι παραμένουν σιωπηλοί, κι ο Κέρβερος, ένας βαρυποινίτης – πρόσωπο που διαρρηγνύει την ηθογραφία και λειτουργεί σαν Άγγελος του Θανάτου. Αυτός θα κλείσει τον κύκλο, τις αντιστροφές και τις αναλογίες. Ή μήπως όχι; Όχι, από τη στιγμή που το ζευγάρι χωρίζει για πάντα (όπως ο θείος από την αγαπημένη του, όταν έφυγε στα ξένα) κι ο πατέρας δεν θα 'χει γιο, για να περιμένει την επιστροφή του.


Το είπα εξαρχής: αν δεν άκουγε ο θεατής τα «πραγματολογικά» για τη Δημοτική Αστυνομία, τις φυλακές Δομοκού, το γνωστό χιουμοριστικό «Δεν μας χέζεις, ρε Νταλάρα!», θα νόμιζε ότι το έργο μόλις βγήκε από το χρονοντούλαπο της ελληνικής ηθογραφίας της δεκαετίας του '70. Πρόκειται για θέατρο παλιό ως προς το σύνολο των δραματουργικών στοιχείων του (θέμα, χαρακτήρες, καταστάσεις, συγκρούσεις, διάλογοι), που συμβαίνει επιπλέον να είναι κατά στιγμές φλύαρο, διδακτικό και ανοικονόμητο ως προς τη δραματική επιβάρυνση – γιατί όλα τα πρόσωπα πρέπει να έχουν ένα δράμα να αφηγηθούν;


Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά επιβεβαιώνει την άποψή μου. Είναι προφανές από τα στοιχεία που πρόσθεσε (τη χωρίς λόγο δεκάλεπτη εισαγωγή, κατά τη διάρκεια της οποίας οι ήρωες κινούνται στον σκηνικό χώρο, τα μπαλετικά του Ορφέα, το τραγούδι του Φρανκ Σινάτρα που τραγουδάει και χορεύει η Μαρίνα έως και τον «διαμελισμό» του σκηνικού χώρου στα κομμάτια που τον συνθέτουν) ότι βρίσκει το έργο αδύναμο να προκαλέσει τον ενδιαφέρον του κοινού – γι' αυτό και καταφεύγει σε τονωτικές, σκηνοθετικές ενέσεις. Παρά τις έντιμες προσπάθειες των ηθοποιών (ο Χρήστος Σαπουντζής δίνει μια σπουδαία ερμηνεία εσωτερικευμένου πάθους, η Λένα Δροσάκη μοιάζει σαν πεταλούδα που παίζει με τη φλόγα, βαρύς κι ίσως περισσότερο στομφώδης απ' όσο χρειάζεται ο Μελέτης Ηλίας, εξωστρεφής και μπρουτάλ κατά την απαίτηση του ρόλου, αλλά με φωνή που πρέπει να χαμηλώσει, ο Σπύρος Τσεκούρας και με πλούσια εκφραστικότητα αλλά έντονο «σ» ο Γιώργος Παπαπαύλου), η παράσταση δεν διασώζεται. Η πρώτη ύλη, το έργο, είναι προβληματική.

Προβληματικό Καγκουρό στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Δυο γενιές, τρεις ζωές μοναχικές και αδικαίωτες...

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης

Διανομή:
Μαρίνα: Λένα Δροσάκη
Κέρβερος: Ηλίας Μελέτης
Ορφέας: Γιώργος Παπαύλου
Δημήτρης: Χρήστος Σαπουντζής
Τάκης: Σπύρος Τσεκούρας

Εθνικό Θέατρο - Κτίριο Τσίλλερ - Σκηνή Νίκος Κούρκουλος
Αγίου Κωνσταντίνου 22-24 , 2105288170

 

15/10- 06/12

Τετάρτη, Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:00
Σάββατο στις 18:00 & στις 21.00
Κυριακή στις 19:30
Είσοδος: €5- 15

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ