Προβληματικό Καγκουρό στο Εθνικό Θέατρο

Προβληματικό Καγκουρό στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Ο συγγραφέας ανταποκρίνεται με τον τρόπο του σ' ένα μείζον πρόβλημα της σημερινής ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας...
0

Το «Καγκουρώ», το τρίτο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο, μετά το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» (2004) και το «Γάλα» (2005), θα μπορούσε να είναι ένα έργο γραμμένο τη δεκαετία του '70, με θέμα το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα των Ελλήνων τη δεκαετία του '50 και του '60. Κανένα πρόβλημα από τη στιγμή που η κυκλικότητα, η επανάληψη παρόμοιων φαινομένων, είναι συνήθης στον ιστορικό χρόνο. Διαφορετικοί λόγοι και συνθήκες οδηγούν τους σημερινούς νέους να αναζητήσουν ζωή και μέλλον σε ξένες χώρες, αφού το 60% της ανεργίας στις νεαρές ηλικίες αποτελεί συντριπτική πραγματικότητα. Ο συγγραφέας ανταποκρίνεται με τον τρόπο του σ' ένα μείζον πρόβλημα της σημερινής ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας.


Επιπλέον, έχει ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς πόσο πυκνός υπήρξε ο χρόνος ως προς τις αλλαγές που σημειώθηκαν στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία, ώστε, ενώ το 2005 τον Κατσικονούρη απασχόλησε το δράμα μιας οικογένειας Γεωργιανών μεταναστών στην Ελλάδα, στο τελευταίο έργο του φωτίζει τα διλήμματα ενός νέου Έλληνα που ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Δέκα χρόνια πριν αντιμετωπίζαμε το «ζήτημα» των ξένων που είχαν εγκατασταθεί στη χώρα μας, δέκα χρόνια μετά μεταναστεύουμε οι ίδιοι (έχοντας, παράλληλα, να αντιμετωπίσουμε μια πρωτοφανή ροή προσφύγων από την Ανατολή). Κάπως έτσι ένα λογοτεχνικό/θεατρικό έργο λειτουργεί ως έμμεση πηγή της Ιστορίας.

Είναι φανερό ότι ο Κατσικονούρης έχει δουλέψει πολύ τη δομή του έργου, έτσι ώστε πρόσωπα και καταστάσεις να βρίσκονται διαρκώς σε σχέσεις αναλογίας και αντιστροφών.


Πίσω πάλι. Πέντε είναι τα πρόσωπα στο «Καγκουρώ». Σε πρώτο πλάνο ο πενηνταπεντάρης πατέρας (φιλόλογος, χωρισμένος, καθηλωμένος στη μίζερη ζωή του) και ο γιος του, κάπου μεταξύ 25 και 28 ετών, υπάλληλος στη Δημοτική Αστυνομία (!), που περιμένει (στο πλαίσιο των μετατάξεων στο Δημόσιο επί μνημονίων) την τοποθέτησή του σε άλλη θέση, σωφρονιστικού υπαλλήλου σε κάποια φυλακή. Εννοείται πως δεν θέλει με τίποτα να γίνει δεσμοφύλακας. Παιδί που έχει πληγωθεί από τον χωρισμό των γονιών του, νιώθει τη ζωή του να συντρίβεται – όλο τον θυμό του τον διοχετεύει σε αλλεπάλληλες συγκρούσεις με τον ήσυχο, ιδεαλιστή όσο και συμβιβασμένο πατέρα του.


Ο γιος, ο Ορφέας, απαντώντας στα αδιέξοδά του, ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στην Αυστραλία, όπου χρόνια πριν είχε εγκατασταθεί και ευημερεί ο αδελφός του πατέρα του. Το μόνο που τον στενοχωρεί είναι που θα αφήσει πίσω την αγαπημένη του. Η κοπέλα υπόσχεται ότι θα τον ακολουθήσει σε λίγους μήνες, με το που θα τελειώσει τη σχολή. Ψυχή τρυφερή, που ταυτίζεται με τη Νίνα από τον τσεχοφικό «Γλάρο», παραπαίει στα όνειρα, στις επιθυμίες, στις αγωνίες και στις ευαισθησίες της και, τελικά, καταρρέει.


Στο αεροδρόμιο, ο Ορφέας μαθαίνει για τον νευρικό κλονισμό και επιστρέφει κοντά της. Δεν θα φύγει ποτέ για τη χώρα των καγκουρώ. Αντιθέτως, αυτή που θα φύγει λίγους μήνες μετά είναι η Μαρίνα, με υποτροφία στην καλύτερη δραματική σχολή της Νέας Υόρκης!

Προβληματικό Καγκουρό στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Στο αεροδρόμιο, ο Ορφέας μαθαίνει για τον νευρικό κλονισμό και επιστρέφει κοντά της. Δεν θα φύγει ποτέ για τη χώρα των καγκουρώ...


Είναι φανερό ότι ο Κατσικονούρης έχει δουλέψει πολύ τη δομή του έργου, έτσι ώστε πρόσωπα και καταστάσεις να βρίσκονται διαρκώς σε σχέσεις αναλογίας και αντιστροφών. Ο πατέρας είχε φύγει μαζί με τον αδελφό του στην Αυστραλία, επέστρεψε όμως για να φροντίσει τον άρρωστο πατέρα τους. Ο γιος του, καθ' οδόν για την Αυστραλία, θα επιστρέψει για να σταθεί δίπλα στην αγαπημένη του. Ο πατέρας θα μπορούσε να θεωρηθεί βολεμένος στο Δημόσιο, αν δεν έβλεπε τον ρόλο του δασκάλου ως σημαντική αποστολή. Ο γιος, αναλόγως, θα μπορούσε να θεωρηθεί βολεμένος στο Δημόσιο, αν δεν ονειρευόταν μια ζωή μακριά από τη μίζερη ζωή του μικροαστού στην Αθήνα της κρίσης.


Ο πατέρας μιλάει τρυφερά για τους μαθητές στα δημόσια σχολεία, για τους μεγάλους ποιητές, για τον γέρο καθηγητή του που συνάντησε στον δρόμο. Ο αδελφός διηγείται πώς στην Αυστραλία σκοτώνει καγκουρώ για την πλάκα του και μετά το τεμαχίζει και το πετάει στο πορτμπαγκάζ για να εξαφανίσει τα στοιχεία του εγκλήματος. Η χυδαία σκληρότητα της αφήγησής του, ωστόσο, ισορροπεί με την άλλη, του νεαρού μετανάστη στη Μελβούρνη που ήθελε να πάει να ακούσει τον Καζαντζίδη στο θέατρο όπου τραγουδούσε, αλλά δεν είχε να πληρώσει το εισιτήριο. Και παράδερνε μόνος στη νύχτα της ξένης πόλης.


Δυο γενιές, τρεις ζωές μοναχικές και αδικαίωτες. Ευτυχώς, τη μίζερη συνθήκη εξισορροπούν η «φευγάτη» Μαρίνα, που νιώθει ότι, παίζοντας στο θέατρο, θα δώσει φωνή σ' όλους όσοι παραμένουν σιωπηλοί, κι ο Κέρβερος, ένας βαρυποινίτης – πρόσωπο που διαρρηγνύει την ηθογραφία και λειτουργεί σαν Άγγελος του Θανάτου. Αυτός θα κλείσει τον κύκλο, τις αντιστροφές και τις αναλογίες. Ή μήπως όχι; Όχι, από τη στιγμή που το ζευγάρι χωρίζει για πάντα (όπως ο θείος από την αγαπημένη του, όταν έφυγε στα ξένα) κι ο πατέρας δεν θα 'χει γιο, για να περιμένει την επιστροφή του.


Το είπα εξαρχής: αν δεν άκουγε ο θεατής τα «πραγματολογικά» για τη Δημοτική Αστυνομία, τις φυλακές Δομοκού, το γνωστό χιουμοριστικό «Δεν μας χέζεις, ρε Νταλάρα!», θα νόμιζε ότι το έργο μόλις βγήκε από το χρονοντούλαπο της ελληνικής ηθογραφίας της δεκαετίας του '70. Πρόκειται για θέατρο παλιό ως προς το σύνολο των δραματουργικών στοιχείων του (θέμα, χαρακτήρες, καταστάσεις, συγκρούσεις, διάλογοι), που συμβαίνει επιπλέον να είναι κατά στιγμές φλύαρο, διδακτικό και ανοικονόμητο ως προς τη δραματική επιβάρυνση – γιατί όλα τα πρόσωπα πρέπει να έχουν ένα δράμα να αφηγηθούν;


Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά επιβεβαιώνει την άποψή μου. Είναι προφανές από τα στοιχεία που πρόσθεσε (τη χωρίς λόγο δεκάλεπτη εισαγωγή, κατά τη διάρκεια της οποίας οι ήρωες κινούνται στον σκηνικό χώρο, τα μπαλετικά του Ορφέα, το τραγούδι του Φρανκ Σινάτρα που τραγουδάει και χορεύει η Μαρίνα έως και τον «διαμελισμό» του σκηνικού χώρου στα κομμάτια που τον συνθέτουν) ότι βρίσκει το έργο αδύναμο να προκαλέσει τον ενδιαφέρον του κοινού – γι' αυτό και καταφεύγει σε τονωτικές, σκηνοθετικές ενέσεις. Παρά τις έντιμες προσπάθειες των ηθοποιών (ο Χρήστος Σαπουντζής δίνει μια σπουδαία ερμηνεία εσωτερικευμένου πάθους, η Λένα Δροσάκη μοιάζει σαν πεταλούδα που παίζει με τη φλόγα, βαρύς κι ίσως περισσότερο στομφώδης απ' όσο χρειάζεται ο Μελέτης Ηλίας, εξωστρεφής και μπρουτάλ κατά την απαίτηση του ρόλου, αλλά με φωνή που πρέπει να χαμηλώσει, ο Σπύρος Τσεκούρας και με πλούσια εκφραστικότητα αλλά έντονο «σ» ο Γιώργος Παπαπαύλου), η παράσταση δεν διασώζεται. Η πρώτη ύλη, το έργο, είναι προβληματική.

Προβληματικό Καγκουρό στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Δυο γενιές, τρεις ζωές μοναχικές και αδικαίωτες...

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης

Διανομή:
Μαρίνα: Λένα Δροσάκη
Κέρβερος: Ηλίας Μελέτης
Ορφέας: Γιώργος Παπαύλου
Δημήτρης: Χρήστος Σαπουντζής
Τάκης: Σπύρος Τσεκούρας

Εθνικό Θέατρο - Κτίριο Τσίλλερ - Σκηνή Νίκος Κούρκουλος
Αγίου Κωνσταντίνου 22-24 , 2105288170

 

15/10- 06/12

Τετάρτη, Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:00
Σάββατο στις 18:00 & στις 21.00
Κυριακή στις 19:30
Είσοδος: €5- 15

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ