Kριτική για το «Πάρτι γενεθλίων»: Πώς διαβάζεις τον Πίντερ σήμερα;

Αφυδατωμένος ρεαλισμός Facebook Twitter
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης κατέβαλε ευσυνείδητη προσπάθεια ως Στάνλεϊ, εντυπώθηκε, όμως, από πολύ νωρίς στη συνείδησή μας ως «χαμένη υπόθεση» κι έτσι δεν είχαμε κάπου να πάμε μαζί του.
0

Στην αρχή πίστεψες ότι τα κατάφερες. Πίστεψες πως βρήκες καταφύγιο σε αυτή τη μουντή παραθαλάσσια πόλη, στην ξεχαρβαλωμένη πανσιόν μιας μεσήλικης μπέμπας και του δύσμοιρου συζύγου της. Άδειασες τη βαλίτσα σου, ήπιες λίγο τσάι κι έπεσες κατάκοπος για ύπνο.

Τότε ήταν που συνειδητοποίησες κάθιδρος τη ματαιότητα των προσπαθειών σου. Ήταν αδύνατο να ξεφύγεις. Η Οργάνωση έχει μάτια και μύτες παντού. Θα οσφρανθούν την αποξηραμένη ανάσα σου από χιλιόμετρα μακριά. Θα διαβάσουν τις δονήσεις της φοβισμένης καρδιάς σου στον σεισμογράφο τους. Ίσως τους πάρει μήνες, χρόνια, αλλά θα σε ξετρυπώσουν. Θα εισβάλουν στο υπνοδωμάτιό σου, θα τραβήξουν τις κουβέρτες και θα σου ζητήσουν να τους ακολουθήσεις. Αν αρνηθείς, έχουν τρόπους να σε μεταπείσουν. Οι μέθοδοί τους είναι γνωστές, αν και, στην περίπτωσή σου, δεν θα χρειαστεί να τις εξαντλήσουν – θα ενδώσεις εν μία νυχτί... 

Θα σου φορέσουν ένα ολοκαίνουργιο κοστούμι, θα κολλήσουν τα σπασμένα σου γυαλιά, θα σε βοηθήσουν να δεις τον κόσμο με νέο βλέμμα, θα σε πάνε πέρα από το ουράνιο τόξο (εκεί όπου οι άγγελοι φοβούνται να πατήσουν), θα σε κάνουν άνδρα (αλλά και γυναίκα), θα σε κάνουν πλούσιο, θα σου ψήνουν κέικ, θα σε συμβουλεύουν, θα σου ανανεώνουν το εισιτήριο διαρκείας, δεν υπάρχει επιθυμία σου που να μείνει ανικανοποίητη άπαξ και επανέλθεις στους κόλπους της Οργάνωσης. 

Η αίσθηση ενός πνεύματος εκτεθειμένου σε δυνάμεις βίας και ολοκληρωτισμού που καταλαμβάνουν όλα τα πεδία έκφρασης, η ανάγκη για αντίσταση, η συντριβή του «αποστάτη», η θυματοποίηση και η υποδούλωση ως κοινή μοίρα, η λαχτάρα επιστροφής σε έναν χαμένο παράδεισο ψευτο-ασφάλειας, το προσωπικό και το συλλογικό, το υπαρξιακό και το πολιτικό, ενώνονται σε ένα αδιάσπαστο, φορτισμένο όλον στο «Πάρτι γενεθλίων».

Το «πάρτι» σήμερα

Εξήντα τρία χρόνια έχουν περάσει από την πρεμιέρα του «Πάρτι γενεθλίων» στο Λονδίνο, και η εικόνα ενός σπασμένου σκελετού γυαλιών που ακουμπάει, πρόχειρα κολλημένος με λίγη ταινία, επάνω στη μύτη ενός ανδρικού προσώπου είναι πλέον οικεία και πλήρως σημασιοδοτημένη.

Μπορεί ο συσχετισμός των οφθαλμών με την αναζήτηση της γνώσης και της αλήθειας να εκκινεί από την αρχαιότητα, χρειάστηκε όμως η μεγαλοφυΐα του Πίντερ προκειμένου η βίαιη αποστέρηση της όρασης και η συνεπακόλουθη «λοξή» αποκατάστασή της να προσλάβει μια πρωτοφανέρωτη, τότε, διάσταση: εκείνη του θρυμματισμού του Εγώ και της επανένταξής του, σε συγκολλημένη εκδοχή, στο «σύστημα». 

Ήταν, βέβαια, φυσικό η συμβολική αυτή εικόνα να γεννηθεί τότε, στα τέλη της ταραγμένης δεκαετίας του πενήντα, όταν η γενιά των beat συγγραφέων και ποιητών «ούρλιαζε» εναντίον του κομφορμισμού και της ασφυκτικής πίεσης για υποταγή στον ζυγό της κανονικότητας και της ομοιομορφίας.

Τώρα πια ο συμβολισμός της θραύσης μυωπικών κρυστάλλων επί σκηνής μπορεί να φαντάζει προφανής και ξεπερασμένος, οι δυνάμεις τύφλωσης της Επιθυμίας, όμως, εξακολουθούν να δρουν κατασταλτικά και ολέθρια: Ακόμη δεν γνωρίζουμε πώς να υπάρξουμε αυθεντικά μέσα στον κόσμο, ακόμη η προοπτική του αποχωρισμού από το κουκούλι της οικογένειας μάς γεμίζει τρόμο, ακόμη παλεύουμε για την απενοχοποίηση της αποκλίνουσας πορείας μας, ακόμη πασχίζουμε να ανατρέψουμε τις κυρίαρχες αναπαραστάσεις, που ορίζουν την επιτυχία με παραμέτρους ισοπεδωτικά προκαθορισμένες, διεκδικώντας οδυνηρό, ενίοτε αβάσταχτο, αντίτιμο για την αποδοχή μας στους κόλπους της κοινωνίας.  

Το πιντερικό κείμενο (παρά τον ελαφρώς γερασμένο λόγο του) κείτεται, συνεπώς, ανοιχτό σε μια πληθώρα σύγχρονων ερμηνειών –ψυχαναλυτικών, υπαρξιακών, πολιτικών– που θα δύναντο να γονιμοποιήσουν τη σκηνοθετική σκέψη. Για την ακρίβεια, είναι αυτή ακριβώς η περιέργεια, να δει κανείς δηλαδή πώς έχει διαβάσει ένας σημερινός σκηνοθέτης το «Πάρτι γενεθλίων», πώς το έχει συντονίσει με το παρόν, που οδήγησε κάποιους από εμάς στο θέατρο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης». 

Αφυδατωμένος ρεαλισμός Facebook Twitter
Ο Γιάννος Περλέγκας δεν εντόπισε τη συχνότητα του Γκόλντμπεργκ, ενός ήρωα που κινείται στα όρια της καρικατούρας, έτσι όπως χρησιμοποιεί μια ασπίδα από πάσης φύσεως αξιογέλαστα κλισέ για να καλύψει την κτηνώδη αρχή την οποία ενσαρκώνει και υπηρετεί.

«Ένα μπανάλ σαλόνι»

Η πρώτη συνάντησή μας με το σώμα της παράστασης προμηνύει εξ αρχής τη δυσμενή εξέλιξη: Ένα εφησυχασμένο σκηνικό, μια τυπική και τετριμμένη σαλονοτραπεζαρία, ακριβώς όπως την έχουμε αποστηθίσει πλέον μέσα από τις χιλιάδες παραλλαγές της (προικισμένη με όλα τα αξεσουάρ μικροαστικής αισθητικής), μαρτυρά την αφυδατωμένα «ρεαλιστική» πρόθεση του εγχειρήματος.  

Είναι αλήθεια ότι τόσο ο ίδιος ο Πίντερ όσο και επιφανείς Άγγλοι θεωρητικοί και σκηνοθέτες (ο Μάρτιν Έσλιν, o Κλάιβ Ντόνερ, ο Πίτερ Χολ κ.ά.) επέμεναν προ δεκαετιών στη ρεαλιστική ή ακόμη και στη νατουραλιστική προσέγγιση των έργων αυτών, τονίζοντας τον κίνδυνο που εγκυμονεί κάθε βεβιασμένη προσπάθεια εκμαίευσης των φιλοσοφικών διαστάσεών τους μέσα από τον σκηνικό υπερτονισμό των συμβόλων. 

Ο ρεαλισμός, όμως, παραμένει η πιο ολισθηρή και παρεξηγημένη έννοια στο θέατρο∙ με άλλα λόγια, τα «αληθινά» έπιπλα δεν εγγυώνται καμία «αλήθεια»: Αν ο χώρος του «Πάρτι γενεθλίων» έχει εύστοχα χαρακτηριστεί ως «ένα μπανάλ σαλόνι που διανοίγεται στις φρίκες της μοντέρνας Ιστορίας»¹, τότε εμείς συναντήσαμε μονάχα το πρώτο μισό της φράσης.

Αφυδατωμένος ρεαλισμός Facebook Twitter
Αν ο χώρος του «Πάρτι γενεθλίων» έχει εύστοχα χαρακτηριστεί ως «ένα μπανάλ σαλόνι που διανοίγεται στις φρίκες της μοντέρνας Ιστορίας», τότε εμείς συναντήσαμε μονάχα το πρώτο μισό της φράσης.

Η αίσθηση ενός πνεύματος εκτεθειμένου σε δυνάμεις βίας και ολοκληρωτισμού που καταλαμβάνουν όλα τα πεδία έκφρασης, η ανάγκη για αντίσταση, η συντριβή του «αποστάτη», η θυματοποίηση και η υποδούλωση ως κοινή μοίρα, η λαχτάρα επιστροφής σε έναν χαμένο παράδεισο ψευτο-ασφάλειας, το προσωπικό και το συλλογικό, το υπαρξιακό και το πολιτικό, ενώνονται σε ένα αδιάσπαστο, φορτισμένο όλον στο «Πάρτι γενεθλίων». Μα, δυστυχώς, δεν αισθανθήκαμε τίποτε από αυτά παρακολουθώντας την παράσταση  – ίσως να τα υποψιαστήκαμε μερικές στιγμές, αλλά μέχρι εκεί. 

Γιατί αυτό που είδαμε επί σκηνής αφηγούνταν μιαν άλλη ιστορία, πλαδαρή, ασαφή και ανώδυνη. Είδαμε έναν δύσμοιρο, αξιολύπητο, συρρικνωμένο νεαρό άνδρα, τον Στάνλεϊ (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης), με το νευρικό του σύστημα σμπαραλιασμένο σε τέτοιο βαθμό, ώστε δύο ξένοι ακαθόριστων προθέσεων (Γιάννος Περλέγκας και Γιάννης Στεφόπουλος), μαλθακοί μπαρουφολόγοι, κατάφεραν, κάπου μεταξύ καλαμπουριού, υπονοούμενων και λίγου bullying, να τον σύρουν μαζί τους εκεί όπου δεν ήθελε να πάει (και πού να ήταν αυτό άραγε;).

Η σκηνή της ανάκρισης, όταν οι δύο μυστηριώδεις επισκέπτες βομβαρδίζουν τον Στάνλεϊ με μια σειρά αναπάντεχων ερωτήσεων και κατηγοριών –είτε εντελώς γελοίων είτε άκρως βαρυσήμαντων–, εδώ μας παραδίδεται ακατέργαστη ως προς τις συναρπαστικές και αντικρουόμενες διακυμάνσεις της υφής της.

Το ίδιο το πάρτι, μια παράξενη, γκροτέσκα γιορτή για την απρόθυμη γέννηση και τον επερχόμενο (;) θάνατο του Στάνλεϊ, ο οποίος πασχίζει επί ματαίω να αντισταθεί στους διώκτες του, μετατρέπεται στην παράσταση σε μία ασυντόνιστη μάζωξη ξεμωραμένων, που είτε φλυαρούν για το παρελθόν είτε θωπεύουν νεαρές γυναίκες (αυτό εντυπώνεται περισσότερο στη μνήμη). Το κλίμα αυξανόμενης τρομοκρατίας που διαβρώνει σταδιακά τους τοίχους, τα σώματα, τις εντάσεις, αποδίδεται εδώ εξωτερικά, με την προσθήκη λίγης βίας και έντασης την «κρίσιμη» στιγμή. 

Αφυδατωμένος ρεαλισμός Facebook Twitter
Η σκηνή της ανάκρισης, όταν οι δύο μυστηριώδεις επισκέπτες βομβαρδίζουν τον Στάνλεϊ με μια σειρά αναπάντεχων ερωτήσεων και κατηγοριών –είτε εντελώς γελοίων είτε άκρως βαρυσήμαντων–, εδώ μάς παραδίδεται ακατέργαστη ως προς τις συναρπαστικές και αντικρουόμενες διακυμάνσεις της υφής της.

Η απώλεια της αμφισημίας

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης κατέβαλε ευσυνείδητη προσπάθεια ως Στάνλεϊ, εντυπώθηκε, όμως, από πολύ νωρίς στη συνείδησή μας ως «χαμένη υπόθεση» κι έτσι δεν είχαμε κάπου να πάμε μαζί του –η εξέλιξη επιβεβαίωνε απλώς την αρχική εντύπωση με κάθε ευκαιρία. Η βουβή κραυγή του στην τρίτη πράξη –το ορθάνοιχτο στόμα που αδυνατεί να παραγάγει τον επιθυμητό σπαραγμό– αποδείχθηκε, πάραυτα, μια συγκρατημένα συγκινητική στιγμή της βραδιάς. 

Ο Γιάννος Περλέγκας δεν εντόπισε τη συχνότητα του Γκόλντμπεργκ, ενός ήρωα που κινείται στα όρια της καρικατούρας, έτσι όπως χρησιμοποιεί μια ασπίδα από πάσης φύσεως αξιογέλαστα κλισέ για να καλύψει την κτηνώδη αρχή την οποία ενσαρκώνει και υπηρετεί. Ο ηθοποιός δεν κατεργάστηκε, δυστυχώς, έναν ενδιαφέροντα τρόπο για να εκφέρει τον λόγο του – προτίμησε μια κελαρυστή κανονικότητα, μονοσήμαντη και μονότονη, στερημένη από τη σκοτεινή αμφισημία των πιντερικών πραγμάτων. 

Η ερμηνεία της Αθηνάς Τσιλύρα μάς πήγε πίσω στα παλιά, έτσι όπως έμοιαζε βγαλμένη από τις ηθογραφίες του πενήντα, υπερτονίζοντας τη ζαβομάρα της Μεγκ με μεγάλες χειρονομίες και εκφράσεις που στόχευαν κυρίως στον εντυπωσιασμό.

Περισσότερο συγκινητικός στη λιτότητά του αναδύθηκε ο Φώτης Θωμαΐδης, ο μόνος που μας έκανε έστω και φευγαλέα να αισθανθούμε, στο τέλος, ότι με την απαγωγή του Στάνλεϊ χάνεται κάτι σημαντικό, κάτι πολύτιμο, την ίδια στιγμή που εμείς στεκόμαστε μπροστά του και το κοιτάζουμε ανήμποροι. 

(1) Φράση του Irving Wardle, όπως την κατέγραψε ο Michael Billington

«Πάρτι γενεθλίων» του Χάρολντ Πίντερ

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης

Σκηνικά - Κοστούμια: Νατάσσα Παπαστεργίου

Σχεδιασμός Φωτισμού: Bασίλης Κλωτσοτήρας

Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Παπαδημητρίου

Φωτογραφίες: Νίκος Ρέσκος

Βίντεο: Θωμάς Παλυβός

Φωτογραφίες παράστασης: Αντώνης Ανδρουλιδάκης - Σοφία Σάτου

Παίζουν:  Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Αθηνά Τσιλύρα, Γιάννος Περλέγκας, Γιάννης Στεφόπουλος, Φώτης Θωμαΐδης, Άλκηστις Ζιρώ

Θέατρο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης»

Έως 16/1

Παρ. 21:00, Σάβ, 18.00 & 21.00, Κυρ. 19.00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ