«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά

«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Λιγνάδης αγωνίζεται να πλάσει τον σοφόκλειο ήρωα με πάθος και γνώση. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Κανένας, ούτε καν ο κραταιός και πάσι κλεινός Οιδίπους, δεν αντέχει να πορευθεί στο σκοτάδι ολομόναχος. Κι ας έχει στο πλευρό του την Ιοκάστη· εκείνη πολεμάει τους δικούς της δαίμονες και χάνεται, αφήνοντας τον σύζυγό της, ορφανό πλέον, να συνεχίσει την κάθοδό του στην κόλαση.


Μονάχα ο Χορός μένει δίπλα του από την αρχή ως το τέλος. Ο Χορός, που στρέφεται αρχικά γεμάτος απελπισία στον Οιδίποδα ως σωτήρα, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι ο πολυαγαπημένος βασιλιάς του, ο ευφυέστερος των θνητών, είναι αυτός που χρειάζεται πρώτος σωτηρία.


Η ταύτιση με τους χτυπημένους από τον λοιμό κατοίκους της Θήβας φανερώνεται από την πρώτη στιγμή, όταν ο τύραννος ομολογεί –και όλα δείχνουν πως το εννοεί– ότι «περισσότερο γι' αυτούς πονάω παρά για τον εαυτό μου». Οι Θηβαίοι με τη σειρά τους επιδεικνύουν αδιάσειστη αφοσίωση προς το πρόσωπό του, αδυνατώντας να ξεχάσουν το καλό που τους έκανε κάποτε αυτός ο άνδρας, όταν έλυσε το αίνιγμα της Σφίγγας.

H αδιαπραγμάτευτη απλότητα, η εντυπωσιακή σαφήνεια και συνοχή της παράστασης αποδεικνύονται σημαντικοί σκηνοθετικοί στόχοι που επιτυγχάνονται με ταπεινά και πολύτιμα υλικά, χωρίς ίχνος επιδεικτικού πνεύματος, αλλά, αντιθέτως, με διακαή διάθεση μετάδοσης της τραγικής ιστορίας του Οιδίποδα μέσω μιας συνεχούς και άμεσης επικοινωνίας με το κοινό.


Ο Χορός των γερόντων κάνει έκκληση στους θεούς, προτείνει να ζητηθεί η συμβουλή του Τειρεσία, θυμώνει όταν ο μάντης κατηγορεί τον βασιλιά του, απορεί, σοκάρεται, εξανίσταται, τάσσεται όμως σταθερά υπέρ του Οιδίποδα και όταν ενοχλείται από την άδικη συμπεριφορά του τελευταίου προς τον Κρέοντα. Ακόμα σπουδαιότερο, ενθαρρύνει τον ήρωα στην επώδυνη αναζήτηση της αλήθειας, τον στηρίζει ολόψυχα, αδιασάλευτα, με μια προσκόλληση συγκινητική και γνήσια. Αντιμέτωπος με το φρικώδες θέαμα του καταρρακωμένου και τυφλωμένου άνακτα, τέλος, ο Χορός επιδεικνύει πρωτοφανή συμπόνια απέναντι στο μαρτύριό του, προκαλώντας την έκπληξη μέχρι και του ίδιου του Οιδίποδα, που αναφωνεί άναυδος: «Ιώ, φίλε καλέ, ακόμη συμπαραστάτης πιστός μένεις;».


Επιμένω εδώ στην ανάλυση της σχέσης αυτής, επειδή είναι ίσως η πρώτη φορά, στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, που την είδα να αναδύεται με τόση καθαρότητα και συνέπεια.

«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά Facebook Twitter
Tα πήλινα μωρά, τα οποία ο Χορός «σπείρει» προσεκτικά στην ορχήστρα, προσδίδουν ένα σαγηνευτικό grand guignol στοιχείο στο εγχείρημα. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Πότε ως ομάδα ευσεβών Θηβαίων και πότε ως ατόφιο λυρικό όργανο, ο Χορός (Μ. Αφολαγιάν, Δ. Γεωργαλάς, Δ. Καραβιώτης, Κ. Κοράκης, Αλκ. Μαγγόνας, Δ. Μαύρος, Β. Παπαδημητρίου, Γ. Πολιτάκης, Γ. Τσουρής. Β. Ψωμάς) είναι εδώ, παρών, σε επίπεδο ουσιαστικό – πάντοτε συναγωνιστής του Οιδίποδα και ουδέποτε διακοσμητικός. Κι αυτό επιτυγχάνεται κυρίως χάρη στον τρόπο με τον οποίο τα χορικά παράγονται «ζωντανά» και πλέκονται αβίαστα μέσα στα επεισόδια: γίνονται ένα σώμα αρμονικό, χωρίς «ραφές», ένα αδιάσπαστο όλον που χαίρεσαι να το ακούς και να το βλέπεις. Δεν υπάρχει πουθενά η συνήθης αίσθηση ενός τυποποιημένου «διαλείμματος» μεταξύ διαλογικών μερών. Υπάρχει αντιθέτως μια οργανική, εύρυθμη ενότητα, την οποία τίποτα δεν μοιάζει ικανό να υπονομεύσει.


Μαζί στη χαρά, μαζί στην αγωνία, μαζί και στον όλεθρο: το κυρίαρχο συναίσθημα του κάθε στάσιμου μετατρέπεται σε τραγούδι με νόημα για τον σημερινό θεατή. Το μέλος συμπυκνώνει και αναδεικνύει τη διάνοια. Αυτό κατόρθωσε ο Μίνως Μάτσας με τη μουσική του, αντλώντας τεχνηέντως έμπνευση από τη δεξαμενή της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και νοηματοδοτώντας με ζωογόνο οίστρο το πιο σκοτεινό ταξίδι αυτογνωσίας που γέννησε ο δυτικός πολιτισμός.

Ανάμεικτες παραδοσιακές αναφορές χαρακτηρίζουν επίσης τα κοστούμια του Πάρη Μέξη, τα οποία θα απέδιδαν ικανοποιητικότερα αισθητικά αποτελέσματα αν ο ενδυματολόγος φρόντιζε να τους εξασφαλίσει μεγαλύτερη σύνδεση με το σήμερα. Ελαφριά σύγχυση προκάλεσε η εμφάνιση της Ιοκάστης, κάτι μεταξύ γκέισας και μινωικής θεάς των όφεων, με τα στήθη της υπερτονισμένα και τις βελόνες-κεραίες να εξέχουν από την πλούσια κόμη της, προκαλώντας αδιόρατα τη θυμηδία του θεατή.


Όσο για τα πήλινα μωρά (του ιδίου συνεργάτη), τα οποία ο Χορός «σπείρει» προσεκτικά στην ορχήστρα, αυτά προσδίδουν ένα σαγηνευτικό grand guignol στοιχείο στο εγχείρημα, έτσι όπως κείτονται μεταξύ παρωδίας και τρόμου, στη σφαίρα του γκροτέσκου και του ανοίκειου δηλαδή, εκεί όπου κατοικεί εν μέρει ο ίδιος ο Οιδίπους.


Ο Δημήτρης Λιγνάδης αγωνίζεται να πλάσει τον σοφόκλειο ήρωα με πάθος και γνώση. Η υποδειγματική άρθρωσή του, η βαθιά, υποβλητική φωνή του, το απόλυτο δόσιμό του στον ρόλο που ερμηνεύει είναι αδιαμφισβήτητα. Η πορεία του ήρωα χτίζεται αριστοτεχνικά, όλα τα στάδια που διανύει καθίστανται ευδιάκριτα και ο οίκτος μας δεν αργεί να εγερθεί, καθώς τον βλέπουμε να χώνεται σαν ανήμπορο παιδί στην αγκαλιά της Ιοκάστης ή να κοιμάται κουβαριασμένος στο χώμα τον εφιαλτικό ύπνο του. Κάπου στο τέλος, όμως, μετά την τύφλωση, τον χάνουμε. Η εκτόξευση δεν έρχεται. Σαν κάτι να μένει ανολοκλήρωτο, σαν ο κύκλος του πόνου να κόβεται ή να σβήνει ξέπνοος – κι εμείς μένουμε μετέωροι.

«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά Facebook Twitter
Ευσυνείδητη και πρόθυμη, η Αμαλία Μουτούση φέρει εις πέρας την αποστολή της ως Ιοκάστη. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Ευσυνείδητη και πρόθυμη, η Αμαλία Μουτούση φέρει εις πέρας την αποστολή της ως Ιοκάστη με ζέση – θα χρειαστεί να σκάψει πιο βαθιά, όμως, για να συναντήσει την τραγική φλέβα της ηρωίδας της.


Κουκουλοφόρος και μυστηριώδης, απρόσωπος εκπρόσωπος ενός άλλου κόσμου, ο Τειρεσίας του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη είναι ένας παράξενος μεσαιωνικός Χάρος που ψιθυρίζει φριχτές αλήθειες στα ώτα ενός άψυχου μωρού, σε μία από τις πιο γοητευτικές σκηνές της παράστασης.


Οι αναζωογονητικές παρουσίες του Γιώργου Ζιόβα (Κορίνθιος Άγγελος) και του Γιώργου Ψυχογιού (Θεράπων Λαΐου) φέρνουν την αναγκαία κωμική ανάσα λίγο πριν από το δυσβάσταχτο τέλος.


Εν κατακλείδι, η αδιαπραγμάτευτη απλότητα, η εντυπωσιακή σαφήνεια και συνοχή της παράστασης αποδεικνύονται σημαντικοί σκηνοθετικοί στόχοι που επιτυγχάνονται με ταπεινά και πολύτιμα υλικά, χωρίς ίχνος επιδεικτικού πνεύματος, αλλά, αντιθέτως, με διακαή διάθεση μετάδοσης της τραγικής ιστορίας του Οιδίποδα μέσω μιας συνεχούς και άμεσης επικοινωνίας με το κοινό.


Τα μωρά που δεν κλαίνε, αλλά πάντα διεκδικούν, η μουσική που πυρακτώνει τις γωνίες, η σπείρα που διαγράφεται στο χώμα από τις υδάτινες χοές, τα κουδουνάκια που ηχούν ως βουκολικές υπομνήσεις μιας ανέφικτης ειδυλλιακότητας, η βροντερή και επείγουσα φωνή του Γιωργή Τσουρή, η ασθμαίνουσα ανάσα του Οιδίποδα που τρυπάει τα πνευμόνια του Χορού, το εορταστικό τσάμικο της Ιοκάστης που σέρνει από το χέρι τον άνδρα και υιό της, νομίζοντας για μια στιγμή πως νίκησε τη Μοίρα, συνθέτουν μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της παράστασης.


Και, φυσικά, η ποιητικότερη ίσως όλων, η σκηνή όπου ο τυφλωμένος Οιδίπους ψηλαφεί απονενοημένος τα θρύψαλλα του βρέφους που μόλις έσπασε με τα ίδια του τα χέρια: ένα εγκαταλελειμμένο παιδί που αδυνατεί να συλλάβει για ποιον λόγο έγινε το παιχνίδι του χίλια κομμάτια, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί ότι δεν θα συναρμολογηθούν ποτέ ξανά· και κάτι από τη ζωή του χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Info:

Σοφοκλή, Οιδίπους Τύραννος

Μετάφραση: Γιάννης Λιγνάδης

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Σκηνογραφία-Κοστούμια: Πάρις Μέξης

Μουσική: Μίνως Μάτσας

Κίνηση: Κική Μπάκα

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Δερμιτζάκη, Έλενα Σκουλά

Βοηθός μουσικού συνθέτη: Δήμητρα Αγραφιώτη

Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Λιγνάδης, Αμαλία Μουτούση, Νίκος Χατζόπουλος, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιώργος Ζιόβας, ΓιώργοςΨυχογιός, Νικόλας Χανακούλας

Χορός: Μιχάλης Αφολαγιάν, Δημήτρης Γεωργαλάς, Δημήτρης Καραβιώτης, Κώστας Κοράκης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Δημήτρης Μαύρος, Βασίλης Παπαδημητρίου, Γιάννης Πολιτάκης, Γιωργής Τσουρής, Βαγγέλης Ψωμάς

Επόμενοι σταθμοί περιοδείας

26/7: Κοζάνη, 27/7: Οινιάδες, 28-29/7: Πάτρα, 31/7-1/8: Χανιά, 2-3/8: Ηράκλειο, 4/8: Ρέθυμνο, 6/8: Αρτέμιδα, 10/8: Άνδρος, 17/8: Αρχαία Ολυμπία, 18-19/8: Καλαμάτα, 20/8: Σπάρτη, 21/8: Πρέβεζα, 22/8: Άργος, 26/8: Ηλιούπολη (Δημοτικό Θέατρο Άλσους), 29/8: Νίκαια (Κατράκειο Θέατρο), 3/9: Βύρωνας (Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη), 5/9: Πετρούπολη (Θέατρο Πέτρας), 9/9: Παπάγου (Κηποθέατρο), 10/9: Πειραιάς (Βεάκειο Θέατρο).

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ