«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά

«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Λιγνάδης αγωνίζεται να πλάσει τον σοφόκλειο ήρωα με πάθος και γνώση. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Κανένας, ούτε καν ο κραταιός και πάσι κλεινός Οιδίπους, δεν αντέχει να πορευθεί στο σκοτάδι ολομόναχος. Κι ας έχει στο πλευρό του την Ιοκάστη· εκείνη πολεμάει τους δικούς της δαίμονες και χάνεται, αφήνοντας τον σύζυγό της, ορφανό πλέον, να συνεχίσει την κάθοδό του στην κόλαση.


Μονάχα ο Χορός μένει δίπλα του από την αρχή ως το τέλος. Ο Χορός, που στρέφεται αρχικά γεμάτος απελπισία στον Οιδίποδα ως σωτήρα, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι ο πολυαγαπημένος βασιλιάς του, ο ευφυέστερος των θνητών, είναι αυτός που χρειάζεται πρώτος σωτηρία.


Η ταύτιση με τους χτυπημένους από τον λοιμό κατοίκους της Θήβας φανερώνεται από την πρώτη στιγμή, όταν ο τύραννος ομολογεί –και όλα δείχνουν πως το εννοεί– ότι «περισσότερο γι' αυτούς πονάω παρά για τον εαυτό μου». Οι Θηβαίοι με τη σειρά τους επιδεικνύουν αδιάσειστη αφοσίωση προς το πρόσωπό του, αδυνατώντας να ξεχάσουν το καλό που τους έκανε κάποτε αυτός ο άνδρας, όταν έλυσε το αίνιγμα της Σφίγγας.

H αδιαπραγμάτευτη απλότητα, η εντυπωσιακή σαφήνεια και συνοχή της παράστασης αποδεικνύονται σημαντικοί σκηνοθετικοί στόχοι που επιτυγχάνονται με ταπεινά και πολύτιμα υλικά, χωρίς ίχνος επιδεικτικού πνεύματος, αλλά, αντιθέτως, με διακαή διάθεση μετάδοσης της τραγικής ιστορίας του Οιδίποδα μέσω μιας συνεχούς και άμεσης επικοινωνίας με το κοινό.


Ο Χορός των γερόντων κάνει έκκληση στους θεούς, προτείνει να ζητηθεί η συμβουλή του Τειρεσία, θυμώνει όταν ο μάντης κατηγορεί τον βασιλιά του, απορεί, σοκάρεται, εξανίσταται, τάσσεται όμως σταθερά υπέρ του Οιδίποδα και όταν ενοχλείται από την άδικη συμπεριφορά του τελευταίου προς τον Κρέοντα. Ακόμα σπουδαιότερο, ενθαρρύνει τον ήρωα στην επώδυνη αναζήτηση της αλήθειας, τον στηρίζει ολόψυχα, αδιασάλευτα, με μια προσκόλληση συγκινητική και γνήσια. Αντιμέτωπος με το φρικώδες θέαμα του καταρρακωμένου και τυφλωμένου άνακτα, τέλος, ο Χορός επιδεικνύει πρωτοφανή συμπόνια απέναντι στο μαρτύριό του, προκαλώντας την έκπληξη μέχρι και του ίδιου του Οιδίποδα, που αναφωνεί άναυδος: «Ιώ, φίλε καλέ, ακόμη συμπαραστάτης πιστός μένεις;».


Επιμένω εδώ στην ανάλυση της σχέσης αυτής, επειδή είναι ίσως η πρώτη φορά, στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, που την είδα να αναδύεται με τόση καθαρότητα και συνέπεια.

«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά Facebook Twitter
Tα πήλινα μωρά, τα οποία ο Χορός «σπείρει» προσεκτικά στην ορχήστρα, προσδίδουν ένα σαγηνευτικό grand guignol στοιχείο στο εγχείρημα. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Πότε ως ομάδα ευσεβών Θηβαίων και πότε ως ατόφιο λυρικό όργανο, ο Χορός (Μ. Αφολαγιάν, Δ. Γεωργαλάς, Δ. Καραβιώτης, Κ. Κοράκης, Αλκ. Μαγγόνας, Δ. Μαύρος, Β. Παπαδημητρίου, Γ. Πολιτάκης, Γ. Τσουρής. Β. Ψωμάς) είναι εδώ, παρών, σε επίπεδο ουσιαστικό – πάντοτε συναγωνιστής του Οιδίποδα και ουδέποτε διακοσμητικός. Κι αυτό επιτυγχάνεται κυρίως χάρη στον τρόπο με τον οποίο τα χορικά παράγονται «ζωντανά» και πλέκονται αβίαστα μέσα στα επεισόδια: γίνονται ένα σώμα αρμονικό, χωρίς «ραφές», ένα αδιάσπαστο όλον που χαίρεσαι να το ακούς και να το βλέπεις. Δεν υπάρχει πουθενά η συνήθης αίσθηση ενός τυποποιημένου «διαλείμματος» μεταξύ διαλογικών μερών. Υπάρχει αντιθέτως μια οργανική, εύρυθμη ενότητα, την οποία τίποτα δεν μοιάζει ικανό να υπονομεύσει.


Μαζί στη χαρά, μαζί στην αγωνία, μαζί και στον όλεθρο: το κυρίαρχο συναίσθημα του κάθε στάσιμου μετατρέπεται σε τραγούδι με νόημα για τον σημερινό θεατή. Το μέλος συμπυκνώνει και αναδεικνύει τη διάνοια. Αυτό κατόρθωσε ο Μίνως Μάτσας με τη μουσική του, αντλώντας τεχνηέντως έμπνευση από τη δεξαμενή της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και νοηματοδοτώντας με ζωογόνο οίστρο το πιο σκοτεινό ταξίδι αυτογνωσίας που γέννησε ο δυτικός πολιτισμός.

Ανάμεικτες παραδοσιακές αναφορές χαρακτηρίζουν επίσης τα κοστούμια του Πάρη Μέξη, τα οποία θα απέδιδαν ικανοποιητικότερα αισθητικά αποτελέσματα αν ο ενδυματολόγος φρόντιζε να τους εξασφαλίσει μεγαλύτερη σύνδεση με το σήμερα. Ελαφριά σύγχυση προκάλεσε η εμφάνιση της Ιοκάστης, κάτι μεταξύ γκέισας και μινωικής θεάς των όφεων, με τα στήθη της υπερτονισμένα και τις βελόνες-κεραίες να εξέχουν από την πλούσια κόμη της, προκαλώντας αδιόρατα τη θυμηδία του θεατή.


Όσο για τα πήλινα μωρά (του ιδίου συνεργάτη), τα οποία ο Χορός «σπείρει» προσεκτικά στην ορχήστρα, αυτά προσδίδουν ένα σαγηνευτικό grand guignol στοιχείο στο εγχείρημα, έτσι όπως κείτονται μεταξύ παρωδίας και τρόμου, στη σφαίρα του γκροτέσκου και του ανοίκειου δηλαδή, εκεί όπου κατοικεί εν μέρει ο ίδιος ο Οιδίπους.


Ο Δημήτρης Λιγνάδης αγωνίζεται να πλάσει τον σοφόκλειο ήρωα με πάθος και γνώση. Η υποδειγματική άρθρωσή του, η βαθιά, υποβλητική φωνή του, το απόλυτο δόσιμό του στον ρόλο που ερμηνεύει είναι αδιαμφισβήτητα. Η πορεία του ήρωα χτίζεται αριστοτεχνικά, όλα τα στάδια που διανύει καθίστανται ευδιάκριτα και ο οίκτος μας δεν αργεί να εγερθεί, καθώς τον βλέπουμε να χώνεται σαν ανήμπορο παιδί στην αγκαλιά της Ιοκάστης ή να κοιμάται κουβαριασμένος στο χώμα τον εφιαλτικό ύπνο του. Κάπου στο τέλος, όμως, μετά την τύφλωση, τον χάνουμε. Η εκτόξευση δεν έρχεται. Σαν κάτι να μένει ανολοκλήρωτο, σαν ο κύκλος του πόνου να κόβεται ή να σβήνει ξέπνοος – κι εμείς μένουμε μετέωροι.

«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά Facebook Twitter
Ευσυνείδητη και πρόθυμη, η Αμαλία Μουτούση φέρει εις πέρας την αποστολή της ως Ιοκάστη. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Ευσυνείδητη και πρόθυμη, η Αμαλία Μουτούση φέρει εις πέρας την αποστολή της ως Ιοκάστη με ζέση – θα χρειαστεί να σκάψει πιο βαθιά, όμως, για να συναντήσει την τραγική φλέβα της ηρωίδας της.


Κουκουλοφόρος και μυστηριώδης, απρόσωπος εκπρόσωπος ενός άλλου κόσμου, ο Τειρεσίας του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη είναι ένας παράξενος μεσαιωνικός Χάρος που ψιθυρίζει φριχτές αλήθειες στα ώτα ενός άψυχου μωρού, σε μία από τις πιο γοητευτικές σκηνές της παράστασης.


Οι αναζωογονητικές παρουσίες του Γιώργου Ζιόβα (Κορίνθιος Άγγελος) και του Γιώργου Ψυχογιού (Θεράπων Λαΐου) φέρνουν την αναγκαία κωμική ανάσα λίγο πριν από το δυσβάσταχτο τέλος.


Εν κατακλείδι, η αδιαπραγμάτευτη απλότητα, η εντυπωσιακή σαφήνεια και συνοχή της παράστασης αποδεικνύονται σημαντικοί σκηνοθετικοί στόχοι που επιτυγχάνονται με ταπεινά και πολύτιμα υλικά, χωρίς ίχνος επιδεικτικού πνεύματος, αλλά, αντιθέτως, με διακαή διάθεση μετάδοσης της τραγικής ιστορίας του Οιδίποδα μέσω μιας συνεχούς και άμεσης επικοινωνίας με το κοινό.


Τα μωρά που δεν κλαίνε, αλλά πάντα διεκδικούν, η μουσική που πυρακτώνει τις γωνίες, η σπείρα που διαγράφεται στο χώμα από τις υδάτινες χοές, τα κουδουνάκια που ηχούν ως βουκολικές υπομνήσεις μιας ανέφικτης ειδυλλιακότητας, η βροντερή και επείγουσα φωνή του Γιωργή Τσουρή, η ασθμαίνουσα ανάσα του Οιδίποδα που τρυπάει τα πνευμόνια του Χορού, το εορταστικό τσάμικο της Ιοκάστης που σέρνει από το χέρι τον άνδρα και υιό της, νομίζοντας για μια στιγμή πως νίκησε τη Μοίρα, συνθέτουν μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της παράστασης.


Και, φυσικά, η ποιητικότερη ίσως όλων, η σκηνή όπου ο τυφλωμένος Οιδίπους ψηλαφεί απονενοημένος τα θρύψαλλα του βρέφους που μόλις έσπασε με τα ίδια του τα χέρια: ένα εγκαταλελειμμένο παιδί που αδυνατεί να συλλάβει για ποιον λόγο έγινε το παιχνίδι του χίλια κομμάτια, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί ότι δεν θα συναρμολογηθούν ποτέ ξανά· και κάτι από τη ζωή του χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Info:

Σοφοκλή, Οιδίπους Τύραννος

Μετάφραση: Γιάννης Λιγνάδης

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Σκηνογραφία-Κοστούμια: Πάρις Μέξης

Μουσική: Μίνως Μάτσας

Κίνηση: Κική Μπάκα

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Δερμιτζάκη, Έλενα Σκουλά

Βοηθός μουσικού συνθέτη: Δήμητρα Αγραφιώτη

Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Λιγνάδης, Αμαλία Μουτούση, Νίκος Χατζόπουλος, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιώργος Ζιόβας, ΓιώργοςΨυχογιός, Νικόλας Χανακούλας

Χορός: Μιχάλης Αφολαγιάν, Δημήτρης Γεωργαλάς, Δημήτρης Καραβιώτης, Κώστας Κοράκης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Δημήτρης Μαύρος, Βασίλης Παπαδημητρίου, Γιάννης Πολιτάκης, Γιωργής Τσουρής, Βαγγέλης Ψωμάς

Επόμενοι σταθμοί περιοδείας

26/7: Κοζάνη, 27/7: Οινιάδες, 28-29/7: Πάτρα, 31/7-1/8: Χανιά, 2-3/8: Ηράκλειο, 4/8: Ρέθυμνο, 6/8: Αρτέμιδα, 10/8: Άνδρος, 17/8: Αρχαία Ολυμπία, 18-19/8: Καλαμάτα, 20/8: Σπάρτη, 21/8: Πρέβεζα, 22/8: Άργος, 26/8: Ηλιούπολη (Δημοτικό Θέατρο Άλσους), 29/8: Νίκαια (Κατράκειο Θέατρο), 3/9: Βύρωνας (Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη), 5/9: Πετρούπολη (Θέατρο Πέτρας), 9/9: Παπάγου (Κηποθέατρο), 10/9: Πειραιάς (Βεάκειο Θέατρο).

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ