«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά

«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Λιγνάδης αγωνίζεται να πλάσει τον σοφόκλειο ήρωα με πάθος και γνώση. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Κανένας, ούτε καν ο κραταιός και πάσι κλεινός Οιδίπους, δεν αντέχει να πορευθεί στο σκοτάδι ολομόναχος. Κι ας έχει στο πλευρό του την Ιοκάστη· εκείνη πολεμάει τους δικούς της δαίμονες και χάνεται, αφήνοντας τον σύζυγό της, ορφανό πλέον, να συνεχίσει την κάθοδό του στην κόλαση.


Μονάχα ο Χορός μένει δίπλα του από την αρχή ως το τέλος. Ο Χορός, που στρέφεται αρχικά γεμάτος απελπισία στον Οιδίποδα ως σωτήρα, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι ο πολυαγαπημένος βασιλιάς του, ο ευφυέστερος των θνητών, είναι αυτός που χρειάζεται πρώτος σωτηρία.


Η ταύτιση με τους χτυπημένους από τον λοιμό κατοίκους της Θήβας φανερώνεται από την πρώτη στιγμή, όταν ο τύραννος ομολογεί –και όλα δείχνουν πως το εννοεί– ότι «περισσότερο γι' αυτούς πονάω παρά για τον εαυτό μου». Οι Θηβαίοι με τη σειρά τους επιδεικνύουν αδιάσειστη αφοσίωση προς το πρόσωπό του, αδυνατώντας να ξεχάσουν το καλό που τους έκανε κάποτε αυτός ο άνδρας, όταν έλυσε το αίνιγμα της Σφίγγας.

H αδιαπραγμάτευτη απλότητα, η εντυπωσιακή σαφήνεια και συνοχή της παράστασης αποδεικνύονται σημαντικοί σκηνοθετικοί στόχοι που επιτυγχάνονται με ταπεινά και πολύτιμα υλικά, χωρίς ίχνος επιδεικτικού πνεύματος, αλλά, αντιθέτως, με διακαή διάθεση μετάδοσης της τραγικής ιστορίας του Οιδίποδα μέσω μιας συνεχούς και άμεσης επικοινωνίας με το κοινό.


Ο Χορός των γερόντων κάνει έκκληση στους θεούς, προτείνει να ζητηθεί η συμβουλή του Τειρεσία, θυμώνει όταν ο μάντης κατηγορεί τον βασιλιά του, απορεί, σοκάρεται, εξανίσταται, τάσσεται όμως σταθερά υπέρ του Οιδίποδα και όταν ενοχλείται από την άδικη συμπεριφορά του τελευταίου προς τον Κρέοντα. Ακόμα σπουδαιότερο, ενθαρρύνει τον ήρωα στην επώδυνη αναζήτηση της αλήθειας, τον στηρίζει ολόψυχα, αδιασάλευτα, με μια προσκόλληση συγκινητική και γνήσια. Αντιμέτωπος με το φρικώδες θέαμα του καταρρακωμένου και τυφλωμένου άνακτα, τέλος, ο Χορός επιδεικνύει πρωτοφανή συμπόνια απέναντι στο μαρτύριό του, προκαλώντας την έκπληξη μέχρι και του ίδιου του Οιδίποδα, που αναφωνεί άναυδος: «Ιώ, φίλε καλέ, ακόμη συμπαραστάτης πιστός μένεις;».


Επιμένω εδώ στην ανάλυση της σχέσης αυτής, επειδή είναι ίσως η πρώτη φορά, στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, που την είδα να αναδύεται με τόση καθαρότητα και συνέπεια.

«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά Facebook Twitter
Tα πήλινα μωρά, τα οποία ο Χορός «σπείρει» προσεκτικά στην ορχήστρα, προσδίδουν ένα σαγηνευτικό grand guignol στοιχείο στο εγχείρημα. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Πότε ως ομάδα ευσεβών Θηβαίων και πότε ως ατόφιο λυρικό όργανο, ο Χορός (Μ. Αφολαγιάν, Δ. Γεωργαλάς, Δ. Καραβιώτης, Κ. Κοράκης, Αλκ. Μαγγόνας, Δ. Μαύρος, Β. Παπαδημητρίου, Γ. Πολιτάκης, Γ. Τσουρής. Β. Ψωμάς) είναι εδώ, παρών, σε επίπεδο ουσιαστικό – πάντοτε συναγωνιστής του Οιδίποδα και ουδέποτε διακοσμητικός. Κι αυτό επιτυγχάνεται κυρίως χάρη στον τρόπο με τον οποίο τα χορικά παράγονται «ζωντανά» και πλέκονται αβίαστα μέσα στα επεισόδια: γίνονται ένα σώμα αρμονικό, χωρίς «ραφές», ένα αδιάσπαστο όλον που χαίρεσαι να το ακούς και να το βλέπεις. Δεν υπάρχει πουθενά η συνήθης αίσθηση ενός τυποποιημένου «διαλείμματος» μεταξύ διαλογικών μερών. Υπάρχει αντιθέτως μια οργανική, εύρυθμη ενότητα, την οποία τίποτα δεν μοιάζει ικανό να υπονομεύσει.


Μαζί στη χαρά, μαζί στην αγωνία, μαζί και στον όλεθρο: το κυρίαρχο συναίσθημα του κάθε στάσιμου μετατρέπεται σε τραγούδι με νόημα για τον σημερινό θεατή. Το μέλος συμπυκνώνει και αναδεικνύει τη διάνοια. Αυτό κατόρθωσε ο Μίνως Μάτσας με τη μουσική του, αντλώντας τεχνηέντως έμπνευση από τη δεξαμενή της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και νοηματοδοτώντας με ζωογόνο οίστρο το πιο σκοτεινό ταξίδι αυτογνωσίας που γέννησε ο δυτικός πολιτισμός.

Ανάμεικτες παραδοσιακές αναφορές χαρακτηρίζουν επίσης τα κοστούμια του Πάρη Μέξη, τα οποία θα απέδιδαν ικανοποιητικότερα αισθητικά αποτελέσματα αν ο ενδυματολόγος φρόντιζε να τους εξασφαλίσει μεγαλύτερη σύνδεση με το σήμερα. Ελαφριά σύγχυση προκάλεσε η εμφάνιση της Ιοκάστης, κάτι μεταξύ γκέισας και μινωικής θεάς των όφεων, με τα στήθη της υπερτονισμένα και τις βελόνες-κεραίες να εξέχουν από την πλούσια κόμη της, προκαλώντας αδιόρατα τη θυμηδία του θεατή.


Όσο για τα πήλινα μωρά (του ιδίου συνεργάτη), τα οποία ο Χορός «σπείρει» προσεκτικά στην ορχήστρα, αυτά προσδίδουν ένα σαγηνευτικό grand guignol στοιχείο στο εγχείρημα, έτσι όπως κείτονται μεταξύ παρωδίας και τρόμου, στη σφαίρα του γκροτέσκου και του ανοίκειου δηλαδή, εκεί όπου κατοικεί εν μέρει ο ίδιος ο Οιδίπους.


Ο Δημήτρης Λιγνάδης αγωνίζεται να πλάσει τον σοφόκλειο ήρωα με πάθος και γνώση. Η υποδειγματική άρθρωσή του, η βαθιά, υποβλητική φωνή του, το απόλυτο δόσιμό του στον ρόλο που ερμηνεύει είναι αδιαμφισβήτητα. Η πορεία του ήρωα χτίζεται αριστοτεχνικά, όλα τα στάδια που διανύει καθίστανται ευδιάκριτα και ο οίκτος μας δεν αργεί να εγερθεί, καθώς τον βλέπουμε να χώνεται σαν ανήμπορο παιδί στην αγκαλιά της Ιοκάστης ή να κοιμάται κουβαριασμένος στο χώμα τον εφιαλτικό ύπνο του. Κάπου στο τέλος, όμως, μετά την τύφλωση, τον χάνουμε. Η εκτόξευση δεν έρχεται. Σαν κάτι να μένει ανολοκλήρωτο, σαν ο κύκλος του πόνου να κόβεται ή να σβήνει ξέπνοος – κι εμείς μένουμε μετέωροι.

«Οιδίπους Τύραννος» με αδιαπραγμάτευτη απλότητα και ταπεινά, αλλά πολύτιμα υλικά Facebook Twitter
Ευσυνείδητη και πρόθυμη, η Αμαλία Μουτούση φέρει εις πέρας την αποστολή της ως Ιοκάστη. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Ευσυνείδητη και πρόθυμη, η Αμαλία Μουτούση φέρει εις πέρας την αποστολή της ως Ιοκάστη με ζέση – θα χρειαστεί να σκάψει πιο βαθιά, όμως, για να συναντήσει την τραγική φλέβα της ηρωίδας της.


Κουκουλοφόρος και μυστηριώδης, απρόσωπος εκπρόσωπος ενός άλλου κόσμου, ο Τειρεσίας του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη είναι ένας παράξενος μεσαιωνικός Χάρος που ψιθυρίζει φριχτές αλήθειες στα ώτα ενός άψυχου μωρού, σε μία από τις πιο γοητευτικές σκηνές της παράστασης.


Οι αναζωογονητικές παρουσίες του Γιώργου Ζιόβα (Κορίνθιος Άγγελος) και του Γιώργου Ψυχογιού (Θεράπων Λαΐου) φέρνουν την αναγκαία κωμική ανάσα λίγο πριν από το δυσβάσταχτο τέλος.


Εν κατακλείδι, η αδιαπραγμάτευτη απλότητα, η εντυπωσιακή σαφήνεια και συνοχή της παράστασης αποδεικνύονται σημαντικοί σκηνοθετικοί στόχοι που επιτυγχάνονται με ταπεινά και πολύτιμα υλικά, χωρίς ίχνος επιδεικτικού πνεύματος, αλλά, αντιθέτως, με διακαή διάθεση μετάδοσης της τραγικής ιστορίας του Οιδίποδα μέσω μιας συνεχούς και άμεσης επικοινωνίας με το κοινό.


Τα μωρά που δεν κλαίνε, αλλά πάντα διεκδικούν, η μουσική που πυρακτώνει τις γωνίες, η σπείρα που διαγράφεται στο χώμα από τις υδάτινες χοές, τα κουδουνάκια που ηχούν ως βουκολικές υπομνήσεις μιας ανέφικτης ειδυλλιακότητας, η βροντερή και επείγουσα φωνή του Γιωργή Τσουρή, η ασθμαίνουσα ανάσα του Οιδίποδα που τρυπάει τα πνευμόνια του Χορού, το εορταστικό τσάμικο της Ιοκάστης που σέρνει από το χέρι τον άνδρα και υιό της, νομίζοντας για μια στιγμή πως νίκησε τη Μοίρα, συνθέτουν μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της παράστασης.


Και, φυσικά, η ποιητικότερη ίσως όλων, η σκηνή όπου ο τυφλωμένος Οιδίπους ψηλαφεί απονενοημένος τα θρύψαλλα του βρέφους που μόλις έσπασε με τα ίδια του τα χέρια: ένα εγκαταλελειμμένο παιδί που αδυνατεί να συλλάβει για ποιον λόγο έγινε το παιχνίδι του χίλια κομμάτια, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί ότι δεν θα συναρμολογηθούν ποτέ ξανά· και κάτι από τη ζωή του χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Info:

Σοφοκλή, Οιδίπους Τύραννος

Μετάφραση: Γιάννης Λιγνάδης

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Σκηνογραφία-Κοστούμια: Πάρις Μέξης

Μουσική: Μίνως Μάτσας

Κίνηση: Κική Μπάκα

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Δερμιτζάκη, Έλενα Σκουλά

Βοηθός μουσικού συνθέτη: Δήμητρα Αγραφιώτη

Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Λιγνάδης, Αμαλία Μουτούση, Νίκος Χατζόπουλος, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιώργος Ζιόβας, ΓιώργοςΨυχογιός, Νικόλας Χανακούλας

Χορός: Μιχάλης Αφολαγιάν, Δημήτρης Γεωργαλάς, Δημήτρης Καραβιώτης, Κώστας Κοράκης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Δημήτρης Μαύρος, Βασίλης Παπαδημητρίου, Γιάννης Πολιτάκης, Γιωργής Τσουρής, Βαγγέλης Ψωμάς

Επόμενοι σταθμοί περιοδείας

26/7: Κοζάνη, 27/7: Οινιάδες, 28-29/7: Πάτρα, 31/7-1/8: Χανιά, 2-3/8: Ηράκλειο, 4/8: Ρέθυμνο, 6/8: Αρτέμιδα, 10/8: Άνδρος, 17/8: Αρχαία Ολυμπία, 18-19/8: Καλαμάτα, 20/8: Σπάρτη, 21/8: Πρέβεζα, 22/8: Άργος, 26/8: Ηλιούπολη (Δημοτικό Θέατρο Άλσους), 29/8: Νίκαια (Κατράκειο Θέατρο), 3/9: Βύρωνας (Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη), 5/9: Πετρούπολη (Θέατρο Πέτρας), 9/9: Παπάγου (Κηποθέατρο), 10/9: Πειραιάς (Βεάκειο Θέατρο).

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ