Οι C. for Circus αναζητούν στις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου αναλογίες με τη βία της καθημερινότητας

Οι C. for Circus αναζητούν στις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου αναλογίες με τη βία της καθημερινότητας Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO
0

Ένας αφηγητής ξεκινά να περιγράφει την ιστορία της Πρόκνης και του Τηρέα. Περιβάλλεται από συντρόφους ερμηνευτές που παρεμβαίνουν με τη φωνή τους για να σχολιάσουν, να ενθέσουν μελωδία, να φτιάξουν εικόνες μέσω της κίνησής τους. Δύο από τα μέλη της ομάδας, η Ειρήνη Μακρή και ο Παύλος Παυλίδης, βρίσκονται απέναντί τους δίνοντας οδηγίες, περισσότερο συζητώντας με τη μορφή παραινέσεων, παρά επιβάλλοντας. Κάπου, σε κάποιο σημείο, δείχνουν να έχουν κολλήσει, σαν κάτι να μην τους βγαίνει. «Δώστε μου ένα λεπτό» φωνάζει ο Παύλος, δείχνοντας χαμένος. Το βρίσκουν από μόνοι τους, τα επόμενα λεπτά.


Παρακολουθώντας ένα σαραντάλεπτο από την πρόβα των C. for Circus για τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, που ανοίγουν το Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260, πετυχαίνοντας συγκεκριμένα την τρίτη ιστορία σε σειρά από τις τέσσερις που έχουν επιλέξει να αναδείξουν από το κείμενο του 1ου μ.Χ. αιώνα του Ρωμαίου ποιητή, καταλαβαίνω ότι η πρότασή τους είναι πιστή στο ύφος που τους ανέδειξε: έντονη μουσικότητα, ήχοι μέσω της φωνής, ομαδική δουλειά, αυτοσχέδια κινησιολογία. Μετά το επιτυχημένο «Δαχτυλίδι της Μάνας», αυτό το σύγχρονο θεατρικό μπουλούκι που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη για να κατακτήσει την Αθήνα εδώ πλέει σε βαθιά νερά, αλλά δεν αλλάζει τίποτα από τη συνθήκη του – εκτός από το ευτυχές γεγονός ότι επιτέλους θα πληρωθούν όλοι οι συντελεστές, όπως μου λένε οι δύο σκηνοθέτες.

— Μπορείτε να μου εξηγήσετε τη δική σας προσέγγιση σε ένα τόσο παλιό και κλασικό κείμενο;

Παύλος Παυλίδης: Το κοινό που έχουν όλες οι ιστορίες είναι ότι ενώ διαδραματίζονται με ρεαλιστικό τρόπο, κάποια στιγμή λύνονται με μια μεταμόρφωση. Σταματάνε τα δρώντα πρόσωπα να υπακούνε στους φυσικούς κανόνες και μεταμορφώνονται. Στη συγκεκριμένη ιστορία, οι τρεις βασικοί ήρωες μεταμορφώνονται σε πουλιά.


Ειρήνη Μακρή: Και από ανάγκη και από επιλογή προσεγγίζουμε το κείμενο ομαδικά, εν είδει χορού. Ένας αφηγητής αναλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι της αφήγησης και ο χορός, το ανσάμπλ, σχολιάζει, επεμβαίνει.


Παύλος Παυλίδης: Αυτό που συμβαίνει σε κάθε ιστορία είναι αρκετά βίαιο. Ο Οβίδιος το λύνει με τη μεταμόρφωση: αντί να πει ότι κάποιος πέθανε ή έπαθε κάτι, μεταμορφώνεται και όλα καλά. Εμάς αυτή η βία μας ενδιαφέρει. Το παιχνίδι που παίζουμε ουσιαστικά είναι ότι οι ηθοποιοί φτιάχνουν ένα σμήνος, αυτό που λέει η Ειρήνη «χορό», και μέσω αυτού του παιχνιδιού που ενέχει τη σκηνική βία, το σμήνος χαλάει, αποδιοργανώνεται. Αν ξεκινάνε όλοι μαζί, στο τέλος καταλήγει ο καθένας μόνος του. Αυτό προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε, βήμα-βήμα, ιστορία-ιστορία. Ανεξάρτητα λοιπόν από το τι συμβαίνει στην κάθε ιστορία, συνολικά στην παράσταση όλοι ξεκινάμε μαζί και καταλήγει ο καθένας μόνος του.

Όντως γινόμαστε πάρα πολύ ανεκτικοί στη βία, έχουμε συνηθίσει τα πάντα. Για μένα αυτή η κλιμάκωση είναι το αντίθετο του κρεσέντου. Η ανοχή περιγράφεται με μεγαλύτερη αδράνεια. Αρχίζεις να αδρανείς σε σχέση με το τι συμβαίνει.

— Παρουσιάζετε λοιπόν μια διαδικασία αποδόμησης;

Ε.Μ.: Και με μία ταυτόχρονη πορεία ανθεκτικότητας του σμήνους στη βία, που παρατηρούμε γενικότερα. Το πόσο εύκολα συνηθίζουμε σε αυτά τα πράγματα. Οπότε αυτή η αποσύνθεση που βλέπουμε έρχεται πάντα σε ένα σημείο λίγο μετά από την προηγούμενη ιστορία. Το προηγούμενο σκαλάκι το ξεπεράσαμε, για να δούμε το επόμενο. Υπάρχει ένα «μη περαιτέρω» για τον ένα που αναγκάζεται να μεταμορφωθεί.

— Άρα υπάρχει μια κλιμάκωση σε αυτό που θα δούμε; Δεν είναι τέσσερις ιστορίες ασύνδετες μεταξύ τους;

Π.Π.: Μπορεί αυτή η κλιμάκωση να μην έχει την εικόνα κρεσέντου.

Ε.Μ.: Και η επιλογή των ιστοριών με τη σειρά που είναι τοποθετημένες έχει γίνει με αυτό τον γνώμονα.

Π.Π.: Όντως γινόμαστε πάρα πολύ ανεκτικοί στη βία, έχουμε συνηθίσει τα πάντα. Για μένα αυτή η κλιμάκωση είναι το αντίθετο του κρεσέντου. Η ανοχή περιγράφεται με μεγαλύτερη αδράνεια. Αρχίζεις να αδρανείς σε σχέση με το τι συμβαίνει.

— Γιατί επιλέξατε αυτό το κείμενο για να παρουσιάσετε στο Φεστιβάλ Αθηνών, μετά το «Δαχτυλίδι»;

Ε.Μ.: Δεν επιλέγουμε τα κείμενα για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Ο καθένας φέρνει την πρότασή του στο τραπέζι, τα διαβάζουμε όλοι μαζί και ό,τι μας κάνει εκείνη τη στιγμή. Μετά ψάχνουμε το γιατί.

— Το έχετε βρει το γιατί σε αυτήν τη φάση;

Π.Π.: Ναι, και σχετίζεται πάρα πολύ με το σήμερα. Όλες οι ιστορίες που ο Οβίδιος λύνει τόσο ποιητικά και όμορφα, μπορείς να τις φανταστείς σε σημερινή αναλογία. Για εμάς, ας πούμε, η προηγούμενη ιστορία από αυτήν που είδες, η Καλλιστώ, συνδέεται απόλυτα με την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ο Βαγγέλης όμως δεν μεταμορφώθηκε ποτέ. Είναι ένα παιδί που πέθανε. Τελεία. Αυτή τη βία προσπαθούμε να φέρουμε ως αντιστάθμισμα σε αυτό που κάνει ο Οβίδιος.


Ε.Μ.: Ή αυτή την απουσία της ποίησης στο σήμερα. Στο τέλος της ιστορίας που είδες καταλήγουν όλοι σφαγμένοι μεταξύ τους. Μπαίνει ο βιασμός, η παιδοκτονία, είναι μια σπλάτερ τραγωδία και στο τέλος μεταμορφώνονται όλοι σε πουλιά. Έχεις δέκα σελίδες που αναρωτιέσαι πού μπορεί να το φτάσει κι εκείνος το λύνει έτσι. Ο Παναγιώτης (Γαβρέλας) πριν από δυο χρόνια μελετούσε το κείμενο στη σχολή και το πήρα τυχαία στις διακοπές. Λέγαμε «Αλήθεια τώρα; Πουλιά;».

Οι C. for Circus αναζητούν στις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου αναλογίες με τη βία της καθημερινότητας Facebook Twitter
Ξεκινήσαμε ως παρέα, όχι όμως με γνώμονα να φτιάξουμε μια θεατρική ομάδα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO

— Σε ποιο σημείο της δικής σας ζωής νιώσατε ότι μεταμορφώνεστε;

Π.Π.: Εγώ πολύ καθαρά πριν από δέκα χρόνια που αρρώστησε ο πατέρας μου. Ήταν μια στιγμή που με άλλαξε, με έφερε προ των ευθυνών μου, έπρεπε να γίνω ενήλικας, (κατάλαβα) ότι δεν είμαι γιος μόνο και ότι μπορεί να σταματήσω κάποια στιγμή να είμαι γιος, ότι γίνομαι πολύ ραγδαία άντρας – «άντρας» δεν το λέω σε σχέση με το φύλο, αλλά σε σχέση με τις ευθύνες μου απέναντι στον εαυτό μου. Αυτό συνδυάστηκε με την απόφαση να παρατήσω την προηγούμενη σχολή μου για να ασχοληθώ με το θέατρο. Και σίγουρα ένα άλλο σημείο ήταν όταν μετακόμισα στην Αθήνα, τελείωσα τη σχολή θεάτρου και βρέθηκα να είμαι άνεργος ηθοποιός. Μετά τον πρώτο ενάμιση χρόνο, που όλα ήταν αβέβαια, όταν πήρα την απόφαση ότι θα επιμείνω, βίωσα μια τεράστια διαφορά. Αυτή συνέπεσε και με την επιλογή να σκηνοθετήσω το «Δαχτυλίδι».


Ε.Μ.: Ραγδαία μεταμόρφωση στ' αλήθεια δεν ξέρω, δεν μπορώ να παρατηρήσω αν μου έχει συμβεί. Μπορώ να θυμηθώ πολλές στιγμές στη ζωή μου που συνέβη μια μετατόπιση. Εμένα με μεταμορφώνει ο έρωτας, πολύ ξεκάθαρα, αλλά συνειδητοποίησα πρόσφατα, στη διάρκεια των προβών, ότι ο πόνος με μεταμορφώνει πιο ουσιαστικά. Ο πόνος σε σκληραίνει αναπόφευκτα. Ενδεχομένως τώρα να βρίσκομαι σε μια διαδικασία μεταμόρφωσης και να μην μπορώ να μιλήσω γι' αυτή. Κάπως εισέρχεται ένα σχήμα που ελπίζω να μην είναι μασίφ, αλλά πιο εύπλαστο. Η ενηλικίωση είναι ούτως ή άλλως μια μεταμόρφωση.

— Σε ποια φάση μεταμόρφωσης πιστεύετε ότι βρίσκεται η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή;

Π.Π.: Στην πρώτη πρόβα που κάναμε, ένα μέλος της ομάδας, η Μαρία (Κοτίνη) μας παρουσίασε την πεταλούδα και άρχισε να μιλάει γι' αυτή. Μας έλεγε ότι η μεταμόρφωση είναι μια διαδικασία την οποία πρέπει να αφήσεις να συμβεί. Την παθαίνεις, δεν είναι ενεργητική. Έχω την αίσθηση ότι εδώ και εννιά χρόνια που συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, δεν αφήνουμε να συμβεί η μεταμόρφωση. Ο φασισμός που έχει τόσο ραγδαία αναπτυχθεί –ή τουλάχιστον που τόσο εύκολα μπορούν οι άνθρωποι να το πούνε– είναι το σύμπτωμα αυτού, ότι δεν μπορείς να αποδεχθείς πως τόσο καιρό έχεις κάνει πολλές μαλακίες και τώρα πρέπει να κάνεις κάτι άλλο. Αυτήν τη στιγμή είμαστε σε ένα στάδιο παραμόρφωσης, όχι μεταμόρφωσης.


Ε.Μ.: Που ούτως ή άλλως, για μένα υπάρχει μέσα στη μεταμόρφωση, αν το δω σε πιο γενικό πλαίσιο. Δεν μπορώ να τοποθετηθώ πολιτικά αυτήν τη στιγμή, μόνο ως πολίτης και μέσα από τον μικρόκοσμο του θεάτρου. Είμαστε σχεδόν ή στο εν τρίτο ή στη μέση μιας διαδικασίας αναδιαμόρφωσης, μιας ζύμωσης που μπορεί να ενέχει την παραμόρφωση. Αν θεωρήσουμε ότι το σύμπαν έχει μια φυσική ροή προς την ισορροπία, μπορεί να συντελεστεί μια μεταμόρφωση.

— Η ομάδα σας κλείνει 11 χρόνια ζωής. Πώς λειτουργείτε αναφορικά με τη σκηνοθεσία των παραστάσεων; Εσείς οι δύο έχετε σαφή σκηνοθετικό ρόλο εδώ, αλλά δέχεστε μεγάλο input από όλη την ομάδα, ακόμα και κατά τη διάρκεια της πρόβας.

Ε.Μ.: Είμαστε 11 άτομα. Ξεκινήσαμε ως παρέα, όχι όμως με γνώμονα να φτιάξουμε μια θεατρική ομάδα. Ενωθήκαμε ως παρέα με κοινό πεδίο το θέατρο, χωρίς να ξέρουμε ότι θέλουμε να το ακολουθήσουμε επαγγελματικά. Στην αρχή, τα πρώτα τρία χρόνια, είχαμε σκηνοθέτη στη Θεσσαλονίκη, πριν ακόμα κατέβουμε στην Αθήνα για να μπούμε σε σχολές. Αυτός ήταν η αφορμή που συστάθηκε η ομάδα. Μετά αποφασίσαμε ότι θέλουμε να συνεχίσουμε μόνοι μας. Στην επόμενη φάση δουλειάς συσκηνοθετούσαμε, δηλαδή ήταν ομαδική η σκηνοθεσία.

— Πώς βγαίνει άκρη με αυτό;

Ε.Μ.: Με πολύ κόπο και χρόνο, αλλά με μεγάλη μου ευχαρίστηση σου λέω ότι έχει λειτουργήσει.

Οι C. for Circus αναζητούν στις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου αναλογίες με τη βία της καθημερινότητας Facebook Twitter
Και από ανάγκη και από επιλογή προσεγγίζουμε το κείμενο ομαδικά, εν είδει χορού. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO

— Τι σας προσφέρει η ομάδα σε προσωπικό και καλλιτεχνικό επίπεδο; Πόσο πιθανό είναι κάποια στιγμή να θέλετε να σολάρετε;

Ε.Μ.: Και τώρα σολάρουμε. Δεν είναι μονογαμική η σχέση. Όλοι ασχολούμαστε λίγα χρόνια με το θέατρο και ο καθένας έχει ανάγκη να δουλέψει με άλλους ανθρώπους και να μάθει πράγματα και να βιοποριστεί, κακά τα ψέματα, γιατί από την ομάδα δεν βιοποριζόμασταν μέχρι αυτήν τη συμμετοχή μας στο φεστιβάλ. Είναι η πρώτη φορά που είμαστε όλοι εδώ, σε μία παράσταση, συντονισμένοι, χωρίς να έχουμε διπλές πρόβες και να πρέπει να ορίσουμε τα ωράρια. Είμαστε αφοσιωμένοι σε ένα πράγμα.


Π.Π.: Για μένα είναι θαυμάσιο όταν καταλαβαίνω εκ των υστέρων ότι σε κάθε εγχείρημα έχουμε όλοι συμμετάσχει πολύ δημιουργικά στην κατασκευή αυτού που φτιάξαμε. Έχουμε απαιτήσεις ο ένας από τον άλλο και υπάρχουν στιγμές που ξεπερνάμε τον εαυτό μας. Είμαστε σαν οικογένεια, με τα καλά και τα κακά που έχει αυτό το πράγμα και σε αναγκάζει να βάλεις τα δυνατά σου.


Ε.Μ.: Εμένα μου προσφέρει το μαζί, ότι πορεύομαι σε αυτό τον κόσμο χέρι-χέρι με άλλους δέκα ανθρώπους, όσο κλισέ και ρομαντικό κι αν ακούγεται. Νιώθω πολύ μεγάλη τύχη που έτυχε να βρεθώ εκείνη τη στιγμή κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους και να θέλουμε το ίδιο πράγμα.

— Θεατρικές ομάδες υπάρχουν πολλές στη θεατρική Αθήνα, αλλά τόσο πολυπληθής και συμπαγής μπορεί να είστε η μόνη. Ακόμα δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς μπορεί να λειτουργήσει με 11 άτομα.

Ε.Μ.: Ούτε εμείς μπορούμε να το καταλάβουμε.

Π.Π.: Αυτό που συμβαίνει στις πρόβες είναι ρομαντικό. Έχουμε δημιουργήσει έναν μικρόκοσμο στον οποίο ακούγεσαι όντως. Εμείς έχουμε μεγάλη αντοχή γιατί μάλλον θέλαμε να βρούμε πώς λειτουργεί αυτή η κοινότητα. Όταν κατεβήκαμε από τη Θεσσαλονίκη, σκέψου, λέγαμε ότι θα ζήσουμε σε ένα κοινόβιο όλοι μαζί, ότι αν κάνουμε παιδιά θα τα μεγαλώσουμε όλοι μαζί. Συνέχεια προς αυτό τον ρομαντισμό στοχεύουμε, αλλά σε πολύ πιο επαγγελματικά πλαίσια πλέον.

Εμένα μου προσφέρει το μαζί, ότι πορεύομαι σε αυτό τον κόσμο χέρι-χέρι με άλλους δέκα ανθρώπους, όσο κλισέ και ρομαντικό κι αν ακούγεται. Νιώθω πολύ μεγάλη τύχη που έτυχε να βρεθώ εκείνη τη στιγμή κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους και να θέλουμε το ίδιο πράγμα.

— Ποια είναι το θεατρικό στίγμα που σας χαρακτηρίζει πιο έντονα; Η μουσικότητα;

Ε.Μ.: Η μουσική παίζει έναν ρόλο στον χώρο του καθενός. Ήταν ίσως η πρώτη γλώσσα με την οποία συνομιλήσαμε μεταξύ μας πάνω και εκτός σκηνής.

— Όλοι έχετε μουσικές γνώσεις;

Ε.Μ.: Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, αλλά είναι το κοινό πεδίο της ομάδας. Πάντα παίζαμε μουσική, με κουβάδες και κρουστά, με κιθάρες, με τις φωνές, καθώς, όπως είδες, όλοι έχουν κάτι να προσθέσουν και ο καθένας ξέρει τον χώρο που του αναλογεί και πότε πρέπει να βγει μπροστά.


Π.Π.: Αυτό νομίζω είναι το πιο ισχυρό στοιχείο μας, ότι υπάρχει αυτή η οικειότητα που φέρνει δυσκολίες στη διαδικασία αλλά αποτυπώνεται εντέλει στη σκηνή.

— Πόσο σημαντική είναι για τους C. for Circus η συμμετοχή τους στο Φεστιβάλ Αθηνών;

Π.Π.: Ως φυσική συνέχεια το βλέπω. Δεν ήταν η πρώτη φορά που κατεβάσαμε πρόταση και πλέον ήρθε σε ένα σημείο που για μένα δεν ήταν big thing. Αντιμετωπίζω ως μεγάλο το οποιοδήποτε εγχείρημα, δεν αλλάζει κάτι. Μας χαροποιεί πάρα πολύ ότι οι συνθήκες είναι διαφορετικές, ότι είμαστε σε έναν χώρο προβών που πληρώνεται, πληρώνονται όλοι αυτοί οι συνεργάτες που τόσα χρόνια συμμετείχαν με πολύ χαμηλό μισθό.

Ε.Μ.: Και πληρωνόμαστε κι εμείς. Πάντα πληρώναμε τους συνεργάτες, αλλά εμείς δεν ήταν δεδομένο ότι θα πληρωθούμε.

Π.Π.: Αυτή τη διαφορετική συνθήκη μας προσφέρει το φεστιβάλ.

— Κι ένα μεγαλύτερο ή διαφορετικό κοινό, ενδεχομένως.

Ε.Μ.: Ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη ως παρέα, κάναμε ερασιτεχνικά θέατρο σε ένα υπόγειο και παίζαμε μουσική με τους κουβάδες και μας έλεγαν γονείς και φίλοι «άντε, πότε θα τελειώνετε με αυτό, τι γίνεται με αυτή τη φαρσοκωμωδία;» κι εμείς είμασταν ακόμα εκεί, και την επόμενη χρονιά, και βγαίναμε στον δρόμο και μοιράζαμε flyers. Ξαφνικά έρχεται κάποιος να σου πει «ρε συ, ωραίο είναι αυτό που κάνεις» ή «ok, για να κάτσω να τους δω». Ξεκινάς από κάτι που φτιάχνεις μόνος σου στο σπίτι και σου λέει κάποιος «είναι ωραίο, έχεις ένα βήμα μεγαλύτερο, για να δούμε τι έχεις να πεις».

Οι C. for Circus αναζητούν στις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου αναλογίες με τη βία της καθημερινότητας Facebook Twitter
Φωτογραφία από τις πρόβες της παράστασης. © Ελίνα Γιουνανλή
Οι C. for Circus αναζητούν στις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου αναλογίες με τη βία της καθημερινότητας Facebook Twitter
Φωτογραφία από τις πρόβες της παράστασης. © Ελίνα Γιουνανλή
Οι C. for Circus αναζητούν στις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου αναλογίες με τη βία της καθημερινότητας Facebook Twitter
Φωτογραφία από τις πρόβες της παράστασης. © Ελίνα Γιουνανλή
Οι C. for Circus αναζητούν στις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου αναλογίες με τη βία της καθημερινότητας Facebook Twitter
Φωτογραφία από τις πρόβες της παράστασης. © Ελίνα Γιουνανλή

Info

C. for Circus - Μεταμορφώσεις του Οβίδιου

Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου

Πειραιώς 260 (Ε)

30/5 - 2/6, 21:00

Διάρκεια 80'

Σκηνοθεσία: Ειρήνη Μακρή, Παύλος Παυλίδης

Δραματουργική επεξεργασία: Ελίνα Μαντίδη

Μουσική: C. for Circus

Μουσική επιμέλεια: Βαλέρια Δημητριάδου

Βοηθός σκηνοθέτρια: Κατερίνα Αδαμάρα

Σχεδιασμός φωτισμών: Σεσίλια Τσελεπίδη

Επιμέλεια κίνησης: Δρόσος Σκότης

Σκηνικά - Κοστούμια: Τζίνα Ηλιοπούλου, Λίνα Σταυροπούλου

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Παναγιώτης Γαβρέλας, Βαλέρια Δημητριάδου, Δημήτρης Κίτσος, Μαρία-Ελισάβετ Κοτίνη, Χρύσα Κοτταράκου, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Παύλος Παυλίδης, Νατάσα Ρουστάνη, Αθηνά Σακαλή, Σπύρος Χατζηαγγελάκης

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι La Fura dels Baus θα αναστατώσουν το Ηρώδειο με τη «Νόρμα» τους

Θέατρο / Οι La Fura dels Baus θα αναστατώσουν το Ηρώδειο με τη «Νόρμα» τους

Η προβοκατόρικη ομάδα από τη Βαρκελώνη ανοίγει το Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο, παραδίδοντας στο αθηναϊκό κοινό, σε συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή, τη δική τους εκδοχή για μια εμβληματική ηρωίδα του οπερατικού ρεπερτορίου.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ