Ο Άρης Μπινιάρης θα φτιάξει ένα ροκ ορατόριο με θέμα το 1821

Ο Άρης Μπινιάρης θα φτιάξει ένα ροκ ορατόριο με θέμα το 1821 Facebook Twitter
Επανάσταση σημαίνει ριζική αλλαγή. Να μπορέσεις να αποχαιρετήσεις οριστικά μια κατάσταση μέσα στην οποία αισθάνεσαι ανελεύθερος χωρίς να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου, αλλά δημιουργώντας τις συνθήκες που θα σε φέρουν στο σημείο που θα πεις "δεν μπορώ να ζήσω άλλο πια έτσι και θέλω να το αλλάξω"... Φωτό: Πάρις Tαβιτιάν/ LIFO
0

Στον σταθμό του Αιγάλεω, όπου είναι το ραντεβού με τον Άρη Μπινιάρη, ένα αυτοκίνητο με μεγάφωνα διαλαλεί την ομιλία ενός βουλευτή της κυβέρνησης – μου θυμίζει την αναγγελία για το τσίρκο που ερχόταν κάθε καλοκαίρι στο χωριό ή τους κάγκουρες που βάζουν στη διαπασών Χολίδη. Σταματάμε την συζήτησή μας δύο φορές γιατί ο σαματάς που κάνει είναι τεράστιος. Μου λέει για την πρόθεσή του να συνεχίσει τις παραστάσεις του έργου Το Θείο Τραγί και την επόμενη σεζόν και τη δυσκολία να βρει κατάλληλο χώρο. «Το Θείο Τραγί μπορώ να πω ότι είναι η δουλειά που με χαρακτηρίζει, είναι πάρα πολύ κοντά σε αυτό που είμαι» λέει και ποζάρει αμήχανα για τη φωτογραφία. Δηλώνει πολύ ικανοποιημένος με τη μορφή που έχει πάρει η νέα του παράσταση, Το '21, που ετοιμάζει για το Φεστιβάλ Αθηνών, και τη χαρακτηρίζει «διαφορετική από το Θείο Τραγί», παρόλο που κι αυτή βασίζεται κατά πολύ στη μουσική. «Είναι καινούργιο πράγμα, κι ας είμαστε οι ίδιοι συνεργάτες. Είναι πάλι μια μουσικοθεατρική αφήγηση με ζωντανή μουσική που αλληλεπιδρά με τον λόγο, αυτήν τη φορά όχι κάποιου λογοτεχνικού έργου, όπως ήταν το Θείο Τραγί του Σκαρίμπα, αλλά αληθινών ιστορικών γεγονότων. Κι έχουμε καταφέρει να αναβαπτίσουμε τα ιστορικά γεγονότα και να δείξουμε την ποιητικότητά τους, ανάγοντάς τα σε σύμβολα. Αυτό είναι όλο το εγχείρημα στην ουσία. Είναι μια σύνθεση από αυθεντικά κείμενα από το 1817 μέχρι το 1835 περίπου, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο – ας τον λέμε πόλεμο και όχι επανάσταση. Είδα ότι αυτό που με συγκινεί είναι η πράξη ενός ατόμου –κατ' επέκταση και ενός λαού ή μιας χώρας ολόκληρης– να μετατοπιστεί από ένα σημείο υποδούλωσης προς την ελευθερία, να πάρει την απόφαση να αλλάξει κάτι, να κάνει μια έξοδο και να σπάσει τα δεσμά. Αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας εθνολαϊκής εξέγερσης που ήταν το '21, η οποία δεν ήταν εθνική. Eίναι υπαρξιακά τα ζητήματα που εγείρονται για μένα. Έτσι μας αφορά κιόλας, γιατί αποκτά μια οικουμενικότητα όλο αυτό. Ήταν κόντρα και στους τοπικούς άρχοντες, που ήταν Έλληνες, συνεργάτες των Οθωμανών. Στην παράσταση δεν μένουμε ούτε στο εθνικό ούτε στο ταξικό, κάνουμε focus στη στιγμή που ένας άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι είναι υποδουλωμένος και θέλει να ελευθερωθεί. Αναπόφευκτα θα έκανε έναν πόλεμο. Περιγράφουμε τι σημαίνει αυτό κι επίσης τι σημαίνει να διατηρείς την ελευθερία, κάτι που το '21 δεν συνέβη – απελευθερώθηκαν από κάποιον αρχηγό και υποδουλώθηκαν σε άλλον ζυγό. Κι αυτό έφερε μια απογοήτευση, μια θλίψη κι έναν θυμό. Κάτι που μπορεί να συμβεί σε μία χώρα, μπορεί να συμβεί και σε έναν άνθρωπο σήμερα, στην καθημερινότητά του. Γι' αυτό μας αφορά. Θα χρησιμοποιήσω εδώ πάλι μια φράση του Σκαρίμπα από ένα βιβλίο που είχε γράψει για το '21: "με το να κάνεις μια επανάσταση και να αποτινάξεις έναν ζυγό δεν έκανες κάτι, με το να μην εμπέσεις ξανά σε ζυγό, αυτό είναι επανάσταση". Ο άλλος μπορεί να κάνει συνειρμούς, αλλά δεν εστιάζουμε εκεί, δηλαδή μιλάμε για τον προσωπικό αγώνα του κάθε ανθρώπου και τις προσωπικές μάχες, που μπορεί να είναι μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα. Χρησιμοποιούμε κείμενα εθνοσυνελεύσεων, μαρτυρίες κάποιων οπλαρχηγών, χωρίς να βάζουμε τοπωνύμια ή ονόματα, χρησιμοποιούμε ακόμα και κάποια κείμενα του Πατριαρχείου που είναι εναντίον της επανάστασης, τα οποία είχαν γραφτεί τότε, και κάνουμε μια συρραφή. Είναι πολύ ποιητικό αυτό που έχει βγει, με ένταση. Έχει φτιαχτεί με πολλή αγάπη και βγάζει αντίστοιχα πολλή αγάπη και δύναμη. Και είναι και βαθιά συγκινητικό. Ο θεατής θα παρακολουθήσει και θα καταλάβει μια ιστορία που αφηγούμαστε με μουσικό τρόπο χρονολογικά, χωρίς να λέμε όμως τις ημερομηνίες, μια ιστορία ανθρώπων οι οποίοι αποφάσισαν κάποια στιγμή να κάνουν μια έξοδο. Έχουμε χρησιμοποιήσει στοιχεία από μάχες και θα είναι κάτι εύληπτο και κατανοητό, όχι κάτι ασαφές».

Στο '21 έχουμε φτιάξει μια ηλεκτρική όπερα, ένα ηλεκτρικό ορατόριο, όπου η μουσική μαζί με τον λόγο δημιουργούν έναν αφηγηματικό παλμό.


«Επανάσταση σημαίνει ριζική αλλαγή. Να μπορέσεις να αποχαιρετήσεις οριστικά μια κατάσταση μέσα στην οποία αισθάνεσαι ανελεύθερος χωρίς να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου, αλλά δημιουργώντας τις συνθήκες που θα σε φέρουν στο σημείο που θα πεις "δεν μπορώ να ζήσω άλλο πια έτσι και θέλω να το αλλάξω". Έχοντας γνώση του παρελθόντος και του τι έχει συμβεί, να κάνεις ένα βήμα στο μέλλον. Αυτό θεωρώ πραγματικά επαναστατικό, το να επιλέξουμε να συμβιώσουμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους, να μην είμαστε θωρακισμένοι μέσα σε μια μοναξιά, να υπάρχει μια ουσιαστική επικοινωνία. Και να δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι. Το διαφορετικό. Από την άλλη, να έχεις την προσδοκία ότι δεν θα υπάρχει στασιμότητα, αλλά όλο αυτό θα εξελίσσεται».


Μου μιλάει για το τέλος των ανθρώπων που το 1821 ξεσηκώθηκαν για να ξεβολέψουν την κατάσταση –οι περισσότεροι πέθαναν στην εξορία ή δολοφονήθηκαν– και θυμήθηκα ένα πρόσφατο post στο facebook με μια λίστα επιφανών αρχαίων Ελλήνων και το τέλος τους: είχαν εξοριστεί, δολοφονηθεί ή τους ανάγκασαν να πιουν κώνειο. Σχολιάζουμε πόσο ίδιοι έχουν παραμείνει οι Έλληνες σε ολόκληρη την ιστορία τους, για χιλιάδες χρόνια. «Ο πιο έξυπνος τρόπος για να απομακρυνθούμε από αυτά που πραγματικά συνέβησαν το '21, από την αλήθεια που υπήρχε τότε, ήταν να ηρωοποιήσουμε το '21 και τους ανθρώπους του. Δηλαδή αυτό που έκανε το σχολείο: τους καλογυάλισαν, τους καθάρισαν τις φουστανέλες, τους έφτιαξαν ωραία μουστάκια, τους κάναμε κορνίζες και τους αγιοποιήσαμε, απομακρύνοντάς τους απίστευτα από μας, κι έτσι καταργήσαμε την προοπτική να ταυτιστούμε με το ότι ήταν και αυτοί άνθρωποι. Άρα, με την προοπτική ότι κι εμείς μπορούμε να δώσουμε τις μάχες μας και να απελευθερωθούμε. Η επίσημη ιστορία δεν θέλει να αποκτήσουμε σχέση με την προοπτική αυτών των ανθρώπων».

Ο Άρης Μπινιάρης θα φτιάξει ένα ροκ ορατόριο με θέμα το 1821 Facebook Twitter
Ο θεατής θα παρακολουθήσει και θα καταλάβει μια ιστορία που αφηγούμαστε με μουσικό τρόπο χρονολογικά, χωρίς να λέμε όμως τις ημερομηνίες, μια ιστορία ανθρώπων οι οποίοι αποφάσισαν κάποια στιγμή να κάνουν μια έξοδο... Φωτό: Πάρις Tαβιτιάν/ LIFO


«Η μουσική με συγκινεί –και οι λέξεις, όχι μόνο οι νότες–, μπορεί πιο εύκολα να αναβαπτίσει το νόημα. Λες μια λέξη πάνω σε μουσική και μπορείς πολύ πιο εύκολα να την καθαρίσεις από τα διάφορα φίλτρα που έχουμε βάλει –τα κοινωνικά και τους ρόλους– και να ακούσεις την ουσία της. Εμένα η μουσική με βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό. Με συγκινεί και με φέρνει πολύ γρήγορα προ των συναισθημάτων, οπότε παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Στο '21 έχουμε φτιάξει μια ηλεκτρική όπερα, ένα ηλεκτρικό ορατόριο, όπου η μουσική μαζί με τον λόγο δημιουργούν έναν αφηγηματικό παλμό. Αυτό έκαναν και στις τραγωδίες. Στην αρχαία Ελλάδα καταλάβαινες το νόημα, αλλά ταυτόχρονα υπήρχε ο παλμός μέσα από τον οποίο σου δινόταν αυτό το νόημα. Έτσι μπορούσες και να αισθανθείς αλλά και να καταλάβεις. Δεν κάνουμε απλώς ένα θέατρο εγκεφαλικό, που έχει μόνο να καταλάβεις πράγματα...».


«Γιατί κάνεις θέατρο;». «Για να μην είμαι μόνος μου. Και γι' αυτό. Μου έρχονται όλες οι κλισέ απαντήσεις στο μυαλό, αλλά μερικές φορές είναι και ουσιαστικές. Είναι ένα μέσο γνωριμίας και επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Και με τον εαυτό σου».

Ο Άρης Μπινιάρης θα φτιάξει ένα ροκ ορατόριο με θέμα το 1821 Facebook Twitter
Δεν κάνουμε απλώς ένα θέατρο εγκεφαλικό, που έχει μόνο να καταλάβεις πράγματα... Φωτό: Πάρις Tαβιτιάν/ LIFO

3 & 4 Ιουλίου, Πειραιώς 260, Χώρος Ε, 21:00.
Η προπώληση των εισιτηρίων έχει ξεκινήσει.


Σκηνοθεσία-ερμηνεία-σύνθεση κειμένων: Άρης Μπινιάρης
Σύνθεση και εκτέλεση πρωτότυπης μουσικής: Τάκης Βαρελλάς (μπάσο), Βασίλης Γιασλακιώτης (τύμπανα)
Σκηνικά-κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Φωτισμοί-φωτογραφίες: Γιώργος Βιτσαρόπουλος
Animation: Νίκος Δημητριάδης

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ