ΤΕΤΑΡΤΗ Νίκος Μαστοράκης Facebook Twitter
Η επαφή με το θέατρο είναι η πιο κοινωνικοποιημένη πράξη ζωής για έναν δημιουργό μοναχικό, καταθλιπτικό όπως λέει, που δεν του αρέσει να διαλύεται αλλά να απολαμβάνει και να ηρεμεί. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LifO

Νίκος Μαστοράκης: «Είναι μονόδρομος το θέατρο, δεν μπορούμε να το πετάξουμε»

0

Αν μου ζητούσαν με δυο λέξεις να χαρακτηρίσω τον Νίκο Μαστοράκη ως πρόσωπο, θα επέλεγα τη φυγή και τη σιωπή. Στην τάση φυγής που τον ακολουθεί και έχει επηρεάσει κάθε βήμα του χρωστάμε αυτόν τον κοσμοπολίτη, πολυταξιδεμένο και πολυδιαβασμένο σκηνοθέτη, έναν άνθρωπο ακομπλεξάριστο που με κάθε σκηνοθεσία αφήνει ένα αποτύπωμα πολιτικό, δυναμικό, πολύ προσωπικό, αμίμητο σχεδόν και σπάνιο. Η ανάγκη της σιωπής είναι αυτή που τον κάνει να «εξαφανίζεται» κάθε φορά που αναγγέλλει μια καινούργια σκηνοθεσία του, για την οποία το κοινό που τον ακολουθεί πιστά αλλά και ο κόσμος του θέατρου γενικότερα αδημονούν. Συναντηθήκαμε στην Κρήτη, όπου, για λογαριασμό του ΔΗΠΕΘΕ, σκηνοθέτησε την Ελευθερία στη Βρέμη του Φασμπίντερ, μια παράσταση που θα δούμε τον Ιανουάριο και στην Αθήνα. Όταν τον ρωτώ γιατί δεν σκηνοθετεί πιο συχνά στην Αθήνα, μου απαντάει: «Δεν θέλω πια, υπάρχει μια σύγχυση και δεν θέλω να συμμετέχω σε αυτήν».

Αν και είναι πάντα ήρεμος, όσοι τον γνωρίζουν καλύτερα αισθάνονται ότι κάθε φορά που ετοιμάζει μια παράσταση υποφέρει εσωτερικά, γιατί «είναι μονόδρομος το θέατρο, έχουμε κάτι που δεν μπορούμε να το πετάξουμε. Έχω μια πυξίδα: αυτό που θέλω να πω είναι ιστορίες τις οποίες θα καταλάβει και ο πιο απλός θεατής. Θέλω επίσης να παραλάβω ένα εντελές έργο και να παραδώσω μια εξίσου εντελή παράσταση, την οποία θα μοιραστώ με το κοινό», όπως λέει.

Η επαφή με το θέατρο είναι η πιο κοινωνικοποιημένη πράξη ζωής για έναν δημιουργό μοναχικό, καταθλιπτικό όπως λέει, που δεν του αρέσει να διαλύεται αλλά να απολαμβάνει και να ηρεμεί. Έχει τιθασεύσει τον ναρκισσισμό του δημιουργού και η περίοδος που διανύει θα μπορούσε να έχει τίτλο «μη με διακόπτετε, σωπαίνω». Η σιωπή είναι μια συνειδητή επιλογή του αλλά και θέμα χαρακτήρα, «οι άνθρωποι, εκτός του ότι μιλούν, πράττουν και πολλές φορές η ομιλία είναι πολύ λειψή σε σχέση με αυτό που κάνουν. Αν προσπαθούμε να κάνουμε κάτι, ας το κάνουμε και ας κατατεθεί αυτό, όχι η φλυαρία. Επειδή μου άρεσε ανέκαθεν η ησυχία, τώρα πια την απολαμβάνω αυτήν τη σιωπή και μου αρέσει να σωπαίνω κι εγώ», λέει.

Έχω μια πυξίδα: αυτό που θέλω να πω είναι ιστορίες τις οποίες θα καταλάβει και ο πιο απλός θεατής. Θέλω επίσης να παραλάβω ένα εντελές έργο και να παραδώσω μια εξίσου εντελή παράσταση, την οποία θα μοιραστώ με το κοινό», όπως λέει.

Με την Κρήτη ο Νίκος έχει μια σχέση αγάπης - μίσους. Γεννήθηκε εδώ, στη Σητεία και από τότε που θυμάται τον εαυτό του ήθελε να φύγει. Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό σύστημα μεγάλο, με πολύ κόσμο και διαρκώς παρόντα, απ’ όπου έλειπε η ιδιωτικότητα και το ευρύτερο βλέμμα της κοινωνίας ήταν πολύ ασφυκτικό. Ωστόσο, σήμερα, που έχουν ησυχάσει όλα και με κάποιον τρόπο έχουν τακτοποιηθεί, ξαναθυμάται τα παιδικά του χρόνια και ομολογεί ότι έζησε μέσα σε ένα κλίμα μεγάλης αγάπης και θαλπωρής, κάτι που μοιάζει με αυτό που γράφει ο Προυστ για τις καμπάνες ενός μοναστηριού μέσα σε μια πόλη που κατά τη διάρκεια της μέρας δεν τις ακούς, αλλά, όταν ησυχάσουν όλα, τη νύχτα, τις ακούς πολύ καθαρά.

Έφυγε πολύ μικρός από την Κρήτη, ήθελε απλώς να φύγει, δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει και το θέατρο δεν τον είχε απασχολήσει καθόλου. Η οικογένειά του ήθελε διακαώς να γίνει επιστήμονας και σήμερα λέει πως, αν ξεκινούσε από την αρχή, θα γινόταν αρχιτέκτονας. Η αρχιτεκτονική τον γοητεύει σε κάθε μέρος της γης όταν ταξιδεύει, έχει επηρεάσει την αισθητική των παραστάσεών του και τη θεωρεί ένα πολύ δυνατό χαρτί του θεάτρου, παρόλο που τα τελευταία χρόνια βλέπει μια καλή παράσταση, αλλά όχι την κατασκευή ενός κόσμου. «Δυστυχώς, δεν έχουμε καλή αισθητική. Ελάχιστοι είναι οι σκηνογράφοι ή οι ενδυματολόγοι που κάνουν καλή δουλειά». Το θέατρο για τον Μαστοράκη, που πιστεύει ότι η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος, δεν είναι ένα πράγμα αλλά πολλά και αξία έχει ό,τι μας πείθει. Φέρνει ως παράδειγμα την Πίνα Μπάους που, αν και έκανε χορό, απελευθέρωσε μια τεράστια ενέργεια στο θέατρο με τρόπο εύγλωττο και συναισθηματικό.

Έφτασε στην Αθήνα στα δεκαοκτώ του και βρέθηκε σχεδόν τυχαία στο Θέατρο Τέχνης. «Ήταν χάλια, αλλά δεν είχαμε μέτρο σύγκρισης, ήταν σύστημα καταπιεστικό και ομοφοβικό». Τελικά, αποφοίτησε από τη Σχολή Κατσέλη και λόγω της χαρακτηριστικής τάσης φυγής του πήγε στο ΚΘΒΕ, που όλα ήταν πιο ανθρώπινα και η πόλη υπέροχη, δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή, των φαγάδικων, όπως λέει.

Νίκος Μαστοράκης Facebook Twitter
Σκηνή από την παράσταση Ελευθερία στη Βρέμη του Φασμπίντερ, σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη

Όταν στα είκοσι επτά του άρχισε να ταξιδεύει στην Ευρώπη, ζούσαν και ήταν ενεργοί όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες του θεάτρου, ο Στάιν, ο Στρέλερ, ο Μπρουκ, ο Τζάντεκ, ο Σερό, ο Βιτέζ. Τότε κατάλαβε ότι η χειρονομία του θεάτρου είναι πολύ μεγάλη, όπως και η εποχή, που έβγαλε «μεγάλα πράγματα» στον κινηματογράφο, τον Βισκόντι, τον Παζολίνι, τον Αντονιόνι, τη νουβέλ βαγκ. Στην Ελλάδα τότε βγήκαν στη μουσική ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις ο Ξαρχάκος ‒ όλα συνέβησαν την ίδια δεκαετία. Στην εποχή μας, λέει, γενικά δεν γράφονται έργα πουθενά, ούτε και οι Άγγλοι γράφουν πια. Εδώ και δεκαετίες παρακολουθεί το θέατρο σε όλο τον κόσμο. Στα τελευταία του ταξίδια του στη Ρωσία μέσα σε έναν μήνα είδε είκοσι παραστάσεις και θεωρεί ότι μαζί με τη Γερμανία είναι οι μεγαλύτερες θεατρικές δυνάμεις παγκοσμίως.

τεύχος
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Γνωρίζει το γερμανικό θέατρο όσο λίγοι και στις παραστάσεις του είδαμε κάτι πρωτόγνωρο. Έφερε σε πρώτο πλάνο έναν μοντερνισμό όχι μόνο στην κατασκευή του θεάματος αλλά και στον τρόπο με τον οποίο παίζουν οι ηθοποιοί σε πολλά και πολύ διαφορετικά έργα. «Το γερμανικό θέατρο με επηρέασε με έναν τρόπο περίεργο. Δεν ήθελα να μεταφέρω κάτι που είχα αντιληφθεί, να αναπαραγάγω κάτι που είχα δει. Ήθελα να προσπαθήσω να δω λίγο διαφορετικά τον τρόπο του παιξίματος που κατά τη γνώμη μου δεν ήταν κάτι που αποκωδικοποίησα και εισήγαγα, καθόλου, ήταν μια εμπειρία, έτσι συνέβη. Ζητούσα αμεσότητα όχι με την έννοια του φυσικού παιξίματος, μια αμεσότητα συναισθημάτων και έκφρασης, και υπήρξε ανταπόκριση. Θεωρώ τους ηθοποιούς συνδημιουργούς στο θέατρο, όχι όργανα, και τους αφήνω πολύ χώρο να αναπνεύσουν πάνω στη σκηνή και να δουν τι συμβαίνει, γιατί πιστεύω πως το πιο σημαντικό πράγμα είναι η κατανόηση του κειμένου, ώστε να ξέρεις τι θες να δώσεις στον θεατή. Συναντιόμαστε για να περάσουμε καλά, να καταθέσουμε κάτι, δεν χρειάζεται να το φορτίζουμε με όλα τα αρνητικά», λέει.

Για εκείνον, που άρχισε να σκηνοθετεί επειδή του το πρότεινε η Μπέτυ Αρβανίτη και ως ηθοποιός βαριόταν τη ρουτίνα, να κάνει κάθε βράδυ το ίδιο, το πιο σημαντικό είναι η κατανόηση του κειμένου, που ξεκινάει από τις μεταφράσεις. «Πολλές είναι ασαφείς και δεν βγαίνει νόημα, ωστόσο πρέπει να το κατανοήσουμε πως από καθετί που λέμε πρέπει να βγαίνει νόημα, σε κάθε έκφραση να αντιστοιχεί ένα ερέθισμα, ένα συναίσθημα, σε κάθε έκφραση, γι’ αυτό επεξεργάζομαι πολύ τις μεταφράσεις. Και όταν διαβάζω ένα βιβλίο μου συμβαίνει να μην καταλαβαίνω τι εννοεί, ωστόσο στο θέατρο έχουμε καλύτερες μεταφράσεις απ’ ό,τι στην πεζογραφία. «Ένα θεατρικό κείμενο είναι ένας ολόκληρος κόσμος, μια λεωφόρος κατάφωτη, με πάρα πολλούς παράδρομους όμως, και πρέπει να διαλέξεις αν θα τους φωτίσεις κι αυτούς ή αν θα φωτίσεις μόνο τη λεωφόρο. Τα τελευταία χρόνια βλέπεις όλο και πιο φωτισμένες λεωφόρους και όλο και πιο σκοτεινούς παράδρομους. Κι αυτό στερεί από τις παραστάσεις την πολυπλοκότητα των κειμένων, οδηγούμαστε σε υπεραπλουστεύσεις εν όψει ενός εφέ. Όλο και περισσότερο βλέπουμε παραστάσεις που δεν καταλαβαίνουμε, ενώ τα κείμενα τα μεγάλα μεταφέρουν ένα σαφές μήνυμα, έναν σαφέστατο πολύπλοκο, αλλά σαφή κόσμο», λέει.

Νίκος Μαστοράκης Facebook Twitter
Αν και είναι πάντα ήρεμος, όσοι τον γνωρίζουν καλύτερα αισθάνονται ότι κάθε φορά που ετοιμάζει μια παράσταση υποφέρει εσωτερικά, γιατί «είναι μονόδρομος το θέατρο, έχουμε κάτι που δεν μπορούμε να το πετάξουμε». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LifO

Μέχρι σήμερα ελάχιστα από αυτά που έχει σκηνοθετήσει τα επιθυμούσε διακαώς, «πάντα έκανα πράγματα που μου πρότειναν». Λατρεύει τον Σαίξπηρ και τον Τσέχοφ, που τον έχει διαποτίσει, αν και έχει κάνει μόνο ένα έργο του, και ομολογεί ότι όταν του προτείνουν κάτι αλλοπρόσαλλο δέχεται την πρόκληση να δοκιμάσει κάτι νέο. «Δεν έχω κάνει ποτέ τραγωδία, μου έχουν προτείνει, αλλά χρειάζεται χρόνος που δεν σου δίνουν τελικά. Όταν αναβιώσαμε τους Όρνιθες κάναμε έξι μήνες πρόβα για κάτι που ήταν λυμένο. Πώς να ετοιμάσεις τέτοιες παραστάσεις σε δύο μήνες, δεν γίνεται», εξηγεί. Πιστεύει ότι μεγάλος εχθρός του σκηνοθέτη, εκτός από τον χρόνο, είναι και ο χώρος. «Στην Ελλάδα δεν έχουμε αμιγώς θεατρικούς χώρους. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστα θέατρα, δεν έχουμε ιταλική σκηνή, μια σκηνή όπου όλοι βλέπουν το ίδιο. Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν πια αυτές οι σκηνές, δημιουργήθηκαν για να φέρουν, υποτίθεται, τον θεατή κοντά στο κοινό. Ήταν μια πρωτοπορία που τελείωσε, δεν υπάρχει πουθενά σκηνή σαν του Κουν».

Θεωρεί μεγάλο παράσημο την αγάπη που τρέφουν οι ηθοποιοί στο πρόσωπό του και από τη σχέση μαζί τους κρατά τη λέξη «συνύπαρξη». «Τους αγαπώ και τους φροντίζω. Είναι πολύ δύσκολο το επάγγελμά τους, αμφισβητούν το εγώ τους τόσο οι ίδιοι όσο και οι άλλοι, οπότε το μόνο που θες είναι να τους δώσεις αγάπη και φροντίδα. Καμιά φορά ρωτάνε τι σημαίνει αυτό και απαντώ “ας το ψάξουμε”. Δεν αισθάνομαι γκουρού ή αυθεντία και άπειρες φορές το υλικό που έχω μελετήσει πάνω στην πρόβα ανατρέπεται από τους ηθοποιούς. Αν καταθέσουν κάτι που είναι αυθεντικό και γνήσιο οφείλω όχι μόνο να το λάβω υπόψη μου αλλά και να ξεκινήσω από αυτό, αυτό είναι το θέατρο. Ξέρω πολύ καλά τι θέλω να κάνω, ωστόσο το πώς θα το κάνω, που είναι επίσης πολύ σημαντικό, δεν το ξέρω πολύ καλά».

Νίκος Μαστοράκης Facebook Twitter
Σκηνή από την παράσταση Ελευθερία στη Βρέμη του Φασμπίντερ, σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη

Ο Μαστοράκης έθεσε στο ελληνικό θέατρο ζητήματα περιεχομένου, φόρμας και αισθητικής, συμπεριλαμβάνοντας στις αναγνώσεις του ένα αιχμηρό και πολιτικό υπόστρωμα. «Αν θέλει κανείς να μιλήσει για τη ζωή, αυτό πρέπει να το συμπεριλάβει, είναι μέσα στα συμφραζόμενά της. Είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε πολιτικά όντα, οπότε είναι μια παράμετρος της ζωής σε πρώτο πλάνο», λέει.

Μετά από πολλά ταξίδια στην Ασία, που τον μάγεψε, ταξιδεύει ξανά στην Ευρώπη ως παρατηρητής των μεγάλων και των μικρών πόλεων, των οποίων η λειτουργία έχει αλλάξει δραματικά. «Κι εμείς γερνάμε, γιατί να μη γεράσουν και οι πόλεις;» αναρωτιέται. «Θυμάμαι παλιά τα πράγματα και λέω “χάλια ήταν το ’60 και το ’70, δεν είχες πού να πας, δεν είχες τι να φας”, σήμερα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Κάθε πράγμα έχει κάνει τον κύκλο του, δεν νοσταλγώ τίποτα». 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Νίκος Μαστοράκης: «Αν δεν είχα το θέατρο, θα ήμουν ερημίτης»

Θέατρο / Νίκος Μαστοράκης: «Αν δεν είχα το θέατρο, θα ήμουν ερημίτης»

Μια συζήτηση με έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του ελληνικού θεάτρου για τον Μπέρνχαρντ, το σκληρό πρόσωπο και τις αντιφάσεις της Αυστρίας, και τις δυσκολίες του θεάτρου σήμερα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ