Μια αναποφάσιστη Μπερνάρντα Άλμπα

Το θορυβώδες «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Ο Λόρκα, όπως και όλοι οι σπουδαίοι ομοφυλόφιλοι συγγραφείς που έζησαν σε εποχές απαγόρευσης και εκδίωξης, χρησιμοποίησε τη δραματουργική φαντασία του ως εργαλείο αντίστασης και υπέρβασης του νόμου. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου
0

Πώς να εκφράσει κανείς την απαγορευμένη επιθυμία του; Πώς να τη φανερώσει, όταν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του; Πώς να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στην άρνηση, την παρεμπόδιση, τη λογοκρισία, την απαξίωση, τον στιγματισμό, την αποκήρυξη, την προοπτική του αφανισμού;

Αδιαλείπτως αντιμέτωπος με ερωτήματα τέτοιου είδους, τόσο λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων όσο και λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεών του, ο Λόρκα, όπως και όλοι οι σπουδαίοι ομοφυλόφιλοι συγγραφείς που έζησαν σε εποχές απαγόρευσης και εκδίωξης, χρησιμοποίησε τη δραματουργική φαντασία του ως εργαλείο αντίστασης και υπέρβασης του νόμου.

Δεν είναι τυχαίο ότι στα θεατρικά κείμενά του –ειδικά στην επονομαζόμενη «Aγροτική Tριλογία», όπου ανήκει και η «Μπερνάρντα Άλμπα», το τελευταίο έργο του– συναντάμε γυναίκες πλήρως υποκειμενοποιημένες, πολύπλοκες, μαχητικές, δονούμενες, η φωνή των οποίων ξεσκίζει όχι μόνο τα σωθικά τους αλλά και το στέρνο της πατριαρχίας ενάντια στην οποία εξεγείρονται.

Αρκετοί μελετητές υποστηρίζουν ότι μέσω των εν λόγω ηρωίδων του ο συγγραφέας ψηλαφεί τη φύση της δικής του ερωτικής ταυτότητας. «Ο Λόρκα περιγράφει τις γυναίκες... προκειμένου να γράψει για τον εαυτό του, να ανακαλύψει τον εαυτό του και να γνωρίσει τον εαυτό του. Η άρθρωση της επιθυμίας διαμέσου των γυναικών ανοίγει μπροστά του έναν χώρο στον οποίο έχει τη δυνατότητα να διερευνήσει το μυστικό, το μυστήριο και την ένταση της δικής του αδήλωτης σεξουαλικότητας». (Sandra Robertson)

Η όποια εξερεύνηση του queer και των γόνιμων δυνατοτήτων του για μια «άλλη» ανάγνωση του έργου σταματά εκεί. Η υπόλοιπη παράσταση μάς πηγαίνει σε κούφια, χιλιοειδωμένα σχήματα του παρελθόντος.

Αν η Μπερνάρντα Άλμπα έχει αφομοιώσει πλήρως τη σκέψη, την αισθητική και τις μεθόδους της πατριαρχίας, αν έχει, όπως οι περισσότεροι από εμάς, ενσωματώσει αυτούσιο το μοντέλο εξουσίας μέσα από το οποίο διαμορφώθηκε, προσπαθώντας τώρα μανιασμένα να το επιβάλλει στις κόρες της, τότε βρίσκει τουλάχιστον απέναντί της μια ισχυρή αντίπαλο, αποφασισμένη να της αντισταθεί μέχρι τελικής πτώσης.

Το θορυβώδες «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
«Θα πάω να ζήσω σ’ ένα απόμερο καλύβι, να έρχεται να με βλέπει όποτε θέλει»: η Αδέλα αδιαφορεί για τη συμβατική συζυγική και οικογενειακή ζωή. Πέρα και πάνω από κάθε κοινωνική επιταγή τοποθετεί την ασίγαστη ικανοποίηση του πάθους της. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Στην τρίτη πράξη του έργου, η νεαρή Αδέλα, η μικρότερη από τις πέντε, σπάει τη σιωπή της υποταγμένης, παραβιάζει τις νόρμες της πρέπουσας γυναικείας συμπεριφοράς, χυμάει φλεγόμενη στο προσκήνιο και διαδηλώνει, δίχως αιδώ ή δισταγμό, το απαγορευμένο πάθος της για έναν άνδρα.

«Θα πάω να ζήσω σ’ ένα απόμερο καλύβι, να έρχεται να με βλέπει όποτε θέλει»: η Αδέλα αδιαφορεί για τη συμβατική συζυγική και οικογενειακή ζωή. Πέρα και πάνω από κάθε κοινωνική επιταγή τοποθετεί την ασίγαστη ικανοποίηση του πάθους της: «Από τότε που γεύτηκα τη γλύκα των χειλιών του, δεν την αντέχω αυτή την κόλαση εδώ μέσα! Ας έρθει όλο το χωριό καταπάνω μου, ας με κάψουν με τα φλογισμένα τους δάχτυλα, ας με κυνηγήσουν αυτοί που παριστάνουνε τους ηθικούς: είμαι έτοιμη να αντέξω το ακάνθινο στεφάνι που φοράνε σε όσες ξεμυαλίζουνε τους παντρεμένους!», λέει στην αδελφή της πριν από το τέλος.

Το αιφνίδιο ξέσπασμα της Αδέλας, αυτή η ερωτική και σεξουαλική υπερέκφραση στα πρόθυρα της παραφοράς –που καταλήγει στον θάνατο–, συνιστά εκ μέρους του συγγραφέα «μια θεατρικοποίηση της επιθυμίας ως πράξη παράβασης» (J. Godoy). Αψηφώντας την κανονικότητα και υπακούοντας μόνο στον εαυτό της, η «παραβατική» αυτή πράξη δεν αφορά αποκλειστικά την επαναστατημένη γυναικεία επιθυμία αλλά και την ομοφυλοφιλική, η οποία ποτίζει υπογείως ολόκληρο το κείμενο (χαρακτηριστικός είναι, π.χ., ο τρόπος που περιγράφεται το κάλλος του γυμνού ανδρικού σώματος, καθώς και η ακραία επίδραση που ασκεί σε όσους/-ες το περιεργάζονται).

Το θορυβώδες «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου
Το θορυβώδες «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Το θέατρο προσφέρει τον ιδανικό χώρο για τέτοιου είδους επιθυμητικές μετατοπίσεις και μεταμφιέσεις. Ας θυμηθούμε ότι το drag, μέσα από την υπερμεγέθυνση των σημείων του θηλυκού κώδικα, επιτρέπει, με τον πλέον απελευθερωτικό τρόπο, την «εξωφρενική» δραματοποίηση καταπιεσμένων τάσεων, φαντασιώσεων ή συμπεριφορών. Σε κάθε περίπτωση, η πυρπόληση της επιθυμίας, όπως άλλωστε και η άσκηση της εξουσίας, καταργεί το φύλο: εξού και το έργο ευνοεί τόσο πολυπρισματικές ταυτίσεις με τις ηρωίδες του.

Με αυτό το υπόγειο queer ρεύμα της «Μπερνάρντα Άλμπα» επιχείρησε προφανώς να συνδεθεί η Μαρία Πρωτόπαππα, όπως φαίνεται από την επιλογή της να αναθέσει τον ρόλο του τίτλου στον Χρήστο Στέργιογλου αλλά και αυτόν της (μεγάλης κόρης) Ανγκούστιας στον Δημήτρη Μαργαρίτη∙ επιπλέον, η προσθήκη προσβλητικών λέξεων («συκιά, κουνήστρα, ρουφήχτρα») που εκτοξεύονται εναντίον του τελευταίου επιχειρούν φευγαλέα μια σύνδεση με την ομοφοβία του σήμερα. 

«Λιγότερο duende και πιο σκληρή δουλειά», είναι η πρώτη φράση που εκφέρει η Μπερνάρντα/Στέργιογλου, μπαίνοντας στη σκηνή, με πλούσιο φόρεμα και τσιγάρο στο χέρι, θυμίζοντας ελαφρά –όχι ως εικόνα αλλά ως attitude– την Μπέτι Ντέιβις του «Όλα για την Εύα» (το ίδιο συμβαίνει ξανά αργότερα με τη φράση «Τι σκάνδαλο είν’ αυτό στο σπίτι μου;»). Πράγματι, έχουμε εδώ ένα εύγευστο μείγμα ειρωνείας και μπλαζέ αυταρχικότητας, μια φιγούρα αταξινόμητη, γοητευτική, ενδιαφέρουσα, που κινείται ενάντια στη συνήθη και ελαφρώς στερεοτυπική αναπαράσταση της Άλμπα ως μάνας-κέρβερου.

Κι ενώ περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε πώς θα ξεδιπλωθεί η ερμηνεία ετούτη στη συνέχεια, σταδιακά συνειδητοποιούμε ότι η προσδοκία μας δεν θα ικανοποιηθεί. Ο ηθοποιός οδεύει επιφυλακτικά, συγκρατημένα, δεν «ανοίγεται», δεν ρισκάρει: σαν να φοβάται ότι μια πιθανή παρέκκλιση προς την «υπερβολή» θα δυναμιτίσει τις ισορροπίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το πορτρέτο της Άλμπα να μένει ημιτελές, ασαφές, χωρίς πειθώ – περισσότερο ένα προσχέδιο παρά μια ολοκληρωμένη σύνθεση. Η μάνα ετούτη ουδόλως συνιστά μια υπολογίσιμη δύναμη, μια ικανή μορφή δεσποτισμού.

Μια αναποφάσιστη «Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Η όποια εξερεύνηση του queer και των γόνιμων δυνατοτήτων του για μια «άλλη» ανάγνωση του έργου σταματά εκεί. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Ούτως ή άλλως, όμως, η όποια εξερεύνηση του queer και των γόνιμων δυνατοτήτων του για μια «άλλη» ανάγνωση του έργου σταματά εκεί. Η υπόλοιπη παράσταση μάς πηγαίνει σε κούφια, χιλιοειδωμένα σχήματα του παρελθόντος: υποκριτικές πινελιές στομφώδους μελοδράματος («οι φτωχοί πίνουν το πικρό ποτήρι... μεγαλώνουν τα παιδιά τους μ’ ένα πιάτο κι ένα κουτάλι»), μια ηθοποιός που «σπάει τον τοίχο» και μας συστήνεται χωρίς τελικά αυτό να σημαίνει κάτι («Με λένε Κατερίνα, είμαι σαράντα ετών... σπούδασα χορό... έχω ένα παιδί κ.ο.κ»), φωνές αφόρητης έντασης και οξύτητας, κακόηχα «εν χορώ» σύνολα, μουσική που αποπροσανατολίζει με την ακαταλληλότητά της, αλλεπάλληλα σπρωξίματα για το τίποτα.

Κι όταν λέω «τίποτα», εννοώ ότι το εγχείρημα δεν έχει κέντρο ούτε σκοπό. Η αφαιρετική όψη –ένα μακρόστενο τραπέζι, δύο πάγκοι και μερικές καρέκλες– σε συνδυασμό με τις ποιητικά επιτηδευμένες χειρονομίες (το «τρίψιμο» των ρούχων, το «μάσημα» του φαγητού, η «φωτιά» ανάμεσα στα σκέλη, η ερωτική «πράξη» με το ανδρικό σακάκι, ο «πυροβολισμός») επιδιώκουν, θεωρητικά τουλάχιστον, μια συμπύκνωση, μια «γυμνή» ασπρόμαυρη αφήγηση ετούτης της σχεδόν αρχετυπικής ιστορίας φυλάκισης της σεξουαλικότητας, των σωμάτων και των επιθυμιών τους.

Στην πράξη, όμως, όλα αυτά παραμένουν διακοσμητικά: δεν συνενώνονται υπό τη σκέπη ενός ουσιαστικότερου κινήτρου, δεν αποκαλύπτουν ένα βάθος –κι ένα βασάνισμα– σκέψης, δεν έχουν τίποτε να μας πουν για τα αίτια, τον χαρακτήρα ή τη γεύση της φυλάκισης αυτής σήμερα. Απλώς την παριστάνουν με πολλά ουρλιαχτά, λίγο χοροθέατρο και όμορφα νυχτικά. Ο ευφάνταστος υπότιτλος της παράστασης, «Το σώμα όπου ανατέλλει η αντοχή», παραμένει δίχως σκηνικό αντίκρισμα.

Υποκριτικά διασώζεται μονάχα η Άννα Καλαϊτζίδου ως ηλικιωμένη υπηρέτρια που έχει πια αναπτύξει τα κατάλληλα αντισώματα θράσους και κυνισμού προκειμένου να αντιταχθεί στην αυθαιρεσία των ισχυρών.

Μια αναποφάσιστη «Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Στην πράξη όλα αυτά παραμένουν διακοσμητικά: δεν συνενώνονται υπό τη σκέπη ενός ουσιαστικότερου κινήτρου, δεν αποκαλύπτουν ένα βάθος –κι ένα βασάνισμα– σκέψης, δεν έχουν τίποτε να μας πουν για τα αίτια, τον χαρακτήρα ή τη γεύση της φυλάκισης αυτής σήμερα. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου
Μια αναποφάσιστη «Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου
Μια αναποφάσιστη «Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ