Μια αναποφάσιστη Μπερνάρντα Άλμπα

Το θορυβώδες «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Ο Λόρκα, όπως και όλοι οι σπουδαίοι ομοφυλόφιλοι συγγραφείς που έζησαν σε εποχές απαγόρευσης και εκδίωξης, χρησιμοποίησε τη δραματουργική φαντασία του ως εργαλείο αντίστασης και υπέρβασης του νόμου. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου
0

Πώς να εκφράσει κανείς την απαγορευμένη επιθυμία του; Πώς να τη φανερώσει, όταν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του; Πώς να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στην άρνηση, την παρεμπόδιση, τη λογοκρισία, την απαξίωση, τον στιγματισμό, την αποκήρυξη, την προοπτική του αφανισμού;

Αδιαλείπτως αντιμέτωπος με ερωτήματα τέτοιου είδους, τόσο λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων όσο και λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεών του, ο Λόρκα, όπως και όλοι οι σπουδαίοι ομοφυλόφιλοι συγγραφείς που έζησαν σε εποχές απαγόρευσης και εκδίωξης, χρησιμοποίησε τη δραματουργική φαντασία του ως εργαλείο αντίστασης και υπέρβασης του νόμου.

Δεν είναι τυχαίο ότι στα θεατρικά κείμενά του –ειδικά στην επονομαζόμενη «Aγροτική Tριλογία», όπου ανήκει και η «Μπερνάρντα Άλμπα», το τελευταίο έργο του– συναντάμε γυναίκες πλήρως υποκειμενοποιημένες, πολύπλοκες, μαχητικές, δονούμενες, η φωνή των οποίων ξεσκίζει όχι μόνο τα σωθικά τους αλλά και το στέρνο της πατριαρχίας ενάντια στην οποία εξεγείρονται.

Αρκετοί μελετητές υποστηρίζουν ότι μέσω των εν λόγω ηρωίδων του ο συγγραφέας ψηλαφεί τη φύση της δικής του ερωτικής ταυτότητας. «Ο Λόρκα περιγράφει τις γυναίκες... προκειμένου να γράψει για τον εαυτό του, να ανακαλύψει τον εαυτό του και να γνωρίσει τον εαυτό του. Η άρθρωση της επιθυμίας διαμέσου των γυναικών ανοίγει μπροστά του έναν χώρο στον οποίο έχει τη δυνατότητα να διερευνήσει το μυστικό, το μυστήριο και την ένταση της δικής του αδήλωτης σεξουαλικότητας». (Sandra Robertson)

Η όποια εξερεύνηση του queer και των γόνιμων δυνατοτήτων του για μια «άλλη» ανάγνωση του έργου σταματά εκεί. Η υπόλοιπη παράσταση μάς πηγαίνει σε κούφια, χιλιοειδωμένα σχήματα του παρελθόντος.

Αν η Μπερνάρντα Άλμπα έχει αφομοιώσει πλήρως τη σκέψη, την αισθητική και τις μεθόδους της πατριαρχίας, αν έχει, όπως οι περισσότεροι από εμάς, ενσωματώσει αυτούσιο το μοντέλο εξουσίας μέσα από το οποίο διαμορφώθηκε, προσπαθώντας τώρα μανιασμένα να το επιβάλλει στις κόρες της, τότε βρίσκει τουλάχιστον απέναντί της μια ισχυρή αντίπαλο, αποφασισμένη να της αντισταθεί μέχρι τελικής πτώσης.

Το θορυβώδες «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
«Θα πάω να ζήσω σ’ ένα απόμερο καλύβι, να έρχεται να με βλέπει όποτε θέλει»: η Αδέλα αδιαφορεί για τη συμβατική συζυγική και οικογενειακή ζωή. Πέρα και πάνω από κάθε κοινωνική επιταγή τοποθετεί την ασίγαστη ικανοποίηση του πάθους της. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Στην τρίτη πράξη του έργου, η νεαρή Αδέλα, η μικρότερη από τις πέντε, σπάει τη σιωπή της υποταγμένης, παραβιάζει τις νόρμες της πρέπουσας γυναικείας συμπεριφοράς, χυμάει φλεγόμενη στο προσκήνιο και διαδηλώνει, δίχως αιδώ ή δισταγμό, το απαγορευμένο πάθος της για έναν άνδρα.

«Θα πάω να ζήσω σ’ ένα απόμερο καλύβι, να έρχεται να με βλέπει όποτε θέλει»: η Αδέλα αδιαφορεί για τη συμβατική συζυγική και οικογενειακή ζωή. Πέρα και πάνω από κάθε κοινωνική επιταγή τοποθετεί την ασίγαστη ικανοποίηση του πάθους της: «Από τότε που γεύτηκα τη γλύκα των χειλιών του, δεν την αντέχω αυτή την κόλαση εδώ μέσα! Ας έρθει όλο το χωριό καταπάνω μου, ας με κάψουν με τα φλογισμένα τους δάχτυλα, ας με κυνηγήσουν αυτοί που παριστάνουνε τους ηθικούς: είμαι έτοιμη να αντέξω το ακάνθινο στεφάνι που φοράνε σε όσες ξεμυαλίζουνε τους παντρεμένους!», λέει στην αδελφή της πριν από το τέλος.

Το αιφνίδιο ξέσπασμα της Αδέλας, αυτή η ερωτική και σεξουαλική υπερέκφραση στα πρόθυρα της παραφοράς –που καταλήγει στον θάνατο–, συνιστά εκ μέρους του συγγραφέα «μια θεατρικοποίηση της επιθυμίας ως πράξη παράβασης» (J. Godoy). Αψηφώντας την κανονικότητα και υπακούοντας μόνο στον εαυτό της, η «παραβατική» αυτή πράξη δεν αφορά αποκλειστικά την επαναστατημένη γυναικεία επιθυμία αλλά και την ομοφυλοφιλική, η οποία ποτίζει υπογείως ολόκληρο το κείμενο (χαρακτηριστικός είναι, π.χ., ο τρόπος που περιγράφεται το κάλλος του γυμνού ανδρικού σώματος, καθώς και η ακραία επίδραση που ασκεί σε όσους/-ες το περιεργάζονται).

Το θορυβώδες «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου
Το θορυβώδες «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Το θέατρο προσφέρει τον ιδανικό χώρο για τέτοιου είδους επιθυμητικές μετατοπίσεις και μεταμφιέσεις. Ας θυμηθούμε ότι το drag, μέσα από την υπερμεγέθυνση των σημείων του θηλυκού κώδικα, επιτρέπει, με τον πλέον απελευθερωτικό τρόπο, την «εξωφρενική» δραματοποίηση καταπιεσμένων τάσεων, φαντασιώσεων ή συμπεριφορών. Σε κάθε περίπτωση, η πυρπόληση της επιθυμίας, όπως άλλωστε και η άσκηση της εξουσίας, καταργεί το φύλο: εξού και το έργο ευνοεί τόσο πολυπρισματικές ταυτίσεις με τις ηρωίδες του.

Με αυτό το υπόγειο queer ρεύμα της «Μπερνάρντα Άλμπα» επιχείρησε προφανώς να συνδεθεί η Μαρία Πρωτόπαππα, όπως φαίνεται από την επιλογή της να αναθέσει τον ρόλο του τίτλου στον Χρήστο Στέργιογλου αλλά και αυτόν της (μεγάλης κόρης) Ανγκούστιας στον Δημήτρη Μαργαρίτη∙ επιπλέον, η προσθήκη προσβλητικών λέξεων («συκιά, κουνήστρα, ρουφήχτρα») που εκτοξεύονται εναντίον του τελευταίου επιχειρούν φευγαλέα μια σύνδεση με την ομοφοβία του σήμερα. 

«Λιγότερο duende και πιο σκληρή δουλειά», είναι η πρώτη φράση που εκφέρει η Μπερνάρντα/Στέργιογλου, μπαίνοντας στη σκηνή, με πλούσιο φόρεμα και τσιγάρο στο χέρι, θυμίζοντας ελαφρά –όχι ως εικόνα αλλά ως attitude– την Μπέτι Ντέιβις του «Όλα για την Εύα» (το ίδιο συμβαίνει ξανά αργότερα με τη φράση «Τι σκάνδαλο είν’ αυτό στο σπίτι μου;»). Πράγματι, έχουμε εδώ ένα εύγευστο μείγμα ειρωνείας και μπλαζέ αυταρχικότητας, μια φιγούρα αταξινόμητη, γοητευτική, ενδιαφέρουσα, που κινείται ενάντια στη συνήθη και ελαφρώς στερεοτυπική αναπαράσταση της Άλμπα ως μάνας-κέρβερου.

Κι ενώ περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε πώς θα ξεδιπλωθεί η ερμηνεία ετούτη στη συνέχεια, σταδιακά συνειδητοποιούμε ότι η προσδοκία μας δεν θα ικανοποιηθεί. Ο ηθοποιός οδεύει επιφυλακτικά, συγκρατημένα, δεν «ανοίγεται», δεν ρισκάρει: σαν να φοβάται ότι μια πιθανή παρέκκλιση προς την «υπερβολή» θα δυναμιτίσει τις ισορροπίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το πορτρέτο της Άλμπα να μένει ημιτελές, ασαφές, χωρίς πειθώ – περισσότερο ένα προσχέδιο παρά μια ολοκληρωμένη σύνθεση. Η μάνα ετούτη ουδόλως συνιστά μια υπολογίσιμη δύναμη, μια ικανή μορφή δεσποτισμού.

Μια αναποφάσιστη «Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Η όποια εξερεύνηση του queer και των γόνιμων δυνατοτήτων του για μια «άλλη» ανάγνωση του έργου σταματά εκεί. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Ούτως ή άλλως, όμως, η όποια εξερεύνηση του queer και των γόνιμων δυνατοτήτων του για μια «άλλη» ανάγνωση του έργου σταματά εκεί. Η υπόλοιπη παράσταση μάς πηγαίνει σε κούφια, χιλιοειδωμένα σχήματα του παρελθόντος: υποκριτικές πινελιές στομφώδους μελοδράματος («οι φτωχοί πίνουν το πικρό ποτήρι... μεγαλώνουν τα παιδιά τους μ’ ένα πιάτο κι ένα κουτάλι»), μια ηθοποιός που «σπάει τον τοίχο» και μας συστήνεται χωρίς τελικά αυτό να σημαίνει κάτι («Με λένε Κατερίνα, είμαι σαράντα ετών... σπούδασα χορό... έχω ένα παιδί κ.ο.κ»), φωνές αφόρητης έντασης και οξύτητας, κακόηχα «εν χορώ» σύνολα, μουσική που αποπροσανατολίζει με την ακαταλληλότητά της, αλλεπάλληλα σπρωξίματα για το τίποτα.

Κι όταν λέω «τίποτα», εννοώ ότι το εγχείρημα δεν έχει κέντρο ούτε σκοπό. Η αφαιρετική όψη –ένα μακρόστενο τραπέζι, δύο πάγκοι και μερικές καρέκλες– σε συνδυασμό με τις ποιητικά επιτηδευμένες χειρονομίες (το «τρίψιμο» των ρούχων, το «μάσημα» του φαγητού, η «φωτιά» ανάμεσα στα σκέλη, η ερωτική «πράξη» με το ανδρικό σακάκι, ο «πυροβολισμός») επιδιώκουν, θεωρητικά τουλάχιστον, μια συμπύκνωση, μια «γυμνή» ασπρόμαυρη αφήγηση ετούτης της σχεδόν αρχετυπικής ιστορίας φυλάκισης της σεξουαλικότητας, των σωμάτων και των επιθυμιών τους.

Στην πράξη, όμως, όλα αυτά παραμένουν διακοσμητικά: δεν συνενώνονται υπό τη σκέπη ενός ουσιαστικότερου κινήτρου, δεν αποκαλύπτουν ένα βάθος –κι ένα βασάνισμα– σκέψης, δεν έχουν τίποτε να μας πουν για τα αίτια, τον χαρακτήρα ή τη γεύση της φυλάκισης αυτής σήμερα. Απλώς την παριστάνουν με πολλά ουρλιαχτά, λίγο χοροθέατρο και όμορφα νυχτικά. Ο ευφάνταστος υπότιτλος της παράστασης, «Το σώμα όπου ανατέλλει η αντοχή», παραμένει δίχως σκηνικό αντίκρισμα.

Υποκριτικά διασώζεται μονάχα η Άννα Καλαϊτζίδου ως ηλικιωμένη υπηρέτρια που έχει πια αναπτύξει τα κατάλληλα αντισώματα θράσους και κυνισμού προκειμένου να αντιταχθεί στην αυθαιρεσία των ισχυρών.

Μια αναποφάσιστη «Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Στην πράξη όλα αυτά παραμένουν διακοσμητικά: δεν συνενώνονται υπό τη σκέπη ενός ουσιαστικότερου κινήτρου, δεν αποκαλύπτουν ένα βάθος –κι ένα βασάνισμα– σκέψης, δεν έχουν τίποτε να μας πουν για τα αίτια, τον χαρακτήρα ή τη γεύση της φυλάκισης αυτής σήμερα. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου
Μια αναποφάσιστη «Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου
Μια αναποφάσιστη «Μπερνάρντα Άλμπα» Facebook Twitter
Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ