Ο Άρης Μπινιάρης αναμετριέται με το «Σαλό» του Παζολίνι σε μια παράσταση-εμπειρία

Ένας κόσμος στο τέλος του Facebook Twitter
Ο Παζολίνι θεωρούσε το Σαλό αισιόδοξη ταινία, παρότι είναι το πρώτο μέρος της «Τριλογίας του Θανάτου», που βέβαια δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Φωτ.: Freddie F./LIFO
0

Βγαίνοντας από την πρόβα της παράστασης Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα, αισθάνομαι όπως την πρώτη φορά που είδα την ταινία του Παζολίνι, έφηβος στην ταράτσα του Βοξ: ναυτία από την ανείπωτη βία και τον ακραίο ολοκληρωτισμό, τον φασισμό που καταστρέφει το μέλλον, εξευτελίζοντας με κάθε τρόπο εννιά νέους και εννιά νέες, κακοποιώντας τους και τελικά σκοτώνοντάς τους, λίγο πριν έρθει το τέλος και του σκηνοθέτη – ήμουν βέβαιος ότι δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Αυτή είναι η αίσθηση που σου δημιουργεί η παράσταση την οποία ανεβάζει ο Άρης Μπινιάρης στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, που είναι με διαφορά ό,τι πιο έντονο και συναρπαστικό έχουν παρουσιάσει ever, και ο Άρης και η Λυρική.

Και οι τρεις που παρακολουθούμε την πρόβα (να σημειωθεί ότι την είδαμε με προσομοιώσεις, χωρίς γυμνό, αίμα και κόπρανα) δεν βγάζουμε άχνα μέχρι να τελειώσει (ο Οδυσσέας έχει στα χέρια ένα σάντουιτς, αλλά δεν προλαβαίνει να φάει ούτε μπουκιά!) και μετά αισθανόμαστε την ανάγκη να σχολιάσουμε όσα είδαμε: «Αυτό πρέπει να κάνει η τέχνη, να σε ταράζει, να σε αναστατώνει, να σε κάνει να σκέφτεσαι και να θέλεις να μιλήσεις γι’ αυτή», κι αυτό είναι κάτι που το πετυχαίνει το Σαλό στον ύψιστο βαθμό. Κι αν η ταινία ήταν ανυπόφορη και ενοχλητική, φαντάσου όλο αυτό συμπτυγμένο σε μία ώρα και κάτι να διαδραματίζεται δίπλα σου, μπροστά σου και όχι στην οθόνη που σου δίνει την απαραίτητη αποστασιοποίηση.

Κι αν η ταινία ήταν ανυπόφορη και ενοχλητική, φαντάσου όλο αυτό συμπτυγμένο σε μία ώρα και κάτι να διαδραματίζεται δίπλα σου, μπροστά σου και όχι στην οθόνη που σου δίνει την απαραίτητη αποστασιοποίηση.

Όπως και η ταινία του Παζολίνι, το Σαλό του Μπινιάρη είναι μια παράσταση που δημιουργεί συναισθήματα και αντιδράσεις τα οποία δεν μπορούν να μεταφερθούν αν δεν την παρακολουθήσεις, γι’ αυτό και δεν ωφελεί να την περιγράψεις με λόγια. Ας πούμε ότι είναι η πιο έντονη θεατρική εμπειρία που είχα ποτέ, κι αυτό αρκεί. Γι’ αυτό και ο Άρης δεν θέλει να μιλάει πολύ για την παράσταση, ούτε να κυκλοφορεί πολύ υλικό· θέλει οι θεατές να μπαίνουν στον χώρο της Λυρικής χωρίς κινητό ή με αυτοκόλλητο στην οθόνη της. Και είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι μια παράσταση για όλους, μπορούν να την παρακολουθήσουν μόνο ενήλικες, ενώ, όταν κλείνεις εισιτήριο, ενημερώνεσαι ότι περιέχει σκηνές βίας, γυμνό και στιγμές που μπορεί να ενοχλήσουν. 

Η παράσταση Σαλό, 120 ημέρες στα Σόδομα –ανάθεση της ΕΛΣ– θα ανέβει σε πανελλήνια πρώτη από τις 10 Φεβρουαρίου και για είκοσι δύο παραστάσεις έως και τις 10 Μαρτίου. Απαγορευμένη μέχρι και σήμερα σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο, η ταινία που σόκαρε το κοινό και τους κριτικούς την εποχή της κυκλοφορίας της (αμέσως μετά τη δολοφονία του δημιουργού της) βασίζεται στο ημιτελές μυθιστόρημα Οι 120 μέρες των Σοδόμων του Μαρκησίου ντε Σαντ. Η υπόθεση της ταινίας διαδραματίζεται στη Δημοκρατία του Σαλό, ένα κρατίδιο-μαριονέτα της ναζιστικής Γερμανίας στην Ιταλία, όπου, μεταξύ άλλων, οι φασίστες αναλαμβάνουν τη διαπαιδαγώγηση εννέα κοριτσιών και εννέα αγοριών και, αφού τα παραλαμβάνουν με τη συγκατάθεση των οικογενειών τους, τα μετατρέπουν σε δούλους και τα υποβάλλουν σε ακραία σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια.

Ένας κόσμος στο τέλος του Facebook Twitter
Για μένα, είναι πολλά τα επίπεδα στα οποία λειτουργεί η ταινία, το σεξιστικό, το κοινωνικό, το πολιτικό, το πολιτισμικό. Ακόμα και αλληγορικά αντιμετωπίζοντας το έργο αυτό, δημιουργείς έναν χώρο όπου ο καθένας μπορεί να προβάλει οτιδήποτε θελήσει. Τουλάχιστον αυτό επιχειρήσαμε να κάνουμε. Φωτ.: Γιώργος Καλκανίδης

Η απολύτως οριακή αυτή ψυχοσεξουαλική διερεύνηση της αισθητικής και φιλοσοφίας του ολοκληρωτισμού από τον Παζολίνι και τον συνσεναριογράφο του Σέρτζο Τσίτι μετατρέπεται στη σκηνή της Εναλλακτικής Σκηνής σε θεατρική παράσταση από τον Άρη Μπινιάρη, σε συνεργασία με τον συνθέτη Τζεφ Βάγγερ και έναν πολυάριθμο θίασο διακεκριμένων ηθοποιών.

Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την κυκλοφορία της, η ταινία παραμένει ένα «γνήσια σαδικό αντικείμενο», όπως έγραψε ο Γάλλος στοχαστής Ρολάν Μπαρτ, που φέρνει τους πάντες σε δύσκολη θέση.

«Αποφάσισα να ασχοληθώ με το Σαλό λόγω των θεμάτων που θίγει», εξηγεί ο Άρης. «Είναι ένα έργο που μιλάει σίγουρα για τον φασισμό και τον ολοκληρωτισμό, αλλά στην ουσία ανοίγει πάρα πολύ το κομμάτι της ολοκληρωτικής εκμετάλλευσης και εξουσίας που μπορεί να ασκεί ένας άνθρωπος στο σώμα και στην ψυχή ενός άλλου. Είναι ένα σχόλιο πάνω στον φασισμό».

Ο Παζολίνι θεωρούσε το Σαλό αισιόδοξη ταινία, παρότι είναι το πρώτο μέρος της «Τριλογίας του Θανάτου», που βέβαια δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.  

«Το αισιόδοξο πρίσμα του Παζολίνι το κατανοώ ως ένα σημείο, δηλαδή σου λέει ότι στην ταινία παρακολουθούμε τον φασισμό να εκπνέει», λέει ο Άρης. «Τα πολιτικά πρόσωπα της εποχής, οι φασίστες, κλείνονται σε μια έπαυλη μαζί με νέους και νέες και επιδίδονται σε ακραίες και βίαιες πράξεις, γνωρίζοντας ότι έρχεται το τέλος τους. Αυτό που μπορούμε να πούμε για την παράσταση είναι ότι είναι ενημερωμένη ιστορικά, αυτή είναι η σωστή διατύπωση, διατηρεί στοιχεία εκείνης της εποχής με έναν τρόπο. Το στοιχείο αυτό μπορεί να μη φαίνεται τόσο καθαρά, αλλά έχουμε μπολιάσει το κείμενο με φασιστικούς λόγους της εποχής, ώστε να φαίνεται ότι τα πρόσωπα αυτά όχι μόνο λειτουργούν φασιστικά αλλά είναι και συγκεκριμένων πεποιθήσεων. Δεν κάνουμε αναφορά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ούτε στο φασιστικό καθεστώς, ακριβώς για να διατηρηθεί ο αλληγορικός χαρακτήρας του έργου κι αυτό το πράγμα να ανοίξει λίγο στον χρόνο».

Ένας κόσμος στο τέλος του Facebook Twitter
Την ταινία την έχω δει αρκετές φορές. Την πρώτη φορά ήμουν έφηβος, 17-18 χρονών, την είχα δει ολόκληρη σε βιντεοκασέτα και είχα σοκαριστεί. Είναι μια ταινία που επιδρά πάνω σου. Φωτ.: Freddie F./LIFO

— Ήσουν εξοικειωμένος με το έργο του Παζολίνι μέχρι να ασχοληθείς με την παράσταση;
Ως ένα σημείο ναι, έχω δει τις ταινίες του, έχω διαβάσει τα ποιήματά του, έχω διαβάσει για τη ζωή του, σίγουρα με αφορμή την παράσταση εντρύφησα περισσότερο. Έχει ενδιαφέρον το Σαλό, που ξεκίνησε ως μια τριλογία η οποία δεν ολοκληρώθηκε. Βέβαια, η Τριλογία του Θανάτου, που έπεται της Τριλογίας της Ζωής (Το Δεκαήμερο, Οι θρύλοι του Καντέρμπουρι και Αραβικές Νύχτες), έχει κάτι που με συγκινεί βαθιά. Την εποχή που γυρίζεται η ταινία, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, οι φασίστες που πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ζουν και μπορεί να είναι και 60-70 χρονών και το αντιφασιστικό στοιχείο είναι έντονο. Το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο, ασχέτως του αν κάποιος μπορεί να πει ότι το σαδικό στοιχείο υπερτερεί. Μας ενδιαφέρει αυτή η δραματουργική επιλογή να τοποθετήσει το έργο του Ντε Σαντ στη φασιστική Ιταλία, και μάλιστα την εποχή που το κάνει.

Σήμερα, λοιπόν, είναι διαφορετικός ο τρόπος που κοιτάμε την εποχή, όπως διαφορετικό είναι και αυτό που έχουμε να πάρουμε από την ταινία, και κατά προέκταση από την παράσταση. Το κοινωνικοπολιτικό της πλαίσιο, όλη αυτή η επίθεση που κάνει στον ολοκληρωτισμό και στην απόλυτη εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, έχει πολύ μεγάλη σημασία σήμερα.

Την ταινία την έχω δει αρκετές φορές. Την πρώτη φορά ήμουν έφηβος, 17-18 χρονών, την είχα δει ολόκληρη σε βιντεοκασέτα και είχα σοκαριστεί. Είναι μια ταινία που επιδρά πάνω σου. Είχα συνείδηση ότι παρακολουθώ μια ταινία με πολιτικές προεκτάσεις· την είχα δει με παρέα και μόλις τελείωσε θυμάμαι ότι είχε κυριαρχήσει σιωπή στον χώρο. Σ’ εμάς είχε φτάσει ως μύθος, δεν υπήρχε τότε η πρόσβαση στην πληροφορία που υπάρχει σήμερα, αλλά μαζί με το κοινωνικοπολιτικό της πρόσημο. Ήταν ξεκάθαρο αυτό. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η αίσθησή μου είναι ότι δεν έβλεπα μια ταινία που αφορούσε τη λαγνεία ή το σεξ.

Η ταινία ξεκινάει στα κόκκινα και τελειώνει στα κόκκινα, δηλαδή δεν έχει αυξομειώσεις, δεν υπάρχει σασπένς, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Αισθάνομαι ότι δεν τον ενδιέφερε να δημιουργήσει αγωνία, η ταινία λειτουργεί καταγγελτικά από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία, in your face».

Ένας κόσμος στο τέλος του Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Καλκανίδης

— Είχε ασχοληθεί ήδη με τη λαγνεία στην Τριλογία της Ζωής. Ποιες ήταν οι αντιδράσεις των νεαρών ηθοποιών της δικής σου παράστασης; Την είδαν την ταινία;
Κάποια παιδιά την είχαν δει, κάποια όχι, κάποια την είδαν με αφορμή την παράσταση, ορισμένοι με διαλείμματα, υπήρχε πολύ ενδιαφέρον. Όλα τα παιδιά με τα οποία συζήτησα και τους πρότεινα να συμμετέχουν την παράσταση, ακόμα και όσα δεν είχαν δει την ταινία και την είδαν τότε, κατευθείαν έπιασαν το νόημα. Μιλήσαμε για την πολιτική της κατεύθυνση, αυτό όλο ήταν πολύ καθαρό από την αρχή, γι’ αυτό και πολύ συνειδητά δέχτηκαν να συνεργαστούμε, κι ας μην ήταν κάτι απλό. Είναι μια πρόκληση για τον ηθοποιό, γιατί πρόκειται για τέχνη. Μιλήσαμε πολύ κατά την προετοιμασία και τις πρόβες και διαβάσαμε κείμενα για το πολιτικό πλαίσιο του φασισμού, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, της εποχής επίσης του Παζολίνι, όταν γυρίστηκε η ταινία. Υπήρχε συνεχής τροφοδότηση με υλικό ώστε να ξέρουμε όλοι μαζί προς τα πού πηγαίνουμε, ποια είναι η κατεύθυνση η δραματουργική, συντονιστήκαμε σε όλο αυτό. Επίσης, να πούμε ότι την ίδια αντιμετώπιση είχαν και οι ράπερ που συμμετέχουν στην παράσταση. Είναι συγκινητικό το ότι παιδιά 18 χρονών, με τον δικό τους τρόπο φυσικά, αποτύπωσαν στους στίχους τους το πνεύμα της ταινίας.  

Για μένα, είναι πολλά τα επίπεδα στα οποία λειτουργεί η ταινία, το σεξιστικό, το κοινωνικό, το πολιτικό, το πολιτισμικό. Ακόμα και αλληγορικά αντιμετωπίζοντας το έργο αυτό, δημιουργείς έναν χώρο όπου ο καθένας μπορεί να προβάλει οτιδήποτε θελήσει. Τουλάχιστον αυτό επιχειρήσαμε να κάνουμε. 

Σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον ανεξέλεγκτης βίας οι υφέρπουσες τακτικές του φασισμού παίρνουν τη μορφή ακραίων σαδομαζοχιστικών πρακτικών με στόχο τη βαθμιαία υποδούλωση και εξόντωση των υποψήφιων θυμάτων. Οι οικοδεσπότες της αποτρόπαιης αυτής τελετής αφανισμού, φορείς μιας απολυταρχικής εξουσίας που ψυχαγωγείται εξευτελίζοντας, βιάζοντας και σκοτώνοντας, χρησιμοποιούν τη θέση ισχύος που κατέχουν για να αποδείξουν ότι αυτοί ορίζουν τους φρικτούς κανόνες του μακάβριου παιχνιδιού τους. Τα σπαραγμένα σώματα των νέων υπαινίσσονται ακράδαντα την ύπαρξη ενός κόσμου βίαιου και ανεξέλεγκτα άδικου, όπου οι ρίζες του ολοκληρωτισμού βρίσκουν συνεχώς γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθούν. Οι μέθοδοι κράτησης, εξαναγκασμού, ψυχικής και σωματικής εξαθλίωσης λειτουργούν ως αλληγορία ολόκληρης της φιλοσοφίας του φασισμού που μετουσιώνεται σε πράξη παντού και πάντοτε όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν.

Η βία που δέχεται ένας νέος άνθρωπος σήμερα είναι το ίδιο άγρια, και ας μην το καταλαβαίνεις. Ο φασισμός και ο ναζισμός παραμένουν βίαιοι και σκληροί στις φανερές και στις υπόγειες εκδοχές τους και στις μέρες μας, οπότε η ταινία αποτυπώνει μια βία και μια σκληρότητα που συνέβη και που συνεχίζει να συμβαίνει με άμεσους ή έμμεσους τρόπους. Έχουμε επιλέξει η δράση να συμβαίνει σε έναν χώρο, έχουμε καταργήσει τους περιφερειακούς χώρους της έπαυλης της ταινίας, όπως και τον έξω χώρο. Έχουμε συμπτύξει και τον χρόνο, όλα συμβαίνουν σε μία-μιάμιση ώρα. Αυτή είναι μία διαφορά σε σχέση με την ταινία, είναι σαν να βλέπεις τις τελευταίες στιγμές, σαν να μην περνάνε οι μέρες. Ο Παζολίνι γράφει: «Θα ήθελα να αποτυπώσω έναν κόσμο στο τέλος του». Κρατήσαμε τη φράση «ένας κόσμος στο τέλος του» και τη χρησιμοποιούμε στην παράσταση, γιατί στην ουσία είναι ένας κόσμος που τελειώνει. 

Έχουμε διατηρήσει αρκετές από τις δράσεις της ταινίας, π.χ. τον βασικό κορμό. Έχουμε διατηρήσει, επίσης, και τους τρεις κύκλους, τον κύκλο της μανίας, τον κύκλο των κοπράνων και τον κύκλο του αίματος. Στην παράσταση υπάρχει αυτή η δομή. Όλη η εργασία είναι γύρω από την ταινία. Αυτό που δεν έχουμε συμπεριλάβει είναι το κομμάτι της ταινίας «πριν από την κόλαση». Θέλαμε να διατηρήσουμε αυτό που κάνει ο Παζολίνι στην ταινία, που δεν σε αφήνει να πάρεις αναπνοή. Με το που ξεκινάει η ταινία βλέπουμε το κυνηγητό που εξαπολύεται για να μαζέψουν τους νέους και τις νέες, στην ουσία δεν υπάρχει επιστροφή, είναι μια πορεία προς τον θάνατο. Επιτίθενται στη νεότητα, σε αυτό που έρχεται, στη νέα γενιά, στο φρέσκο, στην καινούργια ζωή.

— Τι πρέπει να ξέρει όποιος θα έρθει να δει την παράσταση;
Ότι περιέχει σκηνές βίας, γυμνό, βιασμούς, βωμολοχία, τις δράσεις της ταινίας. Αυτό είναι το έργο του Παζολίνι.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το παρόν και το μέλλον της όπερας

Αφιέρωμα Εθνική Λυρική Σκηνή / Το παρόν και το μέλλον της όπερας: Η εξέλιξη του είδους, οι προκλήσεις, η πολιτική διάσταση

Μια συζήτηση με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Γιώργο Κουμεντάκη, τον υπεύθυνο καλλιτεχνικού προγραμματισμού της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ Αλέξανδρο Ευκλείδη, τον συνθέτη Χαράλαμπο Γωγιό και τον σκηνοθέτη Θέμελη Γλυνάτση.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
20 παραστάσεις

Winter Preview 2024 / 20 παραστάσεις για έναν συναρπαστικό θεατρικό χειμώνα

Βάγκνερ και «Σαλό» στη Λυρική, Στρίντμπεργκ στο Εθνικό, Λόρκα στο Τέχνης, η επιστροφή του αριστουργηματικού «ROHTKO» στη Στέγη και πολλές ακόμα ενδιαφέρουσες προτάσεις που κάνουν πρεμιέρα προσεχώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ