42' με τη Μαρία Πρωτόπαππα Facebook Twitter
«Για την τηλεόραση ισχύει το “αν θες, το κάνεις” και εννοώ “το κάνεις καλά”, εφόσον έχεις σκηνοθέτη, και συναδέλφους, και συνεργάτες καλούς». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Μαρία Πρωτόπαππα: «Με εξοργίζει το mansplaining, βλέπω και η ίδια πόσες φορές το βουλώνω»

0

Κανένας δεν προσέχει ότι η γυναίκα που περπατά στη Σταδίου βιαστικά για να φτάσει στο ραντεβού μας είναι η ίδια που αποθεώνει εδώ και μία εβδομάδα το Τwitter για την ερμηνεία της στον ρόλο της Μαρίνας στον «Σασμό», με τον θρήνο της για τη δoλοφoνία του γιου της να έχει γίνει viral.

H Μαρία Πρωτόπαππα είναι μια ηθοποιός-χαμαιλέοντας, των ημιτονίων και των πολύ λεπτών αποχρώσεων, που έχει γράψει ιστορία με την ερμηνεία της στον μονόλογο Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου, έχει πλάσει μια συναρπαστική Έμμα Ρέγιες, μια καθηλωτική Λαβίνια στο Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα και έχει σκηνοθετήσει έναν αλησμόνητο Μπέρνχαρντ στο Ρίτερ, Ντένε, Φος στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, στο πρώτο θεατρικό της σπίτι.

Στην ίδια σκηνή όπου έκανε τα πρώτα της βήματα σκηνοθετεί την Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ, ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας που γράφτηκαν για την εξουσία, που κάνει πρεμιέρα στις 18 Φεβρουαρίου. 

«Επιστρέφω ξανά και ξανά εδώ, στο πρώτο μου θεατρικό σπίτι, που είναι ένα μέρος οικείο για μένα. Ήμασταν συνέχεια εδώ από το πρώτο έτος, παίζαμε τα καλοκαίρια και έτσι μπορούσα να πληρώνω τη σχολή. Όταν τέλειωσα το 1992 με κράτησαν στο θέατρο. Έχω καλές αναμνήσεις. Υπήρχαν βέβαια μερικά πράγματα που δεν καταλάβαινα τότε, αλλά σήμερα τα καταλαβαίνω. Υπήρχε κάτι πατερναλιστικό αλλά και προστατευτικό μαζί, ήμασταν σαν μια οικογένεια – αυτό έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα μας όμως.

Τη σκηνοθεσία την αντιμετωπίζω σαν ηθοποιός. Ήθελα να πλησιάσω συγγραφείς και να τους ανασκαλέψω με έναν τρόπο πιο ελεύθερο για μένα, να ολοκληρώσω κάτι. Σκηνοθετώ γιατί δεν μπορώ να παίξω τα πάντα, δεν έχω τα εργαλεία, αλλά θέλω να ερευνώ διαρκώς, και επειδή μου αρέσουν οι ηθοποιοί.

Εγώ ξέρω ότι δεν μασάω, ειδικά με ανθρώπους που έχουν ανώτερο στάτους, είναι θέμα ανατροφής. Τον εαυτό μου μπορεί να τον “μικραίνω” κάποιες φορές, αλλά τον σέβομαι. Όπως σε όλους, μου έχουν συμβεί διάφορα στα τόσα χρόνια που δουλεύω, αλλά ξέρω ότι εκείνη την ώρα δεν θα γίνω το θύμα, γιατί έχω επίγνωση της προσωπικής μου αξίας, επομένως μου βγαίνει μια εσωτερική αντίσταση που λέει “μέχρι εδώ”.

42' με τη Μαρία Πρωτόπαππα Facebook Twitter
«Επιστρέφω ξανά και ξανά εδώ, στο πρώτο μου θεατρικό σπίτι, που είναι ένα μέρος οικείο για μένα». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι το θέατρο είναι πολύ πιο ανοιχτό από την κοινωνία και ότι οι ηθοποιοί μιλάμε μεταξύ μας, κρατάμε με τους συναδέλφους μια “εφημερίδα”, ξέρουμε πώς περνάει ο καθένας σε κάθε δουλειά, ξέρουμε και τις κακοτοπιές, μαθαίνουμε την εμπειρία του άλλου με τους εκάστοτε συνεργάτες του, γιατί τα κουβεντιάζουμε μεταξύ μας.

Όταν είσαι στο τιμόνι μιας δουλειάς, εκεί αναμετριέσαι πάλι και με τη δυναμική σου και με τους χαρακτήρες, τον δικό σου και των άλλων – εκεί πρέπει να λειτουργείς πολύ σύνθετα. Αυτό που με εξοργίζει είναι το mansplaining, που δεν το συναντάμε οι γυναίκες μόνο στη δουλειά μας, είναι καθρέφτης μιας κοινωνίας στην οποία οι άντρες έχουν αδικαιολόγητα υπέρμετρη αυτοπεποίθηση και θέλουν να την επιβάλουν με τον πιο κηδεμονικό τρόπο.

Βλέπω και η ίδια πόσες φορές το βουλώνω, αλλά σήμερα μπορώ να αναγνωρίζω την ευθύνη μου, έχω μάθει να συγκρατώ τον εαυτό μου από τον θυμό, το παράπονο που με έπνιγε, για να μπορούμε να συνεργαστούμε, να μη γυρίζει όλο αυτό μέσα μας. Νομίζω ότι αυτό έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά, όταν οι γυναίκες όριζαν τα πράγματα, αλλά τα πέρναγαν πλαγίως για να μην πληγωθεί ο εγωισμός του άντρα, γιατί αν ακούσει μια αλήθεια ευθέως διαλύεται, γιατί δεν έχει μάθει αλλιώς. Είναι σαν αυτό που λένε ακόμα στα παιδιά, ότι αν χτυπήσεις στο τραπέζι, φταίει το τραπέζι.

Και σήμερα, που έχω κάνει κι εγώ μια διαδρομή, βλέπω πόσοι άντρες που αγαπώ, που έχω μέσα στην καρδιά μου, καταστράφηκαν από αυτήν τη νοοτροπία η οποία τους φόρτωσε ένα σωρό βάρη και ευθύνες που είναι όλες ψευδαισθήσεις. Δεν πρόκειται περί φεμινισμού αλλά περί υπόστασης. Και ως κοινωνία το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χάνουμε ανθρώπινο δυναμικό». 

42' με τη Μαρία Πρωτόπαππα Facebook Twitter
Η Μαρία Πρωτόπαππα ως Μαρίνα Βρουλάκη στην τηλεοπτική σειρά «Σασμός».

Οι άντρες και ο ρόλος τους μέσα στις κοινωνίες είναι ένας βασικός μοχλός στη σειρά που πρωταγωνιστεί η Μαρία, η οποία αντιμετωπίζει την τηλεόραση ως ένα μέσο που της επιτρέπει να εκφραστεί και να βρει νέα εργαλεία όσον αφορά την έκφραση, να «ανοίξει» και να βάλει νέα θέματα στις αναζητήσεις της, ψάχνοντας τις στιγμές και όχι τους ρόλους, που είναι το όχημα. Πάντα ήταν ντροπαλή, πάντα χρειαζόταν το «μαζί», τη συνεργασία, με ελαφρότητα αλλά και με έναν τρόπο να μπαίνει βαθιά στα πράγματα. Όσοι τη γνωρίζουν μιλάνε για το πόσο μελετά κάθε λέξη, κάθε στιγμή, είναι από τους πιο λεπτολόγους ανθρώπους που έχουν γνωρίσει.

Στα τριάντα έξι της ένιωσε ότι ήταν σε τέλμα και αποφάσισε να φύγει και να πάει στην Τσεχία, σε μια μικρή σχολή, να κάνει σινεμά, όχι υποκριτική, όπως θα περίμενε κάποιος, για να μάθει κάτι παραπάνω, όπως λέει, και να έχει μια αναφορά, να «λερώσει τα χέρια της», να κάνει λάντζα στα γυρίσματα, και γοητεύτηκε από τον κόσμο μπροστά και πίσω από την κάμερα. 

«Αν και άργησα να κάνω τηλεόραση, έχω κάνει αρκετές δουλειές, με διαλείμματα όμως, γιατί θέλω να είμαι συγκεντρωμένη σε ένα πράγμα. Δεν ξεχωρίζω την τηλεόραση από τον κινηματογράφο, αλλά έχω ανάγκη να ψάχνω τη λεπτομέρεια, παρά το γεγονός ότι οι χρόνοι πιέζουν και τα γυρίσματα είναι πολλές φορές εξαντλητικά. Είναι απολαυστικό να δουλεύεις με καλούς ηθοποιούς και καλούς συνεργάτες, ακόμα και σήμερα, όταν βλέπω κάποιον, μπορεί να πω: «Πω πω τι κάνει!».

Στον “Σασμό”, τις σκηνές μου τις κάνω με τη Ζωή Φίλιππα, που έχει φοβερή ενσυναίσθηση. Όσο και αν πιέζεται να κάνει τα δύσκολα τεχνικά, δεν κάνει έκπτωση στο πώς φτιάχνονται οι σχέσεις, συνεννοούμαστε και γι’ αυτό φτάνει στην οθόνη αυτό το αποτέλεσμα. Για την τηλεόραση ισχύει το “αν θες, το κάνεις” και εννοώ “το κάνεις καλά”, εφόσον έχεις σκηνοθέτη, και συναδέλφους, και συνεργάτες καλούς. Αυτοί φτιάχνουν τη συνθήκη μέσα στην ταλαιπωρία, μετά από δεκάωρα γυρίσματα.

Ο κόσμος διψάει για σεβασμό γιατί υπάρχει μια τρομερή απαξίωση και όταν βλέπει κάτι καλό, αμέσως το εκτιμά, το καταλαβαίνει επί τόπου. Θέλει να βλέπει καλούς ηθοποιούς και οι σειρές έχουν ανάγκη από καλούς ηθοποιούς που το ψάχνουν, που αναζητούν την αλήθεια εις βάθος. Δηλαδή αυτήν τη σκηνή της μάνας την έκανα έχοντας κατά νου μοντέλα αληθινών γυναικών, γιατί με ενδιαφέρει να δουλεύω με το documentary.

Έχω μια αγαπημένη γυναίκα που έχασε το παιδί της, μια γυναίκα που ξέρουμε όλοι, κι εγώ νιώθω πολύ μικρή μπροστά της –όταν το λέω, ντρέπομαι–, τη Μάγδα Φύσσα – μελέτησα πολύ και για ώρες τα μάτια της, το βλέμμα της. 

42' με τη Μαρία Πρωτόπαππα Facebook Twitter
«Ο κόσμος διψάει για σεβασμό γιατί υπάρχει μια τρομερή απαξίωση και όταν βλέπει κάτι καλό, αμέσως το εκτιμά, το καταλαβαίνει επί τόπου. Θέλει να βλέπει καλούς ηθοποιούς και οι σειρές έχουν ανάγκη από καλούς ηθοποιούς που το ψάχνουν, που αναζητούν την αλήθεια εις βάθος». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Όπως υπάρχει η βεντέτα στον «Σασμό» ανάμεσα σε νέους άντρες που θα έπρεπε να είναι στην ίδια πλευρά, έτσι και στην Αντιγόνη δυο αγόρια, δυο μυθικά πρόσωπα, δυο σύμβολα, βρίσκονται το ένα απέναντι στο άλλο.

«Είναι όψεις ενός εμφυλίου αυτές. Ο Ανούιγ μιλά για έναν εμφύλιο, αδελφός εναντίον αδελφού, μέσα στη γερμανική κατοχή όταν γράφει το έργο. Μιλάει για μια επιλογή που μπορεί να οδηγήσει σε κάτι ακραίο, να σκοτώσεις και να χάσεις κι εσύ τη ζωή σου μέσα από αυτή την πράξη. Γιατί τη χάνει και ο θύτης τη ζωή του, μη γελιόμαστε, δεν την ξαναβρίσκει ποτέ. Τώρα άνοιξε ένας κρατήρας με αυτό το έργο που είχα για χρόνια παρεξηγημένο. Είναι τόσο ανοιχτή η γλώσσα του, δεν είναι αναπαραστατική ούτε ρεαλιστική.

713
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Είναι κρυπτικός ο λόγος, γιατί το έργο έπρεπε να περάσει από τη λογοκρισία των Γερμανών, συγγενεύει με το παράλογο, είναι πιο κοντά στον Πιραντέλο, ξεγυμνώνει τους ηθοποιούς μπροστά στα μάτια των θεατών, τους βάζει να μιλάνε για αφύπνιση και ακεραιότητα χωρίς να πολώνει ή να γέρνει προς τη μια ή την άλλη πλευρά – γιατί η Αντιγόνη έχει χρησιμοποιηθεί ως σύμβολο ακόμα και από τους εθνικοσοσιαλιστές. Οι λέξεις αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια μας, δεν υπάρχει ήρωας εδώ, και ανάλογα με το πλαίσιο και τα αυτιά που τον ακούνε κάθε φορά, αποκτούν άλλα νοήματα». 

Όποτε η Μαρία Πρωτόπαππα κάνει μια σκηνοθεσία λέει «ποτέ ξανά», αλλά αφήνεται σε μια εσωτερική ροή, σαν ένα κομμάτι της αλήθειας που αναζητά και κουβαλά ακόμα και στον ύπνο της.

«Τη σκηνοθεσία την αντιμετωπίζω σαν ηθοποιός. Ήθελα να πλησιάσω συγγραφείς και να τους ανασκαλέψω με έναν τρόπο πιο ελεύθερο για μένα, να ολοκληρώσω κάτι. Σκηνοθετώ γιατί δεν μπορώ να παίξω τα πάντα, δεν έχω τα εργαλεία, αλλά θέλω να ερευνώ διαρκώς, και επειδή μου αρέσουν οι ηθοποιοί. Και επειδή μέσα από κάθε τέτοια εξερεύνηση προσπαθείς να καταλάβεις αυτό που σου λέει ο άλλος, δεν νιώθεις μόνος σου, υπάρχει ένας μάρτυρας, έχει ο ένας τον άλλον και αυτή είναι η δύναμή μας. Είναι σαν να πλησιάζεις μια μικρή ελευθερία». 

«Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης

Σκηνοθεσία - δραματουργική επεξεργασία: Μαρία Πρωτόπαππα

Σκηνικός χώρος - κοστούμια: Εύα Νάθενα

Κίνηση: Κατερίνα Φωτιάδη

Μουσική: Λόλεκ

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Παίζουν: Χρήστος Στέργιογλου, Γιάννης Τσορτέκης, Κίττυ Παϊταζόγλου, Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Δημήτρης Μαμιός, Δημήτρης Μαργαρίτης, Ηλέκτρα Μπαρούτα και η Μαρία Πρωτόπαππα

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-Υπόγειο 

Πεσμαζόγλου 5, 210 3228706-210 3222760

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμ.-Σάβ. 20:30, Κυρ. 19:00

Από 18/2

Η τηλεοπτική σειρά «Σασμός» προβάλλεται στον Alpha κάθε Δευτέρα με Πέμπτη στις 21:00.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.


 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μαριάννα Κάλμπαρη: «Προσπαθώ να βρω τρόπο να επιβιώσει το Θέατρο Τέχνης μέχρι να ανθήσει ξανά»

Θέατρο / Μαριάννα Κάλμπαρη: «Προσπαθώ να βρω τρόπο να επιβιώσει το Θέατρο Τέχνης μέχρι να ανθήσει ξανά»

Η Μαριάννα Κάλμπαρη, «παιδί» και καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης, μιλά στη LiFO για όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ιστορικός θεατρικός οργανισμός.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ