How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας Facebook Twitter
Η παράσταση στο φουαγέ του θεάτρου επιχειρεί ένα διάλογο με μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της Ελληνικής ιστορίας. Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης
0

«Όταν οι Γερμανοί την τουφέκισαν, στις αρχές του καλοκαιριού του 1944, λίγο πριν από την απελευθέρωση, η Μαργαρίτα δεν είχε πατήσει ακόμα τα είκοσι χρόνια της. Το λιγνό κορμί της βάσταξε μ’ απίστευτη αντοχή όλες τις κακουχίες της φυλακής, το στόμα της έμεινε κλεισμένο σ’ όλα τα μαρτύρια που μαθεύτηκε πως της κάνανε. Και στάθηκε μπροστά στο απόσπασμα χαμογελώντας το πικρό χαμόγελο της οικογένειας των Περδικάρηδων.

Αυτό το τελευταίο για το χαμόγελο το 'πε ο παπάς, που, με την απαραίτητη παρουσία του στις θανατικές εκτελέσεις, επικυρώνει, στ’ όνομα του Καίσαρος, την απόδοση της ψυχής στον Θεό. Ο ίδιος είπε πως, όταν σήκωσαν τα ντουφέκια, η μικρή Μαργαρίτα κούνησε το χέρι της κ' είπε ένα ακατανόητο καληνύχτα, μάλιστα δεν είπε καληνύχτα, είπε ακριβώς – "καληνύχτα ντε..."».

Με το απόσπασμα του Δημήτρη Χατζή από το «Τέλος της μικρής μας πόλης» ξεκινά στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη «How soon is now», αντλώντας έμπνευση από το λογοτεχνικό πρόσωπο της Μαργαρίτας Περδικάρη, μιας νεαρής δασκάλας αστικής καταγωγής, που κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ Πίνδου, οπότε άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για μια ολόκληρη χώρα, η οποία δύσκολα συμπράττει με τα «φαντάσματα» του παρελθόντος της.

Η Περδικάρη είναι ένα σύμβολο, ένας χαρακτήρας τόσο καλά γραμμένος που θα μπορούσε να ζει και σήμερα, φέρνοντας στο προσκήνιο ψηφίδες ελληνικότητας με τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου που συμμετέχει στην αφήγηση του ηχογραφημένου υλικού και τη «Γλυκιά Μαράτα» του Αττίκ να συνοδεύει τη δράση της παράστασης.

Η παράσταση στο φουαγέ του θεάτρου, σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, τον αριστούχο του τμήματος Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου, Πάνο Κούγια, επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.

CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας Facebook Twitter
Η κατά Μπασδέκη Μαργαρίτα, αυτή η δεκαεννιάχρονη δασκαλίτσα, δεν πεθαίνει για τις μεγάλες ριζοσπαστικές ιδέες που κουβαλά αλαμπρατσέτα το κίνημα των σοσιαλιστών αλλά για τα ιδανικά της, για το ιδανικό του έρωτα. Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης

Ο χαρακτήρας της Περδικάρη ζωντανεύει από μια εξαιρετική ηθοποιό, την Ανθή Σαββάκη. Η Περδικάρη είναι ένα σύμβολο, ένας χαρακτήρας τόσο καλά γραμμένος που θα μπορούσε να ζει και σήμερα, φέρνοντας στο προσκήνιο ψηφίδες ελληνικότητας με τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου, που συμμετέχει στην αφήγηση του ηχογραφημένου υλικού, και τη «Γλυκιά Μαράτα» του Αττίκ να συνοδεύει τη δράση της παράστασης.

Ο Αττίκ και η εποχή της ελαφρότητας είναι μια ψηφίδα του εθνικού μας τοπίου μιας άλλης, πιο όμορφης εποχής, της μπελ επόκ, που οι άνθρωποι πίναν φαρμάκι με ένα τραγουδάκι και μελαγχολούσαν πάνω από μιας δραχμής γιασεμιά. Μια ελαφρότητα προπολεμική, την οποία ο άνθρωπος θα μουντζούρωνε δύο ολόκληρες φορές στο μέλλον.

«Η Μαράτα είναι ένα όνομα ξεχασμένο, σκουπίστηκε μαζί με τη σκόνη του χρόνου και πλέον ηχεί στ' αυτιά μας παλιοκαιρίσιο. Όπως το όνομα της Μαργαρίτας Περδικάρη και όλων εκείνων των άγνωστων ηρώων της ταραγμένης εποχής του '40, που πρώτα πήραν πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων και έπειτα ονοματεπώνυμο. Ένα όνομα σαν ξωτικό λουλούδι που φύτρωσε μέσα στην κοπριά της ελληνικής οικογένειας και αναγεννήθηκε και θέριεψε σε μαργαρίτα του αγρού. Και σήκωσε τις ρίζες της, τίναξε από πάνω της τις κοπριές, σκούπισε τα τακουνάκια της πάνω στο ποδόμακτρο του αρχοντικού της για να μπει στα μεγάλα σαλόνια της πολιτείας εκείνων που δεν πρόδωσαν. Στα μέσα Κολωνάκια μας, που οι άνθρωποι πεθαίνουν για μια ιδέα κι έναν έρωτα στα χείλη», λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης Πάνος Κούγιας.

Η κατά Μπασδέκη Μαργαρίτα, αυτή η δεκαεννιάχρονη δασκαλίτσα, δεν πεθαίνει για τις μεγάλες ριζοσπαστικές ιδέες που κουβαλά αλαμπρατσέτα το κίνημα των σοσιαλιστών αλλά για τα ιδανικά της, για το ιδανικό του έρωτα. Γιατί υποσχέθηκε στον Νικόλα, τον Άγιο Νικόλα της, πως δεν θα τον προδώσει. Κι όταν κάνεις τους ανθρώπους θρησκεία και οδηγό σου, η ζωή ξαφνικά μεγαλώνει.

CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας Facebook Twitter
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Πάνος Κούγιας. Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης

«Κι έτσι, την ώρα του μεγάλου πόνου, εκείνη, αντί να μαρτυρά ονόματα, ανοίγει το εσωτερικό της γλωσσάρι και τους πετά στα μούτρα δασυνόμενες λέξεις. Σαν το τελευταίο της μάθημα να 'ναι το πώς τελικά δείχνεται η αγάπη με πράξεις. Γι' αυτό, και μόνο γι' αυτό, θα 'πρεπε δίπλα στο δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα, εκτός από τον Μιμίκο και τη Μαίρη, να χαράξουμε και το όνομα της Μαργαριτούλας», λέει ο σκηνοθέτης που βάζει στα πρόσωπα της παράστασης και μια ταξιθέτρια του θεάτρου.

«Οι ταξιθέτριες πιστεύω ότι είναι από εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν τη «βρόμικη» δουλειά στο θέατρο, όπως και οι ηλεκτρολόγοι, οι ηχολήπτες, οι φροντιστές σκηνής κ.λπ., αλλά το θέατρο ποτέ δεν τους δίνει σε αντάλλαγμα ούτε ένα χειροκρότημα. Στην παράστασή μας αυτή η ταξιθέτρια αναλαμβάνει τα ηνία και επιλέγει να απομαγέψει τη θεατρική συνθήκη και να χλευάσει την "ατμόσφαιρα", τη "μύηση" και την υψηλή τέχνη που υποκρινόμαστε πως τάχα μου έχουμε κληθεί να κάνουμε.

Η σκέψη, λοιπόν, ήταν να βάλουμε στο στόμα της ένα μικρό μανιφέστο για τη χρησιμότητα της τέχνης σήμερα, χωρίς στόμφο. Πού ακουμπά, ρε παιδί μου; Σε ποιον απευθύνεται; Γιατί είναι ψυχαγωγία, όταν μάλιστα συντελείται στη σκιά ενός παγκόσμιου εμπόλεμου σκηνικού; Εγώ διαλέγω τη μεριά των αισιόδοξων, που βρίσκουν μέσα στις ραφές της τη θεραπευτική της λειτουργία, την επιστροφή στην ομορφιά και το ημέρωμα της ανθρώπινης αγριότητας. Κι ας κατηγορηθούμε για ρομαντισμό», λέει.

Συναντάμε στην παράσταση το κουίρ, αυτό το λοξοκοίταγμα στα πράγματα, που έρχεται και σε συναντά από μόνο του, τόσο απαραίτητο όσο το αλάτι στο φαγητό. Σαν να σου ψιθυρίζει στο αυτί: «Και για όλους εκείνους που είπαν όχι, εκεί που όλοι οι άλλοι έλεγαν ναι, ποιος θα μιλήσει;»

«Πρόθεσή μου ήταν να φτιάξω μια μικρή παρέλαση απ' όλους όλες και όλες εκείνους και εκείνες που η συστημική ιστορία άφησε μετεξεταστέους/-έες. Ναύτες και φαντάρους τσαρουχικούς προπαγανδιστές μιας Ελλάδας που εκείνη την περίοδο ζούσε τη νύχτα, όταν όλη η υπόλοιπη πόλη κοιμόταν, ξεχασμένες ντίβες της απαλλοτριωμένης μάνδρας του Αττίκ, σπαράγματα από το θέατρο σκιών που μας επαναφέρουν στην Ανατολή που τόσο έντονα πασχίζουμε να αποτινάξουμε και  παραδοσιακοί ελληνικοί καφενέδες, στους οποίους ο σύγχρονος εξευγενισμός βάζει λουκέτο. Βασίλισσα και κομπέρ του παραπάνω μαχαλά στέψαμε μια drag, καθώς είναι η μόνη που μπορεί δικαιωματικά –και βιωματικά– να πενθεί με σεβασμό και αρχοντιά για όλα εκείνα  που πονούν όταν φεύγουν. Είναι πλάσματα με τεράστιες εσωτερικές αποθήκες για να χωρούν εμάς, τη μυρωδιά μας και τη λύπη μας», λέει ο Πάνος Κούγιας.

CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης

Όταν τον ρωτώ τι σημαίνει γι' αυτόν ελληνικότητα, μου απαντά: «Είναι, νομίζω, το να μη χωράς πουθενά. Σαν να έχουμε φτιαχτεί εργοστασιακά ατελείς και να νιώθουμε παραθεριστές σε αυτό το χωραφάκι που μας κλήρωσε στη Μεσόγειο. Θυμάμαι, μερικά χρόνια πριν, που ήμουν ακόμα μαθητής, περνούσα ένα απόγευμα έξω από μια οικοδομή που χτιζόταν στη γειτονιά μου. Κοίταξα μέσα στην τρύπα που είχαν σκάψει και είδα πως είχαν βρει αρχαία. Ενθουσιάστηκα γιατί δεν είχα δει ποτέ μου μέχρι τότε υπολείμματα αρχαίου οικισμού από τόσο κοντά. Μερικές μέρες αργότερα, που ξαναπέρασα, το είχαν ήδη τσιμεντώσει κι εκείνα ίσα που αχνοφαίνονταν. Ρώτησα έναν εργάτη γιατί το έκαναν και μου απάντησε: "Όταν μεγαλώσεις, θα καταλάβεις". Μεγάλωσα, κι ακόμα δεν κατάλαβα. Μήνες αργότερα είχε χτιστεί ένα ισόγειο κατάστημα με αυτά τα σίδερα από πάνω που τα ονομάζουν "αναμονές". Είμαστε η χώρα που περιμένει συνεχώς κάτι καινούργιο, μπαζώνοντας το παρελθόν της όπως όπως».

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «How soon is now» εδώ. 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ