Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας: Εντυπώσεις από το πρώτο διήμερο

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας: Εντυπώσεις από το πρώτο διήμερο Facebook Twitter
Το έργο των Peeping Tom διαδραματίζεται σε τρία σκηνικά και για σχεδόν τρεις ώρες βυθιζόμαστε σε έναν ονειρικό κόσμο με οκτώ εξωπραγματικούς ερμηνευτές, οι οποίοι με κάθε τους κίνηση μοιάζουν να σπάνε τους νόμους της φύσης. Φωτ.: Albert Vidal / Vèrtex Comunicació
0

Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα άρθρο για το πρώτο διήμερο του Φεστιβάλ Καλαμάτας χωρίς να αναφερθώ στην ακτιβιστική πράξη του χορευτή Πάνου Μαλακτού των Peeping Tom, που στο τέλος της παράστασης σήκωσε ένα πανό που έγραφε «Οι βιαστές πρέπει να είναι στη φυλακή».

Ο κόσμος καταχειροκρότησε και κανένας στην αίθουσα δεν φάνηκε να δυσφορεί. Αναπάντεχο αλλά καθόλου μη αναμενόμενο, κανένας δεν σοκάρεται από ένα πανό στον απόηχο της απόφασης να αφεθεί ελεύθερος ο καταδικασμένος για δυο βιασμούς Δημήτρης Λιγνάδης μέχρι το Εφετείο, μια απόφαση που εξόργισε τον κόσμο του θεάτρου σε μεγάλη πλειοψηφία.

Οι εκδηλώσεις του 28ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας θα συνεχιστούν μέχρι τις 24 Ιουλίου 2022, με κορυφαίους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες που παρουσιάζουν τη δουλειά τους σε όλους τους δημότες της πόλης και τους φιλότεχνους επισκέπτες της.

Το φεστιβάλ λοιπόν ξεκίνησε με μια παράσταση-ποιητικό ημερολόγιο μιας αποστολής στα χιόνια, όπως την εμπνεύστηκε ο Piergiorgio Milano στο «White Out - The conquest of the useless», έχοντας διαβάσει τα βιβλία των μεγάλων ορειβατών, μια παράσταση σπάνιας πρωτοτυπίας στην οποία αναμειγνύονται η χορογραφία, η παντομίμα και οι τέχνες του τσίρκου. Σε αυτήν μετατρέπει αισθήσεις, φόβους και χαρές της ορειβασίας σε μια καλλιτεχνική γλώσσα.

Η χορογραφική εμπειρία και η οπτική σύνθεση μεταφέρει την απεραντοσύνη και το σκότος του βουνού μέσα σε ένα θέατρο, σε ένα μέρος όπου διασταυρώνονται τα όρια του ανθρώπινου και του θείου. Οι τρεις ορειβάτες χορευτές μιας απρόσιτης κορυφής σε τρεις μέρες ζουν τα πάντα: αλληλεγγύη και ζήλια, ανταγωνισμός μέσα σε παγωμένες ριπές ανέμου, μια ντισκομπάλα σαν φετίχ και σαν σισύφειο βάρος του κάτω κόσμου και ένα ραδιόφωνο που παίζει το «Sultans of Swing» των Dire Straits και '90s επιτυχίες σαν απομεινάρι ενός παλιού κόσμου.

Αλλεπάλληλες πτώσεις και μια κορύφωση με ένα ερώτημα ανοιχτό: Είναι ακόμη ζωντανός ο ορειβάτης που κατέκτησε την κορυφή; Μήπως πέθανε όταν έφτασε στο στόχο; Με την παρουσία του θανάτου να πλανάται μέσα στο λευκό τοπίο, το «White Out» σε κάνει να αγγίζεις τον απροσδιόριστο κόσμο των συνόρων και των ανθρωπίνων ορίων. Η Λίντα Καπετανέα συγκινημένη αφιέρωσε την παράσταση στον κορυφαίο Έλληνα ορειβάτη Αντώνη Συκάρη.

Φεστιβάλ Καλαμάτας Facebook Twitter
White Out - The conquest of the useless. Φωτ.: Albert Vidal / Vèrtex Comunicació

«Triptych: The missing door, The lost room and The hidden floor»: Η Gabriela Carrizo και ο Franck Chartier δημιουργούν έναν ενοχλητικό, σκοτεινό και κλειστό κόσμο ‒χαρακτηριστικό του έργου τους‒, ενώ ταυτόχρονα θέτουν στο επίκεντρο της ερμηνείας τους μια μοναδική και ακραία γλώσσα κίνησης και περφόρμανς.

Κάθε μέρος της τριλογίας έχει το δικό της μοναδικό περιβάλλον που παραπέμπει σε κινηματογραφικό σκηνικό όπου διάφοροι χαρακτήρες εξελίσσονται, χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν από αυτό. Ζουν μεταξύ της πραγματικότητας και αυτού που φαντάζονται, καθοδηγούμενοι από φυσικές δυνάμεις που τους οδηγούν σε ένα αβέβαιο πεπρωμένο, στο πλαίσιο μιας ποιητικής προσέγγισης του αποκλεισμού και των αδιεξόδων του σύγχρονου κόσμου.

Τρεις κλειστοί χώροι στους οποίους τα σώματα οργιάζουν: ένας άνθρωπος χαμένος μεταξύ ζωής και θανάτου σε έναν λαβύρινθο, με τις πόρτες να αρνούνται να ανοίξουν, μια βάρκα που μεταφέρει βασανισμένους χαρακτήρες και ένα εστιατόριο που κατακλύζεται από την άνοδο των υδάτων. 

Οι παραστάσεις ξεκινούν από μια συνηθισμένη κατάσταση για να εξελιχθούν σε κάτι παράξενο. Οι ασταθείς χαρακτήρες παλεύουν σε έναν υπερρεαλιστικό και ενοχλητικό κόσμο, όπου οι χρονικοί δείκτες είναι μπερδεμένοι. Τα σκηνικά, χτισμένα σαν κινηματογραφικά πλατό που αλλάζουν οι χορευτές και οι τεχνικοί από μέρος σε μέρος της παράστασης, δείχνουν έναν εκπληκτικό και ακραίο χώρο στον οποίο το χιούμορ και η ευθραυστότητα συναντούν το μακάβριο, συναντώντας ένα συγγενικό τους πνεύμα, αυτό του Ντέιβιντ Λιντς, προκαλώντας το αλλόκοτο στο φαινομενικά καθημερινό σε ένα ηχητικό τοπίο διάσπαρτο από εφέ: πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, γυαλιά που πέφτουν, μια καρδιά που χτυπάει, οι τριγμοί ενός πλοίου και το ρίξιμο της φωτιάς. 

Φεστιβάλ Καλαμάτας Facebook Twitter
Brace. Φωτ.: Albert Vidal / Vèrtex Comunicació

Το έργο διαδραματίζεται σε τρία σκηνικά και για σχεδόν τρεις ώρες βυθιζόμαστε σε έναν ονειρικό κόσμο με οκτώ εξωπραγματικούς ερμηνευτές, οι οποίοι με κάθε τους κίνηση μοιάζουν να σπάνε τους νόμους της φύσης.

Την ίδια στιγμή που τα ασπόνδυλα σχεδόν σώματα επιδίδονται σε κινητικές ακρότητες σχεδόν ακατόρθωτες από ένα ανθρώπινο σώμα, κλάματα, έρωτας, περιφρόνηση, συναισθήματα που δημιουργούν τεράστια ένταση, κορυφώνονται και υποχωρούν σαν τεράστιο κύμα, οι εμμονικές επαναλήψεις βρίσκουν μια σχεδόν βασανιστική διέξοδο με εκατοντάδες χειρονομίες, κινήσεις, εκφράσεις που είναι απόλυτα συνδεδεμένες με τη δράση, οι οποίες μερικές φορές ενοχλούν τον θεατή ή τον συγκινούν.

Η σύνθεση των έργων επί σκηνής δεν θα μπορούσε να είναι πιο ενοχλητική και ταυτόχρονα πιο όμορφη. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη σ' αυτό το έργο, το δραματικό ή το κωμικό γεννιούνται αφήνοντας αδιάσπαστη την ενότητα της δράσης του έργου, με μια εκθαμβωτική και ακριβή χορογραφία που μας μεταφέρει σε ένα σύμπαν που θα ήταν αδύνατο να κατανοήσουμε χωρίς τη βοήθεια αυτών των δύο μεγάλων δημιουργών.

Είναι σχεδόν ένα θέαμα κυκλοθυμικό, με αυτό το μείγμα όπου όλα μοιάζουν ξεκάθαρα και ξαφνικά θολώνουν σε έναν κύκλο από το κλάμα ενός μικρού παιδιού μέχρι τα πτώματα που είναι κρυμμένα στις ντουλάπες και τις πόρτες που στοιχειώνουν τις σκηνές δημιουργώντας ασφυξία: Κανένας δεν μπορεί να βγει από το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται, ο χρόνος και η κίνηση κολλάνε, μέχρι που το τελευταίο μέρος της τριλογίας, το «The hidden floor», μας δίνει μια γεύση από τους κύκλους της κόλασης με πλάσματα που μοιάζουν σαν να έχουν βγει από εικόνα του Ιερώνυμου Μπος, στα έγκατα ενός νεροκρατούμενου πλοίου-φάντασμα.

Ο Εντιβάλντο Ερνέστο είναι ένας εξαιρετικός δάσκαλος χορού, χορογράφος και χορευτής, που παρουσίασε το «Brace», έναν μονόλογο αφήγηση ενός ταξιδιώτη στην Αφρική. Ο Ernesto ξεκίνησε να χορεύει το 1997 παραδοσιακούς χορούς της Μοζαμβίκης, επικεντρώθηκε στην έρευνα και την ανάπτυξη των δικών του τεχνικών, «Deep Movement» και «Next Level», δίνοντας εργαστήρια σε όλο τον κόσμο. Το σεμινάριό του στο Δημοτικό Στάδιο Καλαμάτας είναι αληθινά εντυπωσιακό, δυναμικό, με επίκεντρο τη διαχείριση της ενέργειας και τη διαρκή δοκιμασία των ορίων του χορευτή, τη διαρκή αμφισβήτηση αυτών των ορίων προκειμένου να δημιουργηθεί μια νέα ποιότητα κίνησης.

Φεστιβάλ Καλαμάτας Facebook Twitter
Triptych: The missing door, The lost room and The hidden floor. Φωτ.: Albert Vidal / Vèrtex Comunicació

Η παράσταση Brace στο Black Box αφορά τις ρίζες του, επιχειρεί τη γνωριμία του σύγχρονου δυτικού κόσμου με μια ήπειρο που αυτό που γνωρίζαμε ως παιδιά ήταν ότι είναι χώρα του σκότους. Το σόλο του αντλεί έμπνευση από τους πολεμιστές Mwenemutapa και Ζουλού, η ύπαρξη των προγόνων του είναι ένας μύθος και αυτός σαν ταξιδιώτης μέσα από μια φανταστική αφήγηση που προστατεύει την κληρονομιά τους και το δικό του παρόν συνδέει τον χώρο και τον χρόνο.

Ο Ερνέστο μιλά ως κάτοικος της Ευρώπης για τη σύνδεση του παρόντος του με ένα παρελθόν ατελές, που δεν γράφτηκε καλά και τώρα εκείνος οφείλει να αντιμετωπίσει και ίσως να αποκαταστήσει. 

Στην πλατεία της Καλαμάτας έχει στηθεί ένα πανηγύρι. Πλήθος κόσμου παρακολουθούν ένα σόλο του Piergiorgio Milano με τίτλο «Δόντια», ένα ταξίδι μέσα από τις φυσικές αισθήσεις και τη μνήμη των αισθήσεων, μία πάλη ανάμεσα στη δυσκολία του να φύγεις και στην επιθυμία να ξεχάσεις. Το παγιδευμένο σώμα του Milano δεν αφήνεται, μέσα από αμφίδρομες επιθυμίες, την αίσθηση της πτώσης, την επιθυμία να τραβήξουμε την προσοχή και την ανάγκη να μείνουμε κρυμμένοι.

Οι κατάμεστες αίθουσες των παραστάσεων, τα πολυάριθμα πηγαδάκια, οι παρέες και οι γνωστοί που συναντάς στις παραλίες, οι βόλτες στην πόλη και στις γύρω εξοχές κάνουν πάντα το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας αλησμόνητο. Οι εκδηλώσεις του 28ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας θα συνεχιστούν μέχρι τις 24 Ιουλίου 2022, με κορυφαίους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες που παρουσιάζουν τη δουλειά τους σε όλους τους δημότες της πόλης και τους φιλότεχνους επισκέπτες της. 

https://kalamatadancefestival.gr/



 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Γιάννης Μπέζος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπέζος: «Ίσως είμαι λίγο παλιομοδίτης»

Δεν έκανε ποτέ διαχωρισμούς ανάμεσα στο εμπορικό και το ποιοτικό. Πιστεύει πως κάνει μια παράξενη και αιρετική δουλειά: να πείσει τον θεατή να ξεχάσει πως είναι ο Μπέζος που πάρκαρε το αυτοκίνητό του έξω από το θέατρο - και να τον ταξιδέψει σε έναν άλλο κόσμο. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τhis that keeps on – a personal archaeology –

Θέατρο / H ανασκαφή του Δημήτρη Παπαϊωάννου σε μια γη που έχει το σχήμα της καρδιάς

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δημιούργησε ένα νέο πρότζεκτ κατόπιν ανάθεσης του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης για τα σαράντα χρόνια από την ίδρυσή του, που το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει σε μια και μοναδική παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μεγάλες παραγωγές, γυναίκες στη σκηνοθεσία - Η θεατρική σεζόν ανοίγει δυναμικά

Θέατρο / Μεγάλες παραγωγές, γυναίκες στη σκηνοθεσία - Η θεατρική σεζόν ανοίγει δυναμικά

Διεθνείς σκηνοθέτες και σχήματα, δυνατά καστ, κλασικά και σύγχρονα έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων: Το φθινοπωρινό ρεπερτόριο των αθηναϊκών σκηνών το λες και φιλόδοξο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βέντερς, Σουίντον, Ροντρίγκες, Λάνθιμος και Αγγελάκας: Αυτό είναι το φετινό πρόγραμμα της Στέγης

Θέατρο / Σουίντον, Λάνθιμος, Βέντερς, Ροντρίγκες και Αγγελάκας: Το φετινό πρόγραμμα της Στέγης

Η Στέγη γιορτάζει τα 15 χρόνια της με ένα πρόγραμμα άκρως οικογενειακό, δημιουργικό και, όπως πάντα, με πολλές εκπλήξεις και απρόσμενες συναντήσεις δημιουργών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όταν ο Χίτλερ (σχεδόν) συνάντησε τον Φρόιντ

Θέατρο / Όταν ο Χίτλερ (σχεδόν) συνάντησε τον Φρόιντ

Τέσσερις φορές βρέθηκαν στο ίδιο μέρος ο Χίτλερ και ο Φρόιντ. Τι θα γινόταν αν είχαν συναντηθεί; Αυτό επιχειρεί να διανοηθεί το θεατρικό έργο «Ο δρ Φρόιντ θα σας δει τώρα, κυρία Χίτλερ» που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο Λονδίνο.
THE LIFO TEAM
Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ