Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, στην Παλιά Λαχαναγορά, δίπλα στο τότε σινεμά Ανγκέλικα και πάρα πολύ κοντά στον Βαρδάρη. Όσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι αυτό που έχει συμβεί στη ζωή μου είναι μια τεράστια αλλαγή, αν σκεφτεί κανείς ότι ο γονείς μου δεν ήταν καν απόφοιτοι του δημοτικού· ο πατέρας μου έβγαλε την έκτη και η μητέρα μου την τρίτη. Ήταν μια γειτονιά φτωχική, λαϊκή, μεγάλωσα δίπλα στον μπαρμπα-Ιωσήφ που έφτιαχνε κασόνια για τη Λαχαναγορά. Εγώ δούλευα σε αυτόν τον χώρο, που έγινε μετά συνεργείο αυτοκινήτων, και η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να ασχοληθώ με το θέατρο ‒ μια επιθυμία που δεν ήταν δική μου, κάποιος μου τη φύτεψε. Το σπίτι μας ήταν ανοιχτό, σαν κέντρο διερχομένων. Συγγενείς, φίλοι, όποιος έφτανε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει έμενε μαζί μας μέχρι να κάνει τα πρώτα του βήματα.
• Σήμερα, κοιτώντας πίσω, αυτά τα χρόνια τα θεωρώ ανέμελα και ευτυχισμένα, παρά τις πολλές δυσκολίες, την έλλειψη ανέσεων, το ότι δεν είχα παιδικό δωμάτιο, κοιμόμουν στο περίφημο μπαουλοντίβανο, δίπλα στη σόμπα, και ζεστό νερό είχαμε από το «καζάνι πιέσεως». Αλλά θυμάμαι την ελευθερία, την αλάνα, τη μάνα μου να φωνάζει «Φάνη, Φάνη» μέσα στη νύχτα για να μαζευτώ σπίτι, τις παρέες μου. Μεγάλωσα μέσα στο μπακάλικο του κυρ-Νίκου, που ήμουν κολλητός με το γιο του, έζησα με τους Ρομά της γειτονιάς και πολλοί φίλοι μου ήταν Ρομά, εξού και αργότερα παντρεύτηκα τη «Βασίλισσα των Τσιγγάνων», την Ερατώ, δεν είναι τυχαίο αυτό. Ήταν μια γειτονιά σουρεαλιστική που άλλαζε, θα μπορούσα να γράψω μυθιστόρημα, και εκεί άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα απροσδιόριστα όνειρα για το μέλλον. Ήθελα κάτι καλύτερο για τον εαυτό μου, χωρίς να ξέρω τι ήταν αυτό το καλύτερο ακριβώς. Ακολουθούσα το κοινωνικό μοντέλο, ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο, να σπουδάσω Οικονομικά. Το όνειρό μου, εν ολίγοις, ήταν το όνειρο του μπαμπά μου, να μπω στο Δημόσιο, να κάνω οικογένεια.
Αυτή η ιστορία και οι άλλες που βγήκαν στο φως έχουν επιδράσει όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στους εργασιακούς χώρους, στην κοινωνία. Όποια επίδραση και να έχει σ’ εμάς, τους μεγαλύτερους, ασυζητητί έχει μεγαλύτερη στους νεότερους κι αυτό είναι κάτι άμεσα αντιληπτό και τώρα ακόμα, σε κάθε χώρο εργασίας.
• Ένας δάσκαλος είχε πει στον πατέρα μου ότι είχα καλλιτεχνική τάση ‒ ούτε εγώ ούτε εκείνος καταλαβαίναμε τι ακριβώς σήμαινε αυτό. Ο πατέρας μου ήταν χωροφύλακας, αλλά κάτω από το σπίτι μας ζούσε μια οικογένεια αριστερών, στην οποία με άφηναν οι γονείς μου όταν δούλευαν, κι εγώ μεγάλωσα με αυτούς τους ανθρώπους που ήταν μορφωμένοι, αλλά δεν μπορούσαν να μπουν στο τότε Δημόσιο για να εργαστούν και ζωγράφιζαν πίνακες που πουλούσαν για να βιοποριστούν. Περνούσα ατέλειωτες ώρες δίπλα τους και μέχρι σήμερα πιστεύω ότι είμαι κρυπτοεικαστικός, γιατί πάντα ήθελα να γίνω ζωγράφος, αλλά δεν είχα την τόλμη και το κουράγιο να το εκφράσω. Η σχέση του πατέρα μου μαζί τους ήταν επεισοδιακή, αλλά υπήρχε αγάπη μεταξύ τους και υποστήριξη. Αργότερα τα έφερε έτσι η ζωή και καθηγητής μου στην Ιστορία στη Γ’ Λυκείου ήταν αυτός που με μεγάλωσε, ο Μιχάλης Αλμετίδης· η σχέση μου μαζί του ήταν πάντα συγκινητική, ήταν κομμάτι της οικογένειάς μου που κράταγα όμως κρυφό, γιατί δεν ήθελα να θεωρούν οι άλλοι ότι με ξεχωρίζει. Τα μαθήματα της Ιστορίας τα ζωγράφιζα, ήταν ο κώδικας που μας συνέδεε. Από εκείνα τα χρόνια έκανα φιλίες με συμμαθητές μου που δεν χάλασαν ποτέ, τους βλέπω και σήμερα κάθε φορά που ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη για να παίξω σε παράσταση.
• Στο σχολείο δεν συμμετείχα στα λεγόμενα «καλλιτεχνικά», δεν απήγγελλα ποιήματα, μου άρεσε η ζωγραφική, ζωγράφιζα. Στο φροντιστήριο ένας καθηγητής μού πρότεινε να κάνω μερικά σκετς για έναν χορό του φροντιστηρίου, στα οποία θα διακωμωδούσα τους καθηγητές. Μου άρεσε η ιδέα, τα έκανα, έγραψα τα κείμενα, ήταν σαν stand-up, και την άλλη μέρα ο καθηγητής μου των μαθηματικών, Άνθιμος Παπαδόπουλος, ήρθε επιμένοντας να αφήσω το φροντιστήριο και να ασχοληθώ με το θέατρο ‒ και μου έβαλε το μικρόβιο. Δεν ήξερα τι είναι ηθοποιός, δεν καταλάβαινα ότι ο Κωνσταντάρας είναι ηθοποιός. Ο Κωνσταντάρας για μένα ήταν ο Κωνσταντάρας, ο Χατζηχρήστος ήταν ο Χατζηχρήστος, δεν πέρναγε από το μυαλό μου ότι κάνουν ρόλους. Σκεφτόμουν ότι ο ηθοποιός είναι κάτι σαν τον κλόουν, μάλιστα, αργότερα, όταν έβλεπα σε συνεντεύξεις τον Κωνσταντάρα, συνειδητοποιούσα τι είναι ηθοποιός και λίγο με απογοήτευε αυτή η σκέψη.
• Πήγα σε έναν θίασο που έκανε παιδικό θέατρο, έκανα οντισιόν με πήραν και ενώ ήταν σαν μπουλούκι, μου άρεσε πολύ το να αλλάζουμε έργο, λόγια, αυτό το ευφάνταστο της ιστορίας, οι περιπλανήσεις, με είχαν ενθουσιάσει. Αμέσως μετά έδωσα εξετάσεις στο ΚΘΒΕ, πέρασα μέσα στους πρώτους και τέλειωσα αριστούχος.
• Νομίζω ότι στη σχολή ήμουν πολύ τυχερός. Ήταν ο Νίκος Μπακόλας διευθυντής, που με φρόντισε πάρα πολύ, ο Δημήτρης Βάγιας, που είχε ένα όραμα για το αντικείμενο και μεγάλη αγάπη στους μαθητές και μας στήριζε, ένιωθε υπεύθυνος για την καριέρα μας. Η άλλη τύχη ήταν ότι στα χρόνια της σχολής γνώρισα τον Ανδρέα Βουτσινά που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο ΚΘΒΕ, έδωσε ρεσιτάλ, ήταν μεγάλος, καταπληκτικός δάσκαλος, δίκαιος, πολύ υποστηρικτικός, σου έφτιαχνε και έναν τρόπο σκέψης.
• Μετά ήρθε στη ζωή μου ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ένας καταλύτης που άνοιξε ένα παράθυρο σε ένα κόσμο άγνωστο σε μένα. Ήταν αποκαλυπτικός δάσκαλος, με ενέπνευσε, μου έδωσε τρομερά ερεθίσματα για να ανοίξω τα δικά μου φτερά, κάτι που με απασχολεί ακόμα και σήμερα σε ό,τι αφορά τη διδασκαλία και αυτό που σου μένει τελικά. Με γενναιοδωρία με έβαλε σε μια ομάδα, δίνοντάς μου και το όραμα μέσα στο οποίο έβλεπα τον εαυτό μου και το θέατρο. Και χάρη σε αυτόν είχα την τύχη να βρεθώ στα σεμινάρια του Φεστιβάλ Δελφών με τον Βασίλιεφ, τον Τερζόπουλο, μετά συνάντησα τον Λάνχοφ και έπαιξα στις ιστορικές πλέον Βάκχες στην Επίδαυρο. Αυτές οι συναντήσεις με ταρακούνησαν, υπήρχε αυτή η ώσμωση, οι συζητήσεις, κυκλοφορούσαν οι ιδέες, έβραζε το πράγμα.
• Έφυγε ο Παπαβασιλείου από το Κρατικό και αποφάσισα να φύγω κι εγώ. Και ήρθε ο Τσιάνος κι έπαιξε και εκείνος έναν καταλυτικό ρόλο, με ευεργέτησε, με κράτησε στο ΚΘΒΕ ‒μου κρατούσε το συμβόλαιο σε περίπτωση που δεν θα ’βρισκα δουλειά στην Αθήνα‒ και στη συνέχεια δούλεψα μαζί του, του οφείλω το επαγγελματικό μου ξεκίνημα στην πρωτεύουσα. Ήταν δεύτερος «πατέρας», με στήριξε, με πίστεψε με μεγάλη αγάπη και νοιάξιμο.
• Στην Αθήνα όταν έφτασα δούλεψα σε ιδιωτικό θέατρο, στην Αυλή των Θαυμάτων του Τσιάνου, σε παραγωγή του Γιώργου Λεμπέση. Αυτός ο άνθρωπος, όταν έπαιζα ακόμα ρολάκια, ήταν γενναιόδωρος απέναντί μου όπως και απέναντι στους ηθοποιούς. Μας έδινε κουράγιο όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι που δεν ξανασυνάντησα στο θέατρο για χρόνια. Τώρα αυτήν τη στάση τη συναντάω ξανά με τους αδερφούς Τάγαρη και τον Δεμέστιχα, που είναι άνθρωποι οι οποίοι αγαπούν τον ηθοποιό και τη δουλειά του, τον γουστάρουν, είναι «καψουράκια» της δουλειάς και παίρνουν το ρίσκο, δεν είναι επιχειρηματίες που μιλάνε με νούμερα. Έχουν την ευφυΐα του ανθρώπου που ξέρει ότι και η χασούρα είναι στο παιχνίδι του θεάτρου, και το παίρνουν το ρίσκο.
• Διδάσκω στο τμήμα σκηνοθεσίας, στο τμήμα σεναρίου και τώρα ετοιμάζουμε και ένα τμήμα υποκριτικής στην κάμερα στο ΜediaLab του ΑΝΤ1. Αυτό το ταξίδι με τη διδασκαλία ‒που την απέφευγα επειδή το αίσθημα της ευθύνης ήταν για μένα για πολλά χρόνια πολύ σημαντικό‒ ήρθε και ολοκλήρωσε την ταυτότητά μου.
• Συνειδητοποιώ ότι για να διδάξεις χρειάζεται ένα βασικό πράγμα, να αγαπάς πολύ το αντικείμενό σου και τους ανθρώπους που εμπλέκονται με αυτό. Είναι το μεγαλύτερο εργαλείο που έχεις στα χέρια σου. Να είσαι ανοιχτός, γιατί δεν διδάσκεις μόνο, διδάσκεσαι από τα παιδιά, που φέρουν έναν κόσμο αποκαλυπτικό για μένα.
• Αυτό συμβαίνει παράλληλα με το μεγάλωμα των παιδιών μου. Ανακάλυψα πάλι τον παιδικό μου κόσμο χάρη στα παιδιά μου, ήταν η γέφυρα με τον παιδικό μου κόσμο, ο τρόπος να ξαναβρεθώ στα παιδικά μου χρόνια. Βλέπω να κάνει κάτι το παιδί μου και σκέφτομαι «το έκανα κι εγώ». Αυτός ο κόσμος είναι πολύτιμος στη δουλειά που κάνω, το παιδί που έχω μέσα μου μού βγάζει το μεροκάματο. Την ίδια στιγμή η συνάντηση με αυτά τα παιδιά στη σχολή είναι μαγική γιατί είναι μια στιγμή σύνδεσης και πραγματικής έμπνευσης.
• Ο κόσμος μας έχει μετακινηθεί, τα παιδιά σήμερα είναι πιο ανοιχτά, πιο έξυπνα, έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στην πληροφορία, ωστόσο κι εκείνα έχουν ανάγκη να πάρουν από εμάς πράγματα που έχουν σχέση με τη δική μας ακεραιότητα. Με τα σημερινά παιδιά δεν υπάρχει αυτός ο «παλιού τύπου» σεβασμός. Ο μύθος του καθενός χτίζεται εκείνη τη στιγμή, πάνω στη σχέση που δημιουργείται μεταξύ μας, πάνω σε αυτό που ορίζει η συνθήκη και πρέπει να γίνει.
• Σε μια τάξη, ο σεβασμός είναι κάτι που διεκδικούμε. Θα κάνουμε και λάθη, αλλά πρέπει να έχουμε την ευελιξία να κινούμαστε με τη δυναμική του μαθήματος. Επειδή γίνεται αυτή η συζήτηση για τις σπουδές μας, θεωρώ ότι είναι μεγάλη αστοχία αυτό που συνέβη, μια επιπολαιότητα ασυγχώρητη. Δεν μπορεί η χώρα στην οποία γεννήθηκε το επάγγελμα από έναν συνάδελφο που λέγεται Θέσπις μετά από 2.500 χρόνια να απαξιώνεται. Είναι μια κίνηση που έχει και συμβολικό χαρακτήρα, κάτι λες με αυτό, που δεν πρέπει, πάρ’ το πίσω λοιπόν. Χρησιμοποιώ το «πρέπει», μια λέξη που λέω σπάνια, γιατί έχει να κάνει με την ταυτότητά μου, τη δική μου και των συναδέλφων μου, γι’ αυτή την ταυτότητα μιλάμε και στους νεότερους. Επίσης, είμαστε ένας από τους ελάχιστους χώρους που δίνει βήμα, ακόμα και με τις χίλιες παραστάσεις, για τις οποίες πολλοί διαμαρτύρονται, σε νέους δημιουργούς σε μια εποχή που η έκφραση είναι Νο1 ζητούμενο.
• Όταν ήρθα στην Αθήνα έμενα στην Κηφισιά, ήθελα να μείνω σε προάστιο, το είχα απωθημένο γιατί στη Θεσσαλονίκη έμενα στην καρδιά του κέντρου. Αλλά είμαι και λίγο σαν τον Γκούφι. Έμενα στην Κηφισιά σε μια εποχή που δεν είχα αυτοκίνητο, ήταν όλο λάθος, αλλά ήθελα στην καινούργια μου ζωή να ζήσω λίγο έξω από την πόλη. Μου τέλειωσε αυτό και άρχισα να κατεβαίνω: από την Κηφισιά πήγα στο Μαρούσι και έφτασα στο Χαλάνδρι. Έτσι όπως το πάω, με βλέπω να φτάνω στα εβδομήντα πέντε μου στη Γλυφάδα.
• Πέρασα ένα δύσκολο διάστημα προσαρμογής στην αρχή γιατί είχα τη νοοτροπία του Θεσσαλονικιού, είχα μια εξωστρέφεια σαν να ερχόμουν από πάρτι και δεν τα βρίσκαμε με τους ανθρώπους εδώ. Ήμουν λίγο σαν ορκ και λίγο τους τρόμαζα, έπρεπε να βρω ένα κώδικα για να υπάρχω. Ήταν ζόρικο αυτό το στάδιο, αλλά τελικά συντονίστηκα. Και ενώ στην αρχή ένιωθα Θεσσαλονικιός, από τη στιγμή που έκανα δική μου οικογένεια άρχισα να αισθάνομαι ότι κι αυτό είναι πατρίδα για μένα.
• Ό,τι και να έχω κάνει δεν το έκανα με σκέψη, εμπιστεύομαι τη ζωή εκατό τοις εκατό. Έχω μια θεωρία που λέει ότι υπάρχουν κάποιοι που έχουν λογιστήριο στο κεφάλι τους. Είναι οι τύποι του success story, που έχουν ικανότητα να βγάζουν χρήμα, και τους θαυμάζω κιόλας, και υπάρχει μια άλλη κατηγορία που αγαπά κάτι πολύ, γράφει με μια δονκιχωτική διάθεση το σενάριο της ζωής της, θέλει να αλλάξει λίγο τον «φακό», να νετάρει ή να ζουμάρει, να ανοιχτεί στους ανθρώπους, έχει πληγές με τις οποίες ντιλάρει και θέλει να τις βγάλει προς τα έξω, καίγεται να συνδεθεί με τους άλλους, να δημιουργήσει μια κοινότητα, μια ζύμωση από την οποία θα προκύψει κάτι άλλο για όλους. Καλό είναι όποιος αποφασίσει να είναι σε μία από τις δύο κατηγορίες, να μην είναι και με το ένα πόδι στην άλλη, γιατί εκεί φλερτάρεις με την τραγωδία. Εγώ αγαπώ τη ζωή, τη θεωρώ υπέρτατο αγαθό και τη βάζω υπεράνω όλων, είναι πρώτη προτεραιότητα. Περιουσία μου είναι οι σχέσεις και τα χρήματα ένας τρόπος να περνάμε καλά.
• Τον χρόνο που περνάει τον καταλαβαίνω απότομα, γιατί δεν σταματάω, πολλές φορές δεν προλαβαίνω να σταθώ. Το καταλαβαίνω βλέποντας τα παιδιά μου. Είναι σκέψεις που δεν κάνεις όταν είσαι πιο νέος, δεν σε απασχολεί ο χρόνος, αλλά μια φορά, εντελώς αναπάντεχα, στον καθρέφτη, κοιτάζοντάς με, είδα τον μπαμπά μου ‒ έτσι αποκτάς μια συναίσθηση του χρόνου που τρέχει. Βλέπω τα παιδιά μου, τα θυμάμαι μωρά, και σήμερα είναι στο μπόι μου, και σκέφτομαι ότι κάναμε καλά που δεν χάσαμε το μεγάλωμά τους, τα καταφέραμε, κι αυτό το οφείλω στη γυναίκα μου που ήταν πολύ συνειδητοποιημένη και ήταν εκεί, παρούσα, πήρε το ρίσκο. Ήταν κάτι αξιοζήλευτο για μια γυναίκα πρωταγωνίστρια, με καριέρα, να πει ότι θα απέχω για τρία χρόνια για να μεγαλώσω τα παιδιά μου, με έναν άντρα ηθοποιό να σου θυμίζει κάθε μέρα το επάγγελμα. Συνειδητοποιώ ότι ήταν τεράστια υπόθεση για τα παιδιά μας η κατεύθυνση που δίνει, τεράστια βοήθεια και προς εμένα, να μη χαθώ, να έχουμε πυξίδα και να είμαστε κεντραρισμένοι. Όταν παίρνεις τέτοιες αποφάσεις, στερείσαι κάποια πράγματα, εμείς όμως αποφασίσαμε να βγάλουμε λιγότερα χρήματα και να ζήσουμε τις στιγμές με τα παιδιά μας.
• Η Άννα-Μαρία πήρε μια μεγάλη απόφαση να δημοσιοποιήσει μια κακοποίηση, συνειδητά, είναι μια γενναία γυναίκα και μεγάλη δασκάλα των παιδιών μας, ένα παράδειγμα που τα παιδιά μας το έχουν μέσα στο σπίτι. Θεωρώ πολύ σπουδαία και πολύ ιερή τη στιγμή που ο άνθρωπος παίρνει μια απόφαση και αναμετριέται με τους φόβους του. Αυτή η απόφαση δεν είναι καπρίτσιο, έχει συνέπειες και για τον ίδιο και για την οικογένειά του, το θέμα που αναδείχτηκε ήταν μεγάλο, μια υπόθεση βαθιά τσιμεντωμένη για χρόνια, που άρχισε να βρομάει άσχημα. Όταν παίρνεις μια τέτοια απόφαση δεν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, γιατί κάθε γεγονός έχει συμβεί, το έχεις αντιμετωπίσει. Σκέφτεσαι και την ευθύνη που έχεις ως πρόσωπο ενεργό, ένα πρόσωπο που νοιάζεται για τον χώρο του κυρίως, αλλά και ως γονιός. Αν είσαι μάνα ή πατέρας, είσαι σαν μάνα και πατέρας όλων των παιδιών, σκέφτεσαι δυο φορές την ευθύνη που φέρεις, τη θέση που πρέπει να πάρεις απέναντι στη δημοσιοποίηση ή στην αποσιώπηση ενός γεγονότος. Γιατί με αυτόν τον τρόπο καλλιεργείς πραγματικά το έδαφος ώστε τα παιδιά σου να μεγαλουργήσουν στο μέλλον και να μην ευνουχιστούν από τον φόβο. Από κει και πέρα, ο καθένας παίρνει την ευθύνη που του αναλογεί.
• Αυτή η ιστορία και οι άλλες που βγήκαν στο φως έχουν επιδράσει όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στους εργασιακούς χώρους, στην κοινωνία. Όποια επίδραση και να έχει σ’ εμάς, τους μεγαλύτερους, ασυζητητί έχει άμεση επίδραση στους νεότερους κι αυτό είναι κάτι άμεσα αντιληπτό και τώρα ακόμα, σε κάθε χώρο εργασίας.
• Μέσα στη δουλειά έκανα καλούς φίλους. Με κάποιους χανόμαστε, λόγω υποχρεώσεων, αλλά όταν ξαναβρισκόμαστε, επειδή μας συνδέουν πράγματα ουσιαστικά, είναι σαν να ήμασταν μαζί χθες. Μια σχέση μου πολύ δυνατή είναι με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, τον αγαπώ βαθιά, είμαστε πολλά χρόνια μαζί, σαν «σύζυγοι», έχουμε ζήσει πολλές σημαντικές στιγμές στο θέατρο και στη ζωή μας και είναι ένας φίλος μοναδικός, σπάνιος. Μοιάζουμε λίγο, αλλά τον θεωρώ καλύτερό μου γιατί θαυμάζω την ευελιξία του, το χάρισμα που έχει να αποσυμπιέζει τα πράγματα, δίνοντας πάντα μια θετική διάσταση.
• Τηλεόραση δεν έχω κάνει πολύ, αλλά παίζονται πολλές επαναλήψεις και έτσι φαίνεται πολλή. Όταν έκανα με τη Μιρέλα Παπαοικονόμου το «Έτσι ξαφνικά» ‒ αυτή η σειρά νομίζω μας απογείωσε τότε, αγάπησα την τηλεόραση με τη μία, εγώ που πριν ήμουν κομπλεξικός και δεν ήθελα να πάω. Πιστεύω όμως ότι η σειρά που καθόρισε τη ζωή μου ήταν το «Μπαμπά μην τρέχεις», εκεί γνώρισα την Άννα-Μαρία και ήταν σαν χρονικό της σχέσης μας. Αυτή η σειρά ήταν για να συναντηθούμε.
• Για να λέμε τα πράγματα όπως πρέπει να τα λέμε, αφού μιλάμε για το «Maestro», ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι μεγάλη υπόθεση για την ελληνική τηλεόραση και για το ελληνικό σινεμά, που και εκεί έχει κάνει σοβαρή δουλειά. Αποδεικνύει κάτι που πρέπει όλοι να το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους: εφόσον έχεις ανθρώπους που μπορούν να κάνουν τη δουλειά, που έχουν όραμα, ιδέες τόσο σε τεχνικό όσο και καλλιτεχνικό και παραγωγής, έχεις εντέλει τις προδιαγραφές.
• Ο Παπακαλιάτης αποδεικνύει ότι το αδύνατο, αυτό που έβλεπες και θαύμαζες και φαινόταν σαν όνειρο θερινής νυκτός, μπορεί να γίνει και να μην είσαι ο τελευταίος στο χωριό, ότι μπορείς κι εσύ να μπεις μέσα στην κούρσα. Έδειξε τον τρόπο με το οποίο γίνεται. Μιλάμε για έναν χαρισματικό άνθρωπο που έχει βαθιά γνώση στην οργάνωση παραγωγής και μπορεί να στήσει μόνος του ένα προϊόν. Είναι σκηνοθέτης, ηθοποιός, κάνει διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού σε όλη την κλίμακα, είναι location μάνατζερ, κάνει τη στρατηγική επικοινωνίας, είναι πάνω στο μοντάζ, κάνει τη μουσική επιμέλεια, θα διεκδικήσει τα δικαιώματα, είναι σε όλα αφοσιωμένος. Χάνει τη ζωή του, για δυο χρόνια είναι εκεί, αφοσιωμένος και όλο αυτό συμβαίνει χωρίς παθογένειες, με σεβασμό απέναντι σε όλους τους συνεργάτες του, με καλό κλίμα και νομίζω μόνο εκείνος ξέρει πώς να διαχειρίζεται το άγχος του. Είναι ανοιχτός, δεν είναι ποτέ υπερφίαλος, είναι ο άνθρωπος που θα σε στηρίξει τη στιγμή που έχει στο μυαλό του χιλιάδες πληροφορίες. Αυτό το πράγμα είναι αξιοθαύμαστο, ο σεβασμός μου απέναντί του είναι τεράστιος, τον έχει κερδίσει με το σπαθί του, με τη στάση του.
• Καλοί ηθοποιοί είμαστε όλοι και ήμασταν καλοί και σε άλλες δουλειές. Δεν φάνηκε σε όλες όμως. Το ότι κάποιος ξέρει να σε αναδεικνύει και αναδεικνύει και το υλικό του είναι κάτι που πρέπει να το διδαχτούμε, δεν είναι καθόλου κακό να παίρνουμε ένα μάθημα από κάποιον που δίνει χώρο και αγαπάει τους ηθοποιούς και έχει πραγματικά την ευφυΐα να σκεφτεί ότι όσο καλύτερος βγει ο ηθοποιός τόσο καλύτερη βγαίνει και η δουλειά του. Έχω την έγνοια του και ο Χριστόφορος, μέσα στο ταξίδι ζωής που έχω κάνει και από τη δική μου εμπειρία, είναι στα πολύ ψηλά ράφια.
Ο Φάνης Μουρατίδης το καλοκαίρι θα παίζει μαζί με τη Μαρία Κίτσου στη «Μήδεια» του Ευριπίδη, σε μια παράσταση που θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη. Ετοιμάζεται για τον δεύτερο κύκλο του «Maestro».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
