Ερημισμός ή συμβιβασμός

Ερημισμός ή συμβιβασμός Facebook Twitter
A CLUE Επιδιώκω την απόλυτη ροή, όλα να εξηγούνται βάσει ενός στοιχείου. Κάθε ήρωας έχει ένα βασικό ερώτημα σ’ όλο το έργο και κάθε λέξη που λέει και κάθε του κίνηση αναφέρονται σ’ αυτό.
0

«Παλιά έβλεπα πολύ σινεμά και για σκηνοθέτης στον κινηματογράφο πήγαινα. Γι' αυτό και από τη φιλολογία συνέχισα στη Σχολή Σταυράκου. Ήρθαν όμως τα πράγματα κάπως, και βρέθηκα να ασχολούμαι μόνο με το θέατρο. Πρώτα ανέλαβα βοηθός του Καλογρίδηαπό το 1999 έως το 2001, μετά ήμουν βοηθός του Λευτέρη Βογιατζή στο Λαχταρώ, και λίγο στο Καθαροί πια. Σκηνοθέτησα την πρώτη μου παράσταση το 2005, το έργο του Σκωτσέζου Γκάρι Όουεν Ο κόσμος στο βυθόστις Δοκιμές του θεάτρου Αμόρε» λέει ο 32χρονος σκηνοθέτης λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα των Βρικολάκων στο Σχολείον. Πέρσι έκανε στον Εξώστη, πάλι στο Αμόρε, το Οι Άγριοι ή ο Άνδρας με τα θλιμμένα μάτια και το χειμώνα που πέρασε τον Ιμπίτου Ζαρί στο Θεατρικό Εργαστήρι του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Το Μάιο του 2008 σκηνοθέτησε τον Τροβατόρεστο Bios με πέντε όργανα και τους τραγουδιστές στα τρία μέτρα, «ένα περίεργο μείγμα αμηχανίας και επιδεξιότητας» λέει o ίδιος, που συζητήθηκε γιατί έδειξε τη δυναμική της ερμηνείας της όπερας εκτός του συμβατικού χώρου και τρόπου.

Έπειτα από μονοσέλιδη πρόταση με πέντε έργα που κατέθεσε στο Φεστιβάλ Αθηνών, οΓιώργος Λούκος επέλεξε τους Βρικόλακες. «Ήθελα να κάνω τους Βρικόλακες πρώτα απ' όλα γιατί είναι τέλειο έργο, ένα αριστούργημα. Με συγκινούσε από παλιά το δράμα του Όσβαλντ. Αργότερα αναγνώρισα άλλα χαρακτηριστικά της δραματουργίας: Τον κωμικό τρόπο που έχει γράψει τον πάστορα και τον Ένγκστραντ, την ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζει τα πρόσωπα. Ας πούμε, ενώ βάζει την κυρία Άλβινγκνα λέει στην αρχή ότι θέλει την ελευθερία της, να ζήσει εκτός κανόνων, στο τέλος τη φέρνει αντιμέτωπη μ' ένα τρομερό δίλημμα που δεν απαντιέται: Αν είναι σωστό να σκοτώνουμε το παιδί μας όταν βασανίζεται ή όχι. Έπειτα, ενώ φαίνεται τόσο συμπαγής η μορφή του, ένα ρεαλιστικό δράμα, νομίζω ότι ο Ίψεν παίζει με τα είδη: την κομεντί, το δράμα, το δικαστικό δράμα, τους αγώνες λόγου της τραγωδίας, το γκροτέσκ. Οι διαφοροποιήσεις είναι ευδιάκριτες όχι μόνο σε επίπεδο συγγραφικής διάθεσης αλλά και γραφής. Πιστεύω δηλαδή ότι ο Ίψεν, ακολουθώντας φαινομενικά τη σύμβαση του τρίπρακτου δράματος, δεν χάνει ευκαιρία να την υπονομεύσει. Ίσως γι' αυτό οι Βρικόλακες έχουν κατηγορηθεί κατά το παρελθόν για «τρύπες» και κενά».

Λέει ότι στην παράσταση εστίασε στο θέμα της θρησκείας, της ανάγκης να πιστέψουμε σε κάτι. «Το έργο προέρχεται και προβάλλει την προτεσταντική κουλτούρα. Ο προτεσταντισμός είναι η κατεξοχήν θρησκεία που βάζει κανόνες στην καθημερινή ζωή. Γι' αυτό και το πυρηνικό ζήτημα που θίγεται είναι, νομίζω, τι γίνεται με το προσωπικό αίτημα της ελευθερίας και πώς περιορίζεται ή και αναιρείται μέσα στην κοινωνική συνθήκη. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέει σε κάποιο σημείο ο πάστορας: «Άλλο τι πιστεύουμε μέσα στο σπίτι μας κι άλλο όταν ανοίγουμε τα παράθυρα». Μπορεί τελικά να ελευθερωθεί κάποιος από τους κανόνες όταν εξακολουθεί να ζει μέσα στο πλαίσιο της κοινότητας; Ιδανική λύση δεν υπάρχει, κι αν φτάσεις το ζήτημα στα άκρα του, προκύπτει το εξής δίλημμα: ερημισμός ή συμβιβασμός».

Γι' αυτό αποφάσισαν με τη σκηνογράφο Μαγιού Τρικεριώτη το σκηνικό της παράστασης να θυμίζει εκκλησία δυτικού τύπου και δικαστήριο. Οι θεατές θα κάθονται από τη μία και από την άλλη πλευρά και η δράση θα εξελίσσεται στη μέση. «Χρησιμοποιούμε στοιχεία των θρησκευτικών λειτουργιών που ευημερούν στις ΗΠΑ, με τους ιεραπόστολους που κάνουν την κατήχηση σόου. Τα πρόσωπα, με τις σχετικές προσθαφαιρέσεις, είναι σημερινοί άνθρωποι και σε μεγάλο μέρος της παράστασης απευθύνονται στο κοινό. Επιδιώκω την απόλυτη ροή, όλα να εξηγούνται βάσει ενός στοιχείου. Κάθε ήρωας έχει ένα βασικό ερώτημα, ένα βασικό θέλω, σ' όλο το έργο, και κάθε λέξη που λέει και κάθε του κίνηση αναφέρονται σ' αυτό».

Δεν ξέρει την απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχουν όρια στην ερμηνεία ενός κλασικού έργου. «Σίγουρα η δομή του πρωτοτύπου είναι η ταυτότητά του, άρα αν επέμβεις πάνω της το έργο δεν είναι το ίδιο. Από την άλλη, αυτή η διαδικασία μόνο μπορεί να αποδειχθεί πολύ γόνιμη -επιπλέον έως ένα βαθμό επιβάλλεται από τις ίδιες τις εξελίξεις στον τρόπο ζωής μας. Χρειάζεσαι δηλαδή ένα άλλο σύστημα για να αφηγηθείς την παλιά ιστορία. Ένας τρόπος είναι να παίξεις με τα είδη, λ.χ. να παρουσιάσεις ένα δράμα σαν παρωδία. Σε κάθε περίπτωση η ιστορία πρέπει να είναι αναγνωρίσιμη ώστε να μπορεί να λειτουργήσει η κόντρα με τα καινούργια στοιχεία της ανάγνωσης» λέει.

Προσπαθώντας να διακρίνουμε γενιές στην ελληνική θεατρική σκηνή, μου λέει ότι δεν βλέπει να υπάρχουν γενιές με συγκεκριμένη ταυτότητα. «Η δική μου σίγουρα δεν έχει κι αυτό είναι νομίζω συνέπεια του γεγονότος ότι δεν υπάρχουν σχολές με ποιότητα και κύρος που να συντηρούν κάποιου είδους διαδοχή από τη μια γενιά στην άλλη, όπως λ.χ. συμβαίνει στηΓερμανία. Εδώ ο νέος σκηνοθέτης προσπαθεί πρώτα να αναπτύξει πολύ έντονα ένα προσωπικό του στοιχείο και να το δείξει προς τα έξω, αρχικά πολύ άγαρμπα. Ε, ναι, υπάρχει πολύ «ατεχνίλα» στην Ελλάδα, η οποία είναι καταρχάς ενδιαφέρουσα, αλλά πρέπει να οργανωθεί, να κωδικοποιηθεί για να μπορέσει να επικοινωνηθεί το έργο. Εμένα, ας πούμε, μου λείπουν πολλές γνώσεις οργάνωσης μιας παράστασης, πρακτικά πράγματα που έπρεπε να είχα διδαχθεί. Όσο για τους παλαιότερους, αναγνωρισμένους σκηνοθέτες, καθένας έχει τον τρόπο του, αλλά όχι σφαιρική πρόταση που να μπορεί να βασιστεί ο νεότερος. Υπάρχουν παραστάσεις που με γοήτευσαν, αλλά που μου άνοιξαν τα μάτια, όχι».

Παρ' ότι ήθελε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, δεν του αρέσει να συνδυάζει τους δύο κώδικες. «Μισώ το βίντεο στις παραστάσεις. Δεν μου αρέσει καθόλου το κινηματογραφικό παίξιμο. Δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου η ψευδαίσθηση, η αληθοφάνεια. Προσπαθώ να διώχνω από το μυαλό μου την οποιαδήποτε σχέση γιατί στο θεάτρο αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι ο μη ρεαλισμός του. Όπως και να το κάνουμε μπαίνεις σε μία τελετή όταν κάθεσαι για να δεις μια παράσταση».

Ο Έκτωρ Λυγίζος το χειμώνα θα ασχοληθεί με δύο έργα: ένα καινούργιο ιρλανδέζικο έργο του Έντα Γουόλς που έχει τίτλο Η φάρσα της οδού Γουόλγορθ, μια γκροτέσκ φάρσα με πολλές αναφορές στον Λαμπίς στο Από Μηχανής θέατρο (που ανέλαβε πια ο Άκης Βλουτής) και τις Ευτυχισμένες μέρες του Μπέκετ με τη Μίνα Αδαμάκη στο θέατρο Χώρα. «Αισθάνομαι ευλογήμενος που ασχολούμαι με το θέατρο και τα ζητήματά του, παρ' ότι υπάρχουν άλλες δουλειές που δίνουν μια άλλη ασφάλεια και κανονικότητα, ώρες ώρες ζηλευτή» καταλήγει.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ