Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου

Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
0

Βάλτε πλώρη, λοιπόν, εμπρός για την Πατρίδα σας! Για την Αγία και καταραμένη Πατρίδα σας! Βάλτε πλώρη για το Σκοτεινό Άγιο Τέρας σας που στους αιώνας των αιώνων ψοφά και δεν λέει να ψοφήσει! Βάλτε πλώρη για την αγία σας απάτη, την καταραμένη από τη φύση όλη, που στους αιώνες των αιώνων είναι έτοιμη να γεννηθεί και στους αιώνες των αιώνων παραμένει νεογέννητη. Βάλτε πλώρη, εμπρός, που ούτε να ζήσετε θα σας αφήσει ούτε να πεθάνετε, που στους αιώνες των αιώνων θα σας κρατά μετέωρους ανάμεσα στο Είναι και στο Μη Είναι! Βάλτε πλώρη για τις Σαλή, για την παράφρονά σας που η παραφροσύνη της στους αιώνες των αιώνων θα σας βασανίζει, εσάς και τις γυναίκες σας και τα παιδιά σας, θα σας καταδικάζει και θα σας δολοφονεί μέσα στην αγωνία της, μέσω της αγωνίας της».


Στη σκηνή του Ρεξ οι ηθοποιοί βγαίνουν πιασμένοι χέρι-χέρι, κινούνται ρυθμικά σε «τρενάκι» και τραγουδούν συνοδευόμενοι ζωντανά από μια ορχήστρα που παίζει καταπληκτικά κάτι που θυμίζει «κλέφτικο swing»: «Θα κάνει ντου η μαϊμού από το Κατμαντού». Η αρχή της Οπερέττας, του παραληρηματικού έργου του Βίτολντ Μάριαν Γκομπρόβιτς που σκηνοθετεί ο Νίκος Καραθάνος, είναι εντυπωσιακή και ξεκαρδιστική. Ο βαρόνος Φιρουλέ (Μιχάλης Σαράντης) και ο κόμης Αρισταίος (Χάρης Φραγκούλης) μοιάζουν με καρικατούρες προσώπων της άρχουσας τάξης, με λεπτεπίλεπτους τρόπους, επιτηδευμένους σε βαθμό γελοιότητας. «Κάνουμε ένα δίδυμο ουσιαστικά» λέει ο Μιχάλης (ο μόνος από τους ηθοποιούς που κατεβαίνει από τη σκηνή πού και πού, γιατί τον πονάει ο φρονιμίτης), «κι ο καθένας μας δεν είναι η άλλη όψη του νομίσματος, είναι το ίδιο νόμισμα ακριβώς, αυτό που κάνουμε είναι με έναν τρόπο η διάθλαση του ίδιου ατόμου. Και το έργο έχει μεγάλο ενδιαφέρον, είναι σαν τις τελευταίες μέρες του κόσμου. Είναι πολλοί διαφορετικοί ρόλοι που λένε μια ιστορία πολύ απλή, ενώ ταυτόχρονα συμβαίνει αυτό με τη συντέλεια. Δεν έχω ξανακάνει τέτοιο θέατρο (του παραλόγου), όλα όμως τα έργα που έχω παίξει έχουν μια κουφαμάρα. Είναι μια οπερέτα, μια απλή ιστοριούλα με τραγουδάκια και χορωδίες, αλλά όλα αυτά είναι η επίφαση, από κάτω γίνεται χαμός και για μας στη σκηνή και για το κοινό –ελπίζω, δηλαδή, να βγαίνει αυτό».

«Είναι κουνημένο το έργο, πολύ, αλλά ωραία κουνημένο, κι άμα ρωτήσεις όλον το θίασο νομίζω θα σου πουν άλλα πράγματα, τι "διαβάζει" ο καθένας και πώς το αντιλαμβάνεται» — Mιχάλης Σαράντης


«Υπάρχει μια φράση μέσα στο έργο, "τι ωσαννά είναι αυτό που μας βρήκε!", που τα εξηγεί όλα» λέει ο Νίκος Καραθάνος. «Είναι ένα πικρό πράγμα, ανατρεπτικό, παράλογο, ένα τσίρκο, ένας ρομαντισμός, ένα τέλος, μια βόμβα, έχει τα πάντα μέσα. Δεν ξέρω αν είναι καν θέατρο. Δεν ξέρω τι είναι. Το μισούσε και λίγο το θέατρο ο Γκομπρόβιτς. Ο άνθρωπος ήταν μόνος του, εξόριστος στην Αργεντινή από την πατρίδα του την Πολωνία, και δεν ήθελε να γυρίσει. Έμεινε εκεί για χρόνια βουτηγμένος μες στη μοναξιά, ανάμεσα στο '50 και στο '67, μια περίεργη περίπτωση ενός μυαλού φλεγόμενου που παγώνει κιόλας, ένας κυνικός άνθρωπος, που λάτρευε τα νιάτα πολύ. Και τα γυμνά νιάτα. Και μισούσε τα ρούχα. Έλεγε "αφού στο σπίτι μας πάμε κι είμαστε δυστυχισμένοι, έχουμε μια μάσκα κι ένα πρόσωπο, ένας δρόμος υπάρχει, προς τα πίσω, στην ανωριμότητα". Κι ήθελε να αλλάξει δέρμα, να ξεράσει τον εαυτό του. Το λέει κι ένας ήρωάς του αυτό: "Ένας εμετός για όλα όσα ζούμε". Ακόμα και τις λέξεις μισούσε. Κάποια στιγμή λέει "όταν τα ανθρώπινα πράγματα δεν χωράνε μέσα σε λέξεις, η γλώσσα σπάει". Είχε πάει κάποτε στο Βερολίνο για να δώσει μια διάλεξη και μίλησε "λαμ λαμ λαμ λαμ λαμ...", τελείως ασυνάρτητα. Η παράσταση που κάνουμε δεν ξέρω αν είναι ωραία, δεν ξέρω αν βρίσκεις άκρη, δεν ξέρω αν είναι ακατάληπτη ή αν την καταλαβαίνεις, αλλά θέλω στο τέλος να μας κάνει να θέλουμε να δώσουμε μια κλοτσιά. Προορισμός μας είναι 3.000 χρόνια μπροστά ή 200.000 χρόνια πίσω. Είναι ένα αλληλούια».

Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Ο βαρόνος Φιρουλέ (Μιχάλης Σαράντης) και ο κόμης Αρισταίος (Χάρης Φραγκούλης) μοιάζουν με καρικατούρες προσώπων της άρχουσας τάξης, με λεπτεπίλεπτους τρόπους, επιτηδευμένους σε βαθμό γελοιότητας. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


«Είναι κουνημένο το έργο, πολύ, αλλά ωραία κουνημένο, κι άμα ρωτήσεις όλον το θίασο νομίζω θα σου πουν άλλα πράγματα, τι "διαβάζει" ο καθένας και πώς το αντιλαμβάνεται» προσθέτει ο Μιχάλης. «Εγώ θέλω να το βλέπω πιο ολιστικά το πράγμα, πιο συνολικά. Δηλαδή το τι κάνω εγώ και ο Χάρης είναι ένα κουτάκι, μετά έρχεται αυτό που κάνει η Γαλήνη, μετά αυτό που κάνουν η Λυδία και ο Μπερικόπουλος, όλοι μαζί συνθέτουν ένα πράγμα που σου λέει "δεν πάει άλλο, δεν πάει άλλο!". Αυτό είναι το έργο, κι έχει κάνει συγκλονιστική δουλειά στη μουσική ο Άγγελος Τριανταφύλλου. Η παράσταση έχει κατά 80% μουσική, έχει πολύ ωραία όργανα, η ενορχήστρωση είναι υπέροχη κι ο Νίκος για άλλη μια φορά έχει βάλει αυτό το πολύ προσωπικό στοιχείο που βάζει στις παραστάσεις. Και σε προκαλεί με έναν τρόπο να σε αφορά κι εσένα, πραγματικά, αυτό που κάνει στην παράσταση. Δεν είναι μια παράσταση όπου έρχεσαι, παίζεις, κάνεις τη δουλειά σου και τέλος. Είναι προσωπικό το στοίχημα πάντα με τον Νίκο, σε κάνει βαθιά συνένοχο.


«Ο Βίτολντ πήρε το είδος της οπερέτας, ένα ανόητο είδος με μια θεία βλακεία και είπε: "Ένας θεός ξέρει πόσο πάσχισα να βάλω τον ανθρώπινο πόνο μέσα σε αυτή την ανοησία"» εξηγεί ο Νίκος Καραθάνος. «Πιστεύει πολύ στον ανόητο άνθρωπο – γι' αυτόν, "έξυπνος άνθρωπος είναι ο ανόητος άνθρωπος". Είμαστε στα Ιμαλάια, στον οίκο των Ιμαλαΐων, όπου πρίγκιπες, άρχοντες και πριγκίπισσες περιμένουν τον μεγάλο μόδιστρο για να κάνουν την ετήσια επίδειξη μόδας. Έχουμε άρχοντες και υπηρέτες, γίνεται μια επανάσταση και όλα διαλύονται. Το έργο μιλάει για τον κομμουνισμό, μιλάει για τον προλετάριο, μιλάει για όλα αυτά τα πολιτικά πράγματα τα οποία καμιά φορά μού είναι παρόντα, αλλά προσωπικά δεν μου αρέσουν. Μου αρέσει να είναι όλη μας η ζωή πολιτική, και ο τρόπος που ζούμε, αφού ζούμε όλοι μαζί. Έτσι, έχει περισσότερο νόημα ο υπηρέτης να είναι ένα ζώο ή ένα είδος προερχόμενο από τα πρώτα στάδια της εξέλιξης, να υπάρχει μια πιο χοντρή σχέση ανώτερου-κατώτερου, παρά κάτι πιο πολιτικό. Γι' αυτό τον επαναστάτη τον παρουσιάζω σαν ζώο. Η επανάσταση είναι μια ανατρεπτική ζωώδης δύναμη που θέλει να καταστρέψει, άρα και να γεννήσει. Είναι πράγματα που όλοι θέλουμε να τα πούμε και όλοι θέλουμε να τα κάνουμε, αλλά ως καλλιτέχνες πάντοτε φοβόμαστε. Θα ήθελα το έργο να είναι ένας δαρβινικός εφιάλτης: να φαίνεται πώς εξελίχθηκε ο άνθρωπος, πού έφτασε, τι έγινε, ποιος είναι. Είναι σαν εξώφυλλο με τη φωτογραφία ενός γορίλλα που, βλέποντάς το, σκέφτεσαι "πόσο άνθρωπος είναι, τι ζώο είναι, τι σκέψη, τι θλίψη, τι πόνος, πόσα ξέρει και πόσα έχουν δει τα μάτια του" και κάποια στιγμή σού γεννάει κι έναν φόβο, έναν τρόμο αρχέγονο. Ήταν το ανθρώπινο είδος του δάσους που άκουγε τον θόρυβο από πίσω του σαν αυτόν στα όνειρά μας, έναν ήχο που δεν μας εγκατέλειψε ποτέ, και σχεδόν κανένα μεγάλο έργο δεν το έχει εγκαταλείψει αυτός ο ήχος. Τα μεγάλα έργα, οι τραγωδίες, ο Φάουστ, είναι σαν να ακούν το δάσος 500.000 χρόνια πριν, σαν να κάνουν έναν ήχο τα αυτιά. Ίσως καλύτερα μαθαίνεις από τα σκυλιά, παρά από τις λέξεις και τους ανθρώπους. Αυτό ενέχει μια τεράστια γοητεία και περιέργεια που σε ωθεί να κάνεις δουλειά. Αντί να πάει προς τα μπρος, ο πολιτισμός πάει προς τα πίσω και κάποια στιγμή λες: "Σταμάτα, φτάνει, τελειώσαμε! Φτάνει, κόψτε!". Οι ινδουιστές λένε ότι αυτός που καταστρέφει γεννάει κιόλας, εμείς δεν το είχαμε ποτέ αυτό. Θα έπρεπε να βγαίνουμε μέσα στη χαρά στις πλατείες να μας ανατινάξουν - είναι ένα υπέροχο πράγμα, είναι όμορφο, είναι ωραίο, για να γεννηθεί κάτι άλλο. Πρέπει να παθαίνουμε, να γινόμαστε στάχτες, για να μεταμορφωθούμε σε αυτό το άλλο. Λέει κάτι πολύ ωραίο σε ένα σημείο το έργο: "Έπρεπε να φιλήσω τη μούρη της με τη μούρη μου, αφού με τη μούρη της φιλούσε τη μούρη μου. Και τώρα, μούρες, ανοίξτε τα μάτια σας. Όχι, όχι, δεν σας εγκαταλείπω, μούρες ξένες, μούρες ξένων, μούρες άγνωστες που θα με διαβάσετε, καλώς ορίσατε, καλώς ορίσατε, μέρη του σώματος πλεγμένα σε μια τόσο κομψή ανθοδέσμη, ελάτε, ακριβώς τώρα αρχίζουν όλα. Ελάτε, σιμώστε, αρχίστε να ζυμώνετε, πλάστε μου μια καινούργια μούρη για να μπορέσω και πάλι να σας ξεφύγω σε άλλους ανθρώπους και να τρέξω, να τρέξω, να διασχίσω όλη την ανθρωπότητα. Διότι μπροστά στη μούρη δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο παρά μονάχα μέσα στη μούρη και δεν μπορούμε να γλιτώσουμε από τον άνθρωπο παρά μονάχα μέσα σε έναν άλλον άνθρωπο. Μα από το κωλαράκι, καμία διαφυγή! Ακολουθήστε με, αν θέλετε! Εγώ φεύγω, με τη μούρη μου ανάμεσα στα χέρια"».

Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Είναι μυστήριο έργο, με την έννοια ότι σου λέει ένα πολύ απλό πράγμα του τύπου: "Μη φοβάσαι, έλα"» λέει ο Μιχάλης. Ανεβαίνει πάλι στη σκηνή για να συνεχίσει την πρόβα, την ώρα που ο Χάρης Φραγκούλης σοκάρεται από την προτροπή της Εύης Σαουλίδου να τη γδύσει, να της πετάξει τα ρούχα. Δεν τον σοκάρει η ερωτική πρόταση, αλλά το γεγονός ότι πρέπει να βγάλει τα ρούχα του, το θεωρεί αδιανόητο. «Στους αριστερούς καιρούς που ζούμε, το ρούχο είναι το ισχυρότερο ανάχωμα της ανώτερης τάξης, ο τρόπος να ξεχωρίσουμε, να διαφοροποιηθούμε από την πλέμπα». Φεύγοντας συναντάω τη Βασιλική Δρίβα, που παρακολουθεί το έργο με μεγάλο ενδιαφέρον. «Μου αρέσει, γιατί είναι και αφρός και βυθός, αυτό νομίζω ότι αντιπροσωπεύει όλο αυτό» λέει. Βγαίνοντας από το θέατρο, έχουμε ακόμα στ' αυτιά μας τον απόηχο από την εξαιρετική μουσική της παράστασης.

Δείτε φωτογραφίες από τις πρόβες της παράστασης σε slideshow

Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Before The End of the World: αυτή είναι η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ιnfo:
«Οπερέττα»

του Βίτολντ Γκομπρόβιτς

Θέατρο REX-Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ